ตอนที่ 501 ขอคารวะเหล่านักรบชายแดน (1)
หลังจากออกคำสั่งเรียบร้อย เฟิงหรูชิงก็หันไปหาหนานเสียน บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา
งดงามหยาดเยิ้มที่สุดในโลกหล้า
“กั๋วซือ”
“หือ?”
“คนของจวนเฟิงอวิ๋น…ความสามารถอาจด้อยไปบ้าง เพื่อไม่ให้คนจากพรรคเภสัชเทพมาเอาตัว
กู้เจิ้นหยางไป ถ้าอย่างนั้น เจ้าไปแทนข้าหน่อยได้หรือไม่”
กั๋วซือสามารถพากู้เจิ้นหยางมาจากพรรคเภสัชเทพได้ คาดว่า…คงจะมีแต่เขาที่สามารถจับตาดู
กู้เจิ้นหยางได้
“ตกลง” หนานเสียนยิ้มน้อยๆ เขาไม่มีทางปฏิเสธคำขอใดของนางได้
เหลยอวิ๋นและบรรดาผู้คนที่ถูกหาว่าความสามารถด้อยกว่า “…”
“เสี่ยวชิง ข้าจะไปกับเจ้า”
ถังอิ่นเห็นเฟิงหรูชิงกำลังหันหลังจากไป นางรีบร้อนตามเฟิงหรูชิงไปอย่างรวดเร็ว
“อิ่นเอ๋อร์!”
น้ำเสียงของถังซื่อฟังดูเจ็บปวด เขาส่งเสียงอ้อนวอนดังไล่หลังถังอิ่น
“ข้าผิดเอง พวกข้าผิดเอง ขอร้องเจ้าล่ะ…เจ้าอย่าทอดทิ้งสกุลถัง…”
ฝีเท้าของถังอิ่นชะงักไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็จากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง
เหลือเพียงคนสกุลถังที่จมดิ่งลงสู่ห้วงของความเสียใจ
ถังซานถอนหายใจ “นี่เป็นบาปกรรมที่ท่านเจ้าบ้านและถังอวี้ทำไว้ แต่วันนี้ทั้งสกุลถังต้องมาชดใช้แทน”
น่าเสียดายที่วันนั้นเขาไม่ได้อยู่ที่บ้านสกุลถัง จึงไม่รู้ว่าพวกถังซื่อกับถังอิ่นมีกรณีพิพาทอะไรกัน ถึงทำให้วันนี้…นางดูไร้เยื่อใยได้เพียงนี้
เฟิงหรูชิงเพิ่งไปได้ไม่นาน ทันใดนั้นก็มีคนจากพรรคเภสัชเทพปรากฏตัวขึ้น
คนเหล่านี้คือคนที่แต่ก่อนกู้เจิ้นหยางส่งมาทำลายสกุลถัง แต่เพราะว่าความไวของหนานเสียน จึงมาถึงเมืองเยว่ก่อนพวกเขา คนพวกนี้มาสายเกิน
แต่ว่า…
มีหนานเสียนอยู่ คนเหล่านี้ก็ไม่มีทางช่วยกู้เจิ้นหยางได้ ทำได้แค่มองดูเขาจูงกู้เจิ้นหยางไปด้วยความไม่เต็มใจ
กู้เจิ้นหยางเดินอย่างช้าๆ ดวงตาของเขาจ้องดูหรงเยียนที่เดินอยู่ข้างหน้าแบบไม่กะพริบตา เพื่อจดจำภาพนางไว้ เขากลัวว่า…ต่อไปจะไม่มีโอกาสได้พบนางอีก…
“หรงเยียน ชาตินี้ ข้าได้พบเจอเจ้าอีกครั้งก็เพียงพอแล้ว”
ไม่เสียใจอีกต่อไป
กู้เจิ้นหยางนึกถึงภาพความทรงจำวันนั้นขึ้นมา หรงเยียนนำทหารไปยังแคว้นหลงอ้าว บังคับให้จักรพรรดิแห่งแคว้นหลงอ้าวส่งตัวองค์ชายใหญ่ที่สังหารประชาชนตามอำเภอใจออกมาให้นาง
ในตอนนั้นนางช่างสง่างามและน่าเกรงขาม
นางไม่รู้เลยว่าเขายืนมองเหตุการณ์อยู่ท่ามกลางฝูงชน
แต่เขา…กลับนำภาพนางที่ดูงามสง่าสลักไว้กลางใจ วนเวียนอยู่ในนั้นชั่วชีวิตไม่มีทางออกมาได้
หากชาติหน้ามีจริง…
ข้าจะไม่เห็นชีวิตผู้คนเป็นผักปลา
ข้าจะไม่บีบบังคับเจ้าด้วยการทำร้ายคนที่เจ้ารัก
และข้าจะไม่ขอใช้กำลังบีบบังคับพาตัวเจ้าไป
หากข้าแข่งขันกับเฟิงเทียนอวี้อย่างยุติธรรม เจ้าจะเลือกข้าหรือไม่
ไม่มีใครตอบเขาได้
แม้แต่ลมก็ยังสงบเงียบ มันพัดผ่านเส้นผมของเขาไป แต่ไม่อาจปัดเป่าความทุกข์ในใจของเขาได้…
…
สนามรบ
อาทิตย์ยามอัสดงงดงาม
เลือดแดงฉานไปทั่วแผ่นดิน เหล่าทหารล้มตายจมกองเลือด กองสูงราวกับภูเขา
สงคราม คลุ้งกลิ่นคาวเลือดอำมหิตมาแต่ไหนแต่ไร ไม่มีใครชอบสงคราม
แต่เหล่านักรบชายแดนนั้น ยอมละทิ้งเวลาที่จะได้อยู่กับครอบครัว สละชีวิตที่แสนสงบและสุขสบาย เพื่อมาปกป้องชายแดนแห่งนี้
เพื่อจะได้ปกป้องบ้านเมืองและราษฎร
ผู้มีฌานแก่กล้าจากแคว้นต่างๆ สามารถเข้าเมืองได้โดยไม่ต้องผ่านชายแดน ดังนั้นแคว้น
หลิวอวิ๋นจึงตกอยู่ในอันตราย
แต่กองกำลังศัตรูนั้นไม่สามารถบุกเข้าเมืองตามอำเภอใจได้ จึงจำเป็นต้องผ่านชายแดน
ดังนั้น พวกเขาจึงจำเป็นต้องสู้ตายเพื่อขัดขวางคนเหล่านั้น
…………………
ตอนที่ 502 ขอคารวะเหล่านักรบชายแดน (2)
“ท่านพ่อ นี่มันก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว”
น่าหลานจิ้งฟันกระบี่ไปที่หัวของศัตรู เลือดกระเด็นใส่ใบหน้าที่สง่างามของเขา แววตาของเขามุ่งหมายจะเอาชีวิต “นี่ก็ครึ่งเดือนแล้ว หากยังสงครามยังยืดเยื้ออีกละก็พวกเราจะไม่มีเสบียงแล้ว ไม่ใช่แค่จะฆ่าคนกลุ่มนี้ไม่ได้ แต่ยังจะหมดแรงในสนามรบอีกด้วย”
ใบหน้าด้านซ้ายของน่าหลานฉางเฉียนไม่สง่างามเช่นเดิม
แผลฉกรรจ์เป็นรอยบากยาวตั้งแต่มุมปากไปจนถึงหางตา
เลือดนั้นแห้งไปนานแล้ว เหลือเพียงร่องรอยสีน้ำตาล กระบี่ของเขาคร่าชีวิตคนไปแล้วนับไม่ถ้วน แม้แต่รูปร่างของกระบี่เองนั้นก็ไม่เหลือเค้าโครงเดิม
“จิ้งเอ๋อร์ เจ้ายังจำกฎทหารของสกุลน่าหลานได้หรือไม่” น่าหลานฉางเฉียนใช้กระบี่แทงลงไปที่อกของศัตรู
สายตาของเขามองผ่านเหล่านักรบทั้งหลายที่กำลังต่อสู้ไปหยุดอยู่ที่แม่ทัพของฝ่ายศัตรู สีหน้าของน่าหลานจิ้งเย็นยะเยือกราวภูเขาน้ำแข็ง ที่สุดแล้วเขาก็แสดงสีหน้า เขาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ น้ำเสียงมีพลัง
“คนสกุลน่าหลาน ยอมตายในสนามรบ แต่จะไม่ยอมตกเป็นเชลยของศัตรู!”
หลังจากปีที่ผู้เฒ่าเว่ยถูกจับกุมตัวไป น่าหลานหูจึงตั้งกฎทหารขึ้นมา
ยอมตายในสนามรบ แต่จะไม่ยอมแพ้!
ยอมตายในสนามรบ แต่จะไม่ให้โอกาสศัตรูจับทั้งเป็น!
เพราะหากตกอยู่ในเงื้อมมือของศัตรูแล้ว นั่นยิ่งกว่าตายทั้งเป็น แทนที่จะทนความทุกข์ระทมและความอับอายขายขี้หน้า อย่างนั้น…ตายเสียยังจะดีกว่า!
“ฮ่าๆ ๆ ๆ!” พลังของน่าหลานฉางเฉียนสูญเสียไปพอสมควร เขาแทงกระบี่ลงพื้นดินอย่างแรง ถึงพยุงร่างกายไว้ได้ ใบหน้าที่มีรอยแผลหัวเราะลั่นออกมา
“ขุนศึกสกุลน่าหลานทั้งหมดฟังทางนี้! ครั้งนี้พวกเราหมดหนทางมีชีวิตรอดกลับไป!”
น้ำตาของเขาไหลลงมา ใบหน้าแฝงไปด้วยความทุกข์ระทม
“ข้ารู้ ว่าพวกเจ้าอยากกลับบ้าน แต่พวกเจ้าทำเพื่อปกป้องแคว้นหลิวอวิ๋นมาตลอดสิบปีไม่เคยเปลี่ยน! สิบปีที่ผ่านมานี้ พวกเจ้าสกัดกั้นการโจมตีมาไม่รู้กี่ครั้ง ต่อต้านศัตรูมานับไม่ถ้วน!”
เขาชักกระบี่และพุ่งเข้ากลางฝูงศัตรูอีกครั้ง ต่อสู้อย่างดุเดือด
ทุกครั้งที่เขาฟันกระบี่ลง เมื่อนั้นก็จะมีคนล้มลงบนพื้น
“แต่ตอนนี้ บางที พวกเราอาจจะตายกันทั้งหมดที่นี่!” เสียงของเขาสั่น แต่น้ำเสียงไม่มีความอ่อนแอเลย มันฟังดูฮึกเหิม “แต่ว่าไม่เป็นไร เมื่อพ่อเห็นข้าไม่ได้กลับบ้านมานาน จะต้องส่งกำลังมาเสริมแน่นอน!”
“ขอเพียงคราวนี้เราสกัดกั้นไว้ได้ ก็เท่ากับสามารถปกป้องแคว้นหลิวอวิ๋นและราษฎรได้นับไม่ถ้วน!”
เหล่านักรบทั้งหลายยืดอกผาย พวกเขาคือนักรบของสกุลน่าหลาน พวกเขามีภารกิจของตนเองบ้านเมืองที่อยู่เบื้องหลัง ไม่ได้มีเพียงแต่ราษฎรที่ไม่มีกำลังต่อสู้ แต่ยังมีลูกเมียของพวกเขาอีกด้วย
พวกเขาจะไม่ยอมให้คนในครอบครัวกลายเป็นคนในบ้านเมืองที่สูญเสียเอกราช! และจะไม่ยอมให้ราษฎรนับไม่ถ้วนต้องตาย ดังนั้นนี่คือหน้าที่และความปรารถนาของพวกเขา
จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!
“น่าหลานฉางเฉียน” เฝิงชิงแม่ทัพของแคว้นศัตรูพุ่งมาอยู่ตรงหน้าของน่าหลานฉางเฉียน เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ข้าแนะนำเจ้า จงยอมสวามิภักดิ์ต่อแคว้นจื่ออวิ๋นของพวกข้า ไม่แน่ว่าพวกเจ้าอาจจะมีทางรอด”
“คนสกุลน่าหลานเกิดในแคว้นหลิวอวิ๋น เมื่อตายจะขอตายในแคว้นหลิวอวิ๋นเช่นกัน!” น่าหลานฉางเฉียนหัวเราะหึๆ “อีกอย่าง สกุลน่าหลานเสียข้ากับจิ้งเอ๋อร์ไป ก็ยังเหลือพ่อของข้า! พ่อของข้าจะต้องมาแก้แค้นแน่นอน!”
เขามั่นใจ!
เฝิงชิงหัวเราะเยาะกล่าว “น่าหลานฉางเฉียน ก่อนที่พวกข้าจะมา แคว้นทั้งสี่ได้ส่งยอดฝีมือไปแคว้นหลิวอวิ๋นหมดแล้ว ผู้มีฌานระดับหลิงอู่จำนวนมากเดินทางไปพร้อมกัน ตอนนี้แคว้นหลิวอวิ๋นของเจ้า…พังพินาศไปหมดแล้ว ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะฝืนทนต่อไปหรือ”
……………………..
