ตอนที่ 191 ความเข้าใจผิดใหญ่โต (3)
น่าสงสารยิ่งนัก
“ตาแก่สมควรตาย กล้ารังแกหมาป่าน้อยของข้า!”
เดิมทีนางคิดว่าตาแก่นั่นจะไม่กล้ารังแกหมาป่าน้อยแล้ว คิดไม่ถึง…นางประมาทเกินไป หลิวอวิ๋นเซียวกล้าดีเช่นนี้เมื่อไหร่กัน?
กล้ารังแกหมาป่าของนางหรือ?
“วู วู วู”
หมาป่าสีขาวสะอึกสะอื้น
ข้าโดนรังแกเยอะมาก แต่ข้าไม่พูด…
“หมาป่าน้อย เขารังแกเจ้าอย่างไร?” เฟิงหรูชิงข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันถาม
หมาป่าสีขาวครวญครางคำรามอยู่สองที มันยกก้นขึ้นใช้อุ้งเท้าชี้ไปที่รูก้น
ตาแก่นั่นคิดอยากได้เทียนหลิงกั่วที่มันแอบซ่อนไว้ในนี้ โลภมากคิดอยากแย่งของของข้า!
แต่ว่า…
เฟิงหรูชิงก้มลงมองท่าทางของหมาป่าสีขาว ทันใดนั้นก็เหมือนมีฟ้าผ่าลงมา ร่างของนางแข็งทื่อ
หลิวอวิ๋นเซียวเขา…เขา…ข่มเหงหมาป่าน้อยของนาง?
หมาป่าน้อยของนางยังเป็นหมาป่าที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาอยู่ ต้องมาถูกเขายึดเอาครั้งแรกไปเช่นนี้น่ะหรือ?
หมาป่าสีขาวเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของเฟิงหรูชิงก็นึกว่านางเข้าใจความหมายของตน มันร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง จมูกน้อยๆ สูดฟุดฟิด เห็นแล้วเฟิงหรูชิงก็พลอยปวดใจ
เป็นเพราะนาง ทั้งหมดต้องโทษนางเอง
นางไม่ควรให้หมาป่าน้อยไปปล้น ทำให้หมาป่าน้อยต้องเสียความบริสุทธิ์…
“หมาป่าน้อย เจ้าวางใจ ข้าจะแก้แค้นให้เจ้าแน่! ใครทำร้ายเจ้าข้าก็จะทำให้มันผู้นั้นต้องสูญเสียทั้งฐานะและชื่อเสียง ตายไปดีกว่าอยู่!”
เฟิงหรูชิงกัดฟันอย่างเหี้ยมโหด ไฟแค้นนั้นเผาไหม้อยู่ในอกนาง ทำให้เส้นเลือดที่ขมับนางเต้นตุบๆ
หมาป่าสีขาวมองเฟิงหรูชิงด้วยความสงสัย ราวกับไม่เข้าใจความหมายของนาง
ถึงแม้…ตาแก่จะอยากแย่งเทียนหลิงกั่วไปจากมัน แต่ก็ยังไม่ได้ไปนี่? นายท่านบอกว่าจะแก้แค้นให้มัน หมายความว่าอย่างไรกัน?
แต่ทว่า ไม่รอให้หมาป่าสีขาวได้ทันเข้าใจในความหมายของท่าทีเฟิงหรูชิง ก็เห็นหญิงสาวก้มหน้าลงมาลูบหัวมันแผ่วเบา
น้ำเสียงของนางอ่อนโยนอย่างที่มันไม่เคยได้ยินมาก่อน อบอุ่นและกระตุ้นเส้นประสาทของมัน ทำให้หมาป่าเช่นมันมีความสุขยิ่งนัก
“หมาป่าน้อย วันนี้ข้าผิดต่อเจ้าแล้ว อีกเดี๋ยวเจ้าไปรับเทียนหลิงกั่วห้าผล ถือว่า…ข้าปลอบใจเจ้า”
หมาป่าน้อยของนางน่าสงสารเหลือเกิน อายุยังน้อยต้องมาประสบพบเจอความกับความทรมานเช่นนี้
เหตุใด…หลิวอวิ๋นเซียวจึงวิปริตเช่นนี้กัน? หรือจะเป็นเพราะเขาเป็นหม้ายมานาน จนเห็นหมาป่างดงาม? ห้ามใจไม่ได้ชั่วขณะก็เลย…
ประโยคนั้นของเฟิงหรูชิงทำเอาหมาป่าสีขาวลืมความน้อยเนื้อต่ำใจไปจนหมดสิ้น ดีใจร้องเอ๋าว์เอ๋าว์เอ๋าว์ไม่หยุด
ไปครั้งนี้นับว่าไม่ขาดทุน!
ไม่เพียงแต่ได้กินยาวิเศษตระกูลหลิวมากมาย นายท่านยังให้เทียนหลิงกั่วมันอีกห้าผล!
นั่นเทียนหลิงกั่วห้าผลเชียวนะ!
คนตระหนี่เช่นนายท่านปกติแล้วเกินมาผลเดียวยังไม่ได้ ตอนนี้หยิบออกมาทีเดียวห้าผล! ตื่นเต้นจนหัวใจดวงน้อยของมันจะหลุดออกมาข้างนอกแล้ว!
มีความสุข!
ได้เห็นท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวของหมาป่าสีขาว เฟิงหรูชิงทอดถอนใจยิ่งปวดใจยิ่งกว่าเก่า
ดูเหมือนว่า…หมาป่าสีขาวยังไม่รู้ว่าการกระทำของหลิวอวิ๋นเซียวหมายถึงอะไรสินะ ดังนั้น หลังจากที่มันประสบพบเจอกับความทรมานเช่นนี้แล้ว มันจึงลืมได้เร็วเพียงนี้ ไม่หลงเหลือร่องรอยไว้ในใจ
แต่ว่า ไม่ว่าหมาป่าสีขาวมีหรือไม่มีร่องรอย นางก็จะไม่ยอมปล่อยตาแก่นั่นไปเป็นอันขาด!
เฟิงหรูชิงกวาดสายตาเย็นชาลงด้านล่าง หมัดของนางกำแน่นลมหายใจหนัก
ในความเป็นจริงแล้ว ที่เฟิงหรูชิงคิดไปเช่นนั้นก็เพราะ เพราะ…หมาป่าสีขาวไม่เคยเช็ดก้นเลยสักครั้ง กลิ่นฉี่กลบกลิ่นเทียนหลิงกั่วเสียสนิท บวกกับเฟิงหรูชิงไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเอาเทียนหลิงกั่วไปซ่อนในสถานที่ซ่อนเร้นเช่นนั้น
ดังนั้น ความเข้าใจผิดจึงได้…ใหญ่โตเสียแล้ว…
…………………………
ตอนที่ 192 ดื่มเหล้ากับกั๋วซือ? (2)
แสงอาทิตย์สาดส่องยามเช้า
ร่างงูเขียวที่อยู่ใต้ผืนน้ำขยับเล็กน้อย ไม่นานก็ค่อยๆ ลืมตางูสีเขียวหยกคู่นั้นขึ้น
หลับไปครั้งนี้…สบายจริงเชียว
มันคายฟองให้ลอยขึ้นไปด้านบนกำลังจะหาว ทันใดนั้นนัยน์ตาสีเขียวของมันก็หดลงกะทันหัน จ้องมองเงาร่างหนึ่งใต้แสงอาทิตย์ยามเช้าด้วยความดีใจ
ใต้แสงอาทิตย์ ชายชุดขาวยิ่งกว่าหิมะ เยือกเย็นราวกับเทพเซียน
เขาหันหลังให้ชิงจู๋ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ ร่างนั้นไม่ได้สนใจอะไรราวกับเทพเซียนในภาพวาด สิ่งมีชีวิตต้องตกตะลึงในความงดงามนี้
“นายท่าน!”
นายท่านกลับมาแล้ว?
ในที่สุดมันก็ไม่ต้องคอยอกสั่นขวัญแขวนอีกแล้ว ภายใต้ความยินดี ชิงจู๋ดีดตัวขึ้นมาจากในบ่อน้ำแล้วพุ่งไปทางชายที่อยู่ตรงหน้าทันที…
ทันใดนั้น…
ชายที่อยู่ด้านหน้าหันกลับมาคว้ามือจับ ชิงจู๋ยังไม่ทันได้เขาสู่อ้อมออกเอาก็ถูกเขาจับเอาไว้ในมือเสียก่อน
“นายท่าน องค์หญิงจะถูกเจ้าหนูคนหนึ่งแย่งไปแล้ว เจ้าหนูนั่นชื่อฉินเฉินอะไรสักอย่าง เฟิงหรูชิงพาเขามาในวังมาหาข้าครั้งหนึ่ง!”
หนานเสียนกลับมาถึงชิงจู๋ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยฟ้องเขา ตางูของมันเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ น่าสงสารนัก
แววตาหนานเสียนเข้มขึ้นมาเล็กน้อย
ฉินเฉิน?
ในหัวเขาปรากฏภาพเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายเฟิงหรูชิงเมื่อครั้นนั้นอย่างไม่อาจห้าม แววตาที่เย็นชาอยู่แล้วกลับเย็นยะเยือกขึ้นไปอีก
“จริงสิ นายท่าน นายท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไรกัน?” เสียงชิงจู๋แฝงด้วยความน้อยใจ “หากท่านกลับมาช้ากว่านี้อีกสองสามวัน ข้าคงจะ…กลายเป็นซุปงู ถูกองค์หญิงกับชายชู้นั่นเอาไปแบ่งกันกินแล้ว!”
หนานเสียนใช้แววตาสับสนกวดมองไปยังชิงจู๋ “ข้ากลับมาเมื่อวาน”
แต่ชิงจู๋หลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ
“…”
ชิงจู๋นิ่งชะงัก นายท่านกลับมาเมื่อวาน…มันกลับไม่รู้สึกตัวเลยหรือนี่?
มันกลัวว่าหนานเสียนจะรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ แม้แต่เขากลับมาแล้วยังรู้สึกตัว มันรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ท่าทางมีความสุขเสียเต็มประดา
“นายท่าน พวกเราต้องไปไล่ชายชู้นั่นหรือไม่? แค่เห็นเขาข้าก็รู้สึกไม่ดีแล้ว!”
หนานเสียนราวกับกำลังคิดเรื่องบางอย่างอยู่
“เจ้าไม่ได้อยู่ข้างกายนาง?”
“เอ่อ…”
อยู่ข้างกายองค์หญิง เช่นนั้นแล้วมันจะยังมีชีวิตอยู่รอนายท่านกลับมาหรือ?
น้ำเสียงชิงจู๋แผ่วเบา “นายท่าน องค์หญิงนาง…จะเอาข้าไปทำซุปงูให้ฝ่าบาทเสวย ข้ากลัว…”
“อ้อ”
อ้อ?
ตาของชิงจู๋เบิกกว้างในทันที
เดี๋ยวของนายท่านหมายความว่าอย่างไร? หมายความว่าเขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดมันจึงไม่ยินยอมติดตามองค์หญิงหรือหมายความว่า…เขายืนยอมให้องค์หญิงเอามันไปกิน?
หนานเสียนหลุบตาลงต่ำ จ้องมองงูน้อยที่ถูกเขาจับไว้ในมืออย่างจริงจัง ริมฝีปากยกขึ้นราวกับกำลังแย้มยิ้มบางๆ แววตายังคงเย็นยะเยือกเฉกเช่นดวงจันทร์ดังเดิม
“ซุปงู…นับว่าเป็นของบำรุงชั้นดีทีเดียว แล้วยิ่งเป็นซุปเจ้า นาง…ตาแหลมนัก”
ว้า!
ชิงจู๋ตื่นเต้นจนแทบจะดีดตัวออกมา ร่างงูของมันสั่นไปทั้งตัว เสียงสั่นเครือ น้ำตาแห่งความน้อยใจเอ่อล้นอยู่ในดวงตา
“นายท่าน เมื่อก่อนท่านไม่ได้เป็นเช่นนี้ ท่านเปลี่ยนไป ท่านไม่ใช่นายท่านที่ข้าเคยรู้จักอีกแล้ว!”
จริงสิมันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของนายท่าน เพราะเหตุนี้นายท่านจึงไม่รักมันแม้แต่น้อย เพื่อมนุษย์ผู้หญิงแล้วจะเอามันไปทำซุปงู…
ฮือฮือ จะหนีออกจากบ้าน จะไม่กลับมาอีกเลย!
…………………
Related
