บทที่ 212 ลงมือ
บทที่ 212 ลงมือ
เมื่อได้ยินคำพูดของถังซวงแล้ว จิงเจ้อหรงยังคงปฏิเสธหนักแน่น “ไม่ ฉันไม่เห็นด้วยเด็ดขาด”
เฮ่อหลานยังช่วยคัดค้านเช่นกัน
“ซวงเอ๋อร์ อย่าไปที่หมู่บ้านหลี่ซานนั่นอีกเลย มันอันตรายเกินไป ให้ลุงจิงหาวิธีอื่นดีกว่า” เฮ่อหลานไม่สามารถทนให้ลูกสาวไปเผชิญหน้ากับอันตรายได้
แม้แต่โม่เจ๋อหยวนยังคงไม่เห็นด้วย “ใช่ ซวงเอ๋อร์ หมู่บ้านหลี่ซานอันตรายเกินไป อีกอย่างฉันสงสัยว่าไม่ใช่คนในหมู่บ้านที่ต้องการแต่งงาน พวกเขาอาจจะทำเพื่อผลประโยชน์ของชาวฝูซางพวกนั้น”
ทว่าเวลานี้เขายังคงจดจำการพูดคุยของชาวฝูซางสองคนนั้นได้ พวกเขาทั้งหมดได้เห็นซวงเอ๋อร์แล้ว และต้องการครอบครองเธอทันที เมื่อพวกเขาออกจากหมู่บ้าน ลูกพี่ลูกน้องของเมิ่งก่วงจี๋ก็ปรากฏตัวขึ้นและต้องการจะแต่งงานกับซวงเอ๋อร์ มันช่างเป็นเรื่องเหมาะเจาะอะไรอย่างนี้
เมื่อเห็นว่าทุกคนกังวล ถังซวงจึงหยิบขวดแก้วขนาดเล็กออกมาแล้วยิ้มกว้าง “นี่คืองานค้นคว้าล่าสุดของฉัน แค่ใส่มันเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้บุคคลนั้นพูดความจริงออกมาได้ ดังนั้นสิ่งที่ฉันจะทำคือสอบถามเรื่องของฐานทดลองนั่น” จากนั้นเธอหยิบขวดแก้วอีกขวดออกมาแล้วพูดว่า “เมื่อไหร่ที่ฉันเปิดขวดแก้วนี้ สิ่งที่อยู่ด้านในทำให้บุคคลที่อยู่ในระยะห้าสิบเมตรหมดสติลงได้ อย่างนี้ทุกคนไม่ต้องกังวลค่ะ”
“นั่น… มันเป็นยานี้อันตรายขนาดนั้นเชียวหรือ?”
จิงเจ้อหรงและเฮ่อหลานจำได้ว่าถังซวงเคยมอบขวดแก้วแบบนี้ให้กับพวกตนมาก่อน
ถังซวงยิ้มแล้วพูดว่า “เมื่อคืนฉันเพิ่มคุณสมบัติของยาขึ้นเป็นพิเศษ นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันอยากจะไปที่นั่นค่ะ” หลังกลับจากหมู่บ้านหลี่ซาน เธอคิดเรื่องนี้ทันที
“แต่… แต่ถึงจะมีสิ่งนี้ ลูกก็อาจตกอยู่ในอันตรายได้อยู่ดี”
แม้จะรู้ว่าลูกสาวเก่งมาก ทว่าเฮ่อหลานยังคงกังวลไม่น้อย
แม้แต่จิงเจ้อหรงเองก็เช่นกัน
ถังซวงหมดหนทางจะพูดกล่าว เธอหันมองโม่เจ๋อหยวนโดยหวังว่าเขาจะช่วยพูดอะไรสักคำ
ซึ่งโม่เจ๋อหยวนเองก็คิดอยู่สักพัก ก่อนจะพูดว่า “ฉันจะไปด้วย”
หลังได้ยินถังซวงยิ้มแล้วตอบกลับ “ค่ะ อย่างนั้นฉันจะติดต่อชุนหยานและขอให้ตระกูลถังบอกกล่าวกับหมู่บ้านหลี่ซาน”
อีกด้านหนึ่ง หลังจากถังชุนหยานและถังไห่โปกลับมาถึงบ้าน แม่เฒ่าถังได้ยินว่าถังซวงไม่ยินยอม เธอรู้สึกโกรธทันที “พวกแกมันไร้ประโยชน์ ฉันบอกให้ไปเกลี้ยกล่อมถังซวง แต่สุดท้ายก็จัดการไม่ได้ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ”
ถังไห่โปชี้มือไปยังถังชุนหยานแล้วเอ่ยว่า “คุณย่าครับ เป็นเพราะนังตัวเหม็นนี่ ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อน ถังซวงน่าจะตอบตกลงแล้ว และนังตัวเหม็นนี่ยังเชื่อเรื่องไร้สาระที่ถังซวงบอกว่ามีเรื่องผิดปกติในหมู่บ้านหลี่ซาน ในความคิดของผมมันน่าจะเป็นพวกเธอนั่นแหละที่มีปัญหามากที่สุด”
แน่นอนว่าหญิงชราเชื่อถ้อยคำของหลานชายทันที เธอหันกลับมาสาปแช่งถังชุนหยาน
ขณะที่ทั้งสามกำลังโต้เถียง มีคนมาจากด้านนอกแล้วพูดกับถังชุนหยานว่า “ชุนหยาน ฉันเพิ่งกลับมาจากในตำบล มีคนขอให้ฉันมาบอกเธอว่า เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูดวันนี้และจะไปที่หมู่บ้านหลี่ซาน” ขณะพูดอย่างนั้นชายคนนั้นก็มองถังชุนหยานและคนอื่น ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแล้วเอ่ยถามว่า “พวกเธอรู้จักใครบางคนในหมู่บ้านหลี่ซานด้วยหรือ? ฉันไม่เคยได้ยินคนที่เธอพูดถึงมาก่อนเลย”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หญิงชราถังมองชายผู้มาเยือนแล้วตอบกลับว่า “การที่พวกเราจะรู้จักกับใครจำเป็นต้องตะโกนให้ผู้อื่นรู้ด้วยหรือไง”
ชายคนนั้นเผยสีหน้าไม่พอใจและไม่ได้พูดอะไรมากนัก “งั้นฉันขอตัว” ถ้าไม่ใช่เพราะถังซวง เขาคงไม่เดินทางมาที่นี่แน่
หลังชายคนนั้นจากไป หญิงชราและถังไห่โปรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง
“เยี่ยม! ถังซวงเห็นด้วยแล้ว ในที่สุดพวกเราก็จะได้เงินสักที”
เมื่อเห็นว่าย่ากับพี่ชายคิดถึงแต่เรื่องเงินโดยไม่สนใจอนาคตของเธอหรือถังซวงสักนิด ถังชุนหยานรู้สึกปวดแปลบในใจ ขณะเดียวกันเธอก็ไม่เข้าใจว่าถังซวงตอบรับคำอีกฝ่ายได้ยังไง
ทว่าเวลานี้หญิงชราถังไม่สนใจถังชุนหยานแล้ว เธอรีบติดต่อไปที่หมู่บ้านหลี่ซานทันที
ด้านถังซวงที่รอฟังข่าวอยู่ เมื่อถังชุนหยานและถังไห่โปมาเยี่ยมอีกครั้ง พวกเขาก็นำข่าวจากหมู่บ้านหลี่ซานมาบอก
“พี่ซวง เมิ่งก่วงจี๋บอกว่าพี่สามารถไปที่หมู่บ้านหลี่ซานได้เลย แล้วเขาจะมอบทุกสิ่งที่พี่อยากได้”
ถังซวงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะตอบกลับ “อืม งั้นฉันจะไปวันนี้เลย”
“เร็วขนาดนั้นเลยหรือ?”
ถังชุนหยานรู้สึกประหลาดใจพลันลุกขึ้นทันที “พี่ซวงคะ ฉันจะไปด้วย ยังไงซะคราวที่แล้วเราก็ไปที่นั่นด้วยกัน”
ถังซวงส่ายศีรษะก่อนจะตอบกลับ “ไม่เป็นไร ฉันจะไปที่นั่นคนเดียว”
“พี่ซวง…”
ถังชุนหยานต้องการจะพูดมากกว่านี้ แต่ถูกขัดจังหวะ
“พอแล้วชุนหยาน ฉันจะไปดูด้วยตัวเอง ส่วนเธอกลับบ้านไปได้แล้ว”
เมื่อเห็นถังชุนหยานกำลังจะพูดต่อ ถังไห่โปรีบดึงเธอออกไปทันที
หลังถังชุนหยานและถังไห่โปจากไป โม่เจ๋อหยวนพูดขึ้นจากด้านข้างว่า “ซวงเอ๋อร์ เดี๋ยวฉันจะไปด้วย คนอื่น ๆ เคยเห็นฉันแล้ว คงไม่ต้องแนะนำตัวอีก”
ถังซวงพยักหน้า “ค่ะ”
เรื่องนี้ถูกตกลงกันไว้ก่อนหน้าแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่สบายใจ
เมื่อถึงเวลานัดหมาย ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนมาที่หมู่บ้านหลี่ซานอีกครั้ง
เมิ่งก่วงจี๋มองถังซวงก่อน แม้เขาจะเคยพบเจอถังซวงมาแล้ว แต่ก็ยังประหลาดใจกับรูปลักษณ์ของเธอไม่หาย ไม่แปลกใจเลยที่คนคนนั้นจะเร่งเร้าเขาอย่างหนัก พวกเขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะให้หญิงสาวผู้นี้กลับมาเยือนอีกครั้ง
หลังคิดอย่างนั้นแล้ว เมิ่งก่วงจี๋ส่ายศีรษะก่อนจะหยุดคิดเรื่องไร้สาระ แล้วเดินนำทาง
ถังซวงมองเมิ่งก่วงจี๋แล้วยิ้ม “สหายเมิ่ง เราได้พบกันอีกแล้ว ไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของนายเป็นคนยังไง ดูเหมือนว่าวันนั้นเราจะไม่ได้พบเจอญาติพี่น้องของนายสักคน”
เมิ่งก่วงจี๋ตอบตามตรง “ลูกพี่ลูกน้องของผมเห็นคุณเดินบนถนน หลังจากวันนั้นเขาไม่เคยลืมใบหน้าของคุณสักครั้ง นั่นคือเหตุผลที่แม่ของผมขอให้คนไปถามเกี่ยวกับสถานะของคุณ”
หลังได้ยินถังซวงก็ยกยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรต่อ
เมื่อเห็นว่าถังซวงไม่ได้พูดอะไร เมิ่งก่วงจี๋มองโม่เจ๋อหยวนแล้วพูดว่า “ผมจำได้ว่านี่คือลูกพี่ลูกน้องของชุนหยาน แต่ทำไมคราวนี้เขามาที่นี่ด้วย”
ถังซวงยังคงมีใบหน้าเรียบเฉย “เพราะเขาก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันด้วยน่ะ เลยมาด้วยกัน”
จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก
เมื่อถังซวงและโม่เจ๋อหยวนมาถึงไร่เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง มีคนออกมาต้อนรับทันที เป็นชายหนุ่มผิวคล้ำเดินนำหน้า เมื่อเขาเห็นถังซวงแววตายิ่งตกตะลึงจนคางแข็ง หากแต่เมิ่งก่วงจี๋กระแอมแรง ๆสองสามครั้งจนอีกฝ่ายได้สติกลับมา ใบหน้าของเขาแดงก่ำพร้อมกล่าวติด ๆ ขัด ๆ “คุณ… เอ่อ สวัสดีครับ ผมเมิ่งก่วงหยวน”
“สวัสดีค่ะ”
เมื่อเห็นเมิ่งก่วงหยวนแล้ว ถังซวงทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม
วันนี้จางหงเม่ยก็มาที่นี่ด้วยเช่นกัน และยังต้อนรับถังซวงกับโม่เจ๋อหยวนอย่างอบอุ่น
“พวกเธอสองคนมาได้เวลาพอดีเลย มื้อกลางวันเรียบร้อยแล้ว เข้ามากินข้าวกันก่อนเถอะจ้ะ”
“ค่ะ”
ทว่าหลังจากถังซวงหยิบชามขึ้นมา เธอตระหนักได้ทันทีว่าอาหารชามนี้มีบางอย่างผิดปกติ เธอเพียงยกยิ้มมุมปากให้กับโม่เจ๋อหยวนอย่างใจเย็น
