บทที่ 209 สาวสวยคนนี้มาจากไหน
บทที่ 209 สาวสวยคนนี้มาจากไหน
ระหว่างทาง นอกเหนือจากที่เสิ่นอี้โจวถามฉู่ซิงอวี่สองสามคำถามแล้ว ทุกคนในรถก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
พวกเขาออกเดินทางก่อนเวลาเจ็ดโมงเช้า เมื่อพวกเขาไปถึงเมืองหลวงของมณฑลก็เป็นเวลาเที่ยงไปแล้ว
สถานที่พักของพวกเขาเป็นอาคารของราชการส่วนภูมิภาค นอกจากนี้ยังมีคนอื่น ๆ ที่มาประชุมด้วยเช่นกัน
ห้องของเซี่ยชิงหยวนและเสิ่นอี้โจวอยู่ชั้นสอง มีห้องนอนหนึ่งห้อง ห้องนั่งเล่นหนึ่งห้อง และห้องน้ำหนึ่งห้อง ไม่ใหญ่เกินไปแต่ก็ไม่เล็กหากอยู่กันสองคนและการตกแต่งก็ประณีต
ฉู่ซิงอวี่และเสี่ยวหลิวจัดการตัวเอง คนหนึ่งอาศัยอยู่ในหอพักรับรองที่อาคารส่วนหน้าและอีกคนกลับบ้าน
ฉู่ซิงอวี่เรียกหาพวกเขาเพื่อร่วมรับประทานอาหารกลางวันร่วมกันก่อนจะบอกลาเสิ่นอี้โจว
“เลขาธิการเสิ่น ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ ผมจะมารับคุณอีกครั้งก่อนการประชุมในตอนบ่ายนะครับ”
เสิ่นอี้โจวพยักหน้า “ไปเถอะ”
เซี่ยชิงหยวนกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ เมื่อได้ยินการสนทนาของพวกเขาแล้วเสิ่นอี้โจวเดินกลับเข้ามา เธอก็ถามว่า “ครอบครัวของฉู่ซิงอวี่นี้อาศัยอยู่ในเมืองหลวงของมณฑลเหรอ?”
ดวงตาของเสิ่นอี้โจวแข็งค้างไปชั่วขณะ จากนั้นจึงพูดว่า “ใช่ พ่อแม่ของเขาก็ทำงานให้รัฐด้วยน่ะ”
“ต่อมาผมก็ได้รู้เรื่องพ่อของฉู่ซิงอวี่จากหยวนหงหลี่ว่าเป็นเพียงข้าราชการระดับหัวหน้าแผนกเล็ก ๆ ธรรมดา แม้ว่าจะไม่ใช่ตัวตนที่สามารถกระทืบเท้าแล้วเกิดความเปลี่ยนแปลงได้ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นชายชราที่มีความสำคัญ”
เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าและตอบรับเพียง ‘อ้อ’ แล้วเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
เสิ่นอี้โจวมองไปที่การแสดงออกบนใบหน้าของเธอ ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
เขาหยิบกล่องอาหารกลางวันมาสองกล่องแล้วพูดว่า “เที่ยงนี้กินธรรมดา ๆ ไปก่อนนะ แล้วตอนเย็นผมจะพาคุณไปกินอะไรอร่อย ๆ”
เซี่ยชิงหยวนหยิบมากล่องหนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันไม่ใช่คนเลือกกินอยู่แล้ว”
เธอเปิดกล่องอาหารกลางวัน ในนั้นมีเนื้อสามอย่างและผักสองอย่างอยู่ในนั้น ซึ่งถือว่าดีมาก
เธอเปิดกล่องอาหารกลางวันให้เสิ่นอี้โจวอีกครั้ง คีบผักและข้าวครึ่งหนึ่งในกล่องอาหารกลางวันของเธอใส่ให้เขา “ฉันกินไม่หมดหรอก”
เมื่อมองไปที่คิ้วและดวงตาของเธอที่สงบนิ่ง ไร้ซึ่งร่องรอยของความผิดปกติใด ๆ
เหมือนกับที่ผ่านมา เธอตักข้าวให้เขาเสมอ
จู่ ๆ หัวใจของเสิ่นอี้โจวก็อบอุ่นขึ้น
เขาเดินไปข้างหลังเธอและกอดหญิงสาวไว้ “ชิงหยวน ขอบคุณนะ”
เซี่ยชิงหยวนรู้เลยว่าเขาหมายถึงอะไร
เธอหันกลับมาในอ้อมแขนของเขา เผชิญหน้ากับเขา พลางยื่นมือไปสะกิดหน้าผากของผู้เป็นสามี และพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณ” และผลักเขาออก “รีบไปกินข้าวเลย คุณยังมีอะไรต้องทำตอนบ่ายไม่ใช่เหรอไง?”
ต่อมา ก่อนเวลาบ่ายสองโมง ฉู่ซิงอวี่ก็เข้ามา
พวกเขาจะต้องไปประชุมที่ศาลากลางมณฑล
เสิ่นอี้โจวหยิบกระเป๋าเอกสารขึ้นมาและพูดกับเซี่ยชิงหยวน “ผมจะกลับมาตอนห้าหรือหกโมงเย็นนะ ถ้าคุณเบื่อ คุณสามารถไปซื้อของใกล้ ๆ ได้ เลี้ยวซ้ายและเดินจากที่นี่ไปไม่กี่ร้อยเมตรจะมีถนนคนเดิน ซึ่งมีของให้ดูมากมายเลย”
เซี่ยชิงหยวนคิดเพียงว่า เสิ่นอี้โจวได้ถามใครบางคนไว้ล่วงหน้าแล้ว และไม่ได้คิดอะไรมาก
เธอยิ้มและพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเคยไปที่เมืองกว่างโจวด้วยตัวเองมาแล้วนะ ฉันดูแลตัวเองได้ คุณไปทำงานเถอะไม่ต้องห่วง”
ขณะที่เซี่ยชิงหยวนกำลังคุยกับเสิ่นอี้โจว ฉู่ซิงอวี่ก็ยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร
แม้ว่าเขาจะไม่อยากฟัง แต่คำพูดของทั้งสองคนก็ยังติดอยู่ในหูของเขา
นี่มันคล้ายกับพ่อและแม่ของเขา แม้เป็นเพียงบทสนทนาในครอบครัวระหว่างสามีและภรรยา แต่ฟังดูอบอุ่นมาก
เซี่ยชิงหยวนยังคงเป็นเซี่ยชิงหยวน ความประทับใจในอดีตของเขา และดวงตาของเสิ่นอี้โจวก็เป็นประกายแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ในขณะนี้เขาเชื่อจริง ๆ แล้วว่าเสิ่นอี้โจวรักภรรยาจริง ๆ ตามที่ลือกัน
เมื่อเขากำลังคิดไปเรื่อย เสิ่นอี้โจวก็เข้ามาอยู่ข้าง ๆ เขาแล้ว “ไปกันเถอะ”
พอพูดจบเสิ่นอี้โจวก็เดินลงไปข้างล่าง สีหน้าของเสิ่นอี้โจวที่เพิ่งดูสดใสเมื่อครู่ก็กลับมาเป็นแบบแปลกแยกตามปกติ
หลังจากที่เสิ่นอี้โจวออกไป เซี่ยชิงหยวนก็ออกไปเช่นกัน
สำหรับสถานที่นี้ที่เธออาจต้องมาอยู่ในอนาคตอีกครึ่งปี มันเป็นเรื่องดีที่จะออกไปสำรวจก่อน เซี่ยชิงหยวนเดินออกจากประตูหอพักไปสู่ถนนกว้าง
ต้องบอกว่าเมืองหลวงของมณฑลนั้นสมคำร่ำลือ มีรถยนต์สี่ล้อวิ่งบนถนนมากกว่าในเมืองเตียนเฉิงมากนัก
นอกจากนี้การแต่งกายของผู้คนเกือบจะเข้าใกล้มาตรฐานของเมืองใหญ่ ๆ มาก
แต่ในใจของเธอ หญิงสาวชอบความรู้สึกของเมืองเตียนเฉิงที่มีชนกลุ่มน้อยและชาวฮั่นอาศัยอยู่ร่วมกันมากกว่า ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงขนบธรรมเนียมที่แตกต่างกันมากขึ้น
เธอเดินไปสองสามร้อยเมตรตามทิศทางที่เสิ่นอี้โจวบอก และเห็นถนนคนเดินที่เสิ่นอี้โจวกล่าวถึง
ทว่าหลังจากเดินไปอีกไม่นานนัก เธอก็รู้สึกได้ถึงคลื่นความร้อนที่พัดมากระทบ เธอคิดว่าที่นี่คงไม่มีฝนตกมาพักใหญ่แล้ว
เธอมักจะกังวลเกี่ยวกับสภาพอากาศที่เลวร้าย
ใช้เวลาสักครู่เธอก็ตระหนักว่าเสิ่นอี้โจวไม่ได้อยู่ในสถาบันธรณีวิทยาอีกต่อไป
ทว่าตอนนี้เขาเป็นเจ้าหน้าที่ของศาลากลางที่ดูแลเกี่ยวกับประชาชน เขายังคงควรให้ความสนใจกับประเด็นเหล่านี้
เซี่ยชิงหยวนถอนความคิดของเธอ และมองไปที่ร้านค้าทั้งสองฝั่งของถนนคนเดินขณะเดินเที่ยว
ถนนคนเดินของที่นี่มีรูปแบบเหมือนถนนสายการค้าในยุคหลังจากนี้พอสมควร มีทั้งของกิน ของใช้ และของเล่นเต็มไปหมด
พวกที่ขายเสื้อผ้าและผ้าจะเปิดติดกัน ส่วนร้านอื่น ๆ ก็เช่นเดียวกัน
เธอเดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าสตรีชื่อเหม่ยเซียง
ร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูปแห่งนี้ถือเป็นร้านที่มีการตกแต่งและเสื้อผ้าที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา และเสื้อผ้าก็ค่อนข้างเป็นสไตล์ใหม่
เหตุผลที่เธอพูดว่า ‘ค่อนข้าง’ คือตอนที่เธอไปกว่างโจวครั้งก่อน คนขายที่นั่นเลิกขายเสื้อผ้าเหล่านี้ไปสักพักแล้ว
แต่สำหรับเสื้อผ้าของร้านนี้นับได้ว่าอยู่ในระดับแนวหน้าของกระแสนิยมในมณฑลยูนนาน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซี่ยชิงหยวนก็มั่นใจในเสื้อผ้าของเธอมากขึ้น
นอกจากนี้ยังมีเรื่องของการตกแต่ง
การตกแต่งของร้านนี้นับว่าดีมาก หากเทียบกับร้านขายเสื้อผ้าอื่น ๆ
ผนังร้านเป็นสีขาวและแขวนเชือกดอกไม้ไว้ที่ราวแขวนเสื้อผ้าด้านใน
แม้ว่าจะมีของตกแต่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่บ้าง แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ร้านนี้ดูแตกต่างแล้ว
เซี่ยชิงหยวนมีแผนสำหรับร้านในอนาคตของเธออยู่แล้ว
เนื่องจากร้านของเธอกำลังจะเปิด มันจะกลายเป็นร้านที่โดดเด่นและน่าจดจำที่สุดบนถนนสายนี้
อย่างไรก็ตามค่าเช่าคงไม่ถูกอย่างแน่นอน
เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะแตะกระเป๋าเงินของเธอ
เนื่องจากเธอมาที่เมืองหลวงของมณฑล และเธอคิดว่าตัวเองน่าจะได้พบกับข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ของเสิ่นอี้โจวและคนอื่น ๆ เธอจึงนำและใส่เสื้อผ้าที่ดีที่สุดที่เธอซื้อจากเมืองกว่างโจวมาด้วย
เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่ตอนนี้ดูดีมาก แถมเธอยังสวยและมีหุ่นที่ดีอีก ซึ่งดึงดูดความสนใจของผู้คนทันทีที่เข้ามาในร้าน
เดิมทีลูกค้าในร้านเสื้อผ้าแห่งนี้คิดว่าเสื้อผ้าในร้านสวยงามมาก แต่เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่เซี่ยชิงหยวนสวมใส่และเปรียบเทียบกับเสื้อผ้าในร้าน พวกเขาก็พลันรู้สึกว่าของในร้านเริ่มไม่ค่อยน่าสนใจ
เสื้อผ้าในร้านนี้ราคาไม่ถูก และคนส่วนใหญ่ที่สามารถซื้อเสื้อผ้าในร้านนี้ได้นั้นมาจากครอบครัวที่มีรายได้สูง ดังนั้นพวกเขาจึงรู้เรื่องเสื้อผ้าค่อนข้างมาก
ผู้หญิงที่โดดเด่นมากคนหนึ่งก้าวมาข้างหน้าและเอ่ยถาม “สาวน้อย เธอซื้อชุดนี้ที่ไหนเหรอ? มันสวยมากเลยน่ะ!”
จากนั้นคนอื่นก็อดไม่ได้ที่จะพูดตาม “ใช่ ๆ ฉันไม่เคยเห็นชุดแบบนี้ในร้านไหนเลย”
ทันใดนั้นเซี่ยชิงหยวนก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้คน
ภาพนี้ดึงดูดความสนใจของเจ้าของร้านโดยธรรมชาติ
เจ้าของร้านเป็นผู้หญิงอายุสามสิบ ผมหยักศก และสวมชุดสีแดงที่มีจุดสีขาวที่เอว
เธอฝ่าฝูงชนและเบียดเข้ามา
เมื่อสายตาของเธอจับจ้องไปที่เซี่ยชิงหยวน เธอก็ไม่สามารถละสายตาไปได้
ทันทีที่คิดได้ว่าเซี่ยชิงหยวนอาจเป็นคนของร้านอื่นที่ส่งมา รอยยิ้มเย้ยหยันก็เกิดขึ้นที่มุมปากของเธอ
เธอพ่นลมหายใจแล้วพูดว่า “นี่ สาวน้อยแสนสวยคนนี้มาจากไหนกันน่ะ?”
