ตอนที่ 773 โจมตีเมือง
หมอขมวดคิ้วพลางส่ายหน้า “ข้าเปิดอ่านตำราหลายเล่ม พบเพียงวิธีรักษากาฬโรค[1] เมื่อหลายร้อยปีก่อนเท่านั้น ที่สำคัญวิธีการรักษานั้นใช้กับตอนนี้ไม่ได้ผลแล้ว ต้าเหลียงไม่เคยมีคนป่วยเป็นโรคนี้มาเป็นร้อยปีแล้ว หากหาทางนำวิธีการรักษาโรคระบาดที่เมืองเจียวโจวมาได้ ข้าอาจค้นคว้าจากวิธีการรักษานั้นได้…”
จ้าวเซิ่งขบกรามแน่น จากนั้นกล่าวปลอบหมอที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “องค์ชายสามส่งคนไปหาวิธีการรักษาจากต้าจิ้นแล้ว อีกไม่นานก็คงส่งกลับมา!”
“เมื่อพบวิธีรักษาแล้ว เรายังต้องขอให้ราชสำนักส่งยาที่เพียงพอมาให้พวกเราโดยเร็วที่สุดด้วย” หมอกล่าว
“แน่นอนอยู่แล้ว ราชสำนักมีองค์ชายสามที่มีเมตตาอยู่ พระองค์ต้องทรงหาทางส่งยามาให้พวกเราแน่…”
สิ้นเสียงของจ้าวเซิ่ง จู่ๆ เสียงแตรจากทางประตูทิศใต้ก็ดังขึ้น
ทหารส่งสารคนหนึ่งวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามาอย่างรวดเร็ว จากนั้นคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นพลางกำหมัดคารวะ “ท่านแม่ทัพ กองทัพต้าจิ้นบุกมาขอรับ!”
จ้าวเซิ่งตกตะลึง ช่วงบ่ายของวันนี้กองทัพต้าจิ้นถอยทัพออกไปจากด่านชิงซีซานแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงบุกกลับมาอีก
จ้าวเซิ่งสาวเท้ายาวไปกลางสายฝน จากนั้นกระชากคอเสื้อของทหารส่งสารขึ้นมา “สายลับที่ส่งไปสืบว่าองค์หญิงเจิ้นกั๋วอยู่ที่ใดแล้วกลับมาแล้วหรือไม่”
“เรียนท่านแม่ทัพ ยังไม่กลับมาขอรับ”
จ้าวเซิ่งขบกรามแน่น เขาผลักทหารส่งสารออก เดินออกไปจากเรือน จากนั้นก้าวขึ้นบนหลังม้ามุ่งหน้าไปยังประตูทิศใต้อย่างรวดเร็ว
ม้าศึกของจ้าวเซิ่งควบผ่านทหารในชุดเกราะที่ยืนรวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียงไปหยุดอยู่ด้านล่างกำแพงเมือง ม้ายังไม่ทันหยุดสนิท จ้าวเซิ่งก็กระโดดลงมาจากหลังม้าเสียก่อน เขาโยนแส้ม้าสีดำส่งให้ทหารที่ยืนอยู่ด้านล่างกำแพง จากนั้นเดินขึ้นไปด้านบนอย่างรีบร้อน
“พลธนูเตรียมพร้อม ยิงได้!”
ลูกธนูมากมายพุ่งผ่านอากาศตรงไปยังกองทัพต้าจิ้น ทว่า กลับหล่นลงบนโล่ของกองทัพต้าจิ้นเกือบทั้งหมด ลูกธนูส่วนหนึ่งตกลงบนพื้นเพราะแรงกระทบของฝนก่อนที่จะลอยไปถึงกองทัพต้าจิ้นด้วยซ้ำ
“ท่านแม่ทัพ!”
“ท่านแม่ทัพ!”
เสียงร้องเรียก “แม่ทัพ!” ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงจากบันไดที่อยู่ด้านนอกเมือง รองแม่ทัพของจ้าวเซิ่งวิ่งถือดาบเข้ามาหาจ้าวเซิ่ง “ท่านแม่ทัพ กองทัพต้าจิ้นลอบมาบุกโจมตีพวกเราแล้วขอรับ ดูนั่นขอรับ!”
จ้าวเซิ่งกำขอบกำแพงเมืองแน่นพลางมองไปยังเบื้องหน้าที่ห่างออกไป
เขามองเห็นกลุ่มเงาดำทอดยาวราวกับมังกรภายใต้ก้อนเมฆทึบ พลทหารโล่ซึ่งอยู่ด้านหน้าสุด ตามด้วยพลทหารหอกที่อยู่ถัดมาทยอยเดินเรียงรายตามลำดับกันเข้ามาท่ามกลางความมืดมิดและสายฝนที่ตกกระหน่ำ เนื่องจากฝนตกหนักกองทัพต้าจิ้นจึงไม่ได้จุดคบเพลิง เสียงของรองเท้าสีดำหุ้มส้นที่ควรจะได้ยินกึกก้องไปทั่วทั้งภูเขากลับถูกกลบด้วยเสียงสายฝนและสายฟ้า ตอนที่ทหารต้าเหลียงสังเกตเห็น กองทัพต้าจิ้นใกล้บุกมาถึงเมืองแล้ว
“พลธนูเตรียมพร้อม!” จ้าวเซิ่งพยายามรวบรวมสติอย่างเต็มที่ “ตีกลองศึก!”
ภายในด่านชิงซีซาน ไป๋จิ่นจื้อที่นั่งกุมบังเหียนม้าแน่นอยู่บนหลังของม้าผิงอันพลางมองไปยังค่ายทหารต้าเหลียงที่จุดไฟสว่างด้วยแววตาวาวโรจน์ ด้านหลังของสาวน้อยคือบรรดาทหารในชุดเกราะที่ยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝน พวกเขาใช้ผ้าเช็ดหน้าที่แช่ด้วยยารักษาโรคระบาดปิดใบหน้าเอาไว้ ทุกคนกำดาบที่เอวของตัวเองแน่น รอฟังคำสั่งเพื่อบุกเข้าไปโจมตีด้านในจากไป๋จิ่นจื้อ
ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ หลินคังเล่อใช้มือปาดน้ำฝนที่ตกลงมากระทบใบหน้าออก ม้าศึกของเขาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง ย่ำเท้าไปมาราวกับอยากจะบุกเข้าไปต่อสู้แล้ว
ไป๋จิ้นจื้อกวาดสายตามองไปยังภูเขาบริเวณรอบๆ นางจะจำเอาไว้ เมื่อต้าจิ้นยึดครองด่านชิงซีซานได้ทั้งหมดเมื่อใด นางจะบอกให้พี่หญิงใหญ่ซ่อมแซมด่านชิงซีซานนี้ให้กลายเป็นเมืองทั้งหมด มิเช่นนั้นหากแม่ทัพของแคว้นศัตรูบุกอ้อมมาด้านหลังอย่างเช่นนางแล้วต้าจิ้นไม่รู้ตัวเหมือนดั่งตอนนี้ ต้าจิ้นคงโดนแทงเข้าที่กลางอกเช่นเดียวกัน
ทันใดนั้นเสียงกลองศึกของกองทัพต้าเหลียงดังขึ้นจากที่ไกลๆ ไป๋จิ่นจื้อปักหอกเงินหงอิงของตัวเองลงบนดินบริเวณปลายเท้าอย่างแรง ดวงตาของสาวน้อยราวกับเสือที่เพิ่งตื่นขึ้นจากการหลับใหล สาวน้อยหยิบผ้าคลุมหน้าที่ชุบยารักษาโรคระบาดออกมาจากอกแล้วสวมไว้ที่ใบหน้าให้เรียบร้อย จากนั้นชูหอกเงินหงอิงยาวขึ้นสูง ตะโกนออกมาเสียงดังลั่น “สยายธง! เป่าแตร! บุกเข้าไป…”
หลินคังเล่อที่สวมผ้าคลุมปิดจมูกไว้แล้วชักดาบออกมาเช่นเดียวกัน “บุก!”
“บุก!” พลทหารม้าในชุดเกราะต่างพากันชักดาบออกมา พลทหารสยายธงออก จากนั้นบุกตามหลังไป๋จิ่นจื้อไปยังค่ายทหารของต้าเหลียง!
พริบตาเดียวด่านชิงซีซานเต็มไปด้วยเสียงแตรศึกและเสียงโห่ร้องของเหล่าทหาร
เมื่อจ้าวเซิ่งที่ยืนเตรียมพร้อมอยู่บนกำแพงเมืองได้ยินเสียงแตรศึกที่ดังขึ้นเป็นพักๆ จึงขมวดคิ้วแน่น
เสียงแตรของกองทัพต้าจิ้น!
จ้าวเซิ่งที่ยืนอยู่บนกำแพงของด่านชิงซีซานหันหลังกลับมาทันที จากนั้นเดินไปหยุดอยู่ที่กำแพงเมืองอีกด้าน ทว่า นอกจากแสงไฟในค่ายทหารของตัวเองแล้ว เขามองไม่สิ่งใดไม่เห็นอีกเลยกลางความมืดมิดเช่นนี้
จู่ๆ จ้าวเซิ่งก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาทันที เขาตะโกนเสียงดังลั่น “เกิดอันใดขึ้น!”
ทหารส่งสารขี่ม้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาตะโกนเรียกแม่ทัพจากนั้นลงมาจากหลังม้าแล้วคุกเข่าข้างหนึ่งลงท่ามกลางสายฝน “ท่านแม่ทัพ ธงเฮยฟานไป๋หมั่งขอรับ! องค์หญิงเจิ้นกั๋วพาทหารบุกมาถึงด่านชิงซีซานแล้วขอรับ”
ใจของจ้าวเซิ่งกระตุกวูบ เขาเดินกลับไปมองกองทัพของหลิวหงที่กำลังเดินหน้ามาใกล้กำแพงเมืองเรื่อยๆ อีกครั้ง
ร่างของจ้าวเซิ่งเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน เกราะเหล็กที่เย็นเฉียบแนบสนิทไปกับผิวกายทำให้เขารู้สึกหนาวจนตัวสั่น
ฟ้ามืดเกินไปจ้าวเซิ่งจึงมองไม่เห็นว่าหลิวหงนำทัพทหารมากี่คนกันแน่ ทว่า ตอนนี้ยังมีกำแพงเมืองเป็นป้อมปราการกองทัพของหลิวหงอยู่ ทว่าด้านหลังไม่มีคนคอยต้านแม้แต่น้อย
สมองของจ้าวเซิ่งแข็งทื่อราวกับโดนแช่แข็ง เขากำหมัดแน่น มองไปทางรองแม่ทัพของตัวเอง จากนั้นเอื้อมมือไปจับบ่าของรองแม่ทัพ “เจ้าอยู่คุ้มกันเมืองทางนี้ให้ดี อย่าให้แม่ทัพหลิวหงบุกเข้ามาในเมืองจนล้อมพวกเราไว้ทั้งสองด้านได้เด็ดขาด ข้าจะไปสู้กับองค์หญิงเจิ้นกั๋วเอง!”
“ท่านแม่ทัพ!” รองแม่ทัพของจ้าวเซิ่งกระชากแขนจ้าวเซิ่งไว้ “ข้าจะไปสู้กับองค์หญิงเจิ้นกั๋วเองขอรับ!”
จ้าวเซิ่งบีบมือของรองแม่ทัพแน่น “ข้าฝากเจ้าดูแลกำแพงเมืองทางนี้ด้วย ขอเพียงเจ้าไม่ปล่อยให้พวกนั้นบุกเข้ามาได้ ข้าจะทำให้องค์หญิงเจิ้นกั๋วไม่ได้กลับออกไปอีก!”
กล่าวจบจ้าวเซิ่งเดินลงไปจากกำแพงเมืองทันทีโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย เขากระชากบังเหียนม้าพลางกระโจนขึ้นไปบนหลังม้า จากนั้นกล่าวเสียงดังลั่น “ทหารของกองทัพจ้าวทุกคน! ด่านชิงซีซานคือด่านอันตรายด่านสุดท้ายของต้าเหลียง หากพวกเราคุ้มครองด่านนี้เอาไว้ไม่ได้ แคว้นต้าเหลียงจะตกอยู่ในอันตรายทันที พวกเราคือบุรุษเลือดร้อนของต้าเหลียง พวกเราจะคุ้มกันด่านชิงซีซานให้ได้แม้ตัวตาย!”
“คุ้มกันด่านชิงซีซานให้ได้แม้ตัวตาย!”
“คุ้มกันด่านชิงซีซานให้ได้แม้ตัวตาย!”
“คุ้มกันด่านชิงซีซานให้ได้แม้ตัวตาย!”
“จ้าวฉี หวังอวี่ นำทหารตามข้าไปเผชิญหน้ากับองค์หญิงเจิ้นกั๋วทางด้านหลัง พวกเราจะทำให้ต้าจิ้นรับรู้ว่าที่นี่คือแผ่นดินของต้าเหลียง! แผ่นดินของต้าเหลียงไม่ใช่ที่ที่ต้าจิ้นจะมารุกรานได้ง่ายๆ !” เมื่อจ้าวเซิ่งตะโกนจบก็ควบม้าทะยานออกไปเป็นคนแรก “บุก!”
เมื่อรองแม่ทัพของจ้าวเซิ่งเห็นจ้าวเซิ่งนำทหารจากไปแล้ว เขาจึงรีบหันไปมองทางทิศใต้ของกำแพงเมืองอย่างเตรียมรับมือกับการบุกของต้าจิ้นตลอดเวลา เขาขบกรามแน่น สายตามองไปทางรถธนูคันใหญ่ทั้งสามคัน จากนั้นตะโกนเสียงดังลั่น “รถธนูทั้งสามคันเตรียมพร้อม!”
เมื่อแสงไฟบนกำแพงเมืองของด่านชิงซีซานเกิดการเปลี่ยนแปลง หลิวหงที่นั่งนิ่งอยู่บนรถม้าศึกจึงลุกขึ้นมา เขามองไปทางกำแพงเมืองของด่านชิงซีซานด้วยแววตาคมกริบ จ้าวเซิ่งคงพาทหารส่วนหนึ่งไปรับมือกับไป๋จิ่นจื้อที่สยายธงเฮยฟานไป๋หมั่งแล้ว หลิวหงตะโกนลั่น “ตีกลองศึก เตรียมโจมตีเมือง!”
ทหารส่งสารยี่สิบนายที่อยู่บนหลังม้าศึกกระจายกันออกไปส่งข่าวให้ทหารทุกคนรับทราบตรงกัน “บุกโจมตีเมือง!”
[1] กาฬโรค โรคที่ติดต่อจากสัตว์สู่คน
