ตอนที่ 503 ขอคารวะเหล่านักรบชายแดน (3)
สงครามด่านชายแดนที่ยืดเยื้อหลายวัน ทำให้ไม่รู้เหตุการณ์ภายนอก และไม่รู้ว่ายอดฝีมือทั้งหมดของทัพร่วมสี่แคว้นถูกชิงหานมัดคอตายเพราะความโมโหไปเรียบร้อยแล้ว
น่าหลานฉางเฉียนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาฟันกระบี่ไปข้างหน้า
ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาพูดด้วยความโมโห
“เจ้าพูดเหลวไหลอะไรกัน ท่านพ่อข้าไม่มีทางถูกพวกเจ้าฆ่าได้ง่ายดายแบบนั้นหรอก!”
น่าหลานจิ้งสีหน้าเปลี่ยนไป นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความแค้น
ทัพร่วมสี่แคว้น ไม่เพียงโจมตีด่านชายแดน แต่ยังโจมตีเมืองหลวงของแคว้นหลิวอวิ๋นด้วย?
คนพวกนี้สมควรตาย! ตายไปให้หมด!
“จิ้งเอ๋อร์”
ในขณะที่น่าหลานฉางเฉียนหันไปมอง น่าหลานจิ้งก็พุ่งไปหาเฝิงชิงเสียแล้ว
เฝิงชิงยกมือขึ้น กระบี่ของเขาชี้มาที่น่าหลานจิ้ง
เสียงตูมดังขึ้น พลังอันรุนแรงทำให้น่าหลานจิ้งกระเด็นไปในชั่วพริบตา เขากระอักเลือดและตกลงไปอยู่บนพื้น ใบหน้าอันหล่อเหลาซีดขาวลง
“เจ้า…มีฌานระดับหลิงอู่?”
น่าหลานจิ้งสีหน้าไม่สู้ดี
หลายวันก่อนตอนที่น่าหลานจิ้งต่อสู้กับเฝิงชิง ตอนนั้นเฝิงชิงยังไม่บรรลุฌานระดับหลิงอู่ คราวนี้ที่เขาออกทัพมายังไม่ได้แสดงฝีมือ น่าหลานจิ้งคิดไม่ถึงว่าเขาจะบรรลุฌานระดับหลิงอู่ไปแล้ว!
“หากบรรลุเสียตั้งแต่ช่วงหลายวันก่อนก็ดี น่าหลานฉางเฉียน สมัยก่อนพ่อข้าถูกพ่อเจ้าสังหาร พี่ชายข้าถูกเจ้าตัดแขนทั้งสองข้างไป ลูกชายข้าถูกลูกชายเจ้าตัดเจ้าโลกทิ้ง ความแค้นนี้ พวกเจ้าจะชดใช้ให้ข้าอย่างไร”
น่าหลานฉางเฉียนกับน่าหลานจิ้ง เป็นศัตรูคู่แค้นที่ทำร้ายคนในครอบครัวของเขา!
ต่อให้เขาบอกให้น่าหลานฉางเฉียนยอมแพ้เสีย แต่นั่นก็ไม่ได้มาจากความตั้งใจของเขาจริงๆ เพราะเขารู้ว่าคนอย่างน่าหลานฉางเฉียนไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด ด้วยเหตุนี้ เขาจึงมีโอกาสที่จะทรมานให้น่าหลานฉางเฉียนตายอย่างเจ็บปวดทุรนทุราย!
“ในสนามรบก็เป็นเช่นนี้ ถ้าจะเอาคืน บรรดาขุนศึกทั้งหลายของตระกูลน่าหลานมิต้องถูกพวกเจ้าฆ่าไปด้วยหรือ ส่วนลูกชายเจ้า…” น่าหลานฉางเฉียนกระอักเลือดออกมา เขาเอามือปาดเลือดที่มุมปาก ร่างกายไหวเอน “เขาลักพาตัวเด็กหญิง ทำแต่ความชั่ว โทษสมควรตาย! แค่ตัดเจ้าโลกของเขามันยังน้อยเกินไป ถ้าเป็นข้าละก็ ข้าจะฆ่าเขาให้ตาย!”
“น่าหลานฉางเฉียน!”
เฝิงชิงตะคอกด้วยความโกรธ เขาต่อยไปที่อกของน่าหลานฉางเฉียน
ตัวของน่าหลานฉางเฉียนถอยไปข้างหลัง ที่พื้นดินปรากฏเป็นรอยเท้าลากยาว
“ข้ามีลูกชายแค่คนเดียว ข้ามีลูกชายเพียงคนเดียวเท่านั้น! เจ้าทำให้ตระกูลเฝิงของข้าไร้คนสืบสกุล ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!”
ครั้งนี้ที่เขาอาสาออกทัพก็เพื่อล้างแค้น!
เขาต้องการให้น่าหลานฉางเฉียนตายทั้งเป็น!
น่าหลานจิ้งพยายามลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าหาเฝิงชิงอีกครั้ง
เฝิงชิงหัวเราะหึแล้วใช้เท้าถีบน่าหลานจิ้ง
การถีบคราวนี้เขาใช้พลังวิเศษจำนวนมาก จึงทำให้กระดูกซี่โครงของน่าหลานจิ้งยุบเข้าไป
“จิ้งเอ๋อร์!” สีหน้าของน่าหลานฉางเฉียนดูเจ็บปวด เข่าค่อยๆ หลับตาลง
ผ่านไปไม่นาน เขาลืมตาขึ้น ใบหน้าอันงามสง่าของเขาดูสงบ
“เฝิงชิง วันนี้ข้ากับเจ้ามาสู้กันให้ตายไปข้าง!” น่าหลานฉางเฉียนหันไปมองน่าหลานจิ้ง “จิ้งเอ๋อร์ เจ้ามีฌานที่แข็งแกร่ง เจ้านำทัพตระกูลน่าหลานของเราไปฆ่าศัตรู! ฆ่าได้เท่าไรก็เท่านั้น! พวกเจ้าต้องพยายาม…ยื้อเวลาให้พวกเขาให้มากที่สุด”
แววตาของน่าหลานจิ้งเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เขาต้องพยักหน้ารับและขานรับด้วยน้ำเสียงขมขื่น “รับทราบท่านพ่อ…”
การต่อสู้ครั้งนี้ พวกเขาไม่มีทางชนะ แต่ถ้าน่าหลานฉางเฉียนทิ้งเหล่าทหารเพื่อหนีตาย เขาก็อาจรอดชีวิตไปได้
แต่ศักดิ์ศรีของเขา ทำให้เขาทำเช่นนั้นไม่ได้!
……………………..
ตอนที่ 504 ขอคารวะเหล่านักรบชายแดน (4)
เหล่าขุนศึกที่อยู่ตรงหน้าล้วนเป็นสหายร่วมรบของเขา!
เพื่อรักษาดินแดนมาตุภูมิ พวกเขายอมเสียสละได้มากถึงเพียงนี้ เช่นนั้นเขา…ก็ไม่อาจละทิ้งเหล่าสหาย หนีตายไปคนเดียว!
เมื่อเป็นเช่นนี้ ภารกิจเดียวของพวกเขาคือการฆ่าศัตรู ฆ่าได้ยิ่งมากเท่าไรยิ่งดี!
เอื้อ!
เฝิงชิงต่อยไปที่อกของน่าหลานฉางเฉียน กายของน่าหลานฉางเฉียนโซชัดโชเซก่อนที่จะตั้งหลักกลับมาได้ เขาปาดเลือดที่มุมปาก และพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง น่าหลานจิ้งหลับตา ไม่อยากมองภาพที่เห็นตรงหน้า เพียงครู่เดียว เขาหลับตาขึ้นก็มาอยู่ท่ามกลางหมู่ศัตรู น่าหลานจิ้งฟันกระบี่ลง ศัตรูก็ล้มลงตรงหน้าเขา
“ท่านพ่อ วางใจเถอะ ข้าจะต้องฆ่าศัตรูให้ได้มากๆ ข้าจะไม่ยอมให้…การเสียสละของท่านต้องสูญเปล่า”
…
ในสนามรบฝุ่นตลบอบอวลไปทั่ว
เมื่อเทียบกับภาพตรงหน้าที่เต็มไปด้วยคาวเลือดจากการต่อสู้ฆ่าฟัน ในที่ไม่ไกลนัก มีหญิงสาวในชุดเขียว สภาพของนางดูอ่อนแอ ใบหน้าอันงดงามของนางดูซีดขาว
นางขี่หมาป่าสีดำ มุ่งหน้ามายังสนามรบที่ฝุ่นฟุ้งตลบ
“จื่อเยียน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ชิงหย่วนมองดูจื่อเยียนและเอ่ยถามด้วยแววตาที่เป็นห่วง
จื่อเยียนถามกลับด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม
“ชิงหย่วน ข้าไม่เป็นอะไรมาก แต่การให้เจ้ามาช่วยแบบนี้ จะกระทบต่อภารกิจที่จวนเฟิงอวิ๋นมอบหมายให้เจ้าไปทำหรือไม่”
ชิงหย่วนยิ้มเจื่อนๆ แววตาของเขาดูรักใคร่เอ็นดูนาง
“เจ้าเป็นคู่หมั้นของข้า ข้าไม่อาจปล่อยเจ้าไว้คนเดียวได้ เจ้าวางใจเถอะ ข้าให้คนไปทำภารกิจแทนข้าแล้ว ไม่เป็นอะไรหรอก”
จื่อเยียนยิ้มน้อยๆ นางหลับตาลงช้าๆ เพื่อเก็บซ่อนแววตาอันชั่วร้ายไม่ให้ใครเห็น ก่อนหน้านี้ไม่นาน คุณหนูใหญ่ของจวนเฟิงอวิ๋นมาหานาง บอกให้นางล่อชิงหย่วนออกไปให้ได้
นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่อย่างไรเสียถังอวี้เป็นคุณหนูของจวนเฟิงอวิ๋น ถ้าช่วยถังอวี้ ต่อไปต้องเป็นประโยชน์กับนางแน่
ดังนั้นการที่นางมาถึงที่นี่ แถมยังล่อให้สัตว์วิเศษไล่ตามนางมา และในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ นางยังบีบป้ายหยกที่ชิงหย่วนให้ไว้จนแตก จึงทำให้ชิงหย่วนรับรู้ว่านางกำลังอยู่ในอันตราย และมาช่วยนางโดยไม่สนสิ่งใด
นางทำสำเร็จแล้ว!
คุณหนูถังอวี้บอกไว้ รอให้กลับไปนางจะรับจื่อเยียนไว้ในจวนเฟิงอวิ๋น ต่อไปนางจะได้เป็นศิษย์ของที่นี่ ไม่ต้องหวาดกลัวพวกสารเลวจากแคว้นหลิวอวิ๋นอีก
“ชิงหย่วน” จื่อเยียนลืมตาขึ้น “ข้าได้ยินว่า…ที่นี่มียาวิเศษระดับหกอยู่ต้นหนึ่ง ข้าจึงดั้นด้นเดินทางไกลเพื่อมาหามัน หากมียาวิเศษนี่อยู่ ก็จะช่วยให้เจ้าบรรลุฌานที่สูงขึ้นได้ ข้าขอโทษเจ้าจริงๆ คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นเพียงแค่ข่าวลือ และข้านึกไม่ถึงเลยว่าจะต้องเจอกับอันตรายแบบนี้”
ยาวิเศษระดับหก เป็นสิ่งที่หาได้ยากมากสำหรับจวนเฟิงอวิ๋น ชิงหย่วนจูงหมาป่าสีดำ เขาเอามือลูบศีรษะของจื่อเยียน สีหน้ายิ้มแย้ม ดูอบอุ่นและอ่อนโยน
“เจ้ามีใจคิดถึงข้า ก็เพียงพอแล้วล่ะ”
เพื่อเขาแล้วจื่อเยียนต้องเผชิญอันตรายแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไร…เขาต้องมาช่วยนางให้ได้ ขณะที่ชิงหย่วนหันหน้ากลับมา เขาเห็นการต่อสู้ที่อยู่ข้างหน้ายังคงดำเนินไปเรื่อยๆ ที่นี่เป็นด่านชายแดนของแคว้นหลิวอวิ๋น มีการสู้รบกันเป็นเรื่องปกติ
ตอนที่เขาออกไปช่วยจื่อเยียนได้ผ่านด่านแห่งนี้ แต่การสู้รบระหว่างแคว้นทั้งหลายไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา เขาจึงไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยว
แต่ตอนนี้…
ชิงหย่วนมองไปเห็นเฝิงชิงที่เอาเท้าเหยียบศีรษะของน่าหลานฉางเฉียนอย่างเต็มแรง เพื่อบังคับให้เขายอมก้มหัวให้ สีหน้าของเขาจึงดูไม่สู้ดีนัก
………………………..
