บทที่ 21 ตกใจ(รีไรท์)
บทที่ 21 ตกใจ(รีไรท์)
ถังซวงไม่เปิดโอกาสให้ใครได้พูด เธอมองตรงไปที่ข่งหม่านจูและพูดว่า “อย่าให้เห็นป้าใส่ร้ายแม่ของฉันอีกนะ ไม่อย่างนั้น…” เธอรับไม้มาจากมือของถังเซวี่ย และออกแรงเพียงเล็กน้อย ไม้ในมือของเธอก็หักเป็นสองท่อนทันที “นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับป้า!”
“แก แก…”
ข่งหม่านจูมองไปที่ถังซวงด้วยความหวาดกลัว และรู้สึกขนลุกเกรียว เฮ่อหลานอ่อนโยนและเรียบร้อยเสมอ แต่ทำไมลูกสาวสองคนถึงหัวรุนแรงและน่ากลัวแบบนี้ อาจหาญถึงขนาดกล้าฆ่าคนเลยเหรอ?
เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของข่งหม่านจู ถังซวงมองไปที่ชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ และพูดว่า “แม้ว่าเราสามคนแม่ลูกจะเป็นผู้หญิงอ่อนแอ แต่ถ้ามีใครกล้ามารังแก พวกเราไม่ยอมแน่ อย่าให้เห็นว่ามีใครมายุ่งวุ่นวายกับพวกเราอีก!”
“ได้ ได้ เราจะไม่วุ่นวายแน่”
ผู้คนรอบข้างเห็นว่าเฉียนเหล่าซานยังคงนอนแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อน จึงพยักหน้าอย่างรีบร้อน บางคนหาข้ออ้างเพื่อออกไปจากสถานการณ์นี้โดยเร็วที่สุด
ในเวลานี้ ป้าหวงรีบเข้ามาหาพวกเธอ “อาหลาน… อาหลาน… เธอเป็นอะไรไหม?” เมื่อป้าหวงเข้าไปใกล้ ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นเฮ่อหลานยืนอยู่ที่นั่นและไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร “เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
เมื่อเห็นสีหน้าห่วงใยของป้าหวง เฮ่อหลานก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น “คุณป้า ฉันสบายดีค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”
“ฉันได้ยินว่าลูกชายคนที่สามของตระกูลเฉียนมาก่อกวนเธอ ฉันเลยรีบมาน่ะ ถ้าเขาไม่มาก็…” ในตอนท้าย ป้าหวงมองไปที่เฉียนเหล่าซาน ซึ่งนอนอยู่บนพื้นในด้วยความไม่เชื่อ ชี้ไปที่เขาแล้วพูดไม่ออก
ถังซวงพูดด้วยรอยยิ้ม “ชายคนนี้กลั่นแกล้งแม่ หนูกับเสี่ยวเซวี่ยเลยทุบตีเขาค่ะ แต่คุณยายหวงไม่ต้องกังวลนะคะ เขาสบายดีแค่ดูอนาถเล็กน้อย”
“อ่อ…ดีแล้ว ๆ”
ป้าหวงเองก็เกลียดเฉียวเหล่าซาน เมื่อเห็นว่าเขายังอยู่ที่นี่ เธอจึงก้าวไปข้างหน้าและเตะเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “เฉียวเหล่าซาน ทำไมยังนอนอยู่บนพื้นหะ แค่นี้ทำมาเป็นสำออย แล้วอย่ามาวุ่นวายที่นี่อีกล่ะ”
ในเวลานี้ ในที่สุดเฉียวเหล่าซานก็รู้สึกตัว เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนช้า ๆ ชี้ไปที่รอยแดงบนแขนของเขาแล้วพูดว่า “ป้าหวง ดูอาการบาดเจ็บของฉันสิ ทั้งหมดเกิดจากถังซวงนะ นี่ไม่เรียกว่าบาดเจ็บเหรอ?”
“อ่อ…ไม่พอใจงั้นเหรอ?”
ถังซวงส่งสายตาเย็นชาไปที่เฉียวเหล่าซาน
“ฉัน…”
เมื่อเฉียนเหล่าซานเห็นนัยน์ตาคู่นั้น เขารู้สึกเย็นยะเยือกในหัวใจ และหยุดพูดโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้เขาเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย จึงไม่สามารถอดกลั้นได้และพูดว่า “เธอทำร้ายฉัน และเธอต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ฉันด้วย!”
“ได้…อย่างนั้นเราไปหาตำรวจกัน ฉันจะฟ้องนายข้อหาเป็นอันธพาลด้วย นายเองก็คงหนีไม่พ้นข้อหาอันธพาลนี้นะ”
ทุกวันนี้หลายคนไม่มีความรู้ด้านกฎหมายเลยไม่เคยคิดที่จะแจ้งตำรวจ ขณะเดียวกัน พวกเขาก็กลัวการเจอตำรวจด้วย เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ตราบใดที่มันไม่ยุติธรรม ก็สามารถแจ้งตำรวจได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าในเวลานี้ข้อหาเกี่ยวกับอันธพาลค่อนข้างร้ายแรง
ทันทีที่เฉียวเหล่าซานได้ยินคำพูดของถังซวง ใบหน้าของเขาก็ซีดลงด้วยความตกใจ เขาไม่กล้าพูดอะไรเกี่ยวกับค่าชดเชยอีก และวิ่งหนีไปอย่างน่าสมเพช
เมื่อเห็นด้านหลังของเฉียวเหล่าซานที่วิ่งหนีไป ป้าหวงก็บ่นอุบ “เฉียวเหล่าซานคนนี้ ไม่มีวันทำสิ่งที่ดีได้แน่” ในตอนท้าย เธอมองไปที่ถังซวงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม และพูดว่า “ซวงเอ๋อร์ เธอทำได้ดีมาก เฉียวเหล่าซานกลัวจนหนีเพียงแค่เธอพูดไม่กี่คำ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงยิ้มและโบกมือของเธอ “เป็นเฉียวเหล่าซานต่างหากที่ทำผิดก่อน เขาต้องกลัวอยู่แล้ว”
เฮ่อหลานเห็นว่าลูกสาวทั้งสองเปลี่ยนไปมาก และตอนนี้ทั้งสองสามารถปกป้องเธอได้แล้ว ความรู้สึกมากมายก็เอ่อล้นทะลักในใจเฮ่อหลาน ทั้งเศร้าและภูมิใจ ในอนาคตซวงเอ๋อร์กับเสี่ยวเซวี่ยจะไม่ถูกรังแกอีกแน่
เมื่อป้าหวงเห็นว่าสามแม่ลูกสบายดี เธอจึงรีบจากไป “อาหลาน ไว้ป้ามาใหม่นะ ตอนนี้ป้าต้องกลับไปทำอาหารก่อน”
“ค่ะคุณป้า แล้วเจอกันนะคะ”
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ถังซวง ถังเซวี่ยและเฮ่อหลานก็ปิดประตูลานบ้าน และเข้าไปในบ้าน
“แม่คะ คราวหน้าถ้ามีคนมาสร้างปัญหา ก็แค่หาอะไรมาถือไว้ในมือนะ จะได้ทุบใครได้สะดวก อย่ายืนเฉย ๆ แล้วปล่อยให้ใครมารังแกได้” ถังเซวี่ยนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ และคิดว่าแม่ของเธอก็ควรทำเช่นเดียวกัน
ถังซวงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเธอได้ยินคำพูดของถังเซวี่ย เธอพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ค่ะแม่ แม่ต้องจัดการคนพวกนั้นด้วยไม้แบบเสี่ยวเซวี่ยนะ ตราบใดที่เราแข็งแกร่ง พวกคนที่ไร้ยางอายก็จะไม่กล้ามารังแกแม่อีก”
เมื่อเห็นลูกสาวทั้งสองพูดแบบนี้ เฮ่อหลานก็รู้สึกว่าเธอควรเปลี่ยนตัวเองจริง ๆ มิฉะนั้น ลูกสาวทั้งสองของเธอจะคอยมาปกป้องเธออยู่ตลอดเวลา “แม่รู้แล้ว แม่จะไม่อ่อนแอและถูกรังแกอีกต่อไปแล้ว”
เมื่อเห็นว่าแม่ของพวกเธอเห็นด้วย ถังซวงและถังเซวี่ยก็มีความสุขมาก
ในที่สุดถังเซวี่ยก็ได้พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเธอขุดมาบนภูเขา
“แม่คะ พี่กับหนูโชคดีมากวันนี้ เราขุดโสมได้จริง ๆ” เธอมองไปที่ถังซวงและพูดว่า “พี่สาว โสมอยู่ที่ไหนน่ะ?”
ถังซวงยิ้มและหยิบต้นโสมสองต้นออกมา
“เสี่ยวเซวี่ยเป็นคนเจอ มันมีขนาดใหญ่มาก คาดว่าจะมีอายุมากกว่าร้อยปีแถมต้นเล็กนี้ก็ไม่เลวเลย” ในตอนท้าย ถังซวงกล่าวการตัดสินใจของเธอ “แม่คะ เราจะเก็บอันใหญ่ไว้กินเองนะ หนูจะหาทางขายอันเล็กนี้ให้ได้ มันอาจจะขายได้หลายร้อยหยวนเลย”
“โห…เป็นร้อยเลย เยอะจัง”
ใบหน้าของถังเซวี่ยเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ และในขณะเดียวกันก็รู้สึกตื่นเต้น “พี่สาว ถ้ามันขายได้จริง ๆ เราจะไม่กลายเป็นคนรวยเหรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“รวยเหรอ? ยังอีกยาวไกลน่า”
เฮ่อหลานมองไปที่ถังซวงอย่างเป็นห่วงและถามว่า “ซวงเอ๋อร์ โสมนี้ขายได้จริงเหรอ? มันผิดกฎหมายรึเปล่า?” เธอยังคงเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกสาว
ถังเซวี่ยเองก็กังวลใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอมองไปที่ถังซวงอย่างเป็นห่วง
ถังซวงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่มีอันตรายหรอก โสมนี้เป็นของดี หลายคนต้องการมัน พรุ่งนี้หนูจะไปในตำบลเพื่อดูว่าจะขายได้ไหม ถ้าขายได้ เราก็จะได้จ่ายหนี้ของลุงถังเลย”
“ซวงเอ๋อร์ พรุ่งนี้แม่จะไปกับลูกด้วย”
เมื่อถังซวงได้ยินคำพูดของเฮ่อหลาน เธอส่ายหัวและพูดว่า “ไม่จำเป็นหรอกค่ะแม่ หนูไปคนเดียวดีกว่า”
เมื่อเห็นสีหน้าเด็ดเดี่ยวของลูกสาว เฮ่อหลานไม่พูดอะไรอีก และบอกเธอเพียงว่า “ระวังตัวด้วยนะ”
วันรุ่งขึ้น ถังซวงเข้าไปในตำบลแต่เช้า เธอเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเธอ และไปพบเฉินกวงหยางอีกครั้ง
“น้องสาว ในที่สุดเธอก็มา เธอไม่รู้หรอกว่าฉันรอเธอมานานแค่ไหน”
