ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตา – บทที่ 294 ม่านกำบังดินแดนลับ

บทที่ 294 ม่านกำบังดินแดนลับ

บทที่ 294 ม่านกำบังดินแดนลับ

“กุ่ยซู่?”

ชิวชิงหลีขมวดคิ้วและครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง เห็นได้ชัดว่านางไม่เคยได้ยินนามนี้มาก่อน

กุ่ยซู่ชำเลืองมองชิวชิงหลี จากนั้นหมุนกาย เอื้อมมือเล็ก ๆ ออกไป ทันใดนั้นลมก็ฉีกอากาศเป็นรอยแยกอันมืดมิดในชั่วพริบตา

ชิวชิงหลีตกตะลึง พลังในการสร้างรอยแยกอากาศในชั่วพริบตานั้นไม่ใช่สิ่งที่ระดับพลังยุทธ์ทั่วไปจะทำได้!

แม้แต่ผู้ที่อยู่ขั้นจ้าวยุทธ์ยังต้องรู้แจ้งในโชคชะตาก่อนที่พวกเขาจะฉีกมุมหนึ่งของความว่างเปล่า ก่อเป็นรอยแยกเล็ก ๆ และเคลื่อนย้ายตัวเอง

ทว่ารอยแยกดำมืดที่อยู่ตรงหน้ากว้างพอที่คนสามหรือสี่คนผ่านเข้าไปพร้อมกันได้!

หรือว่ากุ่ยซู่ได้ก้าวผ่านขั้นจ้าวยุทธ์เข้าสู่ขั้นอมตยุทธ์แล้ว?!

ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้บ่มเพาะขั้นอมตยุทธ์บนแผ่นดินใหญ่ แค่ตระกูลชิวก็มีอยู่หลายคน

แต่เมื่อเข้าสู่ขั้นอมตยุทธ์จะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างหนึ่งคือ พวกเขาส่วนใหญ่จะซ่อนตัวและค้นหาวิธีฝ่าขอบเขต เพื่อเข้าสู่ขั้นเทียมเซียนด้วยตัวเอง และจะไม่ปรากฏตัวง่ายๆ!

นอกจากนี้ ยังมีกฎที่ไม่ได้ระบุไว้ในแผ่นดินหยวนหง ผู้บ่มเพาะขั้นอมตยุทธ์จะไม่ปรากฏตัวในโลกมนุษย์ ไม่ว่าการต่อสู้จะรุนแรงเพียงใด ก็ถือเป็นการทะเลาะวิวาทระหว่างชนรุ่นหลังเท่านั้น

แต่เมื่อมีขั้นอมตยุทธ์ปรากฏกาย เช่นนั้นหากไม่ตายก็ไม่เลิกรา!

ชิวชิงหลียกมือคารวะกุ่ยซู่อย่างเคร่งขรึม “ผู้น้อยขอคารวะผู้อาวุโสกุ่ยซู่ ขอบังอาจถาม ผู้อาวุโสมาหาผู้น้อยมีเรื่องเร่งด่วนอันใดหรือเจ้าคะ?”

หลังจากชิวชิงหลีถาม ในใจก็คิดถึงชื่อที่กุ่ยซู่กล่าวถึงตอนที่ปรากฏตัว

ผู้ใต้บังคับบัญชาของบุตรศักดิ์สิทธิ์?!

บุตรศักดิ์สิทธิ์คนใดกัน?!

แวบแรกที่ชิวชิงหลีคิดคือบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่ แต่หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็ปฏิเสธความคิดนั้น

นางเข้าใจเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่ดี แต่ว่าจะมีผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่นหรือไม่ ชิวชิงหลีก็ไม่แน่ใจ

กุ่ยซู่ชำเลืองมองไปด้านข้าง “ข้ามารับเจ้าตามคำสั่งของบุตรศักดิ์สิทธิ์ เจ้าแค่ตามมาก็พอ”

ชิวชิงหลีตกตะลึง “ขอบังอาจถามผู้อาวุโส บุตรศักดิ์สิทธิ์ที่กล่าวถึงคือ?”

“ย่อมเป็นลู่หยวนจากแดนเหนือ!”

…

ณ สถานที่ในดินแดนลับ

แม้แขนทั้งสองข้างของอูโจ้วจะหัก ใบหน้าก็ไม่แสดงความเจ็บปวดใด ๆ กลับทำตัวราวสุนัขรับใช้ที่นำทางให้แก่ลู่หยวนและจักรพรรดินี

กระทั่งพันผ้าพันแผลให้ตัวเองไปด้วยขณะเดิน

“นายท่าน มีเผ่าอื่นในดินแดนลับนี้อยู่ข้างหน้า แต่ที่นี่ไม่มีอะไร พวกเราเดินตรงไปยังใจกลางเลยดีไหมขอรับ?”

อูโจ้วเดินไปพลางแนะนำไปด้วย ลู่หยวนเพียงกวาดตามองไม่กี่ครั้ง จากนั้นก็เดินไปอย่างสบายอารมณ์

จักรพรรดินีมึนงงเล็กน้อย อูโจ้วนั้นเปลี่ยนแปลงท่าทีรวดเร็วเกินไป

ก่อนหน้านี้ยังดูเหมือนยอดคนเหนือโลกที่ไม่ยอมศิโรราบ ตอนนี้กลับเป็นสุนัขรับใช้จนผู้คนตั้งตัวไม่ทัน

อูโจ้วนำลู่หยวนไปยังพื้นที่ใจกลาง และระหว่างทางก็ไม่มีของดีเลยจริงๆ

ซากปรักหักพังของชนเผ่ามีมรดกไม่กี่อย่างเหลืออยู่ตามที่อูโจ้วกล่าว สิ่งเหล่านี้ย่อมไม่อยู่ในสายตาของลู่หยวน

คนทั้งสามจึงตรงไปยังพื้นที่ใจกลาง

ไม่นานทั้งสามคนก็มาถึงคูน้ำแห่งหนึ่ง

คูน้ำนั้นตัดผ่านแผ่นดินเป็นระยะทางหลายร้อยลี้ ราวกับเซียนที่ถือกระบี่ฟาดฟันปฐพีและแบ่งโลกทั้งใบด้วยความโกรธ

ลู่หยวนกวาดสายตาไป เห็นว่าแผ่นดินถูกแบ่งออกเป็นหลายส่วน ระยะห่างระหว่างสองฝั่งนับหลายสิบลี้

ม่านแสงปรากฏขึ้นมาจากคูน้ำปกคลุมพื้นที่แกนกลาง

ลู่หยวนเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว หยุดยืนมองลงไปตรงริมคูน้ำ สิ่งแรกที่เขารู้สึกคือไอร้อน

ใต้คูน้ำนั้นมีหินหนืดลอยอยู่และมีม่านกำบังก่อตัวขึ้นบนหินหนืด ซึ่งห่อหุ้มบริเวณแกนกลางไว้

ลู่หยวนหยิบอาวุธระดับจักรพรรดิออกมา รวบรวมพลังไว้ในมือ ปราณวิญญาณโคจรบนอาวุธระดับจักรพรรดิ

ทันใดนั้น ลู่หยวนก็ขยับมือ อาวุธระดับจักรพรรดิก็บินออกไป โดยมุ่งไปยังพื้นที่แกนกลาง

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

อาวุธกระแทกกันอย่างรุนแรง พลันบดขยี้สิ่งกีดขวางภายในรัศมีหนึ่งร้อยหมี่

หึ่ง!

อากาศสั่นสะเทือน อาวุธระดับจักรพรรดิดูจะถูกขัดขวางด้วยพลังบางอย่าง ความเร็วจึงเริ่มช้าลงและสั่นเทาอยู่ในอากาศจนขยับไปข้างหน้าไม่ได้

ลู่หยวนชี้ปลายนิ้วขึ้น อาวุธดูจะได้รับพลัง มันถูกปกคลุมด้วยแสงสีทองและพุ่งไปอีกครั้ง กระบี่ทะลวงม่านกำบังทีละชั้น

อาวุธที่ทรงพลังทิ่มแทงอย่างรุนแรง พุ่งขึ้นไปเหนือม่านกำบัง

หึ่ง!

เหนือม่านกำบัง จู่ ๆ ลำแสงก็สว่างวาบด้วยแรงกดดันมหาศาล บดขยี้อาวุธระดับจักรพรรดิ

ด้วยการตรวจสอบนี้ ลู่หยวนจึงได้รู้ว่าม่านกำบังนี้ไม่ธรรมดา

อาวุธระดับจักรพรรดิที่มีพลังของเขาผ่านไปไม่ได้และถูกบดขยี้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าม่านกำบังนี้ทรงพลังเพียงใด

แผนที่ถูกกางข้างกายของลู่หยวน มีจุดแสงวูบไหวอยู่ และด้วยสมมติฐานของลู่หยวน ม่านกำบังนี้กำลังปิดกั้นพื้นที่ใจกลาง

ลู่หยวนเหลือบมองและพบว่ามีช่องว่างในม่านกำบังบนแผนที่

ลู่หยวนหรี่ตาลงราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง

อูโจ้วซึ่งอยู่ด้านข้างเดินไปสองสามก้าว เขาหัวเราะแหะ ๆ และดูเขินอายเล็กน้อย “นายท่าน ข้ารู้เพียงว่าทางเดินนี้เข้าไปได้ด้วยความช่วยเหลือจากมังกรเจินหลง แต่…ข้าไม่รู้ว่าต้องใช้วิธีใดกันแน่”

“จะให้ข้าไปสำรวจดูก่อนรึ? ท่านรออยู่ที่นี่เถิด!”

ลู่หยวนส่ายหัว “ไม่จำเป็น ข้ารู้แล้ว”

อูโจ้วตกใจ แต่ต่อมาเขาก็พยักหน้าและติดตามลู่หยวนไป

เขาไม่ได้ซักไซ้ถามลู่หยวน เพราะสิ่งนายท่านที่ทำต้องมีเหตุผลของตัวเอง

เขาบอกว่ามีก็ต้องมี!

จักรพรรดินีติดตามอยู่ไม่ไกล ย่อมเห็นว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่กำลังใช้อาวุธระดับจักรพรรดิทดสอบ เมื่ออาวุธนั้นพังทลาย จักรพรรดินีย่อมรู้ดีว่าการเข้าไปข้างในนั้นไม่ง่าย

ทว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่ไม่เคยมาที่นี่ จู่ ๆ กลับบอกว่าตัวเองมีวิธี

จักรพรรดินีไม่เชื่อ

ลู่หยวนเดินไปเลียบตามคูน้ำทางซ้าย โดยมีอูโจ้วกับจักรพรรดินีเดินตามหลัง

หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วยาม คนทั้งสามก็วนรอบคูน้ำ

ภายในใจของจักรพรรดินียิ่งสงสัยมากขึ้นว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่ผู้นี้โกหกหรือไม่?!

ในเวลานี้ ลู่หยวนหยุดเดินและมองไปที่สิ่งกีดขวางตรงหน้า

เห็นเพียงม่านกำบังที่ไม่แตกต่างจากที่อื่นและไม่มีมุมใดเสียหาย

ลู่หยวนหรี่ตาลงและเนตรเทวะก็ปรากฏขึ้น

ในสายตาของลู่หยวน สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเริ่มพังทลาย หลงเหลือเพียงม่านกำบังตั้งตรงระหว่างท้องฟ้า

หลายลมหายใจต่อมา เนตรเทวะของลู่หยวนก็ปิดลง

จักรพรรดินีซึ่งอยู่ด้านข้างเอ่ยว่า “ม่านกำบังนี้ไม่ใช่ของเรียบง่าย หากเปิดไม่ได้ก็ช่างเถอะ”

มุมปากของลู่หยวนโค้งขึ้น และรอยยิ้มก็อยู่บนใบหน้า “ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ข้าบุตรศักดิ์สิทธิ์จะเปิดไม่ได้!”

“ข้าจะทำลายมันด้วยการโจมตีเดียว!”