Chapter 451
ในความมืด เด็กสาวกุมมือหลินเฟยไว้แน่นเพราะความกลัว
เนื่องจากผนังทั้งสองบีบเข้ามาอย่างกระทันหนและไม่มีแสงหรืออากาศใดๆที่นี่ เมื่อยืนอยู่ในสถานที่ปิดเช่นนี้ มันทําให้เธอรู้สึกอึดอัด
หลินเฟยถามเด็กสาว” กลัวหรอ?”
เด็กสาวหัวและพูด”ถ้าคุณอยู่ ฉันก็ไม่กลัวอะไร”
“เธอกําลังโกหก” หลินเฟยยิ้ม ”มือของเธอบอกฉันว่าเธอกําลังกลัว”
“ไม่ต้องห่วง เพราะว่าฉันอยู่ที่นี่”
เขาเอามือซ้ายแตะที่กําแพงและพูดว่า ”ฉันจะพาเธอออกไป”
จากนั้นเขาก็ดันกําแพงอย่างแรง
ครึ่นๆ –
เกิดการสั่นอย่างรุนแรง และกําแพงที่มีน้ําหนักหลายร้อยตันก็ถูกหลินเฟยผลักออกไป
ชิ้นส่วนจักรกลและเฟืองหลังกําแพงหยุดลง แม้ว่ามันต้องการที่จะหมุนต่อไป แต่พวกมันก็ถูกต้านด้วยแรงมหาศาลของหลินเฟย.
แกร๊งๆ
มีชิ้นส่วนหลุดออกทีละชิ้น ไฟด้านหลังกําแพงก็ดับๆติดๆ เฟืองขนาดใหญ่ก็กระเด็นก ระดอนออกไปทั่ว
ชายหนุ่มที่กําลังกดปุ่มอย่างบ้าคลั่งในห้องควบคุมก็ไม่อาจทําอะไรได้เพราะกลไกของกําแพงถูกหลินเฟยทําลาย
ทันใดนั้นก็มีแสงออกมาจากพื้นที่เล็กๆและเด็กสาวก็หรี่ตาโดยไม่รู้ตัว
ในเวลานี้ เธอรู้สึกว่าชายด้านหน้าของเธอนั้นดูเปล่งแสงออกมาราวกับดาวตก
“ไม่เป็นไร”
หลินเฟยผลักกําแพงกลับไปด้วยมือข้างเดียวและหันกลับมายิ้มให้เด็กสาว
“อืม” เด็กสาวพยักหน้า
“มันเป็นไปไม่ได้”
ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องควบคุมเห็นทั้งสองเดินออกมาโดยไม่มีอาการบาดเจ็บ ขาของเขาก็อ่อนลงอย่างกระทันหันและล้มลงกับพื้นด้วยเสียงดัง”ตุบ”
“เขาเป็นใครกัน?”
ในที่สุดก็มีความกลัวปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา ไม่มีความตื่นเต้นอยู่อีกต่อไป มันมีแต่ความกลัว
” แม้ว่าจะไม่อาจจัดการเขาได้ ฉันต้องทําอย่างไงกับเขา? ไม่มีอะไรสักอย่าง!”
“ถ้าฉันถูกเขาจับได้ ฉันได้ตายแน่!”
ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น
“ใช่เลย!”
” และนี่!”
ชายคนนั้นลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างทุลักทุเลและเดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อลงไปยังชั้นใต้ดิน
ใต้ดินร้อยเมตร อากาศชื้น มีกลิ่นดินโคลนตลบอบอวน.
และที่นี่ยังมีห้องขนาดใหญ่ ชายคนนั้นเปิดประตูเหล็กหน้าครึ่งเมตร ดวงตขาของเขา มองไปยังกรงขนาดใหญ่ที่สูงกกว่า 3 เมตรในห้อง
มีมอนเตอร์อยู่ในกรง
มันดูเหมือนมดแดงไฟ แต่มันตัวใหญ่กว่าควายและมีหน้าเป็นคน
บนหน้าผากมีฟันเขี้ยวของมดยาวหนึ่งเมตร มันคมพอที่จะตัดอะไรก็ได้
“ลมอะไรหอบแกมา?”
เมื่อมันเห็นชายคนนี้ มอนเตอร์คล้ายมดก็พูดขึ้น!
“ได้โปรด ช่วยฉันด้วย” ชายคนนั้นพูดอย่างเร่งรีบ
“แกขอร้องฉัน?”
มอนเตอร์ยิ้ม ”แกเอาฉันมาทดลอง และขังฉันไว้ที่นี่ ตอนนี้มาขอร้องฉัน?”
“ฉันผิดไปแล้ว แต่ฉันทําก็เพื่อประโยชน์ของนาย ถ้านายช่วยฉันครั้งนี้ ฉันจะปล่อยนายไป!” ชายคนนั้นพูด
“อิสระยังไม่เพียงพอ” มอนเตอร์ส่ายหัวและพูด” ฉันต้องการพลังมากกว่านี้”
“ได้” ชายคนนั้นตกลงอย่างไม่ลังเลและพูดว่า”ฉันจะปล่อยนายออกไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้องหรอก” มอนเตอร์ยิ้ม ”ก็แค่มนุษย์ที่ยังไม่ถึงคราวตาย.”
” หา?”
ชายคนนั้นผงะ แต่ครู่ต่อมา กรงเหล็กที่อยู่ข้างหน้าของเขาก็พังลง
“ถ้าไม่ใช่เพราะแก แกตายไปนานแล้ว คิดว่ากรงนี้จะขังฉันได้หรอ”
