บทที่ 125 ความหึงหวง
บทที่ 125 ความหึงหวง
เสิ่นอี้โจวมองไปทางไฟฉายของเซี่ยชิงหยวน
ไอ้ที่มีหัวโผล่ออกมา กรามโปน ถ้าไม่ใช่กบแล้วจะเป็นอะไรไปได้?
จากนั้นเขาจึงก้าวเข้าไปเงียบ ๆ มือของเขาเป็นเหมือนกรงเล็บ พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและคว้ามันไว้!
เสิ่นอี้โจวจับกบตัวอ้วนได้ก่อนที่มันจะร้องด้วยซ้ำ
เสิ่นอี้หลินเห็นการเคลื่อนไหวนั้น
เขากระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข แต่มันก็เป็นช่วงเวลาตื่นตาตื่นใจอันแสนเงียบงัน
เขาส่องกบตัวนั้นด้วยไฟฉาย จึงเห็นว่ามันมีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือของพี่ชายเลย!
เขารีบยื่นตะกร้าไม้ไผ่ออกมาข้างหน้า ส่งสัญญาณให้เสิ่นอี้โจวใส่กบลงไป
เสิ่นอี้โจวยิ้มและใส่กบเข้าไป
เสิ่นอี้หลินรีบปิดฝา จากนั้นลองยกตะกร้าไม้ไผ่ขึ้นมาชั่งน้ำหนัก แล้วกระซิบว่า “มันน่าจะหนักมากกว่าครึ่งจินเลยฮะ!”
ด้วยการจับกบตัวแรกได้อย่างไม่ยากเย็น ทุกคนก็ยิ่งรู้สึกมีกำลังใจ
ในเวลาเพียงชั่วโมงกว่า ๆ ตะกร้าไม้ไผ่ก็เต็มไปแล้วครึ่งหนึ่ง
เสิ่นอี้โจวกล่าวว่า “พอแล้ว เรากลับกันเถอะ”
จริง ๆ แล้วเสิ่นอี้หลินยังรู้สึกว่าตนยังเล่นสนุกไม่พอ แต่เขาก็กลับบ้านอย่างเชื่อฟังเช่นกัน
ทันทีที่เขากลับถึงบ้าน เสิ่นอี้หลินก็เทสิ่งที่จับได้ทั้งหมดลงในถัง
เมื่อมองใกล้ ๆ จะเห็นว่านอกจากปลาไหลกับกบในนาข้าวแล้ว ยังมีปลาหมูอีกสองสามตัวด้วย
หลินตงซิ่วนำฟางมาหนึ่งกำมือ จากนั้นเสิ่นอี้หลินก็ผูกกบทีละตัวอย่างรวดเร็วแล้วร้อยเป็นเชือก
เมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวนมองจากทางด้านข้าง เสิ่นอี้หลินก็รู้สึกเขินอาย “ถ้าทำแบบนี้ เราจะได้ไม่ต้องกลัวว่าพวกมันจะกระโดดหนีไป”
เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
เธอลูบหัวของเด็กน้อย “อี้หลินของเราเก่งมากเลย”
เสิ่นอี้หลินรู้สึกเขินอายมากขึ้นเมื่อได้รับคำชมจากเซี่ยชิงหยวน
เขาหัวเราะเล็กน้อย จากนั้นก้มศีรษะลงและจ้องมองกบในถัง
พี่สะใภ้เปลี่ยนไปมากจริง ๆ
เสิ่นอี้โจวเดินมาจากทางด้านข้าง
เขาขมวดคิ้วเมื่อมองดูท่าทีของทั้งคู่ จากนั้นเอื้อมแขนยาวออกไป และยกตัวเซี่ยชิงหยวนขึ้น
หญิงสาวเอ่ยถาม “มีอะไรเหรอ?”
เสิ่นอี้โจวพูดว่า “อืม อี้หลินยังเด็กอยู่”
เซี่ยชิงหยวนงงงวย “แล้วยังไงคะ?”
มุมปากของเสิ่นอี้โจวกระตุก “คุณไปอาบน้ำเถอะ”
เซี่ยชิงหยวน “?”
เธอไม่ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก
เธอลูบหัวของเด็กชายอีกครั้งและพูดว่า “อี้หลิน พี่จะไปอาบน้ำก่อนนะ”
เสิ่นอี้หลินรู้สึกแปลก ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม และตอบพร้อมด้วยรอยยิ้ม “ครับ!”
ทันทีที่เซี่ยชิงหยวนเดินออกไป เสิ่นอี้หลินก็เห็นสายตาของพี่ชายที่กำลังจ้องเขม็งมาทางตน
เด็กชายลูบจมูกตัวเองแผ่วเบา “พี่ครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
เสิ่นอี้โจว “มือของนายไม่สะอาด ไปล้างซะ”
จากนั้นเสิ่นอี้หลินก็ระลึกได้ว่ามือของเขาเพิ่งจับกบและปลาไหลมา เด็กชายตกใจมากและรีบล้างมือทันที
เสิ่นอี้โจวคิดว่ามันจบลงแล้ว
แต่เมื่อเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาก็เห็นเสิ่นอี้หลินกับเซี่ยชิงหยวนนั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็กใกล้กัน ศีรษะของพวกเขาโน้มเข้าหากัน ขณะพึมพำบางอย่างด้วยเสียงแผ่วเบา
เสิ่นอี้โจวเดินเข้าไปฟัง
เซี่ยชิงหยวน “นายชอบแบบเคี่ยวกับซีอิ๊วดำหรือแบบผัด?”
เสิ่นอี้หลิน “ปลาไหลผัดคลุกกับปลาหมูเคี่ยวกับซีอิ๊วดำ”
เซี่ยชิงหยวน “ได้สิ พี่จะผัดปลากับปลาหมูคลุกข้าวอีกที จนกระทั่งพวกมันมีสีเหลืองกรอบดูน่าอร่อยเอง”
เสิ่นอี้โจวได้ยินเสิ่นอี้หลินลอบกลืนน้ำลาย “ใส่พริกกับพริกไทยด้วยนะ ผมอยากกินรสเผ็ด ชาหนึบนิด ๆ”
เสิ่นอี้โจว “แล้วยี่หร่าด้วย”
เซี่ยชิงหยวน “ได้ส…อี้โจว?”
เธอกับเสิ่นอี้หลินหันกลับไปและพบว่าเสิ่นอี้โจวยืนอยู่ทางด้านหลัง
เสิ่นอี้หลินยิ้มและกล่าวว่า “พี่ฮะ เรากำลังปรึกษากันว่าจะทำอาหารอร่อย ๆ แบบไหนดีในวันพรุ่งนี้ล่ะ!”
เสิ่นอี้โจวชำเลืองมองเสิ่นอี้หลินตั้งแต่หัวจรดเท้า “รสชาติจะดีที่สุดถ้านายปล่อยมันไป”
เสิ่นอี้หลินงุนงง “ปล่อยพวกมันไป?”
เด็กชายต้องการถามเซี่ยชิงหยวนด้วย แต่เสิ่นอี้โจวคว้าข้อมือของหญิงสาวไว้แล้ว “พี่สะใภ้ของนายกับฉันจะไปพักผ่อนแล้ว นายก็รีบอาบน้ำนอนซะ”
หลังจากพูดจบ ก่อนที่เสิ่นอี้หลินจะตกลง เขาก็ลากเซี่ยชิงหยวนเข้าไปในห้องนอนแล้ว
เสิ่นอี้หลินเกาหัวของเขา “ทำไมถึงต้องปล่อยมันไปด้วยล่ะ?”
เด็กชายไม่คิดมากอีกต่อไปและหันกลับไปดูผลงานของตัวเองในคืนนี้
ในสายตาของเขา พวกมันย่อมเป็นอาหารที่มีรสชาติอร่อยอยู่แล้ว
เซี่ยชิงหยวนถูกเสิ่นอี้โจวลากเข้าไปในห้อง จากนั้นชายหนุ่มก็หันหลังกลับและปิดประตู
เมื่อเห็นเขาเดินตรงไปที่เตียง เซี่ยชิงหยวนก็ถามว่า “คุณง่วงมากเลยเหรอคะ”
หลังจากขับรถกับเสี่ยวหลิวนานกว่าสองชั่วโมง เขาคงจะเหนื่อยล้ามาก
เสิ่นอี้โจวนั่งบนเตียง เขายังคงจับมือของเซี่ยชิงหยวนไว้ “มานี่สิ”
เซี่ยชิงหยวนไม่ได้คิดมาก และเดินเข้าไปหาตามเสียงเรียกของเขา
โดยไม่คาดคิด เสิ่นอี้โจวคว้าข้อมือของเธอและฉุดร่างบางมายังเตียง
เซี่ยชิงหยวนถูกเขารั้งไปที่เตียงโดยไม่ทันตั้งตัว
เสิ่นอี้โจวหันกลับมาอีกครั้ง เขาจับคางเธอเบา ๆ “คืนนี้มีความสุขมากไหม”
เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “มีความสุขสิ”
ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในท่าทางของเสิ่นอี้โจว
ทันใดนั้น หญิงสาวก็รู้สึกประหลาดใจและถามว่า “คุณไม่มีความสุขเหรอคะ?”
การยอมรับว่าตัวเองไม่สบายใจนั้นเป็นเรื่องยากสำหรับเสิ่นอี้โจว
แต่ถึงอย่างไร มันก็เป็นแค่ความรู้สึกที่เขาคิดไปเอง
หลังจากคิดทบทวนครู่หนึ่ง แม้แต่เขาก็ยังหัวเราะเยาะตัวเอง
แต่คนที่เกี่ยวข้องไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
เขากัดริมฝีปากเป็นเชิงลงโทษตัวเองและพูดว่า “มีความสุขสิ ผมจะไม่มีความสุขได้ยังไง”
เซี่ยชิงหยวนขมวดคิ้ว “แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าคืนนี้มีบางอย่างผิดปกติ”
เสิ่นอี้โจวดึงมุ้งลงก่อนจะถอนหายใจ “ไม่มีอะไรหรอก จริง ๆ ผมแค่อยากจะทดสอบร่วมกับคุณว่าเตียงนอนที่บ้านเราแข็งแรงหรือเปล่า”
เซี่ยชิงหยวน “!”
เธอยกหมัดขึ้นทันทีและทุบที่ไหล่ของอีกฝ่าย “เดี๋ยวเถอะ!”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเสิ่นอี้โจว
เขาคว้ามือของเธอขณะมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน “ผมผิดไปแล้ว”
เขาผละตัวจากเธอแล้วนอนลงข้าง ๆ หญิงสาว เสียงกล่าวของเขาแผ่วเบา “เอาล่ะ มันดึกมากแล้ว เรานอนกันเถอะ”
เซี่ยชิงหยวน “…”
เธอลุกขึ้นนั่งและมองไปยังเสิ่นอี้โจวที่ดูงัวเงีย “คุณล้อฉันเล่นอีกแล้วเหรอคะ”
เสิ่นอี้โจวปรือตาขึ้น “คุณบอกว่าคุณไม่อยากลองไม่ใช่เหรอ”
เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ก็ได้ นอนก็นอน”
หลังจากพูดจบ เธอก็เอนตัวนอนแล้วเป่าตะเกียงให้ดับ เมื่อกลับไปที่มุ้ง มือเล็ก ๆ ของเธอก็ ‘บังเอิญ’ กดไปที่ใต้สะดือของเสิ่นอี้โจว
เสิ่นอี้โจวไม่ทันระวังตัว เขาก็ร้องคร่ำครวญทันที
เซี่ยชิงหยวนยิ้มอย่างสดใสให้กับเสิ่นอี้โจว “นอน นอน!”
หลังจากพูดจบ เธอก็ทิ้งตัวนอนทางด้านข้างของเสิ่นอี้โจว หันหลังให้เขา ขณะดึงผ้านวมคลุมโปงก่อนจะหลับตาลง การเคลื่อนไหวทั้งหมดใช้เวลาเพียงไม่นาน
เสิ่นอี้โจว “…”
ดีมาก! เธอปลุกเขาเองนะ!
เขาใช้หัวของตัวเองดุนเซี่ยชิงหยวน “ชิงหยวน ผมเจ็บจัง”
———————–
