บทที่ 168 พานลั่วเฉิง
บทที่ 168 พานลั่วเฉิง
เฮ่อหลานพาลูกสาวทั้งสองมาที่ห้องนั่งเล่น และเห็นผู้เฒ่าเฮ่อกับภรรยานั่งอยู่ เฮ่อจื่อกุยและภรรยาของเขาก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน
“อาหลาน เป็นยังไงบ้าง พักผ่อนสบายดีไหม? ถ้ามีอะไรที่ไม่คุ้นเคยบอกพวกเราได้เลยนะ”
เมื่อได้ยินผู้เฒ่าเฮ่อกล่าวอย่างนั้น เฮ่อหลานรีบตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “คุณป้าอย่ากังวลเลยค่ะ พวกเราพักผ่อนได้สบายมาก ไม่มีอะไรที่พวกเราไม่คุ้นเคยเลย”
“อย่างนั้นก็ดีแล้ว”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เฮ่อหลานพูด ผู้เฒ่าเฮ่อทั้งสองก็รู้สึกโล่งใจ
ถังซวงยังจำจุดประสงค์ที่มาเมืองก่างเฉิงได้ เธอมองไปที่ผู้เฒ่าเฮ่อแล้วพูดว่า “คุณตาคะ จุดประสงค์ที่ฉันมาที่นี่เพื่อมาหาคุณตา และเพื่อฟื้นฟูสุขภาพให้คุณตาโดยเฉพาะ เราควรเริ่มกันวันนี้เลยไหมคะ”
ผู้เฒ่าเฮ่อได้ยินจากลูกชายแล้วถึงความสามารถของถังซวง เขาจึงรับฟังอย่างว่าง่าย
“ก็ได้ วันนี้ฉันยังไม่ได้กินยาอะไรเลย จะเป็นอะไรไหม?”
ถังซวงหยิบเข็มทองคำที่นำมาด้วยแล้วพูดว่า “ตั้งแต่วันนี้ฉันจะฝังเข็มให้คุณตาทุกวัน และเราจะทำการรักษาอื่น ๆ ในขั้นต่อไปค่ะ”
“ฝะ… ฝังเข็ม…”
ก่อนที่พานลี่ฮวาจะพูดจบ เฮ่อจื่อกุยพูดแทรกทันที “ซวงเอ๋อร์ ยังไงลุงก็ต้องรบกวนเธอแล้ว แต่ขอถามได้ไหมว่าสุขภาพของพ่อเป็นยังไงบ้าง มันแย่มากไหม? สุขภาพของเขานับวันก็ยิ่งแย่ ยิ่งในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมายิ่งแย่มาก”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ถึงร่างกายของคุณตาจะอ่อนแอมาก แต่ถ้าดูแลอย่างดี เขาจะมีอายุยืนยาวแน่” แม้เธอจะกลับในเร็ววัน แต่ตราบใดที่ผู้เฒ่าเฮ่อดูแลร่างกายตามที่เธอบอก เขาจะอยู่ได้อีกนาน
เมื่อได้ยินอย่างนี้ เฮ่อจื่อกุยถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ดีจริง ๆ”
แม้ไม่ได้บอกกล่าวว่าเธอเชื่อถือเฮ่อจื่อกุย แต่หญิงชราก็รู้สึกมีความสุข “จริงหรือซวงเอ๋อร์ แบบนั้นก็ยอดเยี่ยมจริง ๆ”
แม้พานลี่ฮวาจะเคยได้ยินสามีพูดถึงความเก่งกาจของหลานสาวคนนี้แล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าคำพูดของซวงเอ๋อร์เกินจริง เมื่อพิจารณาจากสถานะของตระกูลเฮ่อในเมืองก่างเฉิง ผู้เฒ่าเฮ่อเคยได้พบกับแพทย์ที่เก่งกาจที่สุดมาแล้ว และหมอทั้งหมดแทบจะพูดตรงกันว่าร่างกายของชายชราย่ำแย่มาก อีกทั้งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรักษาให้แข็งแรงขึ้นได้ ซึ่งมันแตกต่างจากที่ซวงเอ๋อร์พูด
แต่เมื่อเห็นว่าคุณพ่อและสามีของเธอเชื่อมันในซวงเอ๋อร์มาก พานลี่ฮวาจึงไม่ได้พูดอะไร เธอแค่หันมองหญิงชราแล้วพูดว่า “คุณแม่คะ เดี๋ยวฉันจะเข้าครัวสักหน่อย”
“อืม ไปเถอะ”
ส่วนถังซวงจัดการทุกอย่างเร็วมาก เพราะเธอตัดสินใจที่จะช่วยเหลือผู้เฒ่าเฮ่อรักษาตัวแล้ว เธอจึงเริ่มฝังเข็มทันที ลงมืออยู่หนึ่งชั่วโมง หลังจากเสร็จสิ้นทุกคนก็นั่งลงรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน
“คุณปู่ สีหน้าของคุณปู่ดีขึ้นมาก ลูกพี่ลูกน้องผมนี่น่าทึ่งจริง ๆ”
หลังจากเห็นว่าใบหน้าของผู้เฒ่าเฮ่อมีเลือดฝาด เฮ่อเจียรุ่ยก็ยิ้มอย่างมีความสุข
“ฮ่าฮ่าฮ่า… ซวงเอ๋อร์ยอดเยี่ยมมาก ฉันไม่ได้รู้สึกสบายตัวอย่างนี้มานานแล้ว” ผู้เฒ่าเฮ่อรู้สึกสบายตัวมาก ทั้งกายและใจของเขากลับมาร่าเริงอีกครั้ง เวลานี้เขาชื่นชมในทักษะการแพทย์ของถังซวงมาก
หญิงชรารู้สึกขอบคุณถังซวงไม่แพ้กัน และคิดว่า ในเมื่อสามแม่ลูกมาถึงก่างเฉิงแล้ว พวกเธอควรจะได้ไปเดินเล่นชมเมืองสักหน่อย “อาหลาน พรุ่งนี้ให้ลี่ฮวาพาพวกเธอไปเดินเล่นสิ ในเมืองนี้แม้จะวุ่นวายแต่ก็มีความเจริญมาก น่าจะเปิดหูเปิดตาได้ดี” ตัวเธอเองนั้นแก่มากแล้วและคงไปด้วยไม่ได้ เช่นนี้ปล่อยให้ลูกสะใภ้เป็นคนพาไปจะดีกว่า
เฮ่อหลานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ค่ะ อย่างนั้นขอรบกวนพี่สะใภ้ด้วยนะคะ”
วันรุ่งขึ้น พานลี่ฮวาพาเฮ่อหลานและลูกสาวไปเดินเล่นในเมือง
เมื่อมองสภาพถนนที่พลุกพล่าน และร้านค้ามากมาย เฮ่อหลานและถังเซวี่ยรู้สึกตาลายทันที แม้แต่ถังซวงยังมองทุกสิ่งด้วยความสนใจพลางวางแผนว่าจะซื้อของสักหน่อย
ส่วนพานลี่ฮวา เมื่อเห็นว่าพวกเธอสนใจสิ่งรอบตัวอย่างมาก จึงรีบแนะนำทุกอย่างให้พวกเธอด้วยรอยยิ้ม
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกัน จู่ ๆ ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้นว่า “ป้าครับ ทำไมถึงอยู่ที่นี่ได้ครับ?”
“อ้าว ลั่วเฉิง บังเอิญจัง”
พานลี่ฮวาทักทายหลานชายของตนด้วยรอยยิ้ม
แต่พานลั่วเฉิงกลับมองไปที่ถังซวงตาไม่กะพริบ แววตาของเขาเผยความประหลาดใจและถามขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “ป้าครับ พวกเธอเป็นใครหรือ?”
