อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ]

ตอนที่ 809 การประนีประนอมของเย่ซิวตู๋

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย นางจะเต็มใจให้เขาหัวร้างข้างแตกได้อย่างไร?

ตอนแรกนางค้นพบผ้าผืนนั้นขณะที่อยู่ในตำหนักอี๋ซิ่งของเหมิงกุ้ยเฟยไม่ใช่หรือ? ต่อมาเขาก็เป็นคนทำลายผ้าผืนนั้นของนาง แน่นอนว่านางไม่กล้าพูดถึงสองเรื่องนี้

แต่มันไม่สำคัญอีกต่อไป ตอนนี้นางรู้สึกขอบคุณเย่ซิวตู๋อย่างสุดซึ้ง

“แล้วแม่นมเก๋ออยู่ที่ใดหรือ?”

เย่ซิวตู๋เม้มปากเงียบ หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็พูดว่า “ข้ายังไม่อาจบอกเจ้าได้”

“เพราะเหตุใด?” อวี้ชิงลั่วหงุดหงิด เขาแค่ล้อนางเล่นหรือเปล่า?

“เจ้าให้ความสำคัญกับแม่นมเก๋อมาก ถ้าข้าบอกเจ้าตอนนี้ เจ้าคงอดไม่ได้ที่จะรีบไปค้นหานางและพานางออกมา” เย่ซิวตู๋เอนหลังพิงหัวเตียง ขณะที่ยังคงให้นางนั่งบนตักของเขา แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแหบพร่า “ตอนนี้เราถูกห้อมล้อมด้วยอันตรายทุกรูปแบบ ต่อให้ช่วยแม่นมเก๋อออกมาได้ นางก็จะไม่ปลอดภัยแน่นอน ข้าเกรงว่านางจะตกอยู่ในอันตรายมากกว่าเดิมเสียอีก หากเจ้าต้องการให้นางปลอดภัย เจ้าทำได้เพียงกันนางออกไปก่อน เมื่อจัดการอันตรายรอบตัวเราให้หมดไปแล้วเท่านั้น เราจึงจะสามารถจัดการเรื่องของนางได้”

อวี้ชิงลั่วขมวดคิ้ว นางอยากเจอแม่นมเก๋อจริง ๆ นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่นมเก๋อ และนางต้องทนทุกข์ทรมานเพราะอะไร นางกังวลมากว่าแม่นมเก๋อจะได้รับบาดเจ็บหากตกไปอยู่ในเงื้อมมือของผู้อื่น

แต่สิ่งที่เย่ซิวตู๋พูดก็ถูกเช่นกัน หากช่วยแม่นมเก๋อแล้ว พวกเขาก็จะมีศัตรูเพิ่มขึ้นมาอีก แล้วเรื่องต่าง ๆ ก็จะยุ่งยากมากขึ้นกว่าเดิม

อวี้ชิงลั่วคิดอยู่นาน ก่อนจะฝืนพยักหน้าในที่สุด “เช่นนั้นก็ได้”

“เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าให้คนคอยเฝ้าดูอยู่ ถ้าแม่นมเก๋อตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ คนของข้าจะพานางออกมาโดยเร็วที่สุด ซึ่งก็ถือว่าตอนนี้นางปลอดภัยแล้ว ใช่หรือไม่เล่า?”

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ข้าเข้าใจแล้ว”

“ตอนนี้รู้เบาะแสของแม่นมเก๋อแล้ว เจ้ากลับไปกับข้าได้หรือยัง” เย่ซิวตู๋ถามอีกครั้ง ดวงตาเฉียบคมของเขาชวนให้หวั่นใจ

“…” อวี้ชิงลั่วมีสีหน้ามืดมน “ข้าเล่าให้ท่านฟังไปตั้งมากแล้ว จะให้เล่าไปเพื่ออะไรกัน?”

“เพราะเรื่องที่เจ้าเล่าทำให้ข้ายิ่งกังวลมากขึ้น”

อวี้ชิงลั่วกัดฟัน นางเริ่มปวดหัวอีกครั้ง “แต่สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับท่านตอนนี้คือการตามหามือสังหารที่ลอบสังหารผู้อาวุโสสกุลหมิง และตอนนี้มือสังหารต้องเฝ้าดูท่านอย่างใกล้ชิดว่าท่านทำอะไรบ้าง หากข้ากลับมาหาท่านอีกครั้ง เหมิงพั่วก็จะติดตามท่านไปด้วย เมื่อถึงเวลานั้นท่านจะถูกโจมตีจากทั้งสองฝ่าย และจะยิ่งเป็นอันตรายมากขึ้น”

เย่ซิวตู๋เม้มปากโดยไม่เอ่ยคำใดแม้สักคำ

อวี้ชิงลั่วโน้มตัวเข้าไปใกล้เขา “ท่านบอกว่าเจ้ามีแผนล่องูออกจากถ้ำไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นแผนของเราตอนนี้ จะต้องมุ่งไปที่การกำจัดมือสังหารให้สิ้นซากโดยเร็วที่สุด เราจึงจะหมดกังวลได้”

เย่ซิวตู๋เงียบ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ฟังสิ่งที่อวี้ชิงลั่วพูด

เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทนดูสตรีของเขาอยู่ข้างกายคู่แข่ง และเขาก็เป็นคู่แข่งที่อันตรายมากด้วย นอกจากนี้ซ่างกวนจิ่นยังมีความคิดลึกซึ้งและเจ้าเล่ห์เพทุบาย หากเขาต้องการใช้กำลังกับชิงเอ๋อร์ ชิงเอ๋อร์ก็จะไม่มีทางสู้เขาได้เลย

หากมีวันนั้นจริง เขาคงฆ่าตัวตายด้วยความเสียใจเป็นแน่

ซ่างกวนจิ่นไม่ได้ดีไปกว่าหลีจื่อฟาน เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษ แต่เป็นวายร้ายตัวฉกาจ

เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้ อวี้ชิงลั่วก็รู้ตัวว่าคงไม่อาจโน้มน้าวเขาได้ในเวลาอันรวดเร็ว นางรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

หากนางต้องการพิสูจน์ว่านางคาดเดาถูกหรือไม่ นางก็ทำได้เพียงอยู่เคียงข้างซ่างกวนจิ่น เย่ซิวตู๋ให้ความสำคัญกับสถานการณ์ส่วนรวมก่อนเสมอ แต่สำหรับเรื่องนี้ เขาไม่มีเหตุผลและไม่สามารถยอมรับได้เลย

“ไม่เช่นนั้น ข้าจะอยู่ต่ออีกสองวัน แค่สองวัน เจ้าจะทำตามแผนในสองวันนี้ไม่ใช่หรือ? ถ้าแผนเปลี่ยน ความพยายามของทุกคนจะไม่สูญเปล่าหรือ? ข้าเป็นใคร ท่านไม่ต้องห่วงหรอก ข้าสามารถปกป้องตัวเองได้จริง ๆ” อวี้ชิงลั่วคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วทำได้เพียงยอมถอยหลังหนึ่งก้าว “ท่านมารับข้าในอีกสองวันตกลงหรือไม่? ถ้ายังกังวลอยู่ก็ส่งคนมาแอบปกป้องข้า เช่นนี้ดีหรือไม่?”

เสียงของนางแผ่วเบามาก เย่ซิวตู๋ไม่อยากจะยอมเลยจริง ๆ แต่เมื่อดูจากท่าทางของนางและครุ่นคิดถึงสิ่งที่นางพูด เหตุผลก็บ่งบอกเขาว่าเขาต้องทำตามที่ชิงเอ๋อร์พูดจริง ๆ แต่เขาระแวงซ่างกวนจิ่นมากจนทนไม่ได้

“…สองวัน สองวันเท่านั้น ไม่ว่าการคาดเดาของเจ้าจะได้รับการพิสูจน์หรือไม่ก็ตาม ไม่ว่าจะพบตัวมือสังหารที่ฆ่าอาจารย์หรือไม่ก็ตาม เจ้าจะต้องกลับไปพร้อมข้า” ในที่สุดเขาก็ยอมประนีประนอม

อวี้ชิงลั่วรีบพยักหน้าทันที “ย่อมได้ ข้าจะไม่โกหกท่าน”

เย่ซิวตู๋กอดนางแน่นและลูบหลังนางสองครั้ง ก่อนซบลงข้างหูของนางขณะพูดด้วยเสียงอู้อี้ “ดูแลตัวเองด้วย ถ้าจำเป็นจริง ๆ ก็ไม่ต้องสนใจเรื่องสถานะของซ่างกวนจิ่น เพียงสังหารเขาเสีย แล้วข้าจะจัดการผลที่ตามมาให้เจ้าเอง”

อวี้ชิงลั่วหัวเราะ เรื่องราวจะร้ายแรงถึงเพียงนั้นได้อย่างไร

นางลูบแขนเขา “เข้าใจแล้ว ข้าเป็นคนประเภทที่จะปล่อยให้ตัวเองลำบากหรือไม่”

“ไม่ใช่หรอก” ตอนนี้… เพื่อเขาและเพื่อหนานหนาน บางทีนางอาจต้องยอมทนทุกข์สักหน่อย ซึ่งการทนทุกข์เพียงเล็กน้อยนั้นไม่เป็นอะไร

เย่ซิวตู๋สูดหายใจอีกครั้ง จากนั้นปล่อยนางและหยิบเสื้อผ้าด้านข้างมาให้นาง

ชุดของสตรีนั้นสวมใส่ยากกว่าชุดของบุรุษ ดังนั้นอวี้ชิงลั่วจึงมักจะขี้เกียจ และขอให้คนทำชุดที่สวมใส่ได้ง่าย ๆ ให้ ด้วยการเย็บตรงส่วนที่ต้องติดกันไปเลย เพื่อนางจะได้สวมมันในครั้งเดียว

ด้วยเหตุนี้ แม่นมเซียวจึงตักเตือนนางหลายครั้ง ดังนั้นทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าคนรับใช้และแม่นมเซียว นางจะไม่สวมชุดเช่นนี้

ตอนนี้… มันถูกเย็บใหม่อีกครั้ง

เย่ซิวตู๋ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีขณะที่หยิบชุดแปลก ๆ นี้ขึ้นมา และเขาใช้เวลานานในการคิดถึงวิธีใส่ แล้วสวมมันให้นางทีละชิ้น

ขณะที่เขาสวมใส่ให้ก็ลูบไล้ไปด้วย ราวกับว่าเขาไม่เต็มใจจะสวมใส่ให้ ซึ่งการหยอกล้อเช่นนี้ทำให้อวี้ชิงลั่วรู้สึกจั๊กจี้จนต้องถอยหนี

เมื่อทั้งสองแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ตลาดเช้าด้านนอกก็เลิกพอดี

อวี้ชิงลั่วเพียงแค่หวีผม แล้วเย่ซิวตู๋ก็มายุ่งอีกครั้ง เมื่อมองไปยังผมที่ยุ่งเหยิง เย่ซิวตู๋ก็ทำอะไรไม่ถูก

ชิงเอ๋อร์เก่งเรื่องอื่นมาก แต่เรื่องแต่งตัวและเรื่องเสื้อผ้าเหล่านี้ ดูราวกับว่านางถูกคนมัดมือมัดเท้าไว้เสมอ

เย่ซิวตู๋สงสัยว่าเขาควรทำความคุ้นเคยกับเรื่องเหล่านี้ไว้หรือไม่ ในอนาคตหากชิงเอ๋อร์ไม่สามารถทำได้ เขาจะได้ช่วยทำให้นาง แต่เรื่องเช่นนี้เขาต้องแอบทำ ไม่เช่นนั้นถ้าชิงเอ๋อร์รู้เข้าก็จะไม่ยอมให้ทำเช่นนั้นแน่

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ ข้างนอก “ขออภัยที่รบกวน คนข้างในโปรดเปิดประตูด้วย”

อวี้ชิงลั่วและเย่ซิวตู๋ตกตะลึงพร้อมกัน และมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

ทันใดนั้นเสียงของเสี่ยวเอ้อก็ดังมาจากข้างนอก “ท่านขอรับ ห้องนี้ไม่มีใครอยู่จริง ๆ แม้ว่าห้องนี้จะถูกปล่อยเช่าไปแล้ว แต่ทุกวันนี้เจ้าของห้องก็ไม่ได้กลับมา เคาะไปก็ไร้ประโยชน์ขอรับ”

อวี้ชิงลั่วเอียงศีรษะนิ่งไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็สะดุ้งตกใจ ก่อนมองเย่ซิวตู๋และพูดว่า “เสียงของชายที่อยู่ข้างนอก ดูเหมือนจะเป็นองครักษ์ของซ่างกวนจิ่น”

เขาคือองครักษ์ที่ออกไปพร้อมกับกระสอบใส่ร่างเหมิงเคอก่อนหน้านี้ เขามาถึงที่นี่เลยหรือ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขามาหานาง?

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ทำไมการมาหาท่านอ๋องที่เป็นสามีตัวจริงถึงต้องหลบๆ ซ่อนๆ มาหา ดูคล้ายกับการมาหาชู้รักอย่างไรอย่างนั้น?

ไหหม่า(海馬)