กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี – บทที่ 158 หนึ่งร้อยครั้งต่อเดือน ถ้าพยายามก็ทำได้

บทที่ 158 หนึ่งร้อยครั้งต่อเดือน ถ้าพยายามก็ทำได้

บทที่ 158 หนึ่งร้อยครั้งต่อเดือน ถ้าพยายามก็ทำได้

เซี่ยชิงหยวนกำลังจะลุกขึ้น

ใบหน้าของเธอเปรอะน้ำจำนวนมาก สายตาพร่ามัวมองไม่ชัด เธอจึงทำได้เพียงปัดป่ายไปรอบ ๆ พยายามคว้าจับบางอย่างที่สามารถเกาะได้

ทันใดนั้นเธอก็หยุดเคลื่อนไหว

เมื่อเธอจับอะไรบางอย่างได้ ฝ่ามือใหญ่ของเสิ่นอี้โจวก็กุมเธอไว้

ในความพร่ามัว เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกเสิ่นอี้โจวอุ้มขึ้นแล้วดึงเข้าหาเขา

“ชิงหยวน คุณรอไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ?”

เสียงของเขาในตอนนี้ช่างแหบแห้ง และไม่มีวี่แววว่าจะเมาเลย?

เซี่ยชิงหยวนตระหนักได้ว่าเธอถูกหลอกซะแล้ว

เธอรู้สึกอับอายและรำคาญเหลือทน

มือของเสิ่นอี้โจวยังคงจับเธอไว้ จากนั้นเขาก็เชยคางเธอขึ้นเพื่อให้หญิงสาวมองมาที่เขา

ริมฝีปากบางของเขาเผยอออก “อย่ากังวลเลย มาเถอะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ก้มลงจูบเธอ

เซี่ยชิงหยวนยังคงต้องการที่จะต่อต้าน แต่เสิ่นอี้โจวจับหลังศีรษะของเธอไว้และกดเข้าหาเขา

มือของเธอตีเขา แต่มันไม่ได้ส่งผลใด ๆ เลย

เขาแข็งแรงมากและเธอก็พ่ายแพ้

ในที่สุด เธอก็ทำได้เพียงถูกเขาควบคุมเท่านั้น

น้ำในอ่างกระเด็นออกมามากมายและทั้งห้องน้ำก็เละเทะไปหมด

เซี่ยชิงหยวนคิดกับตัวเองว่าเธอเป็นเหมือนปลาที่ถูกซัดขึ้นมาบนชายฝั่งและกำลังจะตายเพราะกระหายน้ำ

เสียงของเธอแหบแห้ง และไม่นานนักก็ส่งเสียงไม่ได้อีกต่อไป

เสิ่นอี้โจวอุ้มเธอขึ้นมา เขาเช็ดน้ำบนตัวหญิงสาว จากนั้นคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่มาคลุมเธอ ก่อนจะเดินออกไป

ร่างกายที่เปียกโชกของเซี่ยชิงหยวนนอนอยู่บนเตียง และปล่อยให้เสิ่นอี้โจวเช็ดผมของตน

คำสาปแช่งมากมายถูกเอ่ยไปหมดแล้วในห้องน้ำ

แต่ยิ่งเธอดุเดือดมากเท่าไหร่ เสิ่นอี้โจวก็ยิ่งลงโทษเธอมากขึ้นเท่านั้น

เขาทำเสียจนเสียงของเธอขาดช่วงและแปลกแปร่ง

เมื่อผมของเธอใกล้จะแห้ง เสิ่นอี้โจวจูบเธอที่แก้มและพูดว่า “ผมของคุณยังไม่แห้งเลย ฉะนั้นตอนนี้ยังเข้านอนไม่ได้นะ”

เซี่ยชิงหยวนกลอกตาแล้วเบือนหน้าหนีไม่สนใจเขา

เสิ่นอี้โจวขึ้นมาบนเตียงด้วยและพูดว่า “ต่ออีกยกแล้วกัน ระหว่างรอผมคุณแห้ง”

เซี่ยชิงหยวนมองเขาอย่างโง่งมและตะโกนเสียงดังว่า “เสิ่นอี้โจว คุณยังเป็นคนอยู่ไหมเนี่ย!”

มันควรจะจบได้แล้วตั้งแต่ในห้องน้ำไหม?

ยิ่งกว่านั้น พรุ่งนี้เป็นวันเปิดร้านแล้ว เธอจะไม่ไปที่นั่นพร้อมกับรอยคล้ำใต้ตาหรือ ถ้าขืนปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ?

เมื่อคิดได้แบบนี้ เธอก็บิดตัวพยายามลุกจากเตียง

เสิ่นอี้โจวจับข้อเท้าของเธอจากทางด้านหลังและดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

เขาแนบชิดหูเธอและพูดช้า ๆ “ผมเป็นมนุษย์สิ ผมไม่ได้เป็นแค่มนุษย์เท่านั้น แต่ยังเป็นผู้ชายของคุณด้วย”

หลังจากพูด เขาจับเอวบางแล้วโน้มตัวเข้าหาเธอ

จากนั้นหญิงสาวก็ได้ยินเขาพูดว่า “ผมลองคำนวนคร่าว ๆ แล้ว ถ้าทำตั้งแต่วันแรกของทุกเดือน หนึ่งร้อยครั้งต่อเดือนย่อมทำได้สำเร็จ”

เซี่ยชิงหยวน “!”

…

เซี่ยชิงหยวนจำไม่ได้ว่าเธอผล็อยหลับไปตอนกี่โมง

สิ่งที่เธอรับรู้ด้วยความงุนงงก็คือเสิ่นอี้โจวช่วยเช็ดตัวให้เธอ เขาออกไปสักพักแล้วกลับมา จากนั้นก็หลับไปพร้อมกับเธอในอ้อมแขนของกันและกัน

เธอหรี่ตาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก และพบว่าข้างนอกหน้าต่างยังคงมืดอยู่

หญิงสาวพลิกตัว ฝังตัวเองอยู่ในผ้านวม และหลับไปอีกครั้งด้วยความงุนงง

ความคิดสุดท้ายที่มีเมื่อเธอหลับไปคือการอธิษฐานว่า สิ่งที่เสิ่นอี้โจวพูดนั้นเป็นเพียงการขู่ให้เธอกลัวเท่านั้น

เดือนละหนึ่งร้อยครั้ง ทำทุกคืนแบบนี้ เธอคงจะเป็นโรคไตวายไหม?

ใช่แล้ว เธอเคยถามมา ผู้หญิงก็มีภาวะไตพร่องได้เช่นกัน

เนื่องจาก ‘พร’ ที่ทำให้เธอลุกไม่ขึ้น เซี่ยชิงหยวนจึงถูกเสิ่นอี้โจวปลุกอีกครั้ง จากนั้นเขาก็รอเธออาบน้ำแต่งตัวและทำความสะอาด

เมื่อเห็นว่าห้องน้ำได้รับการทำความสะอาดแล้ว เธอก็นึกขึ้นได้ว่า ตตอนที่เสิ่นอี้โจวออกจากบ้าน ก็ถึงเวลาทำความสะอาดบ้าน

ในที่สุดเธอก็พูดด้วยเสียงแหบแห้ง “กี่โมงแล้ว?”

เสิ่นอี้โจวนวดเอวให้เธอ “แปดโมงแล้ว”

เซี่ยชิงหยวนกระวนกระวายเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ร้านมีกำหนดเปิดตอนสิบโมง แต่ตอนนี้เธอเพิ่งตื่น!

เสิ่นอี้โจวกลับรั้งเธอไว้ “ไม่ต้องห่วง แม่กับอี้หลินไปที่ร้านก่อนแล้ว อาเซียง อาจ้วงและเจียงเพ่ยหลานก็อยู่ที่นั่นด้วย”

ทุกอย่างในร้านถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบแล้ว

เขาหยุดชั่วคราวและจูบที่มุมปากบาง “ผมจะไปที่นั่นกับคุณช่วงเช้านะ คุณไม่ต้องรีบหรอก”

จากนั้นเซี่ยชิงหยวนก็ตระหนักว่า เสิ่นอี้โจวควรไปทำงานได้แล้วในตอนนี้

เมื่อได้ยินว่าเขาจะไปด้วย ความกังวลเดิมก็ลดลงครึ่งหนึ่ง

เธอถามว่า “วันนี้คุณไม่ต้องไปทำงานเหรอคะ?”

เสิ่นอี้โจวพูดว่า “การเปิดร้านของคุณเป็นงานใหญ่ของครอบครัวเรา ผมต้องไปสนับสนุนคุณเป็นเรื่องธรรมดา”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ความไม่พอใจต่อเขาก่อนหน้านี้ของเซี่ยชิงหยวนก็เลือนหายไป

เธอจัดแจงตัวเองอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวมองตัวเองในกระจก ยกเว้นรอยคล้ำใต้ตา ผิวพรรณที่เหลือของเธอยังคงดูดีอยู่

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นของเธอที่มีเสน่ห์มากยามสบตา ดุจสตรีที่มีสามีปรนเปรอด้วยความรักและเสน่หา

เมื่อมองดูตัวเองในกระจก เซี่ยชิงหยวนก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

เสิ่นอี้โจวหยิบชุดสีเหลืองอ่อนซึ่งเขาซื้อให้อีกฝ่ายเมื่อปีที่แล้วส่งให้เธอ

แต่เซี่ยชิงหยวนอยู่ในชนบทมาตลอด ดังนั้นเธอจึงไม่มีโอกาสจะใส่มัน มันจึงถูกเก็บไว้ก้นกระเป๋าเดินทาง

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพูดว่า “คุณหากระโปรงนี้เจอได้ยังไงน่ะ?”

เสิ่นอี้โจวพูดว่า “ผมเจอมันตอนทำความสะอาดตู้เสื้อผ้าในวันนั้น”

เซี่ยชิงหยวนมองเสื้อผ้าของเสิ่นอี้โจว ซึ่งมีไม่กี่ชุดในตู้เสื้อผ้า จากนั้นจึงกล่าวว่า “เดี๋ยวฉันจะขายเสื้อผ้าในเดือนหน้า แล้วฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณทุกวันเลย”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เสิ่นอี้โจวก็ยิ้ม “ไม่ต้องทุกวันก็ได้ ตราบใดที่คุณเลือกให้ผม ผมก็ชอบหมดนั่นแหละ”

หลังจากเซี่ยชิงหยวนสวมใส่กระโปรงแล้ว เธอก็ยืนมองดูตัวเองอยู่หน้ากระจกยาวเต็มตัว หญิงสาวรู้สึกพอใจมาก

เธอมีผิวขาวแต่เกิด เมื่อสวมชุดสีเหลืองอ่อนยิ่งทำให้เธอดูเปล่งประกายอย่างมาก

รูปร่างหน้าตาของเธอนั้นอ่อนโยนและงดงาม ฉะนั้น ชุดสีเหลืองอ่อนที่ดูอบอุ่นและบริสุทธิ์ก็ยิ่งขับให้เธอดูอ่อนโยนมากขึ้น

เสิ่นอี้โจวผลักประตูเปิดเข้ามา และเมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวนในชุดกระโปรง ดวงตาของเขาก็เป็นประกายด้วยความประหลาดใจ

เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและอุทาน “คุณสวยมาก”

ขณะที่กล่าว เขาจับมือของเซี่ยชิงหยวนและดึงเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา “ถ้าเราไม่ต้องไปที่ร้าน ผมคงไม่ปล่อยคุณออกจากห้องทั้งวันแน่”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของเซี่ยชิงหยวนก็เบิกกว้าง จากนั้นเธอก็ดิ้นเร่าจะออกจากอ้อมกอดของเสิ่นอี้โจวทันที

มีความเขินอายฉายชัดบนใบหน้าของเธอ “ถ้าคุณพูดเรื่องไร้สาระอีกครั้ง ฉันจะไม่สนใจคุณแล้วนะ”

ขืนเช้านี้ยังถูกรั้งไว้อีก เกรงว่าเอวของเธอคงจะเคล็ดแน่นอน!

เสิ่นอี้โจวยิ้มทันทีและพูดว่า “ตกลง ผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่สร้างปัญหาอีกนะครับ”

ชีวิตแบบนี้คือสิ่งที่เขาใฝ่ฝันถึงตลอดสองชั่วชีวิต

ตอนนั้นสมองของเขาบ้าบอจริง ๆ ที่มีความคิดแย่ ๆ แบบนั้นขึ้นมาได้

เขาสวมกอดเซี่ยชิงหยวน “ไปกันเถอะ ไปที่ร้านของคุณกัน”