ตอนที่ 42
มั่นใจ
“ฮ้า ๆ ในที่นี้ไม่มีใครเหนือกว่าข้าอีกแล้ว”ไผ่ที่พึ่งล้มคู่ต่อสู้กลางลานประลองไปหัวเราะออกมาด้วยท่าทีภาคภูมิใจ เพียงแต่สายตาของเหล่าคนดูนั้นแทบจะไม่มีท่าทีชมเชยเลยแม้แต่น้อย นอกจากไผ่จะเลเวล 60 ซึ่งเป็นเลเวลสูงที่สุดในการเข้าร่วมงานประลองในระดับเริ่มต้นแล้ว ไผ่ยังมีอุปกรณ์สวมใส่ที่ดีมากอีกต่างหาก แม้จะเอาชนะด้วยฝีมือที่มีมากกว่าเช่นกันแต่สำหรับผู้ชมแล้วมันเป็นเรื่องที่เดาง่ายเกินไป
“ในเมื่อได้ผู้ชนะจากทั้งสองฝั่งแล้ว สนามประลองของเราจะขอพาผู้ชมทุกท่านชมการประลองครั้งต่อไปในอีกห้านาที ระหว่างนี้โต๊ะพนันของพวกเราจะเปิดให้เดิมพันกันได้แล้ว เชิญทุกท่านลงเดิมพันข้างที่ชอบได้เลย”ทันทีที่ไผ่เอาชนะคู่ต่อสู้ได้ พิธีกรก็เดินออกมาพร้อมประกาศคิวการต่อสู้ถัดไปด้วยท่าทีสนุกสนาน ที่นี่เองก็เป็นสถานที่ที่ผู้เล่นเข้ามาซื้อกิจการไปแล้ว โต๊ะพนันที่ตั้งขึ้นก็เลยเป็นของสนามประลองเอง แถมไม่ใช่แค่ประกาศออกมาโต้ง ๆแต่ยังมีจอขนาดใหญ่ที่กำลังฉายรูปของมีนกับไผ่คนละด้านพร้อมอัตราการต่อรองอีกต่างหาก
“งั้นก็เล่นสนุกหน่อยดีกว่า”กวีลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่โต๊ะรับแทงที่มีอยู่ทุกมุมสนาม ตอนนี้ยังเป็นคู่ประลองระดับต้นผู้ชมก็เลยไม่มาก อัตราการแทงตามปกติก็เลยไม่มากเท่าไร เพียงแต่ตอนนี้คู่ต่อสู้ที่กำลังจะลงมาเจอกันบนสนามนั้นเป็นคู่ที่น่าสนใจไม่น้อย เหล่าผีพนันเลยแห่กันมาลงเงินกันอย่างคับคั่งเพราะนอกจากไผ่ที่มีความสามารถพอจะมาประลองในระดับสูงกว่านี้แล้ว ยังมีดาวรุ่งหน้าใหม่ที่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ที่มีเลเวลสูงกว่ามาได้อย่างงดงามอยู่อีกคน เรื่องที่มีนจะสามารถเอาชนะไผ่ได้หรือเปล่านั้นไม่ว่าใครก็ถกเถียงกันไปทั่วสนาม เมื่อเถียงกันไม่ลงตัวการเดิมพันก็ต้องเกิด ทำให้การประลองรอบนี้เงินเดิมพันจึงเยอะกว่าการประลองรอบชิงระดับต้นของวันอื่น ๆหลายเท่า
“พี่กวี แทงข้างไหนเหรอคะ”หลังจากกวีวางเดิมพันเสร็จ ไอช่าที่รอกวีอยู่ตรงที่นั่งคนดูก็เอ่ยปากถามขึ้นมาด้วยท่าทีสงสัย ปกติกวีไม่ค่อยเล่นพนันนี่นา
“ข้างมีนไง”กวีตอบกลับด้วยท่าทียิ้มแย้มก่อนจะเริ่มเขียนข้อความบางอย่างส่งไปให้มีนที่กำลังรอขึ้นสนามประลองหลังช่วงพักอยู่
[ ผมลงเงินข้างมีนไปสองหมื่นนะ เพราะงั้นอย่าแพ้ล่ะ ]
ข้อความสั้น ๆที่กวีส่งไปทำเอามีนที่นั่งอยู่ข้าสนามสะดุ้งโหยงก่อนจะเหลือบไปมองกวีที่อยู่บนที่นั่งคนดูด้วยท่าทีหวั่น ๆ ตอนแรกคิดว่าถ้าแพ้ก็คงไม่เป็นไร เพราะอีกฝ่ายก็เป็นผู้เล่นเลเวลสูงกว่ามาก แต่อยู่ ๆกวีก็มาเดิมพันกันแบบนี้เหมือนเอาแรงกดดันมหาศาลมาให้เลยไม่ใช่หรือไง คน ๆนั้นกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“เอาล่ะครับ ได้เวลาการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศของรอบระดับต้นกันแล้ว เชิญทุกท่านพบกับเทพธิดาแห่งชัยชนะของพวกเรา มีน ครับ”พิธีกรกล่าวเปิดงานอย่างเอิกเกริก แถมภาพบนหน้าจอยังเปลี่ยนเป็นรูปมีนในช่วงจังหวะที่เอาชนะคู่ต่อสู้มาได้อีกต่างหาก การต่อสู้ของมีนสวยงามและน่าเกรงขามไม่ว่าใครได้มองก็รู้สึกตื่นเต้นกันทั้งนั้น ไม่แปลกเลยที่ผู้ชมจะชื่นชอบกันขนาดนี้
“และผู้ลงแข่งอีกท่าน เจ้าแห่งความเร็วที่เอาชนะคู่ต่อสู้ด้วยความสามารถอันท่วมท้น ด้วยเลเวลที่ห่างกันกว่าสี่สิบเลเวลจะทำให้เทพธิดาของเราลำบากหรือไม่ ขอเชิญทุกท่านพบกับ ไผ่ แห่งกิลด์อัศวินนภาครับ”ทันทีที่พิธีกรประกาศชื่อออกมา ไผ่ก็กระโดดขึ้นมาบนเวทีเก๊กท่าหล่อโดยไม่ได้สนใจเรื่องเลเวลที่ต่างกันของทั้งสองเลย กลับกลายเป็นว่าคนที่อายจะแทบอยากจะลงจากสนามไปทั้ง ๆแบบนี้กลับเป็นมีนเสียมากกว่า เทพธิดาอะไรกัน พวกพิธีกรชอบพูดอะไรเวอร์ ๆอีกกันหมด แถมที่แย่ที่สุดคือระบบแจ้งเตือนว่าเธอได้รับฉายา เทพธิดาแห่งชัยชนะแห่งทันดร้า อีกต่างหาก ตกลงฉายานี้กลายเป็นของเธอแล้วสินะ
“พี่กวี งั้นมีนก็เอาชนะคน ๆนั้นได้เหรอครับ”เจที่นั่งอยู่ข้าง ๆมายด์ถามพลางมองลงไปที่สนามประลอง อีกฝ่ายเป็นผู้เล่นเลเวล 60 แถมชื่อเสียงของไผ่แม้แต่เจก็ยังรู้จัก ในช่วงหลังมานี่ไผ่ต่อยตีกับชาวบ้านไปทั่ว ชนะบ้างแพ้บ้างแต่ก็แสดงถึงระดับฝีมือของไผ่ได้ดีเลย
“ไม่ได้หรอก”กวีตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย หากเป็นผู้เล่นธรรมดาหรือมอนสเตอร์ มีนยังสามารถเอาชนะได้ด้วยความเร็วและประสาทสัมผัสเหนือมนุษย์ของเธอ แต่กับผู้เล่นมากฝีมือแล้วแค่นั้นยังไม่สามารถเอาชนะได้หรอก
“แต่…พี่ลงพนันข้างมีนไม่ใช่เหรอ”เจถามพลางยิ้มเจื่อน ๆออกมา ทำไมถึงไปลงพนันข้างมีนทั้ง ๆที่คิดว่ามีนจะแพ้ล่ะ
“ใช่”กวีหัวเราะด้วยท่าทีสบาย ๆ อย่างที่บอกเขาไม่ชอบเล่นพนันนักหรอก เขาแค่อยากเอาเงินที่ลงพนันไปกดดันมีนดูเท่านั้น หากมีนชนะก็จะกลายเป็นกำไรให้กับกวี แต่หากแพ้กวีก็อยากจะเห็นว่ามีนจะแพ้ยังไง เกมออนไลน์ในโลกเสมือนจริงตลอด 5 ปีที่ผ่านมานั้นเปลี่ยนแปลงความรู้ที่กวีเคยมีไปหลายอย่าง และสิ่งหนึ่งที่กวีรู้ก็คือจำนวนสมาชิกกิลด์หลายพันคนไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรอีกแล้ว ในตอนนี้กิลด์ที่มีขนาดใหญ่จริง ๆต่างมีสมาชิกกันนับแสน อย่างกิลด์กรีนโลตัสเองก็มีสมาชิกกิลด์ร่วมแสนห้าเข้าไปแล้ว การจะเอาชนะคนพวกนั้นกวีไม่สามารถใช้จำนวนคนเท่าเดิมได้อีก หากกำลังทั้งหมดสู้ด้วยกำลังทั้งหมด ต่อให้กวีมียอดฝีมือเข้าช่วยกลุ่มหนึ่งก็ไม่สามารถเอาชนะได้ การดึงตัวเจ และ มีน เข้ามาในปาร์ตี้นั้นเป็นการหาสมาชิกใหม่ที่น่าไว้ใจพอจะยกตำแหน่งสำคัญให้ได้ พูดง่าย ๆก็คือกวีต้องการไพ่ในมือมากขึ้นนั่นเอง
เปรี้ยง!!
ไผ่และมีนเข้าปะทะกันทันทีที่เริ่มการประลอง แต่มีนกลับช้ากว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่เพราะเหนื่อยล้าหรือมีอาการผิดปกติ แต่เพราะน้ำหนักของภาระที่เธอแบกเอาไว้ต่างหาก ถ้าเธอแพ้ความคาดหวังที่กวีมอบให้จะเสียไปทันที แล้วจะให้เธอไม่ระวังได้อย่างไร
“เฮ้ ๆ นี่มันไม่เหมือนตอนแรกนี่นา”ไผ่ว่าพลางพุ่งตัวเข้ามาโจมตีมีนไปหลายครั้ง แม้จะหลบได้แต่มีนก็ถอยออกมาช้ากว่าก่อนหน้านี้มากทำให้ไผ่ตามเข้ามาโจมตีด้วยสกิลต่อไปได้อีกระลอก
“ทำไมมีนเคลื่อนไหวแปลก ๆล่ะครับ”เจถามด้วยท่าทีสงสัย ไผ่ก็เก่งอยู่หรอกที่ทำให้มีนเสียเปรียบได้ทันที แต่ที่ลำบากจริง ๆคือการเคลื่อนไหวของมีนเองที่ช้าลงต่างหาก
“เวลาเดิมพันอะไรสักอย่าง ร่างกายมันจะหนักกว่าปกตินะ”เมฆตอบพลางกอดอกนิ่ง ในยามสงครามแม้จะเป็นแค่สงครามในเกมแต่การแบกรับความหวังของใครสักคนมันหนักอึ้งมาก ๆ ในเวลาที่เมฆเหวี่ยงดาบเพื่อเปิดทางให้กับทุกคน เมฆเองก็ต้องแบกรับความหนักอึ้งนั้นเอาไว้แล้วฝ่าไปให้ได้ ในตอนนั้นหากพลาดขึ้นมาไม่ใช่แค่เงินที่จะเสียไป บางครั้งเมฆต้องพยายามเพื่อไม่ให้ความพยายามตลอดหลายเดือนหรืออาจจะหลายปีของทุกคนต้องสูญเปล่าเลยทีเดียว
“คิดถึงจังเลย ตอนที่พี่กวีฝากให้ไอช่าป้องกันเทวรูปสิงโตในตอนนั้นไอช่าแทบจะหัวใจหยุดเต้นแนะ ถ้าพลาดขึ้นมากิลด์จะแพ้ทันที แบบนั้นมันกดดันเกินไปนะ”ไอช่าว่าพลางยิ้มเจื่อน ๆออกมา
“อย่าบอกนะว่าผมเองก็ต้องเจอแบบนี้”เจถามด้วยท่าทีลำบากใจ แค่เอาเงินเป็นเดิมพันก็ว่าหนักใจแล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าหากตัวเองต้องแบกภาระอย่างความคาดหวังของคนในกิลด์แล้วจะเป็นยังไง
“ถ้าไม่อยากเจอก็แค่เอาความหวังพวกนั้นไปฝากไว้ที่คนอื่นอีกทีก็พอ แต่ถ้าทำแบบนั้นก็เป็นแถวหน้าของกิลด์ไม่ได้หรอกนะ”กวีตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่สายตาของกวีกลับมองไปที่มีนไม่วางตา ตอนนี้มีนไม่สามารถโยนความรับผิดชอบไปให้คนอื่นได้ เธอมีทางเดียวเท่านั้นคือต่อสู้เพื่อไม่ให้กวีต้องเสียเงินไป แต่คู่ต่อสู้ของเธอก็เหนือกว่าเธอมาก ตอนนี้มีนเห็นได้ชัดเลยว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นสนุกอยู่
เคร๊ง!!
มีนกัดฟันแทงดาบสวนออกไปในจังหวะที่ไผ่กำลังใช้สกิลใส่เธอ หากโดนโจมตีเข้าคนเลเวลน้อยกว่าอย่างมีนจะแพ้ในไม่กี่ดาบเท่านั้น หากต้องการชนะก็ต้องโจมตีให้โดนและหลบการโจมตีให้ได้เท่านั้น
“ดีนี่ ข้าอยากเห็นพลังที่แท้จริงของเจ้า”ไผ่หัวเราะร่าก่อนจะเริ่มเข้ามาโจมตีมีนอีกครั้ง แม้ตอนแรกมีนจะเอาแต่กังวลว่าห้ามแพ้เด็ดขาด แต่เมื่อเริ่มต่อสู้แล้วสมองของมีนก็เย็นลง ไม่นานความคิดที่ว่าห้ามแพ้เท่านั้นก็เริ่มเปลี่ยนเป็นจะเอาชนะอีกฝ่ายอย่างไรดี
การแบกรับความหวังของผู้อื่นแค่แบกเอาไว้อย่างเดียวมันไม่พอหรอก ผู้แบกรับมันเอาไว้จะต้องหาทางทำให้มันสำเร็จด้วย แม้โอกาสจะน้อยแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี
เปรี้ยง!!
ทั้ง ๆที่ความเร็วของไผ่เหนือกว่าเพราะทั้งเลเวลและค่าโบนัสที่เลือกอัพ แต่คนที่โจมตีเข้าเป้าก่อนกลับเป็นมีนเสียอย่างนั้น ขอแค่ออกสกิลให้ตรงจังหวะก็สามารถโจมตีให้โดนอีกฝ่ายได้แล้ว
เปรี้ยง ๆ ๆ ๆ ๆ
ไม่ใช่แค่สายตาที่ไวราวกับดวงตาของเหยี่ยว มีนยังได้ดูคอมโบของเมฆมาอย่างใกล้ชิด เรื่องการเรียงคอมโบนั้นมีนเหนือกว่าผู้เล่นธรรมดาไปหลายขั้น เพียงแต่….
“เจ้าคิดว่าเจ้าสู้อยู่กับมอนสเตอร์หรือไง”ไผ่ที่โดนโจมตีไปหลายครั้งพูดออกมาด้วยท่าทีไม่พอใจ คอมโบที่มีนใช้ออกมาร้อยต่อกันไม่มีช่องว่างและสร้างความเสียหายได้อย่างต่อเนื่องก็จริง แต่…
เปรี้ยง!!
ไผ่เหวี่ยงดาบปัดการโจมตีของมีน ก่อนจะใช้สกิลสวนกลับมาจนดาบของมีนแทบปลิว กำลังของคนเลเวลสูงนั้นเหนือกว่าหลายเท่า และคอมโบของมีนก็มีช่องให้ตอบโต้ได้อยู่ แม้มอนสเตอร์ที่กำลังโจมตีแทงค์อยู่จะไม่ทำ แต่คนนั้นสามารถหาทางเอาตัวรอดแล้วตอบโต้กลับมาได้อยู่ดี
“ข้าจะสอนให้เจ้ารู้เองว่าวิชาสังหารนั้นเป็นเช่นไร”ไผ่พูดด้วยท่าทีหลุดโลกไปหน่อย แต่ท่าดาบที่แสดงออกมนั้นกลับดูมั่นคงมาก ตอนนี้ดาบของมีนโดนปัดจนปลิวอยู่เหนือหัว ลำตัวของเธอเลยเปิดโล่งให้โจมตีได้อย่างง่ายดาย แต่มีนก็มองเห็นอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายจะเล่นงานลำตัวแน่ ๆเธอเลยฝืนเอาดาบลงมาป้องกันลำตัวเอาไว้….
เปรี้ยง!!
ดาบของไผ่โจมตีเข้าที่หัวของมีนเสียอย่างนั้นแต่เพราะความเร็วในการตอบสนองของมีนที่สูงมากทำให้เธอยังสามารถหลบได้ทัน แต่ไผ่ที่เห็นมีนในการประลองมาก่อนหน้านี้แล้วเข้าใจข้อนั้นดี
เปรี้ยง ๆ ๆ ๆ
ดาบของไผ่ดึงกลับด้วยความเร็วสูงราวกับการโจมตีก่อนหน้านี้ไม่ได้ใส่แรงอย่างเต็มที่ ก่อนที่ไผ่จะเข้าสู่กระบวนท่าโจมตีด้วยสกิลอย่างรวดเร็ว พริบตานั้นการโจมตีของไผ่ก็กระแทกร่างของมีนเข้าอย่างจังเพราะการเอี้ยวตัวหลบของมีนก่อนหน้านี้ทำให้มีนไม่สามารถหลบการโจมตีครั้งนี้ได้ผล และเมื่อโดนเข้าไปครั้งหนึ่งแล้ว การคอมโบสำหรับสู้กับคนก็เริ่มขึ้น
การสู้กับคนนั้นไม่จำเป็นต้องสร้างความเสียหายสูงสุดเสมอไป ไม่จำเป็นต้องเร่งจังหวะให้พลังชีวิตของอีกฝ่ายลดเยอะที่สุด แต่เป็นการดึงให้คู่ต่อสู้โดนโจมตีต่อเนื่องให้ได้มากที่สุด และอาชีพนักดาบก็เป็นอาชีพที่มีท่าโจมตีกระแทกเยอะที่สุดในสายอาชีพขั้นต้นทั้งหลาย ทำให้มันโดนโจมตีสลับอัดกระแทกจนไม่สามารถหลบหลีกได้อีก และด้วยเลเวลที่ห่างกันมาก พอมีนหลบหลีกไม่ได้เหมือนเดิมพลังชีวิตของเธอก็หายไปจนหมดในเวลาเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น
