ตอนที่ 28 รางวัลมหาศาล
หลังจากที่ไป๋เยี่ยและพ่างจื่อออกมาจากโรงพยาบาลก็รู้สึกเบื่อๆ จึงพากันไปเล่นเกมที่ร้านอินเทอร์เน็ตใกล้ๆ
โทรศัพท์ของไป๋เยี่ยดังขึ้น มีเบอร์แปลกหน้าโทรเข้ามา เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจรับ “โหล ดีครับ”
เสียงจากอีกฝั่งเป็นเสียงชายวัยกลางคนซึ่งฟังดูกระตือรือร้นมาก “ฮัลโหล คุณคือไป๋เยี่ยใช่ไหม ผมคือหัวหน้าสาขาบูรณาการการแพทย์แผนจีนและแผนปัจจุบัน เหยียนหมิงครับ”
ไป๋เยี่ยยิ้มหยัน “ผมไม่ซื้อประกันครับ ไม่ต้องการสินเชื่อด้วย ในบัญชีผมไม่มีเงินสักหยวน แล้วผมก็ไม่ชอบดื่มเหล้า ไม่สนใจเรื่องการเงิน ที่มหา’ ลัยไม่ได้ลงโทษอะไรผมด้วย ขอบคุณครับ บาย! แล้วก็ถ้าครั้งหน้ามาทำทรงเปลี่ยนตัวตนล่ะก็ ผมจะหลอกเงินคุณบ้างแล้วนะ!”
ไป๋เยี่ยพูดจบก็วางสายทันที ส่วนทางด้านเหยียนหมิงก็เอาแต่จ้องโทรศัพท์ด้วยความงุนงง อะไรวะนั่น
ไม่ซื้อประกัน? ไม่ชอบดื่มเหล้า? ไม่สนใจเรื่องการเงิน? จะบ้าตาย! นี่เขาคิดว่าฉันเป็นแก๊งคอลเซ็นเตอร์หรือไง! เจ้าเด็กนี่…
เหยียนหมิงแค่นหัวเราะแล้วโทรหาไป๋เยี่ยอีกครั้งหนึ่ง “ผมไม่ใช่แก๊งคอลเซ็นเตอร์ ผมเป็นหัวหน้าสาขาของพวกคุณจริงๆ ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ ไป๋เยี่ย!”
ไป๋เยี่ยชะงักไป มิจฉาชีพคนนี้ดูจะระรานไม่เลิกแฮะ
“คุณรู้ไหมว่าหัวหน้าสาขาขับรถยี่ห้ออะไร”
“พาสสาท!”
“แล้วหัวหน้าชอบทำอะไร”
“สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ดัดผม!” เหยียนหมิงฝืนยิ้ม ก็เด็กเวรพวกนี้เอาแต่วิจารณ์ทรงผมของเขาทั้งวัน จึงบอกไปว่างานอดิเรกสุดรักทั้งสามอย่างของเขาคือสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า และดัดผม
“แล้วหัวหน้ามีภรรยากี่คน”
“คนเดียวโว้ย! ไม่สิ โอ๊ย ให้ตายเถอะ ไป๋เยี่ย คุณช่วยจริงจังหน่อยได้ไหม ผมคือผอ.เหยียนหมิงจริงๆ และผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”
ไป๋เยี่ยยกยิ้ม “มิจฉาชีพมันเริ่มทำตัวมืออาชีพแล้วว่ะ เอาละ พูดมา มีเรื่องอะไร”
เหยียนหมิงปาดเหงื่อ “คือแบบนี้นะครับ วันนี้ผอ.หูโทรหาผม เธอบอกว่าคุณคือผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0055 ที่ได้คะแนนพันแปดร้อยคะแนน ถูกไหมครับ”
ไป๋เยี่ยงง หรือว่านี่จะใช่หัวหน้าสาขาจริงๆ จึงรีบตอบกลับ “แค่กๆ หัวหน้าครับ เมื่อกี้ผมแค่ล้อเล่นนะ หัวหน้าก็รู้ว่าเดี๋ยวนี้มีแก๊งคอลเซ็นเตอร์เยอะจะตายไป…”
เหยียนหมิงกล่าว “เอาละ หยุดพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้ก่อน ผมขอพูดเรื่องธุระกับคุณก่อน ไป๋เยี่ย เมื่อครู่ผมได้ลองตรวจสอบดูแล้วพบว่าระหว่างที่คุณกำลังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยนี้ คุณได้รับทุนการศึกษาอันดับหนึ่งต่อเนื่องมาหลายปี และเป็นอันดับหนึ่งของทั้งสาขาด้วย ดีมาก ไม่เลวเลย ทางมหาวิทยาลัยสนับสนุนคุณ จึงคิดว่านักศึกษาดีเด่นแบบคุณควรได้รับการปลูกฝังเป็นอย่างดี วันจันทร์คุณพอมีเวลาไหม คุณมาที่ห้องทำงานของผมที่ตึกฝ่ายบริหารของมหาวิทยาลัยชั้นสิบหกทีสิ ผมมีเรื่องที่ต้องปรึกษาคุณอย่างละเอียด”
ไป๋เยี่ยคิดและตอบตกลงทันที ไม่ลืมขอโทษเหยียนหมิงพักใหญ่
หลังจากวางสาย ไป๋เยี่ยก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบ รางวัลมาแล้ว!
[ติ๊ง! ภารกิจสำเร็จ ผ่านการแข่งขันรอบที่หนึ่ง ได้คะแนนหนึ่งพันแปดร้อยคะแนน เป็นอันดับหนึ่งของประเทศ ผลสอบอยู่ในเกณฑ์ยอดเยี่ยม ได้รับค่าประสบการณ์: 1800×10 และโอกาสจับรางวัลระดับสองดาวจำนวนหนึ่งครั้ง]
ไป๋เยี่ยดีใจมาก รางวัลมหาศาลเลยนี่นา!
ค่าประสบการณ์สองหมื่นแต้มนี้เพียงพอสำหรับการอัปเลเวลวิชาทฤษฎีพื้นฐานการแพทย์แผนจีนและวิชายาจีนขึ้นเป็นเลเวลสี่ (ระดับผู้เชี่ยวชาญ) คิดแล้วไป๋เยี่ยก็รู้สึกว่ามันช่างพอดิบพอดีเหลือเกิน
แถมยังได้จับรางวัลด้วย!
โอกาสจับรางวัลสองดาว ตื้นตันใจสุดๆ
ไป๋เยี่ยเลือกสุ่มรางวัล เข็มหมุนไปอย่างรวดเร็ว หยุด!
หนังสือเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นตรงส่วนที่เข็มหยุดลง
[‘ศิลปะป้องกันตัวพื้นฐาน’ หลังใช้งานจะได้รับวิชาป้องกันตัวเลเวลสอง เป็นชุดท่าทางเพื่อสุขภาพที่รวบรวมขึ้นโดยอิงจากโครงสร้างร่างกายและหลักกลศาสตร์จากโลกอนาคต ช่วยเสริมความแข็งแรงให้ร่างกาย และใช้ในการป้องกันตัว]
ไป๋เยี่ยชะงัก ‘ศิลปะป้องกันตัวพื้นฐาน’ งั้นเหรอ
ใช้ได้!
วีไอพีผู้ทรงเกียรติต้องมีความรอบรู้สิ เด็กเรียนก็ต้องรู้จักสู้กับนักเลงบ้าง มีทักษะป้องกันตัวนิดหน่อยก็ยังดีกว่าไม่มีเลย!
ไป๋เยี่ยล็อกอินเข้าไอดีเกมไปเล่นกับพ่างจื่ออยู่สักพักแล้วจึงค่อยกลับไป
ทว่าไป๋เยี่ยกลับนึกขึ้นได้ถึงน้ำยาวิวัฒนาการและข้อควรระวังว่าให้ใช้ตอนที่ไม่มีคนอยู่จะดีที่สุด ไป๋เยี่ยจึงหยิบบัตรประชาชนออกไปเปิดห้องโรงแรมสะอาดๆ สักที่หนึ่ง
ไป๋เยี่ยหยิบน้ำยาวิวัฒนาการขึ้นมา มันมีลักษณะเป็นขวดเล็กๆ ขนาดพอๆ กับเข็มฉีดยา และมีฝาอยู่ด้านบน ไป๋เยี่ยเปิดมันออกและดื่มลงไปรวดเดียว
ทันทีที่ดื่ม จู่ๆ ไป๋เยี่ยก็รู้สึกราวกับมีแมลงตัวเล็กๆ กำลังไต่ร่างเขาอยู่ ทำเอาเขาคันจนทนไม่ไหว!
ต่อมาเขาก็รู้สึกเวียนหัว ไป๋เยี่ยรีบประคองตนเองไปนั่งบนเตียง ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ง่วงงุนและหลับไปโดยใช้เวลาเพียงหนึ่งนาที
เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงครึ่งแล้ว เมื่อวานเขามาถึงโรงแรมตอนประมาณหกโมงเย็นกว่าๆ เท่ากับว่าเขานอนไปสิบหกสิบเจ็ดชั่วโมงแล้ว
ทว่าจู่ๆ ไป๋เยี่ยก็ได้กลิ่นตุๆ ลอยมา ทั้งยังสัมผัสได้ถึงความลื่นบนร่างกาย ไป๋เยี่ยจึงถอดเสื้อผ้าออกมาดู แล้วก็ต้องเผชิญกับกลิ่นเหม็นที่โชยมา
เขาพบว่าบนตัวเขามีสารสีดำเคลือบอยู่เป็นชั้นๆ!
ไป๋เยี่ยรีบเปลื้องผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำ เขาเปิดก๊อกน้ำและเริ่มล้างตัว
เขาใช้เวลาล้างตัวหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ กว่าจะสะอาด เมื่อส่องกระจกดูก็พบว่าแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย
ไหนกล้ามเงาๆ แบบในนิยายล่ะ ส่วนสูงก็ไม่เพิ่มแฮะ
แทบไม่เปลี่ยนไปเลย!
น้ำยาบ้านี่มันเป็นของหลอกเด็กเหรอ เดี๋ยวฉันจะร้องเรียน!
แต่เมื่อเขาลองหมุนคอไปมา ไป๋เยี่ยก็พบว่าตนเองไม่มีอาการปวดกระดูกคอเลยแม้สักนิด แถมยังรู้สึกสดชื่น ร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง รู้สึกว่าสมองโล่งขึ้นเยอะด้วย
หรือว่านี่คือประโยชน์ที่แท้จริงของน้ำยานี่
ไป๋เยี่ยลองสำรวจดูอีกหน่อย เขาใส่เสื้อกล้ามไม่ได้แล้วเพราะมันเลอะสารเหนียวๆ นั่นเต็มไปหมด ไป๋เยี่ยจึงต้องจำใจทิ้งมันไปแล้วค่อยไปซื้อตัวใหม่ทีหลัง
ยังดีที่เสื้อตัวนอกและกางเกงของเขาไม่เลอะไปด้วย แค่มีกลิ่นติดมานิดหน่อย แต่ก็ยังพอใส่ได้ ไม่ได้กระทบอะไรขนาดนั้น
