ตอนที่ 235 เข้าสู่ถ้ำใต้ดิน (1)
ประตูใหญ่มีผู้ฝึกยุทธ์คุ้มกันอยู่เช่นกัน
การกระทำของฟางผิง กลับไม่มีใครขัดขวาง
ผู้คุ้มกันประตูมีแค่สองคนเท่านั้น อายุไม่ได้น้อยๆ แล้ว
ผู้ฝึกยุทธ์วัยกลางคนหนึ่งในนั้น ตั้งแต่คิ้วจนถึงมุมปากมีรอยแผลเป็นลากยาวเป็นทาง
เห็นฟางผิงลูบประตูอย่างอึ้งๆ ชายวัยกลางคนที่ดูดุร้ายคนนั้น ตอนนี้กลับยิ้มอย่างผ่อนคลายว่า “เจ้าหนุ่ม อยากขนออกไปงั้นเหรอ?”
“อยากครับ!”
ฟางผิงตอบกลับอย่างว่องไว
ชายหน้าแผลเป็นหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง สัพยอกว่า “อยากก็พยายามหน่อย รอวันไหนถ้ำใต้ดินของเซี่ยงไฮ้ถูกกำราบแล้ว ประตูนี้คงไม่ต้องใช้อีกต่อไป พวกเรามาแยกชิ้นส่วนแบ่งกัน”
ฟางผิงได้ฟังก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ถึงเวลานั้นผมน่าจะไม่ถูกใจประตูนี้อีกแล้ว”
“ฮ่าๆ…”
ผู้คุ้มกันประตูทั้งสองคนหัวเราะเสียงดังอยู่พักใหญ่ เวลานี้ค่อยเอ่ยกับถังเฟิงว่า “ล้วนเป็นเสาหลักในอนาคตทั้งนั้น หัวสิงโต เข้าไปก็ระวังหน่อยล่ะ”
“นายไม่จำเป็นต้องมาสอนฉัน” ถังเฟิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ ลูกศิษย์ฉันอยู่ที่นี่ มาเรียกชื่อฉันว่าอะไรกัน!
ผู้คุ้มกันประตูทั้งสองไม่ใส่ใจเช่นกัน ชายหน้าแผลเป็นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เข้าไปจากที่นี่ก็กลับออกมาจากที่นี่ มีชีวิตรอดกลับมา รุ่นที่ต้องแก่ เป็นรุ่นของพวกเรา ตายไปถือว่าคุ้มค่าแล้ว พวกเธอยังหนุ่มแน่น พวกลูกเจี๊ยบน่าจะยังไม่ทันเสวยสุขกับชีวิตเลยด้วยซ้ำ มีผู้หญิงหรือเปล่า? มีแฟนหนุ่มหรือยัง? ฉันจะบอกพวกเธอให้ ความรู้สึกนั้น…เยี่ยมยอด อย่าตายเร็วนัก…”
“หลิวเซียงเผิง!”
ถังเฟิงขมวดคิ้วตำหนิออกไป
ชายหน้าแผลเป็นแค่นเสียงขึ้นจมูก “ทำไม? ผู้ฝึกยุทธ์ไปเป็นพระตั้งแต่เมื่อไหร่? พระก็แต่งสะใภ้เข้าบ้านได้ ฉันพูดผิดตรงไหน?”
“หุบปากไปซะ! เร็วๆ ให้พวกเราเข้าไปข้างใน”
หลิวเซียงเผิงหัวเราะ ไม่ชักช้าอีก เริ่มตรวจสอบเอกสารอีกครั้ง
ปากยังคงเอ่ยไม่หยุด “แค่ครั้งแรก ครั้งต่อไปฉันก็จำพวกเธอได้แล้ว ไม่ต้องตรวจสอบ ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองเยอะอยู่บ้าง นี่เซี่ยงไฮ้ไม่อยากจะเหลืออะไรไว้เลยเหรอไง? เข้าไประวังตัวหน่อยละกัน เข้าถ้ำครั้งแรกไม่คาดหวังให้พวกเธอฆ่าศัตรู อย่าคิดสูงเกินเอื้อม รอดูไปก่อน แข็งแกร่งขึ้นแล้ว คงได้พลิกฟ้าพลิกแผ่นดินฆ่าพวกเขาแน่!”
ชายหน้าแผลเป็นพูดเป็นต่อยหอย ทุกคนกลับฟังออกถึงความห่วงใย
สำหรับผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสอง ผู้ฝึกยุทธ์รุ่นก่อนพวกนี้ต่างเป็นกังวลอยู่บ้าง
ตรวจสอบเอกสารทีละฉบับแล้ว ชายหน้าแผลเป็นก็เข้าไปในประตูเล็ก ผู้ฝึกยุทธ์ที่อยู่ข้างนอกประตูอธิบายว่า “ทักทายคนที่อยู่ตรงข้ามสักหน่อย เผื่อเข้าไปทีละมากๆ แบบนี้จะเกิดความวุ่นวายขึ้น”
หยางเสี่ยวม่านเอ่ยอย่างสงสัย “พวกเราสามารถติดต่อคนในถ้ำจากที่นี่ได้?”
“ไม่ได้ แต่ด้านในถ้ำ มีตำแหน่งที่ปรมาจารย์ขั้นเก้าทำไว้อยู่ เคาะตรงนั้น ฝั่งตรงข้ามจะรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือน เคาะหลายครั้ง หมายความว่ามีคนเข้ามาหลายคน…”
สำหรับเรื่องพวกนี้ไม่นับว่าเป็นความลับ ผู้คุ้มกันประตูจึงคลายความสงสัยให้ทุกคนอย่างไม่เกี่ยงงอน
ฟางผิงกลับไม่สงสัยเรื่องนี้ เอ่ยอย่างสนใจว่า “ตกลงทางที่เข้าไปเป็นยังไงกันแน่? เหมือนกับการเปิดวาร์ปหรือเปล่า แวบเข้าไปพวกเราก็ไปอยู่ฝั่งนั้นแล้ว?”
“ฮ่าๆๆ…เดี๋ยวเธอจะรู้เอง”
ผู้คุ้มกันประตูไม่อธิบายอีก ไม่นานชายหน้าแผลเป็นก็ออกมา
“เข้าไปเถอะ”
ถังเฟิงสาวเท้าไปก่อนทันที “ตามฉันมา”
ทุกคนทยอยตามไป รอเข้าไปภายในประตูเล็กแล้ว จึงนับเป็นครั้งแรกที่พวกฟางผิงเห็นทางเข้าถ้ำใต้ดิน
สิ่งที่เรียกว่าทางเข้าถ้ำใต้ดิน เหมือนกับห้วงน้ำวนปรากฏขึ้นมากลางอากาศ
พื้นที่เล็กๆ นั้นมีการสร้างบันไดโลหะผสมขึ้นมา บันไดเต็มไปด้วยคราบเลือดกระจัดกระจาย ไม่รู้ว่าไม่ได้ทำความสะอาด หรือเพิ่งมาเปื้อนวันนี้
ในห้องมีแสงไฟส่องสว่าง
ฟางผิงเงยหน้ามองรอบทิศทาง บนกำแพงมีรูเล็กๆ ปรากฏอยู่บางส่วน อาจจะเป็นการติดตั้งอาวุธสำหรับยิงออกมา
ชายหน้าแผลเป็นตามเข้ามา มองไปยังทุกคน “เข้าไปได้แล้ว อีกอย่างหลังจากเขาไปห้ามจับของอะไรข้างในโดยพลการ อันตรายมาก”
เตือนทุกคนแล้ว ชายหน้าแผลเป็นจึงมองไปทางถังเฟิง ผ่านไปสักพักค่อยเอ่ยว่า “กลับมาอย่างปลอดภัยล่ะ!”
“วางใจเถอะ”
ถังเฟิงตอบกลับ ก้าวขึ้นบันได ตรงดิ่งไปยังห้วงน้ำวนทันที อาจารย์คนอื่นๆ ตะโกนว่า “ตามมา!”
ทุกคนตามขึ้นไปทันที
ฟางผิงเดินอยู่ด้านหน้า ไม่นานก็มาถึงด้านข้างของห้วงน้ำวน อดยื่นมือไปสัมผัสไม่ได้ ผลปรากฏว่าพอสัมผัส มือครึ่งหนึ่งกลับหายไปแล้ว!
“เหวอ!”
ฟางผิงร้องเสียงดัง คนข้างหลังพากันแตกตื่นทันที ฟู่ชางติ่งตะโกนว่า “เป็นอะไร!”
“มือขาด? รีบถอยไปเร็ว!”
“…”
ฟางผิงชักมือกลับราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น พึมพำว่า “น่าสนใจ มือผ่านเข้าไปในมิติอย่างนั้นเหรอ?”
หยางเสี่ยวม่านที่อยู่ด้านข้างเขา ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร จู่ๆ ก็ใช้เท้าถีบฟางผิงหายเข้าไปในห้วงน้ำวน
“ไอ้บ้านี่!”
หยางเสี่ยวม่านด่าไปที มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังตั้งใจหลอกให้คนอื่นกลัวอีก
ทุกคนพากันหัวเราะ ทยอยเข้าไปในห้วงน้ำวน
—
“เชี้ย!”
ฟางผิงฝีเท้าซวนเซ ลอบสบถออกมา ก่อนจะรีบเงยหน้ามอง
เขาไม่ได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าโลกถ้ำใต้ดิน ด้านหน้าเป็นทางคล้ายอุโมงค์ทอดยาว ทั้งสองฝั่ง ข้างบนและล่างไม่ใช่โลหะผสม ทั้งไม่ใช่พื้นดิน แต่เป็น…อนุภาคพลังงาน!
ฟางผิงแววตาวูบไหวเล็กน้อย เอ่ยอย่างตกใจอยู่บ้าง “อุโมงค์พลังงาน!”
เขาเคยสัมผัสอนุภาคพลังงาน สามารถรับรู้ถึงพลังงานภายในทางเดินได้
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลังจากอนุภาคพลังงานรวมตัวกันจะสามารถแปรสภาพเป็นทางเดินได้
ฟางผิงลองจับอนุภาค ดึงเข้ามาทีละอัน
แต่ทางเดินนี้ได้แปรสภาพคงที่แล้ว นี่จึงเป็นความแตกต่างของหนึ่งเศษละอองฝุ่นและภูเขาลูกหนึ่ง
ตอนนี้พวกถังเฟิงอยู่ด้านหน้า ได้ยินเสียงตกใจของฟางผิง ถังเฟิงขมวดคิ้วว่า “เธอมองออก?”
“แน่นอนสิครับ อนุภาคพลังงานที่แข็งตัวเท่านั้น พลังงานที่ชัดเจนแบบนี้ ผมสัมผัสได้อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าสามารถจับได้หรือ…”
“อย่าทำอะไรมั่วซั่ว!”
ถังเฟิงเอ่ยเตือน “แม้จะรู้ว่าเธอไม่สามารถสร้างความเสียหายให้ทางเดินได้ แต่อย่าใช้พลังจิตใจจับอนุภาคพลังงานในนี้ ภายในทางเดิน บางครั้งก็ไม่มั่นคง พวกปรมาจารย์นั้นสามารถสั่นคลอนทางเดินผ่านพลังจิตใจได้ ปรมาจารย์หลายคนร่วมมือกัน ทำให้ทางเดินระเบิดในช่วงเวลาสั้นๆ ได้ เวลานั้นไม่ว่าจะเป็นใครล้วนไม่อาจไปมาหาสู่โลกทั้งสองฝั่งได้ นี่ถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ภายใต้สถานการณ์ที่มนุษยชาติไม่อาจทำอะไรได้แล้ว”
ปากทางเข้าถ้ำของเทียนหนาน ใช้วิธีนี้เช่นกัน
ทั้งวิธีนี้หมายความว่าละทิ้งทุกอย่างของถ้ำใต้ดินฝั่งนั้นแล้ว
ครั้งหน้าหากฟื้นฟูทางเข้าของเทียนหนานขึ้นมาอีกครั้ง นั่นย่อมเป็นอันตรายที่ยากจะอธิบายได้
ทางเดินนั้นอาจมีแต่สิ่งมีชีวิตใต้ดิน
หากเข้าไปอาจเป็นการเอาชีวิตไปทิ้ง
ไม่มีฐานทัพในถ้ำใต้ดิน มนุษย์ทำสงครามในถ้ำใต้ดินไม่พ้นกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เทียนหนานละทิ้งฐานทัพที่คนรุ่นก่อนสร้างขึ้นมาด้วยเลือดเนื้อ จำเป็นต้องพูดว่าการตัดสินใจแบบนี้เป็นเรื่องที่ทรมานใจไม่น้อย แต่ก็พอจินตนาการได้ว่าตอนนั้นเทียนหนานเผชิญหน้ากับวิกฤตแบบไหนกัน ถึงได้ตัดสินใจเช่นนี้
ฟางผิงไม่ใช่พลังจิตใจจับอนุภาคอีก ในความเป็นจริงเขาไม่มีความสามารถนั้นเช่นกัน อนุภาคพลังงานพวกนี้แข็งตัวแล้ว นี่เทียบได้กับเศษฝุ่นเถ้าธุลีรวมตัวกลายเป็นหินยักษ์ ฟางผิงจะเคลื่อนไหวได้ยังไง
“อาจารย์ครับ ในเมื่อพวกปรมาจารย์สามารถปั่นป่วนอุโมงค์พลังงานได้ก็ทำแบบนี้ไปเลยไม่ได้เหรอครับ…”
ในความคิดของฟางผิง ทุกครั้งที่ทำแบบนี้ อีกฝ่ายก็จะข้ามมาไม่ได้ พวกเราไม่เข้าไป อย่างมากแค่ตกอยู่ในสภาพที่ถูกปิดผนึกไว้
แบบนี้จะไม่ดีกว่าตอนนี้หรอกเหรอ?
————————
