บทที่ 56 แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง(รีไรท์)
บทที่ 56 แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง(รีไรท์)
เมื่อเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบการสอบสวนและบันทึกได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและพูดว่า “ได้เลย เราต้องจับคนเหล่านี้ทั้งหมดได้แน่”
เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างซุนหงและจิงเจ้อหรง ทำให้ถังซวงมีปัญหาน้อยมากกับการมาที่นี่ เธอยังอธิบายเรื่องระเบิดดินได้โดยไม่ถูกถามอะไรมาก หลังจากพวกเขาจดบันทึกเสร็จแล้ว พวกเธอก็กลับบ้านได้ทันที
“ถังซวง นี่มันก็มืดแล้ว ให้ฉันไปส่งกลับบ้านนะ”
“ลุงซุนคะ เดี๋ยวพี่โม่จะไปส่งเราค่ะ ดังนั้นไม่รบกวนลุงดีกว่า ลุงคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องจัดการตอนนี้ เดี๋ยวจะยุ่งเปล่า ๆ
ค่ะ” โม่เจ๋อหยวนเพิ่งตกลงที่จะส่งพวกเธอกลับ ดังนั้นถังซวงจึงปฏิเสธซุนหงโดยตรง
เมื่อซุนหงได้ยินเช่นนี้ เขาก็พยักหน้าและพูดว่า “อื้ม งั้นระวังด้วยนะ”
เฮ่อหลานรู้ว่าซุนหงช่วยลูกเธอไว้มากในครั้งนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาได้สอนหลายอย่างให้ลูกสาวของเธอก่อนหน้านี้อีก ดังนั้นเธอจึงเอ่ยชวน “คุณซุนคะ ถ้าพรุ่งนี้คุณว่าง เชิญมากินอาหารว่างที่บ้านเรานะคะ เรื่องครั้งนี้เป็นเรื่องยากสำหรับพวกคุณจริง ๆ การที่ซวงเอ๋อร์และเสี่ยวเซวี่ยสามารถหลบหนีสำเร็จเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การเฉลิมฉลอง เรามาทานอาหารด้วยกันนะคะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซุนหงก็โบกมืออย่างรวดเร็วและพูดว่า “นี่คือสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว ดังนั้นไม่ต้องขอบคุณผมเป็นพิเศษจริง ๆ ครับ”
เมื่อเห็นว่าซุนหงปฏิเสธ เฮ่อหลานก็ตื้อเชิญเขาอีกสองสามครั้ง แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่เห็นด้วย ในที่สุดเธอก็มองไปที่จิงเจ้อหรงอีกครั้ง เธออยากจะเชิญเขาไปทานอาหารเย็นด้วยกัน แต่จิงเจ้อหรงก็ปฏิเสธเช่นกัน “คุณเฮ่อ นี่คือสิ่งที่เราควรทำจริง ๆ คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณเราเป็นพิเศษเลย วันนี้คุณกลับไปพักผ่อนให้เพียงพอเถอะ สาวน้อยต้องเหนื่อยมาตลอดทาง ให้พวกเธอได้พักเร็วขึ้นดีกว่า”
เฮ่อหลานยอมแพ้เมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น และพาถังซวงกับคนอื่น ๆ กลับบ้าน แต่เธอก็ระมัดระวังเช่นกัน บอกสถานการณ์ของถังชุนหยานเพื่อที่พ่อแม่ของเธอจะได้ไม่กังวลที่จะค้นหาทุกที่
“คุณเฮ่อไม่ต้องกังวล เราแจ้งให้พ่อแม่ของเธอทราบแล้ว แต่พวกเขายังคิดว่าถังชุนหยานแค่เที่ยวเล่น และออกไปอยู่บ้านเพื่อนเท่านั้น”
แม้ว่าถังชุนหยางจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเธอจริง ๆ ถ้าหากเป็นพี่ชายที่ไม่กลับบ้านวันนี้ พวกเขาคงค้นหาไปทั่วแล้ว
เฮ่อหลานอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองถังชุนหยาน จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ชุนหยาน วันนี้กลับไปกับเรานะ แล้วเราจะส่งเธอกลับไปที่หมู่บ้านหลู่ฮวาในวันพรุ่งนี้เอง”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะป้าหลาน”
ถังชุนหยานยิ้มเมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น
หลังจากนั้น โม่เจ๋อหยวนก็ส่งถังซวงและคนอื่น ๆ กลับไปที่หมู่บ้านเถาฮวา และเขาก็ต้องรีบกลับเช่นกัน “เสี่ยวโม่ ระวังด้วยนะ พรุ่งนี้บอกให้ลุงของเธอมาทกินอาหารเย็นด้วยกันนะ แล้วป้าจะบอกปู่หลี่เอง”
โม่เจ๋อหยวนไม่ปฏิเสธ พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ตกลงครับป้าหลาน ผมจะบอกคุณลุงเมื่อผมกลับไปถึงนะครับ”
เมื่อเห็นว่าโม่เจ๋อหยวนตกลงที่จะมา ดวงตาของเฮ่อหลานก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่เขากลับไป เธอก็พาลูกสาวทั้งสองคนและถังชุนหยานเข้าไปในบ้าน “ชุนหยาน คืนนี้เธอพักที่นี่นะ”
ถังชุนหยานมองไปที่บ้านที่เป็นระเบียบเรียบร้อย เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ค่ะ ขอบคุณนะคะป้าหลาน”
“งั้นก็นั่งลงเดี๋ยวนะ ป้าจะทำอาหารให้”
“แม่คะ เดี๋ยวหนูช่วยเอง”
เมื่อเฮ่อหลานได้ยินดังนั้น เธอรีบหยุดถังซวง “เอาล่ะ พวกลูกพักผ่อนให้เพียงพอเถอะ แม่แค่จะทำบะหมี่เอง ทั้งสะดวกรวดเร็ว ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากลูกเลย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
สามแม่ลูกและถังชุนหยานไปพักผ่อนทันทีหลังจากกินบะหมี่เสร็จ วันนี้หลาย ๆ อย่างเกิดขึ้นมากเกินไป
เมื่อถังซวงตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอพบว่าเฮ่อหลานกำลังยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง “แม่คะ ทำไมตื่นเร็วจัง ให้หนูช่วยนะ”
“ไม่ ๆ ซวงเอ๋อร์ ลูกออกไปเลย แล้วไปพาปู่หลี่มา”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงก็หยุดที่จะยืนกรานและตรงไปยังหมู่บ้านตระกูลหลี่
ช่วงนี้หลี่จงอี้พักผ่อนอยู่แต่ในหมู่บ้าน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เรื่องอะไร หลังจากได้ยินเรื่องราวของถังซวง เขาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่ถังซวง และพูดว่า “ทำไมไม่มีใครบอกเรื่องใหญ่แบบนี้ให้ฉันรู้ ไม่อย่างนั้น ในเวลานั้นคงมีคนช่วยตามหาเพิ่มอีกก็ได้”
เมื่อเห็นท่าทางโกรธของหลี่จงอี้ ถังซวงรีบพูดว่า “คุณปู่คะ ตอนนั้นหนูยังพยายามหนีอยู่เลยค่ะ และพวกเขาคงยุ่งอยู่กับการตามหาหนู พวกเขาคงลืมบอก อีกอย่างคุณปู่อายุมากแล้วอย่าโกรธไปเลยนะคะ ตอนนี้หนูก็สบายดีแล้วด้วย แค่นี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือคะ?”
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับถังซวงและคนอื่น ๆ หลี่จงอี้ก็ไม่ถือสาอีกต่อไป
เมื่อพวกเขามาถึงหมู่บ้านเถาฮวา หลินหมิงซู่กับโม่เจ๋อหยวนก็มาถึงแล้วเช่นกัน เฮ่อหลานได้เตรียมอาหารมากมาย ดังนั้นโต๊ะใหญ่จึงเต็มไปด้วยอาหารมากมายหลายอย่าง
นี่เป็นครั้งแรกที่ถังชุนหยานได้กินอาหารดี ๆ และอิ่มท้องขนาดนี้ ปกติแล้วเธอมักจะกินของเหลือจากครอบครัวของเธอ ดังนั้นมันจึงไม่สามารถเปรียบเทียบกับสิ่งเหล่านี้ได้ ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หลั่งน้ำตาแต่อย่างใด เธอแค่มองไปที่เฮ่อหลานด้วยความงุนงง แล้วกล่าวว่า “ขอบคุณป้าหลานมากนะคะที่ต้อนรับหนู”
“เด็กน้อย เธอจะสุภาพไปทำไมกัน”
เฮ่อหลานยังเตรียมของว่างไว้อีก และนำไปให้หลี่จงอี้และคนอื่น ๆ ก่อนกลับ
แต่โม่เจ๋อหยวนไม่ได้กลับไปในทันที เขามองไปที่ถังซวงแล้วพูดว่า “เธอจะไปส่งคนกลับไปที่หมู่บ้านหลู่ฮวาไหม? ฉันจะไปกับเธอเอง”
“ไม่เป็นไรพี่โม่ เราไปเองได้”
แต่โม่เจ๋อหยวนเพียงแค่มองไปที่ถังซวงอย่างแน่วแน่ และท้ายที่สุดก็มีโม่เจ๋อหยวนเพิ่มมาอีกหนึ่งคนหนึ่งในกลุ่มของพวกเธอ
“ตกลง เราจะให้ไปด้วย พี่ตามมาเองนะ”
หลังจากนั้น ถังชุนหยานมองไปที่บ้านที่คุ้นเคยตรงหน้าเธอ พยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ พวกเธอรีบกลับไปได้แล้ว”
แต่ก่อนที่ถังซวง และคนอื่น ๆ จะกลับไป ถังอี้กั๋วและจ้าวเหม่ยฉินก็กลับมาพอดี เมื่อพวกเขาเห็นถังชุนหยาน พวกเขาก็เดินเข้ามาและด่าทอ “ไอ้เด็กเวร ในที่สุดแกก็ยอมกลับบ้านสักทีนะ รู้ไหมว่าเราเป็นกังวลแทบตาย”
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเหม่ยฉิน ถังชุนหยานก็กระตุกมุมปากและพูดว่า “ถ้าไม่มีใครมาบอกแม่ แม่คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันถูกจับ”
เมื่อถังอี้กั๋วและจ้าวเหม่ยฉินได้ยินคำนั้น ความรู้สึกผิดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา แต่ในไม่ช้าเธอก็มองไปที่ถังชุนหยานอย่างเย่อหยิ่งและพูดว่า “ใครใช้ให้แกบอกว่าจะไปค้างบ้านเพื่อนหนึ่งคืนก่อนล่ะ เราเลยคิดแบบนั้นไง เอาล่ะ มาแล้วก็กลับเข้าบ้าน”
“จ้าวเหม่ยฉิน! รีบไปทำอาหารเร็วเข้า!”
แม่เฒ่าถังได้ยินการเคลื่อนไหวข้างนอกมานานแล้ว ดวงตาของเธอกวาดไปที่ถังซวงและถังเซวี่ย จากนั้นเธอก็ตะโกน ใบหน้าของเธอตอนนี้น่าเกลียดมาก
จ้าวเหม่ยฉินเม้มริมฝีปากของเธอและยืนนิ่ง
“จ้าวเหม่ยฉิน! ฉันกำลังเรียกแก แกไม่ได้ยินฉันหรือ!”
เสียงของแม่เฒ่าถังดังเกินไป และเธอก็ตะโกนจนถังเจี้ยนกั๋วกับแม่ม่ายหลิวที่กำลังนอนอยู่ตื่นขึ้น
“แม่ ทำอะไรแต่เช้าเนี่ย”
เมื่อทั้งสองออกไปด้านนอก พวกเขาเห็นถังซวงและคนอื่น ๆ เพียงครู่เดียวเท่านั้น แต่ใบหน้าของพวกเขาก็บูดบึ้งทันที
ในเวลานี้ พ่อเฒ่าถังก็กลับมาจากข้างนอกเช่นกัน เมื่อเห็นผู้คนมากมายมารวมตัวกัน เขาก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว จากนั้นมองไปที่ถังชุนหยาน แล้วถามว่า “เมื่อวานแกไปที่ตำบลทำไม ถ้าไม่ไปแกก็คงไม่ถูกจับหรอก” วันนี้มีคนมาบอกพวกเขาถึงที่อยู่ของถังชุนหยาน และตอนนั้นเองที่พวกเขารู้ว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นกับถังชุนหยาน
“หนูเห็นแม่ม่ายหลิวออกไปกับผู้ชายในหมู่บ้าน จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปในตำบล แล้วหนูก็ตามพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว”
ตุบ!
ตะกร้าในมือของจ้าวเหม่ยฉินถูกทิ้ง เธอมองลูกสาวของเธอด้วยความไม่เชื่อและถามว่า “สิ่งที่ลูกพูดเป็นความจริงหรือ?”
“แน่นอนว่าเป็นความจริงค่ะ”
