บทที่ 143 ติดต่อไม่ได้
บทที่ 143 ติดต่อไม่ได้
ถังซวงพยักหน้าเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเฉินกวงหยางและพูดว่า “ดีแล้ว”
“น้องถังซวง ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันทำให้เธอตกใจกลัว” เมื่อนึกถึงสถานการณ์ในเวลานั้นทีไร เฉินกวงหยางก็รู้สึกว่าเขาทำให้ถังซวงต้องไปเสี่ยงตลอด
ถังซวงโบกมือเมื่อได้ยินแบบนั้น “พี่เฉิน มันไม่ใช่ความผิดของพี่ ดังนั้นไม่ต้องขอโทษหรอก อีกอย่างตอนนี้ฉันก็สบายดี พี่แค่ต้องจับเหวินจิงและคนเหล่านั้นให้หมด ไปจัดการเถอะ พวกมันอาจจะโผล่มาอีกก็ได้”
เฉินกวงหยางพยักหน้าอย่างตั้งมั่น “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะจับคนพวกนั้นให้ได้และจะไม่ปล่อยให้พวกนั้นมาทำอันตรายเธอได้อีก”
หลังจากที่ทั้งสองคุยกันอีกสองสามคำ เฉินกวงหยางก็กลับไปที่ห้อง
เมื่อถังซวงไปฝังเข็มผู้เฒ่าฉีเป็นครั้งสุดท้าย เธอใช้เวลามากกว่าปกติ แต่ก็รู้สึกโล่งใจมากเมื่อดึงเข็มออก “ผู้เฒ่าฉีคะ พิษในร่างกายของคุณบรรเทาลงแล้ว ต่อไปคุณต้องดูแลตัวเอง ฉันจะให้ใบสั่งยาไว้นะคะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้เฒ่าฉีและเหรินเทียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ถังซวงได้ศึกษาพิษเรื้อรังของผู้เฒ่าฉีมาสักพักแล้ว ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจว่าจะรักษามันอย่างไร จึงรีบสั่งยา “ผู้เฒ่าฉี ฉันเขียนใบสั่งยาไว้แล้วนะคะ การต้มยาก็เขียนไว้ชัดเจนแล้ว รวมถึงการกินยา แค่ต้องดื่มยาให้ตรงเวลาเท่านั้นค่ะ”
“คุณถัง ขอบคุณนะ”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ถังซวงรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า “ผู้เฒ่าฉี คุณได้จ่ายเงินให้ฉันแล้ว ดังนั้นไม่ต้องพูดขอบคุณ และคุณสามารถติดต่อฉันได้ตลอดเวลาหากในอนาคตมีคำถามอะไรนะคะ”
“ดีเลย ๆ”
ผู้เฒ่าฉีพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและไม่พูดอะไรอีก แต่เขาขอข้อมูลติดต่อของถังซวงเอาไว้ จากนั้นให้ข้อมูลติดต่อของเขากับถังซวงเช่นกัน “คุณถังจะอยู่ในเมืองต่อไหม?”
“ไม่ค่ะ ฉันจะกลับเข้าตำบลในอีกสองวัน เมื่อมีโอกาสแล้วจะมาที่นี่อีกค่ะ”
“อื้ม ฉันหวังว่าจะได้พบเธออีกนะ”
ถังซวงลาผู้เฒ่าฉีอีกสองสามคำ และในที่สุดก็จากไป
เมื่อมองดูแผ่นหลังของถังซวงขณะที่เธอเดินจากไป เหรินเทียนก็พูดด้วยความสงสัย “ผู้เฒ่าฉีครับ ทำไมคุณไม่บอกเธอเกี่ยวกับตราประทับล่ะครับ ผมคิดว่าคุณถังดูเหมือนจะไม่รู้ว่าตรานั่นหมายถึงอะไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้เฒ่าฉีก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก เรื่องของเรายังจัดการไม่เรียบร้อยเลย เราจะมอบความยุ่งเหยิงให้คุณถังได้ยังไงกัน เราต้องจัดการทุกอย่างให้ราบรื่น”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหรินเทียนก็พยักหน้ารับ “ใช่ครับ ไม่เช่นนั้นเมื่อคุณถังเข้ารับตำแหน่งคงจะลำบาก”
ถังซวงไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เลยสักนิด หลังจากที่เธอกลับไป เธอตรงไปหาเฉินกวงหยาง และคุยกับเขาเกี่ยวกับการกลับไปที่ตำบล
“น้องถังซวง ฉันคงยังไม่กลับตอนนี้ แต่ฉันจะไปส่งเธอแน่นอน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงก็พูดว่า “พี่เฉิน พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ลุงจิงจะกลับไปกับฉันด้วย ว่าแต่พี่ยังยุ่งอยู่หรือ?”
“ใช่ ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกน่ะ ฉันกำลังวางแผนทำธุรกิจเล็ก ๆ ที่นี่ด้วย”
“ไว้เราติดต่อกันเมื่อพี่กลับไปถึงตำบลแล้วกัน”
หลังจากที่จิงเจ้อหรงรู้ว่าเฉินกวงหยางยังไม่กลับไป เขาก็ถามเธอ “ซวงเอ๋อร์ เราจะกลับพรุ่งนี้เลยไหม?”
“ได้ค่ะ พรุ่งนี้เลยก็ได้”
“ได้ งั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้”
จิงเจ้อหรงคิดจะกลับไปพร้อมกัน ดังนั้นเขาจึงเริ่มเตรียมตัวทันที และในขณะเดียวกัน เขาก็ดูแลจัดการธุระของตัวเองด้วยเช่นกัน
แต่วันรุ่งขึ้น ทั้งสองยังไม่สามารถออกไปได้ เพราะมีนักข่าวมาที่ประตู
“ขอโทษนะ คุณคือสหายถังซวงใช่หรือเปล่า?”
เมื่อมองไปที่ชายและหญิงตรงหน้าเธอ ถังซวงพยักหน้าและพูดว่า “ค่ะ ฉันชื่อถังซวง”
“สวัสดี ฉันชื่อเสี่ยวเซินจากเวิงซานรายวัน และนั่นคือช่างภาพชื่อเสี่ยวเล่อ เราได้ยินมาว่าคุณได้พัฒนายาแก้อักเสบชนิดพิเศษ ฉันจึงอยากสัมภาษณ์คุณน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าพอจะสละเวลาให้เราหน่อยได้ไหมคะ”
เมื่อพูดจบ เซินซินมองไปที่จิงเจ้อหรงด้านข้างอีกครั้งและพูดด้วยความเคารพว่า “ขอโทษที่มารบกวนด้วยนะคะคุณจิง” ในตอนแรกที่พวกเขารู้ว่าถังซวงอาศัยอยู่ที่ไหน พวกเขาทั้งหมดประหลาดใจที่เธออาศัยอยู่ที่นี่ แต่ข่าวยาแก้อักเสบชนิดพิเศษเป็นข่าวใหญ่ จึงต้องมา
เมื่อจิงเจ้อหรงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นการรบกวนอะไรหรอกครับ แต่เราต้องออกไปข้างนอกน่ะ คุณต้องสัมภาษณ์นานแค่ไหนหรือ?”
เซินซินรีบพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ใช้เวลาไม่นานค่ะ”
จิงเจ้อหรงมองไปที่ถังซวงอย่างอยากรู้อยากเห็นและถามว่า “ซวงเอ๋อร์ เธอต้องการให้สัมภาษณ์หรือเปล่า?”
“ในเมื่อมันใช้เวลาไม่นาน งั้นสัมภาษณ์สักหน่อยก็ได้ค่ะ”
เมื่อเห็นว่าถังซวงเห็นด้วย เซินซินก็มีความสุขมาก เธอให้ตากล้องเตรียมพร้อมทันที และเริ่มถามคำถามที่เตรียมไว้แล้ว
“สหายถังซวง ฉันขอถามหน่อยได้ไหมคะว่าคุณเคยวิจัยและพัฒนายามาก่อนหรือเปล่าคะ? แล้วคุณประสบความสำเร็จในการพัฒนายาแก้อักเสบพิเศษในครั้งนี้ได้ยังไง?”
ถังซวงกล่าวอย่างสุภาพว่า “ฉันเคยทำมาก่อนค่ะ และในขณะเดียวกัน ฉันก็มีความคิดที่จะพัฒนายามานานแล้ว ฉันรู้ว่ายาแก้อักเสบบางชนิดในปัจจุบันไม่สามารถนำมาใช้กับเด็ก ๆ ได้ ฉันจึงต้องการพัฒนายาสำหรับเด็ก โชคดีที่หลังจากทำงานหนักมาเป็นเวลานาน ในที่สุดฉันก็พัฒนายาแก้อักเสบชนิดพิเศษได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่น่ายินดีค่ะ”
เซินซินรู้จักยาแก้อักเสบชนิดพิเศษมาสักพักแล้ว ดังนั้นเธอจึงรู้เรื่องเหล่านี้เช่นกัน
“นี่ยอดเยี่ยมจริง ๆ ค่ะ มันทำให้หลาย ๆ คนสะดวกสบายมาก แต่ยาแก้อักเสบชนิดพิเศษนี้จะถูกผลิตเป็นจำนวนมากในอนาคตหรือเปล่าคะ? และจะสามารถใช้ได้ทั่วประเทศหรือเปล่า?”
ถังซวงพยักหน้าตอบรับทันที “แน่นอนค่ะ จากนี้ไม่นาน ยาแก้อักเสบพิเศษจะถูกส่งไปยังเมืองเวิงซาน และที่โรงพยาบาลก็จะสามารถใช้ยาเหล่านี้ได้”
เมื่อได้ยินข่าวนี้ เซินซินรีบเขียนมันลงไปด้วยความตื่นเต้น จากนั้นเธอก็ถามคำถามอีกหลายข้อ เมื่อเห็นว่าผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอจึงรีบจบการสัมภาษณ์
“สหายถังซวง ขอบคุณมากนะคะ”
คำขอบคุณนี้รวมถึงบทสัมภาษณ์ของถังซวง และการพัฒนายาแก้อักเสบของเธอ
ถังซวงยิ้มและโบกมือ หลังจากเซินซินกับตากล้องจากหนังสือพิมพ์รายวันออกไป จิงเจ้อหรงก็พาถังซวง กลับไปที่ตำบลโฮวซาน
เมื่อเห็นลูกสาวคนโตกลับมา เฮ่อหลานรีบไปหาลูกสาวทันที “ซวงเอ๋อร์ ลูกกลับมาแล้ว เสี่ยวเซวี่ยกับแม่คิดถึงลูกมากจริง ๆ”
“แม่คะ หนูก็คิดถึงแม่กับน้องเหมือนกัน”
หลังจากจากบ้านไปนาน ถังซวงก็รู้สึกคิดถึงบ้านเช่นกัน
แม่และลูกสาวคุยกันอย่างตื่นเต้นอยู่พักหนึ่ง เฮ่อหลานก็มองไปที่จิงเจ้อหรงและพูดขอบคุณเขาอย่างจริงใจ “คุณจิง ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งซวงเอ๋อร์”
จิงเจ้อหรงส่ายหัวด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ยินดีครับ ผมเองก็อยากมาด้วยเหมือนกัน” ในขณะที่พูด เขาก็นำของขวัญที่เขาเตรียมไว้นานมาแล้วออกมา
เฮ่อหลานรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อเห็นกระเป๋าใบใหญ่ของจิงเจ้อหรง แต่มุมปากของเธอกลับยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว และดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ถังซวงยิ้มเมื่อเห็นแม่ของเธอเป็นแบบนี้ ตราบใดที่แม่ของเธอมีความสุข เธอก็จะมีความสุขเช่นกัน
หลังจากถังเซวี่ยกลับมาจากโรงเรียน หลี่จงอี้ก็มาจากบ้านข้าง ๆ และพ่อกับลูกชายตระกูลเฮ่อก็กลับมาก่อนอาหารเย็นเช่นกัน ทุกคนรวมตัวกันเพื่อรับประทานอาหารอย่างอบอุ่น แต่หลี่จงอี้เห็นว่าโม่เจ๋อหยวนไม่ได้มาด้วยก็อดไม่ได้ที่จะหันไปถามจิงเจ้อหรง
“เจ้อหรง เสี่ยวโม่บอกว่าเขาจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ แต่เขาหายไปหลายวันแล้วยังไม่กลับมา ไม่มีใครติดต่อได้จากเบอร์ที่เขาให้ไว้เลย คุณติดต่อเขาได้ไหม?”
