บทที่ 71 โอกาส
บทที่ 71 โอกาส
หลังจากที่พวกเขาขนของเข้ามาเสร็จแล้ว เฮ่อหลานก็เชิญเหยี่ยนกงเข้ามาในบ้านเพื่อดื่มชา
เหยี่ยนกงโบกมือปฎิเสธอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ ผมต้องกลับไปแล้วน่ะ อยู่ต่อไม่ได้จริง ๆ ครับ” เขามองตรงไปที่ถังซวงและพูดว่า “สหายเสี่ยวถัง ไว้เจอกันใหม่ครั้งหน้านะ” หลังจากพูดจบ เขาก็จากไปทันที
ในเวลานี้ ทั้งหมู่บ้านเถาฮวารู้แล้วว่าถังซวงได้ไปซ่อมรถที่โรงงานเครื่องจักร และรู้ด้วยว่าเธอซ่อมรถเก่งจนได้รับข้อเสนอจากโรงงานเครื่องจักรและทีมขนส่ง เพื่อขอบคุณเธอสำหรับการซ่อมรถ หน่วยงานใหญ่ก็ได้ให้ของจำนวนมากกับถังซวง ซึ่งมีหลายสิ่งที่ทำให้ดวงตาของผู้ที่ได้เห็นเปลี่ยนไปด้วยความอิจฉา
ตอนนี้เป็นฤดูร้อน กลางวันยังอีกยาวไกล แม้หลังอาหารเย็นท้องฟ้าก็ยังสดใส ดังนั้นทุกคนจึงรวมตัวกันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องในวันนี้
“ยัยหนูถังซวงสุดยอดมากเลยนะ เธอมีความสามารถแบบนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย มันน่าทึ่งมากจริง ๆ”
“แต่ว่านะ ถังซวงรู้วิธีซ่อมรถได้ยังไง? เธอไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับรถยนต์มาก่อนเลยนะ”
“ใช่ ๆ มันแปลกเกินไป”
ในเวลานี้ ชายสูงอายุคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างทันทีทันใด “มีอะไรแปลกนักหนา? ลืมไปแล้วหรือว่าในตอนนั้นแม่เฒ่าเฮ่อเองก็เก่งกาจมากแค่ไหน?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้อาวุโสหลายคนก็แสดงท่าทางที่เห็นด้วย
“ใช่แล้ว ๆ ในตอนนั้นแม่เฒ่าเฮ่อน่าทึ่งมากเกินไปจริง ๆ แต่พอเธออายุมากขึ้น เธอก็ไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนมากนัก หลายคนในหมู่บ้านจึงไม่รู้ว่าเธอเก่งแค่ไหน ดังนั้นไม่ว่าถังซวงจะเก่งแค่ไหนก็เข้าใจได้ เพราะยังไงซะ เธอก็เป็นหลานสาวของแม่เฒ่าเฮ่อ”
ในเวลานี้ใครก็ตามที่ไม่รู้จักแม่เฒ่าเฮ่อรีบเอ่ยถามคนรอบตัวทันที
และบางคนก็ตั้งข้อสงสัย
“แต่… เฮ่อหลานเป็นลูกบุญธรรมไม่ใช่หรือ? แม้ว่าถังซวงจะเป็นหลานสาวของแม่เฒ่าเฮ่อ แต่ก็ไม่ใช่ญาติจริง ๆ สักหน่อย”
แต่ก็มีคนพูดอย่างไม่เห็นด้วยว่า “แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ญาติกันจริง ๆ แล้วทำไมในตอนนั้นแม่เฒ่าเฮ่อจึงปฏิบัติกับเฮ่อหลานเหมือนลูกสาวของเธอเลยล่ะ? เพราะงั้นถังซวงก็เป็นหลานสาวของแม่เฒ่าเฮ่อนั่นแหละ”
“ใช่ อย่าไปคิดอะไรมากมายเลย เฮ่อหลานก็ดูดีและมีความสามารถมากตอนที่เธอยังเด็ก เป็นผลมาจากการเลี้ยงดูของแม่เฒ่าเฮ่ออย่างดียังไงล่ะ”
“ถูกต้อง แม้ว่าเฮ่อหลานจะไม่ได้มีชีวิตที่ดีนักหลังจากที่แม่เฒ่าเฮ่อจากไป แต่ตอนนี้หลังจากการหย่าร้างแล้ว ไม่ใช่ว่าเธอสามารถทำสิ่งที่ตอนเธอยังเด็กทำได้หรือ? ดูเธอสิ ตอนนี้เธอได้รับการยอมรับในฐานะลูกศิษย์ของอาจารย์ที่ทีชื่อเสียง ดังนั้นการเลี้ยงดูของหญิงชราคนนั้นต้องมีประโยชน์อย่างแน่นอน และตอนนี้เฮ่อหลานก็ได้เลี้ยงดูลูกสาวสองคนของเธออย่างดีตามแม่ของเธอ จึงถือได้ว่าสามแม่ลูกได้รับมรดกจากความเก่งของหญิงชรา นั่นคือเหตุผลที่ถังซวงเก่งมากขนาดนี้ยังไงล่ะ”
เมื่อทุกคนได้ฟังต่างก็เห็นด้วย นี่คือเหตุผลจริง ๆ สินะ
ในเวลานี้ มีคนพูดอย่างหนาหูว่า “ในตอนนั้น มีข่าวลือว่าแม่เฒ่าเฮ่อเป็นบุตรสาวคนโตของครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”
“เงียบไปเลย… เธอจะพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ไม่ได้นะ แม่เฒ่าเฮ่อถูกแยกจากครอบครัวของเธอในช่วงสงครามและหนีมาที่หมู่บ้านเถาฮวาของเรา เธอไม่ใช่คุณหนูอะไรอีกแล้ว”
“ถูกต้อง ยิ่งกว่านั้นแม่เฒ่าเฮ่อก็เสียไปนานแล้ว จะพูดถึงเรื่องนี้อีกทำไม? แค่นี้เฮ่อหลานก็น่าสงสารพอแล้ว เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งโดยครอบครัวของเธอนะ”
“ถูกต้อง แม่เฒ่าเฮ่อและเฮ่อหลานต่างก็ต้องอาศัยอยู่อย่างลำบากในเวลานั้น และยิ่งแย่ลงไปอีกหลังจากที่เฮ่อหลานแต่งงาน จนลูกสาวสองคนโตขนาดนี้ ไม่นานเธอก็หย่าร้างกับถังเจี้ยนกั๋ว ทั้งสามแม่ลูกกำลังมีชีวิตที่ดีขึ้นแท้ ๆ”
คนที่พูดเมื่อกี้พึมพำ “บุคลิกและมารยาทของแม่เฒ่าเฮ่อดีกว่าหญิงสาวในเมืองเสียอีก เธอต้องไม่ใช่คนชนบทแน่ ๆ” แต่แล้วหญิงคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ท้ายที่สุดทุกคนก็แยกย้ายกันไป
ในตอนที่ทุกคนคุยกันว่าทำไมถังซวงถึงมีความสามารถมากนัก อีกด้านหนึ่ง ถังซวงและคนอื่น ๆ ก็กำลังนั่งคุยกันหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ
โม่เจ๋อหยวนคิดถึงท่าทางที่มั่นใจและไม่แยแสใครของถังซวงในตอนที่เธอซ่อมรถ จึงอดไม่ได้ที่จะคุยเรื่องเครื่องจักรกับเธอ
ถังซวงก็สนใจสิ่งเหล่านี้มากเช่นกัน เธอจึงคุยกับโม่เจ๋อหยวนอย่างออกรส และพบว่าโม่เจ๋อหยวนเองก็มีความสามารถในด้านนี้ และความตั้งใจของเขาคืออยากสร้างเครื่องจักรในอนาคต เธอไม่คาดคิดเลยว่าเด็กหนุ่มจะคิดไปไกลถึงขนาดนั้น
“ความคิดของพี่ดีมาก โดยเฉพาะรถเกี่ยวข้าวแบบครบวงจร แสดงว่าพี่เองก็ได้ค้นคว้ามาระดับหนึ่งแล้วสินะ หากพยายามมากขึ้น พี่ต้องสามารถผลิตผลงานที่เสร็จสมบูรณ์ได้แน่”
โม่เจ๋อหยวนแตกต่างจากเธอ เขาเป็นชายหนุ่มจริง ๆ และเธอไม่คาดคิดว่าเขาจะสามารถทำการวิจัยเชิงลึกได้ตั้งแต่อายุยังน้อย
เมื่อได้ยินคำพูดของถังซวง ใบหน้าของโม่เจ๋อหยวนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“เธอคิดว่ามีความหวังสำหรับการผลิตรถเกี่ยวข้าวหรือ? นี่คืองานวิจัยที่ฉันกำลังทำอยู่ อันที่จริงมันก็มีในต่างประเทศแล้ว แต่ยังไม่มีในประเทศของเรา ดังนั้นฉันจึงอยากจะศึกษาให้ดีน่ะ”
ถังซวงอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้ และพูดว่า “พี่น่าทึ่งจริง ๆ และพี่จะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอนค่ะ”
สิ่งที่โมเจ๋อหยวนเพิ่งพูดเกี่ยวกับทิศทางการวิจัยของเครื่องเกี่ยวข้าวนั้นไม่เลวเลย และก็เหลืออีกไม่กี่ขั้นตอน ซึ่งเธอเองก็พอมีความรู้อยู่บ้าง ดังนั้นเธอจึงพูดถึงหลายประเด็นให้โมเจ๋อหยวนฟัง
หลังจากที่โม่เจ๋อหยวนได้ฟัง เขาก็นึกอะไรบางอย่างออกและเข้าใจในสิ่งที่ไม่เคยเข้าใจมาก่อน เขามองไปที่ถังซวงด้วยความตกใจและพูดว่า “ซวงเอ๋อร์ เธอช่างน่าอัศจรรย์ รอเดี๋ยวก่อนนะ ฉันขอจดก่อน”
เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของโม่เจ๋อหยวน ถังซวงก็อดยิ้มไม่ได้และส่งปากกากับกระดาษให้โม่เจ๋อหยวนทันที
โม่เจ๋อหยวนหยิบปากกากับกระดาษแล้วเริ่มเขียน
หลังจากนั้น เขาก็จมดิ่งในความคิดของตนเอง เขาเขียนและวาดภาพบนกระดาษไม่หยุดมือ
เมื่อเห็นโม่เจ๋อหยวนแบบนี้จากด้านข้าง เฮ่อหลานก็ไม่ได้รบกวนเขา แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาทำอยู่ แต่ก็รู้ว่าไม่ควรรบกวนใครขณะกำลังตั้งใจ
หลี่จงอี้ก็ไม่พูดอะไรมาก พวกเขาทั้งหมดรออย่างเงียบ ๆ
หลังจากที่โม่เจ๋อหยวนจดทุกสิ่งที่เขาคิด ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจยาวเหยียด
“เสี่ยวโม่ เครื่องจักรที่เธอและหนูซวงคุยกันเมื่อกี้ เกี่ยวกับการเก็บเกี่ยวข้าวอัตโนมัติน่ะ มันทำได้จริงหรือ? ถ้าทำได้ มันจะสะดวกมากเลยในอนาคตนะ”
แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจมันดีนัก แต่เขาเข้าใจว่าเครื่องจักรนี้จะช่วยการเกษตรได้มากเพียงใด
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่จงอี้ โม่เจ๋อหยวนก็พยักหน้าและพูดว่า “ใช่ครับ มันสามารถประดิษฐ์ขึ้นได้จริง ๆ และมันจะสร้างประโยชน์มาก”
“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องทำงานอย่างหนักแล้วล่ะ”
หลี่จงอี้รู้ถึงความสำคัญของอาหารดี ดังนั้นเขาจึงหวังว่าการเกษตรของประเทศจะพัฒนามากขึ้นเรื่อย ๆ
“คุณปู่หลี่ ผมจะทำงานให้หนักครับ ซวงเอ๋อร์เพิ่งพูดถึงบางประเด็นที่สำคัญมาก ผมคิดว่าเราน่าจะประสบความสำเร็จจริง ๆ แน่”
นี่คือสิ่งที่โม่เจ๋อหยวนรู้สึกว่าน่าจะประสบความสำเร็จมากที่สุด
“ดีแล้ว ๆ ขยันกันเข้านะเด็ก ๆ”
เนื่องจากตอนนี้เวลาก็ได้เลยมานานแล้ว หลี่จงอี้กับโม่เจ๋อหยวนจึงกลับไปก่อน และหลังจากที่ถังซวงกลับไปที่ห้องของเธอ เธอก็นึกถึงโทรทัศน์และตู้เย็นที่โม่เจ๋อหยวนเพิ่งพูดถึงออกมา
ทันใดนั้นเธอก็ค้นพบว่าพรสวรรค์ของโม่เจ๋อหยวนสูงมาก บางทีคราวนี้พวกเขาอาจจะสามารถประดิษฐ์สิ่งเหล่านี้นำหน้าคนอื่นไปหนึ่งก้าวก็ได้
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ดวงตาของถังซวงก็เป็นประกาย
