บทที่ 113 ทายาให้เธอ
บทที่ 113 ทายาให้เธอ
เซี่ยชิงหยวนพยายามเอนตัวหนีไปทางด้านหลัง “คุณ…คุณต้องการอะไร…”
เสิ่นอี้โจวเอื้อมไปกุมมือเธอแน่น ประสานนิ้วของเขากับเธอ
ด้วยเหตุนี้ หญิงสาวจึงไม่อาจขัดขืนได้อีกต่อไป
เขามองตาเธอ “คืนนี้ มาทานของว่างยามดึกกันเถอะ”
เซี่ยชิงหยวน “!?”
หลังจากนั้นชั่ววินาที ดวงตาของหญิงสาวก็เบิกกว้าง
เธอยื่นมือออกเพื่อป้องกันตัวเอง ก่อนจะตระหนักได้ว่ามือข้างหนึ่งของเธอถูกเขาจับไว้แน่น
เธอพูดตะกุกตะกัก “ฉัน…ฉันยังไม่อยากได้ตอนนี้!”
เสิ่นอี้โจวกล่าว “งั้นผมจะเป็นฝ่ายกินเอง คุณคอยดูอย่างเดียวก็ได้”
เซี่ยชิงหยวนหันร่างของเธอเพื่อหลบหนีจากตรงนี้ “แค่ดู ฉันก็ไม่อยากทำ!”
แต่เธอจะหนีสำเร็จได้ยังไง? ฝ่ายตรงข้ามคือเสิ่นอี้โจวซึ่งกำลังรอโอกาสนี้อยู่ก่อนแล้ว!
เขาจับเอวบางแล้วตรึงเธอไว้กับเตียงอย่างแน่นหนา
เซี่ยชิงหยวนทรุดตัวนอนบนเตียงนุ่ม
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันหน้าไปทางด้านข้าง “เสิ่นอี้โจว ฉันยังไม่ค่อยสบายตัวเลย แล้วก็ต้องการพักผ่อนด้วย!”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเสิ่นอี้โจวดังมาจากด้านบนตัวเธอราวกับเขากำลังมีความสุขมาก
เขาพูดว่า “ชิงหยวน คุณเคยได้ยินคำคำหนึ่งไหม”
เซี่ยชิงหยวนตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหัว “ฉันไม่อยากฟัง ไม่เอานะ!”
เสิ่นอี้โจวโน้มตัวลงมาแนบกับหูของเธอ “ไม่ คุณต้องอยากฟังมันแน่นอน”
เสียงของเขาทั้งทุ้มต่ำและน่าดึงดูด โดยเฉพาะตอนนี้ที่มันฟังดูจะเกียจคร้าน
เธอปิดปากของเขาไม่ได้ และทำได้เพียงฟังคำพูดของเขาอย่างเฉยเมย
เธอได้ยินเขาพูดว่า “ใคร ๆ ก็บอกว่าไร้ที่ดินใดให้เก็บเกี่ยว มีแต่เพียงควายที่ล้มตาย*[1] ชิงหยวน ผมยังไม่เหนื่อยเลย จะยอมแพ้ตั้งแต่ต้นปีได้ยังไง”
เซี่ยชิงหยวน “!”
เธอกำผ้าปูที่นอนแน่น ใบหน้าแดงก่ำแสดงถึงเลือดที่พลุ่งพล่าน
เสียงของเธอตื่นตระหนก “เสิ่นอี้โจว คุณกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรน่ะ!”
เธอบิดตัวพยายามเหวี่ยงเขาออกไป
แต่หญิงสาวจะต้านทานชายหนุ่มได้อย่างไร?
เธอพยายามอยู่นาน แต่เขากลับยังนิ่งงันราวกับภูเขา
ในขณะที่เธอรู้สึกว่าการหายใจของเสิ่นอี้โจวเริ่มถี่รัว
ชายหนุ่มคว้าข้อมือบาง และตรึงไว้บนศีรษะของเธอ
จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงใหล “ถ้าคุณขยับมากกว่านี้ คุณอาจจะต้องกินของว่างกับผมจริง ๆ แล้วนะ”
หลังจากพูดจบ เขาก็พลิกตัวและนอนข้าง ๆ เธอ
น้ำหนักบนร่างกายของเธอหายไปทันที เซี่ยชิงหยวนรีบกลิ้งลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว สายตามองไปยังเสิ่นอี้โจวอย่างระแวดระวัง
เสิ่นอี้โจวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
เขากล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ผมก็ไม่สามารถขอลางานในวันพรุ่งนี้ได้เหมือนกัน”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ดุว่า “คุณมันคนพาล!”
เสิ่นอี้โจวหรี่ตามองเธอ “หือ?”
เซี่ยชิงหยวนกระเถิบตัวหนีไปอีกราวหนึ่งเมตร “ฉัน…ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”
เมื่อเซี่ยชิงหยวนคิดว่าตัวเองรอดตัวแล้ว และจะได้นอนหลับอย่างสงบ เสิ่นอี้โจวก็ลุกขึ้นจากเตียง
หญิงสาวคิดว่า อีกฝ่ายจะลุกไปเข้าห้องน้ำตอนกลางคืน เธอจึงทำเมินไป
โดยไม่คาดคิด เมื่อเสิ่นอี้โจวกลับเข้ามาอีกครั้ง เขาก็ถือขวดขนาดเล็กอยู่ในมือ
เขาเดินมาที่เตียง เปิดฝาขวดก่อนจะเทของเหลวในขวดออกมาสองสามหยดแล้วพูดว่า “ผมเกือบลืมเลย คุณนอนลงสิ ผมจะทายาให้”
เซี่ยชิงหยวนงง “ทายา? ที่ไหน? คุณจะเอามาทาให้ฉันตรงไหน?”
เธอไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนนี่?
เสิ่นอี้โจวกะพริบตาปริบ ๆ “ก็เมื่อคืนนี้เราทำกันหนักไปหน่อย ตอนที่ผมผ่านโรงพยาบาลวันนี้ ก็เลยแวะไปซื้อยามา”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เซี่ยชิงหยวนก็กระโดดลงจากเตียง เธอจ้องมองเสิ่นอี้โจวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ใช้เวลานานกว่าเธอจะหาเสียงของตนพบ “เสิ่นอี้โจว สมองคุณป่วยเหรอ?”
เสิ่นอี้โจวไม่ได้โกรธเลยสักนิด อีกทั้งยังยกยิ้ม จากนั้นเขาก็พูดว่า “ชิงหยวน คุณรู้ไหมว่าคืนนี้คุณเรียกชื่อเต็มของผมกี่ครั้งแล้ว”
เขาเดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว “ถ้าคุณตะโกนหนึ่งครั้ง คุณก็จะต้องจ่ายมากขึ้น ตอนนี้คุณลองนึกคร่าว ๆ สิว่าเรียกออกมาแล้วกี่ครั้ง และครั้งต่อไปที่คุณเรียก ผมจะไม่เมตตาอีกแล้วนะ”
เซี่ยชิงหยวนเมินเขาและวิ่งออกไปทางประตูห้อง
เสิ่นอี้โจวเอื้อมมาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแกร่ง
จากนั้นเขาก็ผลักเธอลงบนเตียงอีกครั้ง
เขารั้งเธอไว้ “ทำตัวดี ๆ ”
เซี่ยชิงหยวนรู้สึกว่าตัวเองถูกพันรัดอย่างสมบูรณ์ ไม่อาจต้านทานได้เลย
เธอทำได้เพียงคร่ำครวญเป็นครั้งสุดท้าย “ปิดไฟ! คุณต้องปิดไฟ และถ้าอยากทาก็ทาไป!”บราวนี่ออนไลน์
มุมปากของเสิ่นอี้โจวกระตุกยิ้มอย่างควบคุมไม่ได้ “ปิดไฟ? ผมจะทามันตรงจุดได้ยังไง? หรือจะให้ผมคลำหาดี?”
เซี่ยชิงหยวน “…”
เธอเอาหัวซุกหมอนแล้วไม่พูดอะไรอีก
เธอจะปล่อยให้เขาทำก็ได้!
เมื่อเธอใกล้จะสลบในที่สุด เสิ่นอี้โจวก็อุ้มหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน “สุดสัปดาห์นี้พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”
เซี่ยชิงหยวนง่วงนอนจริง ๆ เธอตอบสนองอย่างขอไปที และผล็อยหลับไปอีกครั้ง
เสิ่นอี้โจวกับหลินตงซิ่วรู้เรื่องราวของครอบครัวเซี่ยผ่านทางโทรศัพท์
ดังนั้นความหดหู่ของเซี่ยชิงหยวนก่อนหน้านี้ เขาก็เข้าใจได้ในทันที
เธอเป็นคนกตัญญูมากและเห็นคุณค่าของความรักในครอบครัว
ถึงอีกฝ่ายจะไม่พูดถึงเรื่องที่บ้าน แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความกังวลของเธอ
เขาจึงพยายามคิดหาวิธีแก้ให้ตรงที่สุดก็คือการกลับไปบ้าน
เมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นในตอนเช้า เซี่ยชิงหยวนก็ทนมองเสิ่นอี้โจวตรง ๆ ไม่ได้
แม้ว่าจะเดินผ่านเขาไป เธอก็จะก้มหน้าลง
เธออยากจะถามอีกฝ่ายมากว่า เขารู้ได้ยังไงว่าโรงพยาบาลขายยาพวกนี้
แต่เมื่อคืนนี้ ฉากนั้นมันน่าอายจนเธอพูดไม่ออก
เธอรู้สึกว่าตั้งแต่ตัวเองเกิดใหม่ สิ่งต่าง ๆ กำลังดำเนินไปในทิศทางที่เหนือการควบคุมของเธอ
โดยเฉพาะเสิ่นอี้โจวที่ตอนนี้ได้กลายเป็นเจ้าชายปีศาจที่มีอายุหลายร้อยปีไปแล้ว
เมื่อเสิ่นอี้โจวกำลังจะไปทำงาน เขาก็พูดกับเธอขึ้นมาว่า
“สุดสัปดาห์นี้ เราจะกลับไปที่หมู่บ้านซีสุ่ยและหมู่บ้านซิ่งฮวากัน”
จากนั้นเซี่ยชิงหยวนก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เธอได้ยินราง ๆ เมื่อคืนนี้ไม่ใช่ความฝัน
เธอประหลาดใจเล็กน้อย “แต่คุณยังมีเรื่องต้องจัดการอีกมากไม่ใช่เหรอ” มันจะต้องใช้เวลาทั้งวันในการกลับไปกลับมา
เสิ่นอี้โจวขมวดคิ้ว “ไม่ว่างานจะสำคัญแค่ไหน มันก็ไม่สำคัญไปกว่าคุณไม่ใช่เหรอ”
เขาพูดต่อ “งานของพี่รอง ผมสามารถช่วยเขาได้ที่นี่”
เซี่ยชิงหยวนพยายามระงับความดีใจของตัวเองไว้ “คุณว่ายังไงนะ?”
เสิ่นอี้โจวกล่าวว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้ศาลากลางกำลังรับสมัครพนักงานขับรถ ซึ่งส่วนใหญ่รับผิดชอบในการขนส่งเสบียงไปยังเมืองในการปกครอง”
เมื่อเทียบกับงานของเซี่ยจิ่งเฉินในปัจจุบันที่ต้องตระเวนส่งของไปทั่วจังหวัด ซึ่งมีรายได้ไม่แน่นอน การงานที่ศาลากลางนี้ย่อมดีกว่ามาก
ไม่ใช่แค่มีเงินเดือนประจำ แต่ยังมีเบี้ยเลี้ยงเบ็ดเตล็ดอีกด้วย
ยิ่งกว่านั้น ทางหน่วยงานยังมีสวัสดิการจัดสรรบ้านพักตามอายุงานให้อีกด้วย
[1] ไร้ที่ดินใดให้เก็บเกี่ยว มีแต่เพียงควายที่ล้มตาย เป็นการล้อเลียนความสัมพันธ์ของอี้โจวกับชิงหยวนว่า พวกเขายังไม่ได้หลับนอนกันเลย ผู้ชายจะหมดแรงได้อย่างไร
