Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ – ตอนที่ 2140-2141

ตอนที่ 2140
“พูดอย่างกับนายไม่เคยงับงั้นแหละ” โคโค่เหล่มองเพื่อน
ทั้งสองมาอยู่ด้วยกันทีไรเป็นต้องครื้นเครงทุกที
ตอนนี้เฮียเย่าออกเที่ยว เหราหรงจึงต้องคอยดูแลสองคนนี้เอง แต่
หากเทียบกับการดูแลของเฮียเย่าที่คอยต้มบะหมี่ให้ เหราหรงนับว่า
โหดกว่ามาก ม้วนนิตยสารแล้วเคาะหัวคนละทีทั้งที่ยิ้มอยู่ “พวกนาย
เลี้ยงส่งเหยาเย่าให้แฮปปี้หน่อยได้ไหม?”
“เจ็บอะ” โคโค่กุมศีรษะ “ถ้าฉันโง่ขึ้นมาจะทำไง?”
เหราหรงจัดเสื้อผ้าตัวเอง “ก็ไปหาพ่อแม่แล้วรับมรดกซะ”
โคโค่…เป็นหัวข้อนี้ก็พูดต่อไม่ไหวแล้ว
เหราหรงหัวเราะเบา ๆ เอาของที่เตรียมมาให้เหยาเย่า “ถุงยารักษา
ทั้งหลาย พออยู่มหาวิทยาลัยเธอได้ใช้แน่”
“เล่นเป็นนักเวทในเกม ยังต้องใช้จริงจังในชีวิตจริงอีกเหรอ อุตส่าห์
เตรียมถุงยาให้” โคโค่ต้องเถียงบ้าง ไม่งั้นเดี๋ยวจะไม่มีตัวตน
แต่ฝีมืออย่างโคโค่ย่อมสู้เหราหรงไม่ได้
เซวียเหยาเย่ามองความเฮฮาตรงหน้า ก็รู้ว่าคนเหล่านี้ต่อให้แยกจาก
กันไปทำงานของตัวเองก็จะไม่ลืมกันและกัน
ตอนยังเด็ก พวกเราอยากจะโตให้เร็ว ๆ คิดว่าโตแล้วไม่ว่าเรื่องอะไร
ก็จะมีกำลังจัดการเองได้
จนเมื่อเข้ามหาวิทยาลัยจริง ๆ ถึงได้เข้าใจแล้วว่าเส้นทางที่เราเดิน
ผ่านมาไม่เคยง่ายเลย
มีทั้งแยกจากกัน มืดมน ได้พบกันโดยบังเอิญ รวมถึงอนาคตที่แม้จะ
ชะเง้อมองก็ยังไม่เห็น
แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น เราก็ยังต้องเดินต่อไป
นี่แหละคือเซวียเหยาเย่าที่ลอกคราบแล้ว และพร้อมเข้าสู่ชีวิตในรั้ว
มหาวิทยาลัย
ก่อนเดินทาง เธอเจอคนที่เคยชอบเจียงจั่วตรงสถานีรถไฟความเร็ว
สูง
เธอคนนั้นพูดลอย ๆ ขึ้นมาว่า “ทีมไดมอนด์ยุบแล้ว ฉันจะคอยดูว่า
ใครจะเยินยอเธออีก”
เซวียเหยาเย่ามองกลับ นัยน์ตาถมึงทึงขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงระดับหนึ่ง
เธอไม่พูดอะไร ลากกระเป๋าเดินทางผ่านอีกฝ่ายไป
คนบางคนไม่เข้าความรู้สึกหลายสิ่งหลายอย่าง อย่าพูดเลยดีกว่า
ทีมไดมอนด์ไม่เคยเลือนหายไปจากหัวใจของเธอ
และหนึ่งเดียวที่ไม่มีอะไรมาแทนที่ได้ก็คือวัยรุ่นผมเงินที่ยิ้มร้าย แค่
หลับตาลงก็ยังเห็นภาพ
ท่าทางตอนกินหม้อไฟ รอยยิ้มที่ผุดขึ้นในระหว่างเล่นเกม ทั้งยังตอน
ยืนอยู่ในที่มืดมิดที่สุด ต่อให้แพ้ แต่แสงสว่างก็ไม่เคยจางหายไปจาก
สายตาของเธอคนนั้น
ราวกับจะบอกทุกคนว่า พวกเรายังกลับมาได้เสมอ
เซวียเหยาเย่าหันไปมองบรรยากาศนอกรถ
ดูเหมือนความชอบจะเป็นสิ่งที่ไม่จีรังยั่งยืน เธอรู้ว่าไม่นานจะมีทีม
ใหม่เกิดขึ้น ความชอบของคนก็จะย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่เธอก็เชื่อเช่น
เดียวกันว่าทีมไดมอนด์ยังคงอยู่ในความทรงจำของใครอีกหลายคน
“เขาไปแล้วเหรอ?”
ภายในตัวรถ เจียงจั่วเอียงศีรษะ เส้นผมตัดสั้นปรกลงมาบังดวงตา
ทำให้เห็นอารมณ์เขาไม่ชัด
คุณพ่อบ้านมองคุณชายที่ดูไม่มีชีวิตชีวาไปทั้งวัน และถอนใจยาว
“ครับ คุณหนูเหยาเย่าขึ้นรถไปแล้ว”
เจียงจั่วได้ยินแล้วพลันกำมือแน่นก่อนจะคลายลง ลูกกระเดือกขยับ
เล็กน้อยอย่างยากลำบาก “ไปกันเถอะ”
“ได้ครับ” คุณพ่อบ้านขับรถออกไป
เจียงจั่วหยิบมือถือออกมา เลือกเข้าภาพโปรไฟล์หนึ่ง แต่ไม่ได้ส่ง
ข้อความว่าขอให้เดินทางปลอดภัยออกไป
และเมื่อมองเห็นข่าวคราวของฉินมั่วที่ยอมไปอยู่ต่างประเทศชั่วคราว
เพื่อผู้หญิงของตัวเอง นัยน์ตาเขาก็สว่างวาบ
รีบติดต่อหาอาจารย์ตัวเอง “ฮัลโหล อาจารย์ครับ ผมเอง ครับ เรื่องที่
อาจารย์พูดเมื่อครั้งที่แล้วน่ะครับ ผมอยากรบถามนิดหนึ่งว่าทาง
มหาวิทยาลัย C… เปล่าครับ ไม่ใช่เรื่องการลงทุน ผมแค่อยากไปที่
นั่น”
ตอนที่ 2141
วันต่อมา ท้องฟ้าสดใส
มหาวิทยาลัย C
หากเทียบกับพื้นที่ทางตอนใต้และตอนเหนือของประเทศจีน อากาศ
ของทางตอนใต้ชื้นกว่ามาก
เมื่อเซวียเหยาเย่าลงจากรถ ก็พบว่าที่นี่มีต้นนุ่นเพียบ เป็นต้นไม้ที่
ทางตอนเหนือไม่มี
ความชอุ่มของต้นไม้เป็นของขึ้นชื่อของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ได้รับ
การขนานนามว่าเป็นมหาวิทยาลัยที่สวยอันดับ 1 ของประเทศจีน
สภาพภูมิศาสตร์ใกล้ภูเขาและติดทะเล กองถ่ายละครมักมาถ่ายทำ
กันที่นี่
ที่นี่ไม่มีใครรู้จักว่าเธอเป็นใคร
ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีแฟนคลับ แต่เพราะไม่ใช่ว่าทุกคนจะดูการแข่งขันอี
สปอร์ต แถมเธอยังเปลี่ยนทรงผม และผอมลงกว่าตอนแข่งรอบ
สุดท้ายตั้ง 2-3 กิโลกรัม
มหาวิทยาลัยเปิดเรียนแล้ว คนที่เคยมีประสบการณ์ต่างรู้ว่าเหล่ารุ่นพี่
ทั้งชายและหญิงที่มารับน้องใหม่เยอะแค่ไหน
แน่นอนว่าต้องมีรถมากมายจอดที่หน้ามหาวิทยาลัย
โดยมากมีพ่อแม่มาส่ง แต่ก็ยังมีพวกที่หิ้วกระเป๋ ามาคนเดียวแบบ
เซวียเหยาเย่า
ทว่าเดินไปไม่นานก็ได้ยินเสียงดังจากไกล ๆ “น้อง น้อง มาคนเดียว
เหรอ? พวกเรามารับน้องใหม่ เดี๋ยวพี่ถือกระเป๋าให้น้องนะ”
เซวียเหยาเย่าอยากบอกว่าไม่ต้อง แต่คนคนนั้นไม่ปล่อยโอกาสให้
เธอได้พูด
“ไม่ต้องเกรงใจ ต่อไปเรียกว่ารุ่นพี่ก็พอ” พูดจบก็ยิ้มโชว์เขี้ยว หน้าตา
คนพูดหล่อมาก แถมยังสดใสอีกด้วย
เซวียเหยาเย่าคิดว่านี่แหละคือชีวิตนักเรียนมหาวิทยาลัยอย่างแท้จริง
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก พวกเรามาดูแลความสะดวกให้พวกรุ่นน้องนะ” ชาย
คนนั้นยิ้ม
ผู้ชายอีกคนโผล่หน้ามา “แค่อำนวยความสะดวกให้น้องเรอะ แล้ว
พวกนั้นล่ะ นายไม่เข้าไปดูแลหรือไง?”
“ก็น้องเขามาคนเดียว”
“ฉันเชื่อนายก็บ้าแล้ว นายเห็นว่าน้องเขาสวยใช่ไหมล่ะ”
“นายคิดอย่างนี้ไม่ถูกนะ”
“ก็จะคิดอย่างนี้แหละ เดี๋ยวฉันจะไปส่งน้องเอง”
ชายคนนั้นแย่งกระเป๋ าเดินทางไปแล้วหันมายิ้มให้เซวียเหยาเย่า
“น้องเป็นคนจากที่ไหน ยังไม่มีแฟนใช่ไหม? สวย ๆ แบบนี้ต้องโสด
แน่เลย”
“เฮ้ย เกินไปนะเว้ย กว่าจะได้เจอคนสวย ๆ นายยังเข้ามาแทรกอีก”
เซวียเหยาเย่าได้ยินแล้วรู้สึกว่าน่าสนใจ จึงหลุบตายิ้ม
ทั้งสองเห็นรอยยิ้มนั่นก็ตะลึงไปเล็กน้อย พวกเขาเห็นเธอมาตั้งแต่
ไกลแล้ว
ผู้หญิงที่ลากกระเป๋ าเดินทางเพียงลำพังเดินตรงมา ยิ้มทั้งปากและ
ดวงตา ดูนุ่มนวลมาก
สมัยนี้ผู้หญิงสไตล์แบบนี้มีไม่เยอะแล้ว ขนาดสาวไซด์ไลด์หน้าตา
สวยทำตัวใสซื่อก็ยังมีคนชอบเลยจริงไหม
ทว่าแม้เธอจะยิ้มอย่างนี้ ก็ไม่ทำให้รู้สึกว่าเหมือนผู้หญิงพวกนั้น
เพราะถ้าเป็นผู้หญิงพวกนั้น เธอต้องหน้าแดงแล้วสิ
เซวียเหยาเย่าเห็นพวกเขามองเธอ “ฉันถือกระเป๋าเองได้ เพราะข้าง
ในไม่ได้มีข้าวของมากมาย แค่เดินตามพวกเขาไปก็เจอหอพักแล้ว
ไม่รบกวนรุ่นพี่ทั้งสองคนล่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
จะไปทั้งอย่างนี้เนี่ยนะ?
ทั้งสองสบตากัน กำลังจะก้าวเดิน ก็พลันได้ยินเสียงลอยเข้าหู “ใคร
เหรอ?”
“ใคร? ก็รุ่นน้องคนใหม่ไง เดี๋ยว เฮ้ย เจ้าสี่ นายอย่าบอกฉันนะว่านาย
สนใจเขา?” ชายคนนั้นตาโต “ถ้าผู้หญิงมหาวิทยาลัยเรารู้เข้า รับรอง
ว่าต้องร้องไห้แน่!”
คนที่เข้ามาสมทบหัวเราะ ยิ้มทีไรเป็นต้องดูสะอาดกระจ่างตา “ถ้า
ฉันชอบใครสักคน มันจะน่าเหลือเชื่ออย่างนั้นเลยเหรอ”
“เปล่า รุ่นน้องคนใหม่หน้าตาดีก็จริง แต่ขนาดดาวมหาวิทยาลัยนาย
ก็ยังไม่แล ทำไมถึงได้สนใจเขาล่ะ?”
คนมาใหม่จริงจังขึ้นมา “ก็เห็นเขาแล้วรื่นตาดี พวกนายระริกระรี้กัน
ขนาดนี้เขายังคุมสติอยู่ได้ ก็เลยรู้สึกว่าน่าสนใจ”