Chapter 464 : กระจัดกระจาย
ชิออน ยืนมอง ไนโตะ เห็นได้ชัดว่าเขาดูไม่เก่ง เขาจะอุ้มเธอได้ยังไง?
“เอาล่ะ ได้เวลาไปแล้ว”
ซิออน ยืนคิดอยู่ และคําพูดของ ไนโตะ ก็ดึงสติเธอกลับมา อย่างไรก็ตาม ไนโตะ ก็ตั้งใจจะเดินออกไปนอกวัง
ชิออน ยืนดูเขาอย่างมึนงง
เขาลืมไปหรือเปล่าว่าวังนี้อยู่ภายใต้การล้อมของกองทัพหุ่นผี หรือเขากําลังคิดที่จะทิ้งเธอไป!
“เดี๋ยวก่อนสิ!!”
ชิออน อดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่ ไนโตะ จากนั้นเธอก็ตกใจและพยายามอธิบายว่า “อย่าไปทางนั้น เส้นทางลับอยู่ทางนี้ อีกอย่าง ฉันวิ่งไม่ได้ นายต้องแบกฉันไป และที่สําคัญคือถ้าฉันตายก็จะไม่มีใครผนึกมันได้”
เมื่อพูดจบ ชิออน ก็กระโดดขึ้นบนหลังของ ไนโตะ ทันทีแล้วกอดเขาที่คอ
เหมือนว่านี้เป็นเรื่องปกติสําหรับเธอ
ไนโตะ รู้สึกมึนงงเล็กน้อย หญิงสาวคนนี้ไม่เพียงแต่ปากจัดเท่านั้น แต่ยังเอาแต่ใจตัวเองอีกด้วย เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ดังนั้นเธอจึงกล้าที่จะทําแบบนี้กับเขา
ชิออน ไม่รู้ แต่ถ้าใครที่รู้จัก ไนโตะ ได้มาเห็นภาพนี้ พวกเขาคงจะตกใจกับการกระทําที่กล้าหาญของเธอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเป็นแค่นักบวชหญิงจาก แคว้นโอนิ แม้แต่หมู่บ้านใหญ่ๆ ก็ยังสั่นไหวต่อหน้า ไนโตะ!
เพราะความเอาแต่ใจของเธอ ไนโตะ จึงไม่สนใจที่จะอธิบายเรื่องนี้ให้เธอฟัง และเอื้อมมือไปจับเธอที่อยู่บนหลังของเขาแล้วยกเธอมาไว้ข้างหน้า จากนั้นก็เดินออกนอกวังโดยถือเธอด้วยมือเดียว
“ห้ะ! เดี๋ยวก่อน!!”
เมื่อเห็น ไนโตะ ยังคงเดินไปที่ประตู ชิออน ก็ตกใจและพูดว่า “อย่าไปทางนั้น พวกมันจะฆ่าเรา!”
“อืม ถ้าจะตาย ก็ต้องตายแหละ”
ไนโตะ เดินไปที่ประตูด้วยสีหน้าเฉยเมย
เมื่อมองไปที่การแสดงออกนั้น ชิออน ก็หลับตาในขณะที่เอามือปิดหน้าผากของเธอ ทําไมเธอต้องมาเจอกับนินจาบ้าคนนี้ด้วยเนี่ย? มันจบแล้ว และเราจะต้องตายในไม่กี่วินาทีข้างหน้า!
…
นอกวังในเวลานี้
กองทัพหุ่นผีอยู่ห่างจากวังไปไม่ถึง 10 เมตร และทหารที่ยืนอยู่หน้าวังก็ตัวสั่นไปทั้งตัว
“หนีเร็ว!”
เมื่อดูหุ่นเชิดเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ชิออน ก็ดูกลัว
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ ชิออน ไม่คิดก็คือ ไนโตะ จะเดินตรงไปหากองทัพผี!
“นี่ นาย…”
ชิออน อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา เธอรู้สึกตกใจ หัวใจของเธอดูเหมือนจะเต้นผิดจังหวะ
แต่ในเวลานี้ ทหารทั้งหมดที่เห็น ไนโตะ หิ้ว ชิออน ออกมาก็ประหลาดใจ พวกเขาไม่คิดว่า ชิออน ยังอยู่ที่นี่
วินาทีต่อมา พวกเขาก็รู้ว่า ไนโตะ กําลังพา ชิออน ไปเจอกองทัพหุ่นผี และทุกคนก็ตกตะลึง
“นี่เขากําลังทําอะไร?!”
“หยุดนะ!”
“เฮ้!”
ทหารทุกคนตกใจเมื่อเห็นภาพนี้ พวกเขาไม่รู้จัก ไนโตะ แต่พวกเขาก็ยังคงรู้สึกว่าเขาดูคุ้นเคย อย่างไรก็ตามเมื่อ ไนโตะ กําลังพา ชิออน ไปหากองทัพหุ่นผี ดังนั้นเขาก็คือศัตรู!
และเมื่อทหารเหล่านี้ต้องการหยุด ไนโตะ แต่ ไนโตะ ก็ไม่สนใจพวกเขาแล้วโบกมือไปทางกองทัพผี
ลมยังคงพัด และ เมฆยังคงลอยผ่านไป
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อย่างไรก็ตาม ระลอกคลื่นก็ปรากฏขึ้นในวินาทีต่อมา จากนั้นก็พุ่งออกไปกวาดล้างกองทัพทั้งหมด
ฟื้ม!!
ทันใดนั้น กองทัพหุ่นผีที่เดินอย่างไม่หยุดจนมาถึงที่นี่ก็หยุดนิ่งไปพร้อมกัน!
“นี่มัน…”
ทหารที่กําลังวิ่งหนีก็มองอย่างมึนงงเมื่อจู่ ๆ คลื่นจากมือของ ไนโตะ ก็ทําให้กองทัพนั้นก็หยุดเคลื่อนไหว
เกิดอะไรขึ้นที่นี่?
แม้แต่ ชิออน ก็ประหลาดใจและอดไม่ได้ที่จะกระพริบตาด้วยความมึนงง
ต่อมา เมื่อสายลมพัดผ่านกองทัพหุ่นผี กองทัพเหล่านั้นก็กลายเป็นผุยผงต่อหน้าทุกคนความเงียบ
ทหารทั้งหมดตัวแข็งราวกับไม่เชื่อในสายตาของพวกเขา
ชิออน ที่ถูก ไนโตะ หิ้วอยู่ในมือก็ตกตะลึง และเธอก็ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
“นี่ นี่…”
กองทัพหุ่นผีที่มีมากจนเธอไม่รู้ว่ามันจะไปสิ้นสุดที่ไหน ทั้งหมดถูกคลื่นจากมือของชายผู้นี้ ทําให้แตกเป็นเสี่ยง
“อันที่จริงมันไม่สามารถทําร้ายเธอได้”
ไนโตะ เหลือบมองนักบวชสาวแล้วพูดอย่างเป็นกันเอง
ประโยคที่เขาพูดหมายถึงอะไร หุ่นพวกนี้ถูกควบคุมโดย โมเรียว และเดิมทีพลังของ ชิออน และ โมเรียว ก็เป็นหนึ่งเดียวกัน มันจึงทําร้ายเธอไม่ได้
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอคิดก็ผิด เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ที่เขาบอกว่า มันไม่สามารถทําร้ายเธอได้ ก็เพราะเขาสามารถทําลายหุ่นเหล่านั้นได้อย่างง่ายดายต่างหาก
ไม่น่าแปลกใจที่ชายผู้นี้เดินออกมาข้างนอก
เพราะเขา…แข็งแกร่งมาก!
ชิออน ไม่สามารถสงบใจของเธอได้ เธอยังคงตกใจ แม้ว่าเธอจะอายุเพียง 12 ปี แต่เธอก็รู้ดีว่าพลังแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่นินจาธรรมดาจะมีได้!
ไนโตะ เหลือบมองหุ่นที่กลายเป็นฝุ่นไปหมดแล้ว พลังพิเศษในตัวพวกมันได้ถูกทําลายลงโดยสมบูรณ์แล้ว และพวกมันก็ไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้อีกต่อไป
จากนั้น ไนโตะ ก็กระพริบหายตัวไปในท้องฟ้าทันที
ทหารที่เพิ่งตื่นจากอาการตกใจ ก็ต้องตกใจอีกครั้งกับสิ่งที่เห็น
“พลังนั้น คนๆ นั้นอาจจะเป็น…”
“ไม่ผิดหรอก คงจะเป็นเขาจริง ๆ!”
ทหารที่ค่อยๆ ฟื้นคืนสติขึ้นมาได้ มองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความตกตะลึง
พวกเขาทั้งหมดเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่นินจา ดังนั้นพวกเขาจึงแทบจําชื่อนินจาที่มีชื่อเสียงไม่ได้ พวกเขาไม่รู้แม้แต่น้อยเกี่ยวกับ 5 คาเงะ ของหมู่บ้านใหญ่ทั้ง 5
อย่างไรก็ตาม ก็มีชื่อที่แม้แต่คนธรรมดาอย่างพวกเขาจะจําได้เสมอ!
นี่คือ ไนโตะ!
ทุกคนรู้สึกเหมือนกําลังฝันอยู่ พวกเขาขอความช่วยเหลือจากหลายหมู่บ้าน แต่ไม่มีนินจาคนไหนสนใจพวกเขา แต่เทพเจ้าแห่งนินจา ก็มาช่วยเขาด้วยตัวเอง
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่สามารถมีความสุขกับเรื่องนี้ได้
