เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 681 ฉันมีเรื่องอยากพูดค่ะ

บทที่ 681 ฉันมีเรื่องอยากพูดค่ะ

บทที่ 681 ฉันมีเรื่องอยากพูดค่ะ

“พี่สะใภ้รอง…”

เหลียงซิ่วอยากจะห้าม แต่หวังเซียวฮวาหยุดเอาไว้

“สะใภ้สาม วันนี้วันดีและงานเลี้ยงที่เราจัดขึ้นไม่ได้จัดให้แค่โส่วเวิน แต่ยังฉลองที่เสี่ยวปา เสี่ยวจิ่ว และเสี่ยวเถียนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ด้วยนะ”

หวังเซียงฮวาขยิบตาให้อีกฝ่าย

ฉีเหลียงอิงก้าวออกมาอย่างไม่คิดเกรงใจ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ จะเหมาะสมหรือไม่มันอยู่ที่คนพูดต่างหาก

“เรื่องดี ๆ แบบนี้ให้เขายุ่งสักหน่อยเถอะ ให้สะใภ้รองได้ระบายความโกรธนะ”

ยังไงฉีเหลียงอิงก็กำลังตบตีกับหลี่ชุ่ยฮวา ไม่ใช่แม่เฒ่าเหลียง เหลียงซิ่วจึงไม่ค้านอะไร

อย่างที่หวังเซียงฮวาคิดเลย

ก่อนเราจะยืนชมละครตรงหน้ากัน

เหลียงซิ่วเป็นน้องสามี เธอลงไม้ลงมือกับญาติตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าคนอื่นก็ไม่แน่หรอก ปกติหวังเซียงฮวาเป็นพวกไม่สนใจอะไร ทุกคนจึงรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดมีเหตุผลมาก อุตส่าห์ฉลองลูกเข้ามหาวิทยาลัยได้ แต่โดนใครไม่รู้มาทำลาย ใครจะยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ?

แม่เฒ่าเหลียงเองก็อายุมาก พอเห็นสะใภ้ทะเลาะกันตนก็ไม่กล้าเข้าไปจึงร้องหาแต่คนช่วยแทน และการเดินทางมาในคราวนี้มีลูกชายด้วย พวกเขาจึงลำบากใจที่จะช่วย

ตามกฎของหมู่บ้านคือ ผู้ชายเข้าไปช่วยตอนผู้หญิงทะเลาะกันไม่ได้ และถ้าเราก้าวออกไป คนตระกูลซูจะออกมาเช่นกัน สะใภ้ของซูฉางจิ่วเห็นก็รีบตะโกนให้คนเข้ามาช่วยจับแยก และมันก็ได้ผล พวกผู้หญิงปรี่เข้ามาช่วยกันทันที แต่เพราะเป็นคนของหมู่บ้านหนานหลิ่ง และเราก็ไม่อยากเห็นน้ำหน้าคนตระกูลเหลียง มันจึงกลายเป็นเข้าไปเสริมทัพฝั่งเราเสียอย่างนั้น

เพราะแบบนี้แหละ มันจึงกลายเป็นว่าโดนรุมอยู่ฝั่งเดียวเท่านั้น

แน่นอนว่าสะใภ้ซูฉางจิ่วเห็น แต่ไม่คิดเข้าไปห้าม

ปกติเราไม่ได้อะไรกับคนตระกูลเหลียงนะ แต่พวกเขากลับมาสร้างปัญหาในวันสำคัญจึงสมควรโดนทุบตีแล้วล่ะ

ด้วยความช่วยเหลือ ฉีเหลียงอิงจึงสามารถทิ้งรอยข่วนไว้บนใบหน้าหลี่ชุ่ยฮวาได้สำเร็จ

หลี่ชุ่ยฮวาแหกปากด้วยความเจ็บปวด “เหลียงซิ่ว นังสารเลวใจดำ แกยืนดูนังพี่สะใภ้ของแกตบตีฉันหรือ?”

“พี่สะใภ้สาม พี่สร้างปัญหาให้พี่สะใภ้ของฉันเองนะ สิ่งที่พี่โดนวันนี้ก็เป็นเรื่องสมควรแล้วค่ะ และถึงแม้พี่จะเป็นตัวปัญหาของบ้านฉัน แต่พี่ก็เป็นแค่สะใภ้ ฉันไม่สนใจหรอกนะ”

ถึงเหลียงซิ่วจะลำบากใจแต่ก็ใช่ว่าจะใจกว้างให้ขนาดนั้น

หลี่ชุ่ยฮวาโกรธมาก

ส่วนแม่เฒ่าเหลียงไม่สบายใจสักนิด

ฝั่งนั้นคนเยอะกว่า เธอก็ไม่กล้าออกไป เกิดโดนลูกหลงขึ้นมาล่ะ?

เพราะแบบนั้นแหละ จึงเข้าไปหาเหลียงซิ่วแทน

ทว่าฝ่ายลูกสาวเห็นว่าเป็นแม่จึงไม่กล้าขยับ ถ้าทำแบบนั้นแกคงตายเพราะโดนถ่มน้ำลายใส่*[1] ก็ได้

เด็กบ้านซูรับเข้ามาช่วยดึงหญิงชราออกไป แม้แม่เฒ่าเหลียงจะใช้กลโกงได้ แต่ก็สู้แรงเด็กไม่ไหว

ส่วนเด็ก ๆ เองก็ลงมือไม่ได้ แต่ก็ไม่ละความพยายามในการรั้งไว้เช่นกัน

แต่ท้ายที่สุดแกก็เป็นแค่คนแก่คนหนึ่งจึงทนไม่ไหว

คุณย่าซูรู้ว่าเหลียงซิ่วสู้ได้ และต่อให้เด็ก ๆ ขึ้นไปช่วยก็ไม่สามารถลงมือได้อยู่ดี

เธอต้องเป็นคนปกป้องคนในครอบครัว จึงออกไปยืนต่อหน้าสะใภ้สามของเรา

ตัวเหลียงซิ่วเองก็ร้องไห้ไม่ออก

ในบริเวณมีกลุ่มผู้หญิงเบียดเสียดแน่น เอะอะโวยวายเสียงดัง

ทางพ่อเฒ่าเหลียงพาลูกชายมุ่งตรงไปยังบ้านลูกสาว

ไม่ต้องเอาเงินเยอะก็ได้ แต่ขอให้ได้อะไรติดมือกลับไปสักหน่อย

เพราะไม่เชื่อว่าเจ้าพวกนี้จะกลับจากเมืองหลวงตัวเปล่าแน่นอน

กว่าเด็กบ้านซูจะรู้ตัว กลุ่มนั่นก็ได้เดินทางมาถึงบ้านเราแล้ว

ซื่อเลี่ยงพาน้อง ๆ กลับมาบ้าน ตอนไปถึงชายชราได้บุกเข้าไปเสียแล้ว

บอกเลยว่าถึงคนบ้านเหลียงจะไม่มีความสามารถ แต่พวกเขาฉลาด เพราะหลังจากเข้ามาก็ลงกลอนเอาไว้

ซื่อเลี่ยงทุบประตู ไม่รู้จะเปิดประตูยังไงดี

“พี่รอง!” เสี่ยวลิ่วส่งสัญญาณให้พี่ชาย

พวกเขาวิ่งไปยังหน้าต่างที่เปิดอยู่ เป็นตอนเดียวกันที่กลุ่มคนในบ้านรู้ตัวแล้วว่ายังไม่ได้ปิดหน้าต่าง แต่ตอนนี้เราไม่มีเวลาแล้ว

“รับไปค้นหาของมีค่าเร็วเข้า” ชายชราออกคำสั่ง

จะดีมากถ้าหาเงินได้

ขณะที่กำลังคุ้ยของ เด็ก ๆ ปีนเข้ามาได้สำเร็จแล้ว

ซื่อเลี่ยงเป็นปัญญาชน แต่ว่องไวและแข็งแกร่ง เขาสามารถล้มลูกชายทั้งสามของบ้านเหลียงได้สำเร็จก่อนเปิดประตูออก

ในตอนนั้นพ่อเฒ่าเหลียงเจอเงินสิบกว่าหยวนแล้วจึงรีบยัดใส่กระเป๋าอย่างไว ทังยังคิดจะเอาขนมและของอื่น ๆ ที่หาเจอกลับไปด้วย

ส่วนคนที่ไม่ได้เจอของดีอะไร ก็เอาสิ่งที่พบกลับไปแทน

“พวกคุณเข้ามาลักขโมยยันหมู่บ้านเลยหรือครับ?” ซื่อเลี่ยงตะโกนลั่นพร้อมแย่งผ้านวมในมือชายชรากลับมา

คนอื่น ๆ ร่วมใจกันแย่งเอาของคืน แต่ไม่มีความกล้าพอจะเอาเงินในกระเป๋ามา

จากนั้นเราก็โยนพวกเขาออกไป

ในตอนนั้นเองที่คุณปู่และพ่อทั้งสามมาถึงที่ประตูบ้านแล้ว

“การที่พวกคุณทำแบบนี้มันไม่บริสุทธิ์ใจแล้วนะ!” คุณปู่ซูกัดฟันแน่น “เราเป็นญาติกัน แต่คุณลงมือลงไม้กับเราแถมยังมาขโมยของที่บ้านอีก อยากให้เราส่งคุณไปสถานีตำรวจไหม?”

“พวกคุณต่างหากที่ยุยงให้ฉันทำความผิด ลูกสาวก็ไม่ต้องการฉัน แถมคุณยังมายืนพูดจาไร้สาระอีก ทำไมตอนนั้นฉันถึงได้หน้ามืดตามัวส่งลูกสาวให้บ้านคุณนะ ตัวเองจนตายก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่คิดจะช่วยกันเลยเรอะ!”

พ่อเฒ่าเหลียงทำเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายผิด

โลกใบนี้มีคนตั้งเยอะแยะที่ทั้งหน้าด้านและทำตัวตีมึน

คนในหมู่บ้านหนานหลิ่งรีบล้อมตัวพวกเขาเอาไว้

ช่างเรื่องอื่นไปก่อน นี่มันเข้ามาชิงทรัพย์กันในบ้าน สันดานไม่ได้ต่างไปจากโจรเลย!

“คุณลุง พวกคุณทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะครับ!” ซูฉางจิ่วเอ่ยจริงจัง

เหลียงซิ่วมองดูสภาพครอบครัวตัวเองที่ไร้ยางอายกันทุกคนแล้วเสียใจเหลือเกิน!

“ทุกคนหยุดก่อนนะคะ ฉันมีเรื่องอยากพูดค่ะ!”