ตอนที่ 545 กั๋วซือมาดื่มสักแก้ว? (3)
นิ้วมือของหนานเสียนบรรจงลูบผมนางด้วยท่าทีอ่อนโยน “ข้าอยู่นี่”
เฟิงหรูชิงกะพริบตาปริบๆ นัยน์ตาของนางปรากฏใบหน้างดงามหาใดเปรียบ
รูปงามจนไม่น่าไว้วางใจ
“หน้าตารูปงามมากก็จริงแต่หน้าอกเจ้าแบนเกินไป ข้าไม่ชอบ” ตอนที่เฟิงหรูชิงเอ่ยประโยคนี้ก็ยังอดไม่ได้เอื้อมมือไปลูบคลำดู
ร่างหนานเสียนแข็งทื่อ เขาก้มหน้าลงยื่นริมฝีปากไปใกล้หูของหญิงสาว น้ำเสียงยังคงเย็นเช่นเก่าแต่กลับไม่ได้เฉยเมยเหมือนก่อน
“เช่นนั้นเจ้า…ชอบแบบไหน?”
เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้นสายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างของหนานเสียน “ข้าชอบคนงาม แบบนี้หน้าตาดี”
“ถ้าหาก...หน้าตาไม่ดีเจ้าจะยังชอบหรือไม่?”
“ก็ชอบ”
“เพราะเหตุใด?”
“เพราะข้าสามารถขายอาหารบำรุงสุขภาพเพื่อความงามของข้าได้ ข้ารู้สึกว่าเสด็จพ่อใกล้จะเลี้ยงข้าไม่ไหวแล้ว วันหน้าหากไม่มีเงินใช้แล้วข้าก็จะไปขายอาหารบำรุงสุขภาพ”
สัตว์วิเศษทั้งจวนของนางนอกจากจะต้องให้เทียนหลิงกั่วทุกวันแล้วยังต้องกินต้องดื่มทุกวัน
แค่หมีหนึ่งก็กินเยอะแล้ว!
หลังจากนี้หากนางรับสัตว์วิเศษมาอีกเสด็จพ่อจะต้องเลี้ยงพวกมันไม่ไหวแน่
“…”
“เจ้าไม่รู้สึกว่าถังอิ่นนับวันยิ่งงามขึ้นเรื่อยๆ หรือ? หลายวันมานี้ในอาหารของนางใส่ยาวิเศษเพื่อความงามเข้าไปด้วย”
“ถังอิ่น?” หนานเสียนขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างนิ่งเรียบ “ชิงน้อย…”
เขาเพิ่งจะเอ่ยปากพลันก็นึกขึ้นมาได้ ดูเหมือนว่าเมื่อครู่ชิงน้อยจะถูกเขาโยนออกไปแล้ว
เขาจึงได้แต่ถามเฟิงหรูชิง “ถังอิ่นคือใคร?”
“ถังอิ่นคือคนงาม จริงสิ คนงามของข้าล่ะ?” เฟิงหรูชิงคิดถึงคนงามที่ยังอยู่ด้านนอกประตูคนเดียวได้อีกครั้ง ดิ้นรนตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากเตียงต่อ
ร่างของนางเพียงจะพ้นจากเตียงก็ถูกมือมือหนึ่งกดลงกับเตียงอีก
ดีที่ชายหนุ่มใช้มืออีกข้างรองศีรษะนางไว้เพื่อไม่ให้ศีรษะกระแทกเตียง
ตามมาด้วยจูบแผ่วเบา
จูบของชายหนุ่มประทับลงบนริมฝีปากนาง นุ่มนวลแต่ไม่เรียบเชียบ ราวกับผ่านไปหลายภพหลายชาติ
“คนงามของเจ้ามีข้าเพียงคนเดียวก็พอแล้ว”
นัยน์ตาของเขาไม่มีความเย็นชาเหมือนเคย อ่อนโยนจน…เหมือนกับบ่อน้ำลึกๆ ทำให้คนหลงใหล
ในหัวเฟิงหรูชิงระเบิดดังปึ้ง นางมองดวงตาอ่อนโยนเอาใจของชายหนุ่มนิ่งค้าง รู้สึกเหมือนดวงตาคู่นี้…เคยเห็นที่ใดมาก่อน
นางจำไม่ได้แล้ว
จำอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น!
“ข้าอยากกดเจ้า”
ตั้งแต่รู้จักเขาวินาทีแรกในใจนางก็ยึดมั่นอยู่อย่างหนึ่ง ต้องกดเขาให้ได้!
ก็เหมือนกับ…ความปรารถนาที่ยังไม่สมหวังในอดีต ชีวิตนี้จะต้องสมปรารถนา!
“ชิงเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้ารู้แล้วหรือว่าข้าคือใคร?”
“หนานเสียนกั๋วซือ” นัยน์ตาเฟิงหรูชิงแฝงด้วยรอยยิ้ม
หนานเสียนถอนหายใจในที่สุด
ยังดี นาง…ไม่เห็นเขาเป็นผู้หญิงคนอื่น
ส่วนเหตุใดต้องเติมคำว่าผู้หญิง…แม้แต่ตัวกั๋วซือเองก็ไม่เข้าใจ
เขารู้สึกว่า บรรดาผู้หญิงที่รายล้อมเฟิงหรูชิง…เป็นภัยคุกคาม!
เฟิงหรูชิงไม่รอให้หนานเสียนได้พูดนางก็คล้องคอชายหนุ่มเอาไว้ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วกดชายหนุ่มไว้เต็มแรง
นางยิ้มเปิดเผยและได้ใจ
“คนงามไม่ว่าตรงไหนเจ้าก็ดีไปหมด ข้อเสียอย่างเดียวก็คือ…อกแบน...”
หนานเสียน “…”
นางจำได้ว่าเขาเป็นใครแน่หรือ?
หรือยังเมามายไม่ได้สติอยู่?
“แต่ว่า ข้าก็ยังอยากนอน...”
หญิงสาวกดริมฝีปากลงบนปากของชายหนุ่ม
…………………..
ตอนที่ 564 กั๋วซือมาดื่มสักแก้ว? (4)
ประโยคสุดท้ายยังไม่ทันได้ออกมา ร่างของนางก็ล้มลงบนร่างของหนานเสียนอีกครั้งแล้วหลับไป
“…”
ดูแล้ว…นางยังไม่หายเมาจริง
หนานเสียนยกยิ้มบางๆ วางเฟิงหรูชิงลงบนเตียงด้วยความระมัดระวัง ห่มผ้าให้นางแล้วขยับตัวดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด
…
ตอนเฟิงหรูชิงตื่นขึ้นมาพระอาทิตย์ก็ตกดินไปแล้ว
นางค่อยๆ ลืมตาขึ้น เหลือมองไปด้านข้างก็เห็นชายหนุ่มนอนหลับอยู่ข้างกายนาง
ใบหน้าของชายหนุ่มสมบูรณ์แบบ ราวกับเทพเซียนบนสวรรค์ งดงามไร้ที่ติ
แต่เฟิงหรูชิงกลับตกใจจนลุกขึ้นนั่งบนเตียง การเคลื่อนไหวของนางรุนแรงเกินไป จึงทำให้ชายข้างกายตกใจตื่น
“ตื่นแล้ว?” หนานเสียนยิ้มบางๆ เอ่ยถาม
หญิงสาวหันหน้าไปแข็งทื่อ
ครั้งก่อนที่นางเมาก็เริ่มจากลวนลามกั๋วซือ แล้วยังตบเขาอีกหนึ่งที
ครั้งนี้นางทำอะไรอีก?
“กั๋วซือ ข้าไม่ทันระวังดื่มจนเมาแล้ว…”
“อื้อ”
“ข้าทำอะไรกับเจ้าใช่หรือไม่?”
นางคงจะไม่กระทำการโหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์ กินกั๋วซือจนเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่ซากหรอกนะ?
“อื้อ” หนานเสียนผลักหน้านิ่งๆ “เจ้าจูงข้ามาที่ห้อง”
“หลังจากนั้นล่ะ?”
“เจ้าบอกว่าเจ้าจะกดข้า…”
ตัวเฟิงหรูชิงแข็งทื่อขึ้นเรื่อยๆ “เช่นนั้นข้ากดแล้วหรือ?”
กั๋วซือเคยพูดไว้ หากนางอยากจะนอนกับเขาจะต้องเอาชนะเขาให้ได้
จากจุดนี้จะเห็นได้ว่า กั๋วซือไม่อยากถูกนางกด!
ดังนั้น ในสถานการณ์ที่ยังไม่สามารถเอาชนะกั๋วซือได้ ทางที่ดีที่สุดนาง…อื้อ เบาลงหน่อย เพื่อไม่ให้หลุดมือไป…
อีกอย่าง เมื่อก่อนนางดื่มเมาแล้วก็ไม่รู้อะไรทั้งสิ้น หากกดแล้วไปจริงๆ เช่นนั้นนางก็ไม่ได้รับรู้ความรู้สึกใดๆ ขาดทุนขนาดไหน?
“ข้าสู้ตายไม่ยอมจำนน” หนานเสียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ
เฟิงหรูชิงถอนหายใจช้าๆ
“แต่ว่า…” หนานเสียนยกยิ้ม “เจ้าอาศัยตอนที่ข้าไม่ทันตั้งตัวตีข้าสลบ หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นข้าก็ไม่รู้”
“…”
เฟิงหรูชิงสติแตกไปแล้ว
จูงกั๋วซือมาที่ห้องแล้วก็ตีเขาสลบ จากนั้น…ทำอะไร?
จะทำอะไรได้!
“ที่จริง พูดออกไปเจ้าอาจไม่เชื่อ” เฟิงหรูชิงกลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ข้าไม่ใช่คนเช่นนั้น”
นางต้องสู่ขอกั๋วซืออย่างเปิดเผยและถูกต้อง ไม่มีทางทำเช่นคนถ่อย!
“หากเจ้าคิดว่าพวกเรานอนด้วยกันแล้ว ข้าก็ไม่รู้สึกเลยแม้แต่นิด ขาดทุนเกินไป ดังนั้นไม่สู้พวกเรามาลองทำกันใหม่?”
แววตานิ่งเรียบของหนานเสียนมองไปยังเฟิงหรูชิง เขายิ้มบางที่ริมฝีปาก “ได้”
“…”
นี่กั๋วซือ…ตกลงแล้ว?
นัยน์ตาเฟิงหรูชิงเป็นประกาย ทว่าก็รู้สึกว่าตัวเองจะไม่สำรวมเกินไปแล้วจึงเบาลงหลายส่วน กระแอมไอออกมาเบาๆ “ได้ เจ้าถอดก่อนหรือข้าก่อน?”
หนานเสียนเงียบไปชั่วครู่ “ไม่สู้…พร้อมกัน?”
“ได้”
มุมปากเฟิงหรูชิงแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม
พวกเขาทั้งสองใกล้กันขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งสามารถรู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
บรรยากาศในห้องคลุมเครือเป็นพิเศษ
แล้วในตอนนี้เองก็มีเสียงทำลายบรรยากาศดังมาจากนอกหน้าต่าง
“นาย…นายท่าน ในที่สุดข้าก็เลื่อยกลับมาได้แล้ว”
ชิงน้อยเนื้อตัวมอมแมมใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจและความโศกเศร้า มันหอบหายใจเลื่อยเข้ามาจากนอกหน้าต่าง หลังจากสัมผัสได้ถึงบรรยากาศภายในห้องที่เพียงพอจะทำให้งูสั่นสะท้าน ทั้งร่างก็แข็งทื่อไปแล้ว
โดยเฉพาะ ตอนที่เห็นเฟิงหรูชิงกับหนานเสียนหันมามองมันพร้อมกัน ใจของมันก็เกิดความรู้สึกหนึ่งขึ้นมาทันที
จบสิ้นแล้ว มันต้องกลายเป็นซุปงูแล้ว!
……………………
