ตอนที่ 268 ฝังเข็มกับสะกดจิต
เช้าตรู่วันถัดมา หลังกินอาหารเช้าเสร็จทุกคนก็ช่วยสองย่าหลานครอบครัวลู่จัดพิธีคารวะอาจารย์
ไม่นานชาวบ้านก็ทยอยกันมาจนเต็มลานบ้านของครอบครัวลู่อย่างรวดเร็ว
เมื่อวานย่าลู่ไปแจ้งข่าว เชิญคนในหมู่บ้านที่แซ่ลู่มาร่วมเป็นสักขีพยานในช่วงเวลาสำคัญนี้
ยังไม่ต้องพูดถึงปู่ลู่ที่ล่วงลับไปแล้ว อิทธิพลของพ่อลู่ เอาแค่เรื่องที่ลู่หันซูชนะเลิศการแข่งขันทักษะทางการแพทย์ระดับโลก เธอก็กลายเป็นความภาคภูมิใจของคนทั้งหมู่บ้านแล้ว
ทางแถบตงจี๋ผลิตหมอได้มากก็จริง แต่กลับเหมือนสินค้าที่ออกจากสายการผลิตในโรงงาน มีเยอะ แต่กลับธรรมดา ไม่เหมือนสำนักแพทย์โบราณที่เลือกออกมาสักคนก็ล้วนเป็นหมอที่มีพื้นที่ในวงการแพทย์
ด้วยเหตุนี้หมอของตงจี๋จึงไม่ถือว่ามีชื่อเสียง สมุนไพรกลับโด่งดังกว่า
เมื่อคนมากันครบแล้ว พอได้ฤกษ์ก็เริ่มพิธี
พิธีกรปาอิน “…เป็นอาจารย์วันเดียว ดุจเป็นบิดาตลอดชีวิต…หากได้อาจารย์ดีย่อมผิดพลาดน้อยลง…ลำดับต่อไปขอเชิญอาจารย์ลู่จือฉินค่ะ”
ลู่จือฉินยิ้มกว้างเดินขึ้นมา
“ฉันขอสัญญาว่าจะสั่งสอนลูกศิษย์ลู่หันซูอย่างสุดความสามารถ…หวังว่าเธอจะตั้งใจเรียนนะ…”
ลู่หันซู “ศิษย์ซาบซึ้งที่อาจารย์รับเข้าสำนัก โปรดรับการคารวะนี้ ศิษย์จะเชื่อฟังอาจารย์…”
มุมปากของมู่เถาเยายกขึ้นตลอด ดวงตาลูกกวางน้อยที่แสนกลมโตเต็มไปด้วยความยินดี
อาจารย์กับลูกศิษย์ดูกันที่วาสนา บางคนได้พบหน้าแต่ไร้วาสนาต่อกัน
ความปรารถนาเมื่อชาติก่อนของอาจารย์เธอได้มาสำเร็จในชาตินี้ครบแล้ว
ดีใจจริงๆ !
หลังเสร็จพิธี ชาวบ้านที่รู้จักลู่จือฉินก็ล้อมวงเข้ามาพูดคุยด้วย
ผู้ใหญ่บ้านวัยห้าสิบกว่าใบหน้ายิ้มแย้ม “หมอลู่จะมาอยู่ที่หมู่บ้านตงจี๋ของเราแล้วเหรอ”
ลู่จือฉินยิ้มพลางส่ายหน้า “เปล่าค่ะ หันซูจะพักการเรียนหนึ่งเทอม จากนั้นจะย้ายไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตู ฉันจะสอนเธออยู่ที่นั่นค่ะ”
ผู้ใหญ่บ้านอึ้ง หันไปถามลู่หันซู “ทำไมอยู่ๆ จะพักการเรียนล่ะ”
“คุณลุงผู้ใหญ่บ้าน หนูอยากพาย่ากับแม่ออกไปเที่ยวข้างนอกระยะหนึ่งค่ะ”
“แม่เราไม่ดื้อแล้ว มีย่าดูแลก็พอ คนในหมู่บ้านก็ช่วยดูอยู่ พี่สะใภ้…ก็เห็นด้วยที่เสี่ยวซูจะพักการเรียนเหรอ”
“อืม พวกเราจะพาแม่เสี่ยวซูออกไปข้างนอกหลายเดือน”
“ทำไมล่ะ”
“ออกไปหาหมอเหรอ หมอลู่…ก็รักษาแม่เสี่ยวซูไม่ได้เหรอ”
ลู่จือฉินมองแม่ลู่แล้วถอนหายใจเบาๆ พูดกับผู้ใหญ่บ้าน “ยังมีเวลาหาสมุนไพรมาถอนพิษอีกครึ่งปี ฉันจะพยายามค่ะ”
ผู้ใหญ่บ้านกับชาวบ้านคนอื่นๆ ต่างอึ้ง
“…แม่เสี่ยวซูเป็นอะไร ถูกพิษเหรอ”
ผู้ใหญ่บ้านก็มีความรู้พื้นฐานการรักษาอยู่บ้าง พอได้ยินคำว่า ‘ถอนพิษ’ ก็พลอยนึกถึง ‘ยาพิษ’
“ค่ะ ถูกพิษฮ่วนเซี่ยง พิษชนิดนี้จะกัดกร่อนความทรงจำ เมื่อถูกกินความทรงจำทั้งหมดแล้วก็จะ…ต้องใช้หญ้าร้อยรสมารักษาค่ะ”
ผู้ใหญ่บ้าน “…มีเวลาแค่ครึ่งปีเหรอ”
ลู่จือฉินพยักหน้า
เฮ้อ มิน่าเสี่ยวซูถึงอยากพักการเรียน
พวกเขาเห็นเด็กคนนี้มาจนโต กตัญญูมาก จะตัดสินใจแบบนี้ก็อยู่ในความคาดหมาย
ย่าลู่พูดกับชาวบ้านทุกคน “ระยะนี้พวกเราจะไปอยู่บ้านอาของหันซูที่เจียงตูสักพัก ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดอีกสี่ห้าเดือนถึงจะกลับมา ผักที่ปลูกในบ้านทุกคนมาเด็ดไปกินได้ตามสบาย ไม่อย่างนั้นคงเน่าเสีย”
ผู้ใหญ่บ้านพูดนำทุกคน “ได้”
ลู่หันซู “คุณลุงผู้ใหญ่บ้านคะ ตอนบ่ายอาจารย์ของหนูและคนอื่นๆ จะกลับกันแล้ว เดี๋ยวมากินข้าวกลางวันด้วยกันนะคะ”
ผู้ใหญ่บ้านส่ายมือ “ไม่ล่ะๆ พวกเธอต้องมีเรื่องคุยกันเยอะแน่นอน พวกเรากลับก่อนล่ะ”
สองย่าหลานก็ไม่ได้รั้งไว้
พวกเธอยังมีธุระต้องจัดการจริงๆ
หลังจากส่งพวกชาวบ้านกลับไปแล้ว ลู่หันซูก็ถามมู่เถาเยา “ศิษย์พี่จะเริ่มฝังเข็มกี่โมงคะ”
มู่เถาเยาดูเวลา “ตอนนี้ก็พอได้ ขอไปเตรียมตัวก่อนนะ”
“ได้ค่ะ”
เฉิงอันนั่ว “อาจารย์อาเล็กครับ ผมจะไปเทยาต้มออกมา”
มู่เถาเยาพยักหน้าแล้วเดินขึ้นชั้นบน
ลู่หันซูมองแม่ตัวเอง
เดิมทีจะลบความทรงจำหรือไม่ลบก็ไปข้างนอกได้เหมือนกัน แต่ถ้าไม่ลบความทรงจำ แม่ของเธอต้องอยากไปกับศิษย์พี่แน่ ไม่รู้ว่าจะงอแงขนาดไหน
เธอก็ไม่ได้กลัวแม่งอแง ก็แค่เธอกับย่าเอาไม่อยู่…
ย่าลู่มองสีหน้าของหลานสาว รู้สึกเจ็บปวดใจ
ลู่จือฉิน “คุณน้าคะ หันซู ฉันกับเสี่ยวเยาเยาจะตามหาสมุนไพรกันต่อ”
“ขอบคุณอาจารย์กับศิษย์พี่มากค่ะ”
“อาจารย์เสี่ยวซู ขอบคุณพวกเธอมากจริงๆ”
“ตอนนี้พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ใม่ต้องเกรงใจค่ะ”
ทุกคนพยักหน้า
มู่เถาเยาเดินถือกล่องยาลงมา
เฉิงอันนั่วก็ยกชามยาต้มที่น้ำสีดำกลิ่นสมุนไพรอบอวลเข้ามาในห้องรับแขก
ลู่หันซูจูงแม่ “ฉันต้องทำอะไรบ้างคะศิษย์พี่”
“ศิษย์พี่จะฝังเข็ม อาจารย์จะอธิบายให้พวกเธอฟัง พวกเธอแค่ดูก็พอ”
“ค่ะ”
เมื่อยาเย็นจนกินได้แล้ว มู่เถาเยาก็กล่อมให้แม่ลู่กิน
แม่ลู่กินไปหนึ่งคำก็ทำหน้าขมปี๋
“เจ้าหญิงน้อย” น้ำเสียงอ้อนวอน
“คุณน้าคะ ถ้าดื่มหมดรวดเดียวเดี๋ยวให้กินลูกอมค่ะ”
แม่ลู่ฝืนดื่มอึกๆ
มู่เถาเยาหยิบขวดกระเบื้องขนาดเล็กออกมาจากกล่องยา เทยาแบบที่เธอให้ปู่ย่าตายายกินออกมา ห่อยาบำรุงให้แม่ลู่กิน
แม่ลู่กลืนอึกๆ ลงท้องเรียบร้อย
ทุกคน “…”
มู่เถาเยาเทออกมาอีกเม็ด “คุณน้าคะ เหลือแค่เม็ดนี้แล้ว”
แม่ลู่พยักหน้า หยิบยาเม็ดนั้นกลืนลงท้องไปอีกรอบ
ทุกคน “…”
มู่เถาเยาทำท่าจับขวดเท
แม่ลู่พยักหน้า ส่ายมือ “หมดแล้ว”
“อืม หมดแล้วค่ะ”
มู่เถาเยาเก็บขวดกลับเข้ากล่องยา หยิบม้วนเข็มออกมากางบนโต๊ะ จับขึ้นมาหนึ่งเล่มแล้วทิ่มเข้าหัวตัวเอง
แม่ลู่มองเข็มทองบนศีรษะมู่เถาเยาด้วยความสงสัย
“คุณน้าอยากเล่นด้วยไหมคะ”
“อยากเล่น”
ทุกคนกลั้นหัวเราะ
เป็นครั้งแรกที่ลู่หันซูเห็นหมอกล่อมคนไข้แบบนี้
เมื่อครู่เธอยังกังวลอยู่ว่าแม่จะกลัว ไม่ยอมให้ฝังเข็ม
มู่เถาเยาหยิบเข็มทองมาให้แม่ลู่ดู “คุณน้าอย่าขยับนะคะ ไม่เจ็บเลยสักนิด”
แม่ลู่ตอบอืมๆ พลางพยักหน้า
มู่เถาเยายิ้มบางแล้วปักเข็มลงไป
ทุกครั้งที่ปักเข็ม ลู่จือฉินจะอธิบายให้ลู่หันซู ปาอิน และพวกเฉิงอันนั่วฟัง
ปักครบสิบแปดเล่ม มู่เถาเยาก็หยิบแก้วน้ำบนโต๊ะให้พ่อบ้านจงเอาไปเทอออกครึ่งหนึ่ง
“คุณน้ามองน้ำแก้วนี้นะคะ”
แม่ลู่มองแก้วน้ำในมือมู่เถาเยา
มู่เถาเยาแกว่งแก้วน้ำในมือสามที เริ่มทำการสะกดจิต…
ก่อนที่แม่ลู่จะหลับใหล ลู่จือฉินได้สกัดจุดลมปราณของเธอ ทำให้เธออยู่ในท่านั่งที่มั่นคง เพราะบนศีรษะมีเข็มปักอยู่
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง มู่เถาเยาก็ดึงเข็มทองออก
คลายจุดลมปราณ อุ้มแม่ลู่กลับไปพักผ่อนที่ห้อง
“ศิษย์น้อง คุณน้าจะหลับสองชั่วโมง น่าจะตื่นประมาณบ่ายโมงนะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะศิษย์พี่”
“พอคุณน้าตื่นแล้วก็คอยสังเกตอาการสักสองชั่วโมง ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นพวกเราก็จะกลับเย่ว์ตูแล้ว”
“ค่ะ”
ลู่จือฉินยิ้มพูด “คุณน้าคะ หันซู ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ฉันกับเสี่ยวเยาเยาศึกษากันมาอย่างดี ผลลัพธ์ของการฝังเข็มไปพร้อมกับสะกดจิตไม่มีทางเลวร้ายไปกว่าตอนนี้”
สองย่าหลานพยักหน้าพร้อมกัน
พวกเธอย่อมเชื่อใจลู่จือฉินกับมู่เถาเยา
