บทที่ 741 หัวหน้าออกโรง
บทที่ 741 หัวหน้าออกโรง
เสี่ยวเถียนกะพริบตาอยู่หลายครั้ง เพราะกลัวมากว่าตัวเองจะตาฝาดไปเอง กระทั่งคนคนนั้นเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น ถึงได้แน่ใจว่านั่นคือพี่ชายเธอเอง
พี่ชายแท้ ๆ เลย – ซูอู่ร่าง
ซูอู่ร่างไปเรียนโรงเรียนทหารอยู่ทางใต้ ถึงจะเหมือนกับการไปมหาวิทยาลัยแต่เขามีอิสระน้อยกว่าพี่ ๆ คนอื่น
คงจะดีถ้าได้กลับบ้านปีละครั้ง
เสี่ยวเถียนไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเขาที่นี่!
“พี่?” เสี่ยวเถียนร้องด้วยความตกใจ
“พี่? เสี่ยวเถียน ไม่ว่าเธอจะตื่นเต้นยังไงแต่ก็ไม่สามารถเรียกคนอื่นว่าพี่มั่วซั่วได้หรือเปล่า?”
จ้าวหงเหมยอยู่ข้าง ๆ พอดี เลยรั้งเพื่อนเอาไว้เพราะกลัวคนอื่นจะหัวเราะเยาะเอา
“หงเหมย ฉันเห็นพี่ชายฉันจริง ๆ นะ ตรงนั้นไง ตรงนั้นน่ะ!” เสี่ยวเถียนบีบแขนเพื่อนอย่างตื่นเต้น
นิ้วเรียวชี้ไปทางซูอู่ร่าง
เพราะประสาทสัมผัสทั้งห้าอันแข็งแกร่งจึงมองเห็นพี่ชายได้ชัดเจน แต่จ้าวหงเหมยมองเห็นไม่ชัด อีกอย่างเธอไม่สามารถบอกได้เลยว่าเพื่อนหมายถึงคนไหนเพราะทุกคนก็เหมือน ๆ กันหมด
แต่ถึงจะไม่รู้ว่าคนไหน แต่ก็เป็นที่แน่นอนแล้วว่าพี่ชายเสี่ยวเถียนอยู่ในกลุ่มนั้น
“พี่ชายเธอเป็นทหารหรือ?” เธอถาม
“ใช่แล้วหงเหมย พี่ฉันอยู่ที่นี่จริง ๆ!”
เสี่ยวเถียนมีความสุขมากจนแทบกระโดดตัวลอย ตอนเรากลับบ้านเกิดไปจัดงานเลี้ยงให้พี่ใหญ่ พี่ห้าบอกว่าติดภารกิจไม่สามารถกลับบ้านมาได้ แต่ไม่คิดเลยว่าเราจะมาเจอกันที่นี่แทน!
เจ้าพี่ชายตัวแสบ จะมาทำไมไม่โทรบอกกันก่อนเลย คนที่บ้านจะได้ดีใจ
ในเวลาเดียวกัน อู่ร่างเห็นร่างที่กำลังกระโดดไปมาของน้องสาวในสนามอย่างชัดเจน
น้องเล็กของเขาเอง!
มีแค่พระเจ้าเท่านั้นล่ะที่รู้ว่าเขามีความสุขแค่ไหนตอนได้รับคำสั่งให้มาเป็นครูฝึกที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้
ก่อนหน้านี้ก็ได้รับจดหมายจากคนที่บ้านว่าเสี่ยวเถียนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว นั่นก็คือมหาวิทยาลัยจิ่งเฉิง หลังจากลงเครื่องบินมาได้ไม่นานยังนึกอยู่เลยว่าเมื่อไรจะได้เจอน้อง
เราก็บังเอิญพบกันในสนามแห่งนี้
ซูอู่ร่างก็ตื่นเต้นไม่ต่างกัน แต่เขาไม่ใช่น้องจึงไม่สามารถสูญเสียความสงบในตอนนี้ได้
ใบหน้าของเด็กหนุ่มผิวแทนเต็มไปด้วยความปีติยินดีที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ เขาพยายามยั้งเท้าหลังจากเอ่ยจบ
คนรอบข้างหัวเราะเมื่อเห็นเสี่ยวเถียนกระโดดไปมาอย่างตื่นเต้น
สมแล้วที่เป็นเด็ก!
คนเราก็แบบนี้แหละ กับเด็ก ๆ มักจะยอมรับเสมอ
ในไม่ช้ากลุ่มคนร่างสูงสง่าก็เดินไปประจำที่
พวกเรามาเป็นครูฝึก และมีหนึ่งคนที่ทำหน้าที่เป็นผู้นำฝึกให้กับนักศึกษาคณะนี้
พวกนักศึกษาข้างหลังเสี่ยวเถียนเริ่มกระซิบกันว่าคนสอนเราจะเป็นคนแบบไหน จะเข้มงวดหรือมีความอดทนไหม
เสี่ยวเถียนกำหมัดแน่นมองไปยังพี่ชาย
ซูอู่ร่างให้คนข้าง ๆ คอยสังเกตว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังมองมาที่พวกเราจากที่ไกล ๆ เขาอยากจะโอ้อวดเหลือเกิน และเขาก็ยืดตัวตรงมากขึ้น
“เสี่ยวเถียน เธอว่าครูฝึกเราจะเป็นคนไหนหรือ?” ฉู่เยว่ถาม
“ฉันไม่รู้เลย…” เสี่ยวเถียนตอบอย่างเหม่อลอย
ระหว่างที่กำลังถามคำถาม กลุ่มทหารอันเป็นระเบียบก็เดินเข้ามาหาเรา
“ซูอู่ร่างออกมา!”
ตอนนั้นเองที่เสี่ยวเถียนได้ยินเสียงอันคุ้นเคย
เธอตื่นเต้นหนักกว่าเดิม ครูฝึกสอนคณะก่อนหน้าได้ปรากฏตัวออกมาแล้ว ครูที่ออกมาตอนนี้ก็คือคนที่สอนให้กับคณะภาษาจีนของเรา
พี่ห้าจะเป็นครูฝึกให้เราใช่ไหม?
ถ้าใช่คงจะดีมาก
พวกเราพี่น้องจะได้คุยกันได้ด้วย
เสี่ยวเถียนแทบลุกขึ้นยืนไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะมือขาวของเพื่อนคอยพยุงเธอคงล้มลงไปแล้ว
ซูอู่ร่างไม่คิดเลยว่าตนจะได้เป็นครูสอนให้กับคณะของน้องสาว
น่าประหลาดใจจริง ๆ นะ
“ครับ!” เขาตอบเสียงดังลั่น
ดังจนหูแทบแตก
คนข้าง ๆ มองเขาเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่ามันตื่นเต้นอะไรอยู่ ตรงนี้ไม่เห็นจะมีสาวงามคนไหนเลย!
ไม่ใช่ว่าผู้หญิงคณะนี้ไม่สวยนะ พวกเธอหน้าตาดีจริง ๆ พวกน้องใหม่ก็ด้วย ถึงจะไม่ได้ใส่ใจเท่าไรแต่ก็ยังเห็นได้ชัดเจน
คนอื่น ๆ เดินหน้าต่อไป ส่วนซูอู่ร่างหันกลับมายืนประจันหน้าเสี่ยวเถียนและคนอื่น ๆ
“ผมคือครูฝึกของพวกคุณชื่อซูอู่ร่าง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะฝึกฝนพวกคุณเป็นเวลา 15 วัน หวังว่าพวกคุณจะผ่านการประเมินขั้นสุดท้ายกันนะ!”
หลังจากคำนับเสร็จเขาก็เอ่ยด้วยเสียงอันดัง
พอทุกคนได้ยินเรื่องประเมินก็รู้สึกไม่ดีทันที ช่างเรื่องฝึกทหารไปก่อน ทำไมต้องมีการประเมินด้วย? เราไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัยเพื่อมารับราชการทหารนะ
เสี่ยวเถียนได้ยินเสียงโอดครวญจากเพื่อนด้านหลัง และมั่นใจว่าพี่ชายที่อยู่ไม่ไกลก็ต้องได้ยินเช่นกัน
มุมปากเขากระตุก
แค่นี้ก็เริ่มโหยหวนแล้วหรือ?
รอให้ถึงเวลาฝึกก่อนเถอะ แล้วค่อยตะโกนเสียให้พอ!
“หัวหน้าคณะภาษาจีนอยู่ไหนครับ?”
ซูอู่ร่างขมวดคิ้ว แล้วมองไปรอบ ๆ น้ำเสียงนั้นเคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ
ทำไมนักศึกษาพวกนี้ถึงกระจัดกระจายกันหมด? ตอนนี้ครูฝึกมาแล้วนะ ไม่มีนักศึกษาคนไหนตระหนักเลยว่าครูอยู่ตรงข้ามแล้ว พวกเขาควรยืนเข้าแถวสิ
ถึงจะไม่รู้ แต่คณะก่อนหน้าก็ทำไปให้เห็นแล้ว ควรจะรู้ได้ด้วยตัวเองสิ
อันที่จริงไม่ใช่คนอื่นไม่ได้แสดงปฏิกิริยานะ แต่เสี่ยวเถียนดันตื่นเต้นเกินไป กระทั่งได้ยินเสียงเขา ในที่สุดเสี่ยวเถียนก็ตระหนักได้ว่าถึงเวลาฝึกแล้ว และตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้าน
ตอนนี้ไม่ใช่พี่น้องที่กลับมาพบกัน แต่เป็นจุดเริ่มต้นของหลักการตายตัว ตอนนี้เขามีฐานะเป็นครูฝึก มันเป็นความผิดของเธอเอง
“หัวหน้ารุ่นออกมาด้วยครับ!” ซูอู่ร่างชำเลืองมองไปรอบ ๆ ขมวดคิ้วมากกว่าเดิม
เพราะยังไม่มีการเข้าแถวกันเขาจึงมองไม่ออก
คณะนี้น่าจะมี 50 คน อันที่จริงมีแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ตรงนี้ น่าจะประมาณ 20 กว่าคนไม่รู้หรือไงว่ามีการรวมพลฝึกทหารตอนบ่ายสองครึ่ง?
พอคิดถึงเรื่องนี้ ซูอู่ร่างรู้สึกหัวหน้าไม่มีความสามารถมากพอ ไม่สามารถจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ได้
ตอนนั้นเสี่ยวเถียนเพิ่งตอบสนองได้
เธอยืนนิ่งและทำความเคารพในท่าทางของทหารที่ไม่ได้เป๊ะขนาดนั้น
“รายงานครูผู้ฝึก ซูเสี่ยวเถียนหัวหน้ารุ่นคณะภาษาจีนรายงานตัวค่ะ!”
![เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2024/03/เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ-九个哥哥团宠小甜包.jpeg?resize=150,150 "เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]")
