ตอนที่ 515 ชิงหย่วนที่อกจะแตกตาย (3)
“ท่าน…”
สีหน้าของชิงหย่วนเปลี่ยนไป เขาเปิดปากพูดได้เพียงประโยคเดียว สายตาของเฟิงหรูชิงและน่าหลานเยียนก็มองไปที่เขา พร้อมส่งเสียงดุดัน
“หุบปาก!”
“ไสหัวไป!”
ชิงหย่วน “…”
ตกลงจะให้คนอื่นพูดหรือไม่
เฟิงหรูชิงหรี่ตา “ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเป็นใคร และไม่สนว่าจงรักภักดีต่อจวนเฟิงอวิ๋นแค่ไหน แม่ข้าได้กล่าวไว้แล้ว ข้าจะให้เจ้าแค่ทางเลือกเดียว ข้อแรก ทอดทิ้งจื่อเยียน ข้อสอง ไสหัวไปให้พ้นจากจวนเฟิงอวิ๋น!”
ชิงหย่วนตะลึงงัน
จื่อเยียนทำเพื่อเขา ถึงขั้นยอมเสี่ยงอันตราย ซ้ำยังยอมเป็นทาสรับใช้ของถังอวี้…หากเขาทิ้งนาง อย่างนั้นเขาคงจิตใจโหดเหี้ยมเกินไป!
แต่ว่าจวนเฟิงอวิ๋นก็ถือว่าเป็นบ้านของเขา! ตอนแรกเขาเคยเกือบตาย ก็ได้นายหญิงช่วยชีวิตเขาไว้ พาเขากลับจวนเฟิงอวิ๋น!
เขาจะจำใจออกจากจวนเฟิงอวิ๋นได้อย่างไร และจะละทิ้งนายหญิงได้อย่างไร!
“จื่อเยียน ขอโทษ!” ชิงหย่วนกำหมัดแน่น ใจของเขาเจ็บปวดจนไม่มีทางออก “ขอโทษพวกเขาซะ”
สายตาของจื่อเยียนตกตะลึง
แม้ว่านางจะโง่เขลาเพียงไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เห็นความแปลกไปของชิงหย่วน
หากเพราะชิงหย่วนทำเพื่อน่าหลานเยียน เขาไม่มีทางที่จะกลัวการถูกเนรเทศจากจวนเฟิงอวิ๋น
ขนาดนี้…
หรือว่า…น่าหลานเยียนกับจวนเฟิงอวิ๋นมีอะไรเกี่ยวพันกัน
จื่อเยียนค่อยๆ ลุกจากพื้น
ใบหน้าของนางไร้เรี่ยวแรงและซีดเซียว
รอยยิ้มที่อ่อนแรงทำให้ชิงหย่วนรู้สึกสับสน รู้สึกผิดอยู่ในใจ
ข้าขอโทษ จื่อเยียน…
เจ้าสำคัญมากสำหรับข้า ข้าไม่อยากทิ้งเจ้าไป แต่จวนเฟิงอวิ๋นสำหรับข้าแล้ว เปรียบเสมือนบ้าน ที่ข้าไม่อาจสูญเสียได้
“ชิงหย่วน ข้าไม่ผิด เห็นกันอยู่ว่าพวกเขาลงมือก่อน ทำไมข้าจะต้องขอโทษ” จื่อเยียนยิ้มจางๆ สายตามองไปที่น่าหลานเยียน “แคว้นหลิวอวิ๋นของท่าน ทำลายแคว้นหลงอ้าวของหม่อมฉันก่อน หม่อมฉันยังไม่เคยผูกใจเจ็บกับพวกท่าน หม่อมฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ทำผิดอะไร เฟิงหรูชิงเหยียดหยามหม่อมฉันก่อน ยังต้องให้หม่อมฉันกล่าวขอโทษอย่างนั้นหรือ”
ต่อให้ไม่มีน่าหลานเยียน เรื่องนี้ก็ยังเกี่ยวข้องกับผู้อาวุโสจวนเฟิงอวิ๋น
อีกทั้ง จวนเฟิงอวิ๋นแห่งนี้ เป็นของคุณหนูใหญ่ถังอวี้!
ถังอวี้คือนายหญิงตัวจริงของจวนเฟิงอวิ๋น!
ดังนั้น นางไม่จำเป็นจะต้องขอโทษ!
จื่อเยียนเหลือบตาขึ้น ยิ้มอย่างน่าหดหู่
แววตาของนางเต็มไปด้วยความทะนงและหยิ่งในศักดิ์ศรี จะไม่ยอมก้มหัวให้ใครอีก
ชิงหย่วนสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือก เขาแข็งทื่อไปทั่วร่าง เข่าทรุดลงไปที่พื้น คุกเข่าที่เบื้องหน้าของน่าหลานเยียน
“ได้โปรดท่านยกโทษให้ด้วย จื่อเยียนนั้นเป็นเด็กและโง่เขลา นางยังไม่ประสีประสา เลยทำให้…” เสียงของชายหนุ่มสั่นเครือ “ความจริง นางไม่ใช่คนจิตใจไม่ดี”
จื่อเยียนนั้นยังไม่รู้ความ
และเขาไม่สามารถบอกฐานะของนายหญิงได้
เพียงแค่นางมีนิสัยแบบนี้ หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี เกรงว่าด้วยนิสัยของนาง หากได้รู้ฐานะของนายหญิง จะยิ่งไม่มีทางก้มหัวให้
เพราะว่า…นางเป็นคนเช่นนี้ ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ชอบนางมากถึงเพียงนี้
เฟิงหรูชิงเดินผ่านหน้าชิงหย่วนไป เตะเข้าไปที่ขาของจื่อเยียน บังคับให้นางคุกเข่าลง
“ท่านตา ท่านลุง ท่านพี่ พวกท่านมานี่!” มุมปากของนางยิ้มเย้ย มองลงไปยังผู้หญิงที่คุกเข่าตรงหน้านาง
“เจ้า…”
สีหน้าของจื่อเยียนเปลี่ยนในทันที
ขณะที่นางพยายามจะลุก เฟิงหรูชิงก็เตะเข้าไปที่ขาของนาง ช่างโหดร้ายทารุณ
“ถ้าเจ้ายังกล้าที่จะลุก ข้าจะหักขาของเจ้า!”
คนสกุลน่าหลานทั้งหลายเดินมายังด้านหน้าของจื่อเยียน พร้อมรับการคุกเข่าขอขมาของนาง
…………………..
ตอนที่ 516 ชิงหย่วนที่อกจะแตกตาย (4)
“ก่อนหน้าที่ข้าไม่บอกท่านแม่ว่าแคว้นหลงอ้าวของพวกเจ้าดูหมิ่นท่านพี่ของข้า เพราะข้าไม่เคยเจอเจ้ามาก่อน ไม่รู้ว่าเจ้ามีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้หรือไม่ ตอนนี้…คนของแคว้นหลงอ้าว เป็นเช่นนั้นทั้งหมดจริงๆ!”
สีหน้าของชิงหย่วนหวาดกลัวเล็กน้อย เขาเคารพยำเกรงต่อสกุลน่าหลาน แต่กลับดูแคลนการกระทำของน่าหลานจิ้งคนเลวเช่นนี้ เขากลับไม่คิดว่าการทำให้เขาอับอายเป็นเรื่องที่ผิดตรงไหน
แต่ต่อหน้านายหญิงและคุณหนูใหญ่ เขากลับไม่กล้าเปิดปากพูด เกรงว่าคำพูดของตัวเองจะไปทำร้ายจื่อเยียน
“ในตอนนั้นข้าเป็นอัมพาตแล้วจะทำไม แม่ข้าไม่ได้อยู่แคว้นหลิวอวิ๋นแล้วจะเป็นอย่างไร ท่านตาและน้องชายของข้า จะไม่ยอมให้ใครมาหมิ่นเกียรติ! การขอขมาครั้งนี้ พวกเขาสมควรได้รับมัน!”
นางไม่รู้หรอกว่าแท้จริงแล้วคนพวกนี้เหยียดยามสกุลน่าหลานอย่างไร เพียงแต่ได้ยินจากปากของชิงหลิงสาวใช้เท่านั้น เดิมทีท่านตาต้องเจ็บปวดเพราะนาง ร่างกายเลยอ่อนแอลง มาเหยียดหยามสกุลของชายชราอย่างเขาได้ จะต้องเป็นคนโหดร้ายเพียงใด
“เจ้า…มีสิทธิ์อะไร” จื่อเยียนกัดริมฝีปากแน่น ดวงตางามนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อนางเห็นว่าชิงหย่วนยังคงนิ่งภายในใจก็เต็มไปด้วยความเยือกเย็นแววตาแสดงออกถึงความผิดหวัง
“สิทธิ์อะไรอย่างนั้นหรือ” เฟิงหรูชิงเอ่ยอย่างยิ้มเยาะ “ก็สิทธิ์ที่ถังอวี้กลายเป็นนักโทษไปแล้ว หรือว่าสิทธิ์…ที่แม่ของข้าคือนายหญิงของจวนเฟิงอวิ๋น!”
ราวกับเสียงสายฟ้าฟาดลงที่กลางใจของจื่อเยียน ร่างกายของนางสูญเสียการควบคุม และไม่ต้องการจะดิ้นรนต่อ ใบหน้าซีดเผือดมองใบหน้าที่งดงามของเฟิงหรูชิงด้วยความตะลึง
น่าหลานเยียนคือนายหญิงของจวนเฟิงอวิ๋นอย่างนั้นหรือ
นายหญิงของจวนเฟิงอวิ๋นที่หายไปนานหลายปี ทำไมถึงกลายมาเป็นน่าหลานเยียนได้
ทันใดนั้น จื่อเยียนก็นึกถึงท่าทีที่ชิงหย่วนปฏิบัติต่อน่าหลานเยียน เดิมทีนางคิดว่าชิงหย่วนแอบชอบน่าหลานเยียนถึงแม้น่าหลานเยียนจะอายุเยอะกว่าแต่ยังดูคล้ายสาววัยยี่สิบกว่าๆ จะมีชายหนุ่มมาชอบนางนั้นถือเป็นเรื่องปกติ
แต่ในที่สุดจื่อเยียนก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ!
ทันใดนั้น ร่างกายของนางก็สั่นเทาขึ้นมาทันที หันหน้าไปหาชิงหย่วนด้วยน้ำตาอาบเต็มแก้ม
“ชิงหย่วน ทำไมเจ้าไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้ ทำไม”
ประโยคสุดท้ายนั้น นางคำรามออกมาด้วยความโกรธและความสิ้นหวัง
ชิงหย่วนยิ้มอย่างขมขื่นที่มุมปาก เขาก็อยากจะบอกจื่อเยียน แต่ฐานะของนายหญิงสำหรับจวนเฟิงอวิ๋นแล้วนั้นคือความลับสุดยอด
ท่ามกลางคนมากมายขนาดนี้ เขาไม่กล้าที่จะพูดออกมา แม้เขาจะถูกเนรเทศออกจากจวนเฟิงอวิ๋น เขาก็ไม่คิดเนรคุณเปิดโปงนายหญิงต่อหน้าผู้คนสิ่งที่เขาคิดไม่ถึงคือเฟิงหรูชิงจะเปิดเผยฐานะนายหญิงจากปากของนางเอง
หากรู้ว่าจะลงเอยแบบนี้…เขาจะได้เตือนสติจื่อเยียน เรื่องราวก็คงไม่บานปลายขนาดนี้…
น่าหลานหูมึนงงราวกับสายฟ้าฟาด ใบหน้าชราของเขาแข็งทื่อไปสักพัก
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้สติ เอ่ยถามด้วยความงุนงง “จวนเฟิงอวิ๋นคืออะไร ได้ยินพวกเจ้าพูดถึงบ่อย ดูท่าทางจะสุดยอดไม่เบา…”
จากคำพูดของน่าหลานหูนั้น ทั้งสนามรบก็เงียบสงัดลงทันที
น่าหลานเยียนยิ้ม “ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องรู้อะไรมากหรอก ท่านรู้ไว้เพียงว่าหลังจากนี้…ภายในโลกสันโดษ นอกจากอำนาจใหญ่ทั้งสาม ก็จะไม่มีใครกล้าแตะต้องท่านอีก” น่าหลานหูตะลึงงัน
จวนเฟิงอวิ๋นที่ทรงพลังนั้นเป็นของลูกสาวเขาอย่างนั้น หรือลูกสาวของเขาหายตัวไปนานนับสิบปี พอปรากฏตัวขนาดนี้ได้อย่างไร…
“เยียนเอ๋อร์ ทั้งสี่แคว้นนั้นร่วมมือกันรังแกข้า”
“ไม่เป็นไร รอหลังจากข้าสะสางปัญหาที่นี่ ข้ากับชิงเอ๋อร์จะไปที่สี่แคว้นนั่นดื่มชาสักหน่อย จะได้พูดคุยเกี่ยวกับชีวิตของคนเหล่านั้นอย่างเต็มที่” น่าหลานเยียนยิ้มบางๆ น้ำเสียงอ่อนโยน
…………………..
