ตอนที่ 207 ก้าวสู่ระดับเจินอู่ (1)
สวนใหญ่ตระกูลถาน
ภายในสวนที่เงียบเหงา มีเพียงเสียงครวญครางดังเข้ามาในหูราวกับเข็มแทงเข้ามากลางใจหลิวอวี้เฉินอย่างแรง
ใจของเขาเจ็บจนมิอาจถอนตัว แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดมองไปยังประตูห้องที่ปิดมิดชิด
สุดท้ายแล้วเขาก็ปิดประตูออกก้าวข้ามธรณีประตูไปช้าๆ
…
บนเตียงถานซวงซวงนอนด้วยความทุกข์ทรมาน หลังของนางมีเลือดซึมออกมาไม่หยุด ร่างทั้งร่างราวกับไร้พลังชีวิต หน้าขาวซีดไม่มีสีเลือด น่าสงสารเวทนานัก
นางสัมผัสได้ว่ามีคนยืนอยู่หน้าประตู เปลือกตาขยับเล็กน้อยแต่ก็ต้องปิดลงอย่างไร้เรี่ยวแรงในที่สุด มุมปากยกยิ้มเย็น
“ซวงเอ๋อร์…” หลิ่วอวี้เฉินเห็นหญิงสาวที่เขารักใจก็กระตุก หายใจด้วยความเจ็บปวด “ขอโทษ ขอโทษเจ้าจริงๆ …”
เปลือกตาถานซวงซวงปิดสนิทบดบังความเย็นชาในแววตาไว้ ตอนที่นางลืมตาขึ้นความเย็นยะเยือกทั้งหมดก็หายไปแล้ว เหลือไว้เพียงความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างหาที่สุดมิได้
“อวี้เฉิน เหตุใดจึงหลายวันเช่นนี้กว่าท่านจะมาหาข้า”
หลิ่วอวี้เฉินสีหน้าแข็งทื่อ เขาไม่รู้จะบอกถานซวงซวงอย่างไรว่าท่านพ่อของเขาไม่ให้เขามาบ้านตระกูลถานอีก กลัวว่าจะถูกตระกูลถานทำให้พลอยเหนื่อยไปด้วย
อีกทั้ง ท่านพ่อยังบีบบังคับให้เขาไปสู่ขอเฟิงหรูชิงหญิงงูพิษนั่นอีก
ครั้งนี้ต่อให้เขาตายก็จะไม่ยอมสู่ขอนางแล้วปล่อยให้หญิงที่รักเขาเท่าชีวิตต้องเสียใจอีก
“ซวงเอ๋อร์ ตระกูลหลิ่ว…ก็มีเรื่องนิดหน่อยข้าเลยมาช้า” หลิ่วอวี้เฉินเดินไปที่ด้านหน้าเตียงของถานซวงซวง ลูบเส้นผมนางด้วยความอ่อนโยน ดวงตาของเขามองลงไปเห็นเสื้อที่ย้อมด้วยสีแดงของเลือดแล้วก็ปวดใจ “เจ้าได้รับความอยุติธรรมแล้ว”
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาซวงเอ๋อร์ก็ไม่ต้องเจ็บหนักสาหัสเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเฟิงหรูชิงก็คงไม่มุ่งเป้าไปที่ซวงเอ๋อร์
เขาผิดต่อซวงเอ๋อร์ก่อน ชีวิตนี้เขาจะไม่มีทางผิดต่อนางอีก!
“ข้าได้รับความอยุติธรรมจริงๆ ที่ข้าน้อยเนื้อต่ำใจไม่ใช่เพราะต้องรับสองร้อยไม้แทนท่านกับท่านป้า ข้าแค่น้อยใจที่ข้าทำเพื่อท่านถึงเพียงนี้แล้ว ท่านกลับเพิ่งจะมาเยี่ยมข้าวันนี้” ถานซวงซวงหัวเราะด้วยความสังเวชใจ นัยน์ตามีน้ำตาเอ่อคลอ “หลิ่วอวี้เฉิน ข้ารักท่านเช่นนี้แต่ท่านกลับทำเช่นนี้กับข้า!”
หลิ่วอวี้เฉินปวดใจคว้าเอามือถานซวงซวงมากุมไว้ สีหน้าสง่างามฉายแววเย็นชา
“ซวงเอ๋อร์เป็นเพราะข้าไร้ประโยชน์ ทำให้เจ้าต้องพบเจอกับความทุกข์ทน วันหน้าข้าจะไม่ให้ใครรังแกเจ้าได้อีก!”
ชาตินี้คนที่รักเขาที่สุดก็คือซวงเอ๋อร์
เฟิงหรูชิงผู้หญิงคนนั้นก่อนหน้านี้พูดเต็มปากเต็มคำว่าจะไม่แต่งกับใครนอกจากเขา ตอนนี้กลับทำเขาอับอายต่อหน้าทุกคน แล้วยังภายในช่วงเวลาแค่พริบตาเดียวก็เข้าไปสู่อ้อมกอดชายอื่นเสียแล้ว!
ความอัปยศอดสูเช่นนี้เขาไม่มีวันยอมรามือ!
ถานซวงซวงพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่เพียงแค่ขยับความเจ็บปวดจากแผลฉีกขาดก็แล่นมาจากด้านหลัง นางสูดหายใจเย็นเฉียบแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง
แววตาหลิ่วอวี้เฉินตื่นตระหนก “ซวงเอ๋อร์ แผลของเจ้าสาหัสนักอย่าขยับมั่วซั่ว จริงสิ หมอล่ะ เหตุใดไม่มีหมอมาดูแผลให้เจ้า”
ถานซวงซวงยิ้มเย็นหลับตาลง
ตระกูลถานจบสิ้น บรรดาหมอที่เคยผูกพันกับตระกูลถานก็พากันตีจาก ต่อให้ไปเชิญมาจากข้างนอกคนพวกนั้นพอรู้ว่านางผิดใจกับองค์หญิงก็ไม่มีผู้ใดกล้ามาดูแผลให้นาง
แต่ทว่า เรื่องนี้ไม่มีความจำเป็นจะต้องรับรู้แล้ว
“องค์หญิงมีรับสั่งลงมามิให้ผู้ใดรักษาข้า หากมีหมอกล้าขัดขืนคำสั่งนาง นางจะให้คนฆ่าหมอผู้นั้นเสีย ข้าย่อมทนไม่ได้ที่จะให้คนที่ไม่รู้อะไรด้วยต้องมาตายเพื่อข้า ก็เลยให้พวกเขาออกไป”
………………………………
ตอนที่ 208 ก้าวสู่ระดับเจินอู่ (2)
ปึ้ง!
ความโกรธพุ่งขึ้นไปบนศีรษะจนเลือดเขาไหลย้อนกลับ แววตาโกรธแค้น หมัดที่กำแน่นส่งเสียงลั่น เส้นเลือดบนใบหน้าเต้นตุบ
“เฟิงหรูชิง คิดไม่ถึงว่านางจะโหดร้ายเยี่ยงนี้!” เฟิงหรูชิงกับซวงเอ๋อร์เทียบกันแล้ว…คนหนึ่งเป็นหญิงโหดร้ายที่ใครๆ ก็ต้องโทษนาง อีกคนเป็นดอกบัวสดใสที่งอกออกจากดินโคลนแต่กลับไม่แปดเปื้อน
เขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดจึงมีคนโหดร้ายถึงเพียงนี้อยู่ ซวงเอ๋อร์ไม่เคยทำเรื่องผิดอะไรเลยแต่ เฟิงหรูชิงกลับคอยสร้างความลำบากให้นางไปเสียทุกเรื่อง! ตอนนี้นางจะบีบให้ซวงเอ๋อร์ ต้องตายไปจริงๆ หรืออย่างไร?
“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย เดี๋ยวข้าจะไปตามคนมาดูแผลให้เจ้า หลังแผลเจ้าหายดีข้าจะพาเจ้าไปทานอาหารที่หอแห่งแรก ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้หอแห่งแรกมีอาหารบำรุงสุขภาพ สามารถรักษาโรคและบาดแผลได้ ต้องมีประโยชน์ต่อบาดแผลเจ้าแน่”
เพียงแค่ราคาสูงไปเสียหน่อย ทว่าเพื่อซวงเอ๋อร์ต้องจ่ายเท่าไรก็คุ้มทั้งนั้น
ที่เสียดายเพียงอย่างเดียวคือ อาหารเพื่อสุขภาพของหอแห่งแรกไม่อนุญาตให้นำออกมา มิเช่นนั้นวันนี้เขาคงไม่มามือเปล่าเช่นนี้
ภายในห้องเงียบลง
ผ่านไปสักพักน้ำเสียงน่าสังเวชของถานซวงซวงถึงจะดังขึ้น ทุกประโยคเหมือนกับค้อนหนักๆ ทุบลงบนใจหลิ่วอวี้เฉิน
“อวี้เฉิน หากท่าน…ไม่ก่อเรื่องให้ข้าแต่แรกจะดีแค่ไหนกัน? ข้าก็ไม่ต้องต้องโทษจากองค์หญิง บาดเจ็บไม่มีคนรักษา แล้วยังทำให้ท่านพ่อถูกปลดออกจากการเป็นขุนนาง” ถานซวงซวงยิ้มข่มขื่นเอ่ย “หรือข้าควรจะรู้ตัวเองแต่แรก นางเป็นถึงองค์หญิงต่อให้นางจะทำเรื่องเลวร้ายมากมายเพียงใดก็มีฝ่าบาทคอยหนุนหลัง”
หลิ่วอวี้เฉินชะงัก เขาไม่เคยคิดเลยว่าถานซวงซวงจะเอ่ยถ้อยคำเช่นนี้ออกมา
จริงอยู่ที่เขาเป็นคนทำให้ซวงเอ๋อร์ต้องเหนื่อย หากไม่ใช่เขาก่อเรื่องให้นาง นางคงไม่ต้องรับความทุกข์ทนมากมายเพียงนี้ แล้วยังทำให้ถานไท่ฟู่ถูกปลดจากตำแหน่งขุนนาง
ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของเขา!
ในใจหลิ่วอวี้เฉินเกิดความรู้สึกผิด เขากำหมัดแน่นไม่ส่งเสียงใดๆ
“อย่างไรเสียท่านพ่อของข้าก็ถูกปลดแล้ว เสนาบดีหลิ่วต้องไม่ยอมให้ข้าและท่านไปมาหาสู่ กันแน่…” ถานซวงซวงหลับตาลงรอยยิ้มแห่งความอ้างว้าง
“ช่างเถอะ ช่างเถอะ เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะข้าหาเรื่องเอง ข้ายอมรับ”
“ซวงเอ๋อร์ ข้ามิให้เจ้าพูดจาไร้สาระ!” หลิ่วอวี้เฉินนัยน์ตาแดงก่ำ พยายามกุมมือนางเอาไว้
“เจ้าทำเพื่อข้ามากมายเช่นนี้ ชาตินี้มิมีผู้ใดรักข้ามากกว่าเจ้า ข้าจะต้องสู่ขอเจ้ามาเป็นภรรยาแน่”
หากเปลี่ยนเป็นหญิงอื่นเขาเลือกแน่ แต่ไม่เลือกนาง นางจะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ซวงเอ๋อร์พิจารณาเพื่อเขา ทำเพื่อเขายอมเสียสละตัวเอง
หญิงสาวยอดเยี่ยมสมบูรณ์แบบเช่นนี้เขามีสิทธิ์อะไรทำให้นางผิดหวัง?
ไม่ว่าใครจะห้ามอย่างไรนางก็ต้องเป็นภรรยาของเขา!
ถานซวงซวงหันหน้าไปไม่มองหลิ่วอวี้เฉิน
“ข้าได้ยินมา หลายวันนี้เสนาบดีหลิ่วไม่ยอมให้ท่านออกนอกจวน แล้วยัง…บังคับให้ท่านสู่ขอ องค์หญิง หากองค์หญิงชอบท่าน ท่านคิดว่าข้ายังมีโอกาสหรือ?”
หลิ่วอวี้เฉินขมวดคิ้ว “นางมีกั๋วซือแล้วไม่มีทางมาตามวุ่นวายข้าอีก”
ถานซวงซวงฉีกยิ้มประชด “แต่อวี้เฉินท่านเคยคิดหรือไม่ว่า เฟิงหรูชิงไม่มีอะไรดีเลยแล้วกั๋วซือ จะชอบนางได้อย่างไร? เพียงแต่เฟิงหรูชิงนางใช้ตำแหน่งองค์หญิงของตัวเอง บีบบังคับให้กั๋วซือออกมาแสดงละครให้นางก็เท่านั้น จุดหมายก็เพื่อโอ้อวดว่านอกจากท่านแล้วนางสามารถดึงดูดชายอื่นได้ เช่นนี้แล้วบางทีท่านอาจจะสนใจนางมากยิ่งขึ้น…”
“แต่ว่าข้าไม่โทษนาง เดิมความรักก็ไม่ใช่เรื่องผิด นางทำเพื่อท่าน ใช้วิธีมากมายมันก็เป็นเรื่องธรรมดา” ถานซวงซวงหลับตาลง แพขนตาของนางสั่นไหวเปียกชุ่มด้วยน้ำตาดั่งหยาดฝนบนดอกหลีฮวา[1]
………………………
