การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย – บทที่ 103 ไปหาใครบางคน

บทที่ 103 ไปหาใครบางคน

บทที่ 103 ไปหาใครบางคน

เมื่อได้ยินสิ่งที่โม่เจ๋อหยวนพูด หลี่จงอี้ก็พยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ เธอไม่ต้องห่วง ไปที่เมืองซูเถอะ ฉันจะดูแลเสี่ยวเซวี่ยให้เอง”

แม้ว่าถังเซวี่ยจะกังวล แต่เธอก็ยังมองไปที่ถังซวงอย่างเชื่อฟังและพูดว่า “พี่สาวไม่ต้องห่วง ฉันจะอยู่บ้านเป็นเด็กดี ไม่ต้องกังวลนะ พี่ไปตามแม่เถอะ”

“โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ”

โม่เจ๋อหยวนเตรียมรถไว้แล้ว และพวกเขาจะขับรถไปที่เมืองซูด้วยตัวเอง แต่เมื่อมาถึงก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

“ซวงเอ๋อร์ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว อาจารย์ซูคงหลับไปแล้ว”

ถังซวงชำเลืองมองนาฬิกา มันเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว แต่เนื่องจากเป็นสถานการณ์เร่งด่วน และพวกเขาต้องแข่งกับเวลาเพื่อตามหาเฮ่อหลานให้เร็วที่สุด เธอจึงพูดตรง ๆ ว่า “รอไม่ได้แล้ว เราไปหาอาจารย์ซูกันก่อนเถอะ”

“ได้ ๆ”

โม่เจ๋อหยวนไม่พูดอะไรมาก และขับรถตรงไปยังที่พักของซูเหนียนอวิ๋น

เมื่อทั้งสองมาถึงก็พบว่าไฟในห้องของซูเหนียนอวิ๋นยังคงเปิดอยู่ ซึ่งแสดงว่าทุกคนยังไม่ได้พักผ่อน

“พี่โม่ เข้าไปข้างในกันเถอะ”

เมื่อซูเหนียนอวิ๋นเห็นถังซวง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ซวงเอ๋อร์ ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้ล่ะ? แล้วมาถึงเมื่อไหร่?”

“คุณยายซูคะ แม่ไม่ได้ขึ้นรถจากเมืองซูไปเมืองเวิงซานค่ะ เพราะงั้นแม่น่าจะต้องยังอยู่ที่นี่ หนูเลยมาตามหาด้วยตัวเองค่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของซูเหนียนอวิ๋นก็เต็มไปด้วยความละอายใจ

“เป็นความผิดของฉันเอง ฉันควรพาแม่ของเธอไปที่สถานีและดูเธอขึ้นรถ”

ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ซูเหนียนอวิ๋นเป็นหญิงวัยกลางคนที่ดูอ่อนโยนและหน้าตาดี เธอลูบหลังซูเหนียนอวิ๋นและพูดอย่างตำหนิตนเอง “อาจารย์คะ มันเป็นเรื่องไม่คาดคิด ดังนั้นอย่าโทษตัวเองเลยค่ะ ถ้าจะโทษก็โทษฉันเถอะ” ในเดือนที่ผ่านมา เฮ่อหลานมาอยู่ที่นี่สักพักแล้ว เธอคงคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี ดังนั้นพวกเธอจึงชะล่าใจปล่อยให้เฮ่อหลานไปที่สถานีคนเดียวได้ แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

คนนี้เป็นลูกศิษย์ใหญ่ของซูเหนียนอวิ๋น เกอชิงเหม่ย ที่ผ่านมาเธออยู่กับเฮ่อหลานตลอดเวลาเป็นเพื่อนสนิทของแม่ที่นี่ หลังจากรู้ว่าเฮ่อหลานหายตัวไปในครั้งนี้ เธอก็กังวลมากเช่นกัน

หลังจากได้ยินสิ่งที่ซูเหนียนอวิ๋นพูด ถังซวงก็พูดแบบเดียวกันว่า “คุณยายซูคะ นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณยายเลยค่ะ เรามาที่นี่เพื่อดูว่าแม่ไปที่สถานีเมื่อไหร่น่ะค่ะ”

ซูเหนียนอวิ๋นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างรอบคอบ และไม่มั่นใจเล็กน้อย

แต่เกอชิงเหม่ยกลับพูดอย่างมั่นใจว่า “แม่ของเธอออกไปสถานีหกโมงครึ่ง ฉันมองเวลาอยู่ ดังนั้นฉันจึงจำได้น่ะ”

“จากที่นี่ไปสถานีใช้เวลาเท่าไหร่หรือคะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เกอชิงเหม่ยก็พูดว่า “ที่พักของเราอยู่ไม่ไกลจากสถานี ดังนั้นอาหลานน่าจะเดินไปที่นั่นทันที และใช้เวลาเดินเพียงยี่สิบนาทีเท่านั้น”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“งั้นแม่ก็หายตัวไป ไม่บนถนนก็ที่สถานี”

เกอชิงเหม่ยบอกพวกเขาทันทีในสิ่งที่ได้ยิน

“ซวงเอ๋อร์ เราไปสอบถามคนที่สถานีแล้ว แต่ดูเหมือนอาหลานจะยังไปไม่ถึงสถานีเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของถังซวงก็เคร่งเครียดขึ้นมา “งั้นแม่ก็หายตัวไประหว่างทางไปจากที่นี่ ดังนั้นเราจะค้นหาเบาะแสบนที่ถนนในวันพรุ่งนี้ แต่เราต้องไปที่สถานีเพื่อถามอีกครั้งเกี่ยวกับ สถานการณ์ด้วย”

เมื่อเห็นถังซวงสรุปเรื่องราวทุกอย่าง เกอชิงเหม่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอรู้ว่าเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้ายังอายุไม่มากและเติบโตในชนบท ทั้งยังเพิ่งเริ่มเรียนได้ไม่นาน เธอคิดเสมอว่าลูกสาวสองคนของอาหลานก็เหมือนผู้หญิงในชนบทส่วนใหญ่ ไม่ได้คาดหวังว่าถังซวงจะตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด และท่าทางของเธอก็ไม่เหมือนมาจากชนบทเลย

แต่ก็ถือเป็นเรื่องดี และเธอหวังว่าจะพบอาหลานโดยเร็วที่สุด

“ซวงเอ๋อร์ งั้นฉันจะส่งคนไปที่สถานีพรุ่งนี้เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเฮ่อหลานนะ”

“ค่ะ รบกวนป้าเกอด้วยนะคะ แต่ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ป้าเกอกับคุณยายซูควรพักผ่อนได้แล้วนะคะ”

เกอชิงเหม่ยโน้มน้าวซูเหนียนอวิ๋นทันที “อาจารย์คะ ฉันจะพาอาจารย์ไปพักผ่อนนะคะ” จากนั้นเธอก็มองไปที่ถังซวง และพูดว่า “ซวงเอ๋อร์ รอฉันก่อนนะ ฉันจะพาอาจารย์ไปนอนก่อน แล้วฉันจะไปกับเธอด้วย”

“ป้าเกอ คุณกับคุณยายซูไปพักผ่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพี่โม่กับฉันจะไปตามหาแม่เอง”

ซูเหนียนอวิ๋นโบกมือและพูดว่า “ซวงเอ๋อร์ ให้ชิงเหม่ยไปกับเธอเถอะ เธอคุ้นเคยกับที่นี่ดี จะสะดวกกว่าถ้าพาเธอไปด้วย”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ถังซวงก็ไม่คัดค้านอีกต่อไป เป็นความจริงที่เกอชิงเหม่ยคุ้นเคยกับสถานที่นี้มากกว่า

หลังจากที่เกอชิงเหม่ยพาซูเหนียนอวิ๋นไปพักผ่อนแล้ว เธอก็พูดกับถังซวงว่า “ซวงเอ๋อร์ ไปกันเถอะ” จากนั้นเธอก็หันไปมองโม่เจ๋อหยวน และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ซวงเอ๋อร์ นี่ใครหรือ?”

โม่เจ๋อหยวนแนะนำตัวเองทันทีว่า “สวัสดีครับป้าเกอ ผมโม่เจ๋อหยวน เป็นเพื่อนของซวงเอ๋อร์ครับ”

“เสี่ยวโม่นี่เอง สวัสดีจ้ะ”

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็เข้าไปในรถ และเกอชิงเหม่ยนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับเพื่อคอยบอกทาง “ตรงไปข้างหน้าก็จะถึงสถานีแล้ว”

ผ่านไปสิบห้านาที รถก็มาถึงสถานี

หลังจากถังซวงจดจำเส้นทางแล้ว เธอมองไปที่เกอชิงเหม่ย และพูดว่า “ป้าเกอคะ เราจำเส้นทางนี้ได้แล้ว ป้าควรกลับไปพักผ่อนก่อนนะคะ วันนี้ป้าเหนื่อยมามากพอแล้ว”

เกอชิงเหม่ยส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เลย เธอต่างหากที่ลำบาก ต้องมาจากโฮวซาน ซวงเอ๋อร์ ฉันขอโทษนะ มันเป็นความผิดของฉันเอง”

“ป้าเกอ มันไม่ใช่ความผิดของป้าหรอกค่ะ”

ถังซวงยืนกรานและส่งเกอชิงเหม่ยกลับไป

เมื่อถึงเวลา ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนก็ไปที่สถานีอีกครั้งซึ่งก็เป็นเวลาตีสามครึ่งแล้ว

“ซวงเอ๋อร์ ตอนนี้มันก็ดึกแล้ว เธอควรพักผ่อนสักหน่อยนะ แล้วฉันจะให้คนช่วยตามหาป้าหลานเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงก็มองไปที่โม่เจ๋อหยวน แล้วถามว่า “พี่โม่รู้จักคนในเมืองซูด้วยหรือ?”

“ใช่ ฉันรู้จักลุงคนหนึ่ง ฉันโทรหาเขาแล้ว เดี๋ยวฉันจะให้เขามาที่นี่”

“นี่ดึกมากแล้ว อีกฝ่ายก็น่าจะหลับไปแล้ว ทำไมเราไม่รอรุ่งสางก่อนล่ะ?”

โม่เจ๋อหยวนรู้ว่าถังซวงเป็นกังวล ดังนั้นเขาจึงยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันขอดูสถานการณ์ก่อนแล้วกัน ฉันจะขับรถไปที่นั่น ดังนั้นเธอควรใช้โอกาสนี้พักผ่อนนะ”

“พี่โม่ ขอบคุณนะ”

ตั้งแต่มาถึงเมืองซู โม่เจ๋อหยวนก็ขับรถมานานกว่าหกชั่วโมงแล้ว เขาคงเหนื่อยมากเช่นกัน แต่เขาไม่ยอมพักผ่อนแม้แต่น้อย เพียงเพื่อช่วยเธอตามหาแม่ ดังนั้นถังซวงจึงรู้สึกขอบคุณเขามาก

“ระหว่างเราสองคนยังต้องพูดเรื่องนี้อีกหรือ? เธอหลับตาและพักผ่อนได้แล้ว”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ถังซวงจึงหลับตาลง และให้จิตใจได้พักผ่อน

เมื่อโม่เจ๋อหยวนพาถังซวงมาถึงบ้านหลังหนึ่ง เขาก็ค่อย ๆ สะกิดถังซวงให้ตื่น “ซวงเอ๋อร์ ถึงแล้ว”

ถังซวงลืมตาขึ้นและพบว่าบริเวณรอบ ๆ มืดสนิท แต่มีไฟสีเหลืองดวงเล็ก ๆ ส่องสว่างอยู่ที่ลานข้างหน้าเธอ “พี่โม่ ถึงแล้วหรือ? งั้นเข้าไปกันเถอะ” ยังมีแสงสว่างอยู่ แสดงว่ามีคนอยู่ที่นั่น