เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 748 เธอมันไม่คู่ควร!

บทที่ 748 เธอมันไม่คู่ควร!

บทที่ 748 เธอมันไม่คู่ควร!

“รองหัวหน้า นายวิ่งมาแปดกิโลเมตรแล้วนะ จะให้ฉันทนเห็นนายแบกฉันไปโรงพยาบาลได้ยังไง?”

แม้จะเป็นประโยคปฏิเสธ แต่ถ้าฟังจากมุมมองของฉางจงหยวน มันให้ความรู้สึกว่าอิ่นหรูอวิ๋นเป็นคนดีจริง ๆ ตัวเองเจ็บขนาดนี้ แต่ยังเป็นห่วงคนอื่นอีก

แต่มีหรือที่เสี่ยวเถียนจะไม่รู้แผนการในใจ?

พอเห็นฉืออี้หย่วนในวินาทีต่อมา เธอเหลือบสายตามองคนเจ็บทันที ก่อนจะเห็นประกายแห่งความตื่นเต้นและความเขินอายฉายชัดบนใบหน้านั้น

เหมือนจะสมเหตุสมผลดีนะ

อิ่นหรูอวิ๋นไม่อยากให้ฉางจงหยวนไปส่งโรงพยาบาลจริง ๆ เธอตกหลุมรักฉืออี้หย่วน และหวังว่าเขาจะพาตนไปส่งแทน

สาวเจ้าแผนการคนนี้เหมาะกับขนมคอเป็ด (หน้าหนา) จริง ๆ!

เสี่ยวเถียนขบคิดก่อนแย้มยิ้มสดใส แล้วจงใจพูดจาน่ารักใส่

“พี่อี้หย่วน มาได้ยังไงคะ?”

“พี่เลิกเรียนแล้ว คาบสุดท้ายไม่มีเรียนน่ะ เลยมารอไปกินข้าวเย็นกับเธอกับเสี่ยวอู่”

สายตาของเขาจับจ้องไปยังเสี่ยวเถียน บางครั้งก็เหลือบไปทางเสี่ยวอู่บ้าง

ซูอู่ร่างทุกข์ใจที่เห็นแววตาของอีกฝ่าย สายตาเหมือนหมาป่ามองลูกแกะเลย

ศัตรูตัวฉกาจใช่ไหมเนี่ย?

“สหายฉือ ฉันได้รับบาดเจ็บน่ะ จะเป็นอะไรไหมถ้าช่วยพาฉันไปส่งหน่อย?” อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยอย่างเคอะเขิน

หากท่าทางแบบนี้เป็นความอ่อนแออันบริสุทธิ์ได้ก็คงดี ไม่งั้นคงเรียกความสงสารได้ไม่น้อย แต่สภาพอิ่นหรูอวิ๋นในตอนนี้อยู่ห่างจากความอ่อนแออันบริสุทธิ์ไปหลายพันเท่า มันรังแต่จะทำให้ผู้คนรู้สึกขัดหูขัดตาก็เท่านั้น

หลายปีที่ผ่านมาในใจฉืออี้หย่วนมีแต่เสี่ยวเถียนเท่านั้น เขาไม่เคยเบือนความสนใจไปให้คนอื่นเลย

จิ๊ ก็นึกว่าจะห่วงคนเจ็บเสียอีก ที่แท้หนุ่มหล่อของมหาวิทยาลัยก็มาหาคนที่ชอบ

เราเป็นน้องใหม่ก็จริง แต่ได้ข่าวตั้งแต่วันแรกเลยว่า ฉืออี้หย่วนคือบุคคลที่ได้รับการยอมรับจากเหล่านักศึกษาหญิงเลยว่าเขาไม่สนใจใครสักคน แล้วผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้ยังกล้าขอให้รุ่นพี่เขาพาไปส่งที่โรงพยาบาลอีก

หลาย ๆ คนเริ่มสนใจแล้วว่า หนุ่มหล่อท่านนี้จะหักหน้าอีกฝ่ายได้ยังไง และแล้วเขาก็ลงมือทำมันจริง ๆ เหมือนว่าฉืออี้หย่วนจะไม่ได้ยินเลยว่ามีคนพูดด้วย

แววตาของเขาใสแจ๋วราวกับธารน้ำใส สดใสราวกับดวงจันทร์อันสว่างไสว และสิ่งที่เขามองมีเพียงซูเสี่ยวเถียนเท่านั้น

อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยอีกครั้งด้วยความไม่เต็มใจ

แต่ฉืออี้หย่วนพูดกับแค่ซูเสี่ยวเถียนเท่านั้น

“เสี่ยวเถียน ติดปัญหาอะไรหรือเปล่า? ให้อาจารย์มาจัดการเถอะ!”

เหอะ ถ้าฮั่วซือเหนียนไม่เห็นด้วยก็ไม่ยอมหรอกนะ!

“ขอสักคนรบกวนไปที่ตึกอาจารย์ภาควิชาภาษาจีนหน่อยครับ แล้วไปห้อง 303 ตามหาอาจารย์ฮั่วซือเหนียนนะครับ” ฉืออี้หย่วนพูดกับคนรอบข้างด้วยท่าทางสุภาพและอ่อนโยน

เพราะน้ำเสียงของเขาเลยทำให้พวกนักศึกษาเต็มใจช่วยเหลือ

ตอนนั้นเองที่เสี่ยวเถียนเพิ่งนึกได้ว่าเธอลืมเรื่องอาจารย์ไปเลย จริงด้วย อาจารย์ฮั่วเหมือนจะว่างนะ ให้เขาจัดการเรื่องนี้แล้วกัน อืม จะได้ถือโอกาสสังเกตการณ์ด้วยว่า เขามีสมาธิตอนที่ต้องเผชิญกับสาวสวยหรือเปล่า!

จู่ ๆ เสี่ยวเถียนรู้สึกว่าพี่อี้หย่วนฉลาดจริง ๆ

“พี่อี้หย่วนอยู่รออาจารย์ฮั่วมานะ เดี๋ยวพวกเราขอกลับไปฝึกก่อน!”

เสี่ยวเถียนเป็นคนระมัดระวังตัวมาก อีกอย่างเธอมีพี่ชายเป็นครูฝึกจึงไม่อยากประมาททำให้คนเขาเข้าใจว่าพี่ชายจงใจผ่อนปรนแค่กับตัวเธอเอง

เมื่อเห็นน้องสาววิ่งจากไป ซูอู่ร่างพยักหน้าให้ฉืออี้หย่วนแล้วตามกลับไปด้วย

ฉางจงหยวนก็เช่นกัน เดิมทีเขามีความตั้งใจจะพาเพื่อนไปส่งโรงพยาบาลแต่เห็นว่าอาจารย์จะมาแล้วเลยไม่รั้งอยู่ต่อ ถึงยังไงผู้หญิงที่ชื่ออิ่นหรูอวิ๋นก็ไม่ชอบแผ่นหลังของคนใจดีอยู่แล้ว

ส่วนครูฝึกและนักศึกษาจากกลุ่มอื่นเห็นคนคณะภาษาจีนไป พวกเขาจึงทยอยกลับไปฝึกต่อบ้าง

ณ มุมหนึ่งของสนามมีสถานการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้น ในบริเวณนี้เหลือเพียงฉืออี้หย่วนและอิ่นหรูอวิ๋นเท่านั้น

ฝ่ายชายที่กำลังหงุดหงิด ต่างจากฝ่ายหญิงที่กำลังมีความสุข

“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ ฉันชื่ออิ่นหรูอวิ๋น รุ่นพี่จำได้ไหมคะ? ฉันกับเสี่ยวเถียนอยู่หอเดียวกัน…”

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ

หากแต่อิ่นหรูอวิ๋นไม่ยอมแพ้ และพยายามต่อไป

“รุ่นพี่คะ ฉันได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เจ็บขามาก ๆ เลย พาฉันไปส่งโรงพยาบาลได้ไหมคะ? พวกเขาไม่สนใจฉันกันแล้ว ฮือ ๆ ฉันทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า?”

ฉืออี้หย่วนถอยหลังไปสองก้าวแล้วกลอกตามองบน…

“รุ่นพี่คะ ฉันเคารพพี่มากเลยนะคะ และหวังว่าจะมีโอกาสได้ปรึกษาเรื่องเรียนด้วย ได้หรือเปล่าคะ?”

“หุบปากซะ ไม่รู้ตัวหรือไงว่าเสียงตัวเองมันแสลงหูแค่ไหน” ฉืออี้หย่วนพูดด้วยความขยะแขยง

วันนี้ความอดทนของเขาได้หมดลงแล้ว เขาไม่อย่างสนทนากับคนไร้สมองหรอกนะ

“ทำไมล่ะคะ?” อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยเสียงอ่อนแรง

“เธอมันไม่คู่ควร!”

อิ่นหรูอวิ๋นอยู่ในจุดที่อับอายเป็นอย่างมาก ทั้งยังหวังว่าจะดึงหญ้าในสนามออกมาเป็นกำแพงเมืองจีนได้

โชคดีที่ฮั่วซือเหนียนมาพอดี

เขาขมวดคิ้วขณะเห็นอิ่นหรูอวิ๋นบนพื้น และฉืออี้หย่วนที่ยืนห่างสามเมตร

“อี้หย่วน…”

เขาอยากให้เด็กคนนี้ช่วยพาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาล

“ผมปล่อยให้คุณจัดการแล้วกัน แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก อีกอย่างนะ นึกถึงพี่เสี่ยวเหมยเข้าไว้ล่ะ!” แต่อีกฝ่ายกลับตอบเช่นนี้

ฮั่วซือเหนียนตกใจมาก พูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? หรือเขาต้องการจะเตือนอะไรบาง อย่าง?

ฉืออี้หย่วนไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่ในเมื่อเขาพูดแบบนั้นมันก็พิสูจน์ได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีปัญหาจริง ๆ

ยิ่งนึกถึงพฤติกรรมเธอเมื่อเช้าด้วยแล้ว มันทำให้เขาสร้างเกราะป้องกันตัวเองทันที

ฉืออี้หย่วนจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งอิ่นหรูอวิ๋นที่มีสีหน้าอับอายไว้ ตอนนี้เขาเดินมาดูเด็กคนหนึ่งที่กำลังยืนในท่าทหารอย่างมีความสุข

แล้วมันมีอะไรให้น่าดูล่ะ?

คนอื่นน่ะไม่น่าดูหรอก แต่สาวน้อยของเราดูดีที่สุดแล้ว!

ฉืออี้หย่วนยืนมองอยู่ข้าง ๆ ด้วยความสนอกสนใจ สายตาจับจ้องไปยังเด็กหญิงที่ตัวเล็กที่สุด แต่การมีหนุ่มหล่อมายืนแบบนั้นกลับทำให้หญิงสาวหลายคนเสียสมาธิ

โดยเฉพาะคณะภาษาจีนที่จำนวนประชากรเป็นผู้หญิงเสียส่วนใหญ่ การมาถึงของเขาทำให้กลุ่มนักศึกษาที่กำลังฝึกส่งเสียงกระซิบกระซาบ คนที่ไม่รู้จักถามคนข้าง ๆ ว่าหนุ่มหล่อคนนี้ใคร ทำไมเขาหล่อจัง

ส่วนคนที่รู้จักก็คุยกันว่า คนนี้หรือที่พวกผู้หญิงชอบกัน?

แต่มีแค่คนในห้อง 314 เท่านั้นที่รู้ว่ารุ่นพี่ฉือมาที่นี่เพื่อรอเสี่ยวเถียน

นอกจากส่งสายตาให้กันพวกเราก็ไม่ได้คุยกันเลย