บทที่ 236
การแข่งขันจับแมลง
แล้วสองชายก็ได้ตอบพร้อมกัน “ได้เลย”
ส่วนจงซู่เฟิงนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพียงแค่ตัวประกันจากอาณาจักรอื่น แต่เขาก็ยังเป็นองค์ชายอยู่ดี เขาจึงต้องเนื้อตัวสะอาดอยู่เสมอ เรื่องของการจับแมลงจึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับเขา!
แน่นอนว่านั้นยังไม่ใช่สาเหตุหลัก สาเหตุหลักจริงๆคือเขานั้นเคยตกลงไปในรูที่เต็มไปด้วยแมลงมาก่อน ทำให้เมื่อเขาเห็นแมลงมือเท้าของเขาจะเย็นและเหงื่อจะออกเต็มไปหมด
“องค์ชาย ท่านจะเข้าร่วมหรือเปล่าขอรับ?” เทียนเอ๋อที่ รออย่างร้อนใจอยู่นั้น ก็ได้พูดออกมาอย่างหมดความอดทน
จงซู่เฟิงจึงได้กัดฟันทน เพื่อที่จะคว้าใจแม่นางหลินแล้ว ก็แค่จับแมลงสักตัวสองตัวเท่านั้น! แล้วริมฝีปากของจงซู่เฟิงก็ได้ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ส่วนสีหน้าของเขานั้นยังคงอ่อนโยนอยู่ “แม่นางหลินชวนมาทั้งที ข้าย่อมต้องเข้าร่วมอยู่แล้ว”
เจียงหวายเย่ก็ได้มองไปที่ท่าทีที่ฝืนๆของเขา และดูถูกเขามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ในขณะเดียวกันตัวเขาเองก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาด้วย เสี่ยวเหยียนเอ๋อน่ะของเขาเท่านั้น
“จิ่งชุนกับรั่วฉุ่ย ถ้าพวกเจ้าสองคนไม่กลัวแมลง พวกเจ้าจะเข้าร่วมก็ได้นะ ถ้าพวกเจ้าได้เป็นที่หนึ่ง ข้าจะให้วันหยุดแก่พวกเจ้าพร้อมกับตกรางวัลเป็นเงิน”
มีเพียงแค่ 5 คน จะว่าน้อยก็น้อยอยู่ ดังนั้นหลินซีเหยียนจึงได้คิดที่จะให้ใครคนในเรือนเชียนเหยียนมาเข้าร่วมเพิ่ม “ชิงอวี่, จี๋เฟิงพวกเจ้าจะเข้าร่วมด้วยก็ได้นะ!”
ชิงอวี่กับจี๋เฟิงก็ได้ปรากฏตัวตรงหน้าของหลินซีเหยียน
“ไม่ต้องกังวลไป ถ้าพวกเจ้าจับมาได้มากๆ ข้าก็จะให้วันหยุดแก่พวกเจ้าเช่นกัน เอาล่ะถ้างั้นก็มาเริ่มกันเลยดีกว่า! แล้วจำเอาไว้ว่าให้กลับมารวมกันที่นี่ภายในหนึ่งชั่วยามนะ”
หลังจากที่ผ่านมาเป็นเวลานาน เรือนเชียนเหยียนไม่ได้มีชีวิตชีวาเช่นนี้มานานแล้ว หลินซีเหยียนก็ได้ทำสายตาอย่างมีความสุขขึ้นมา
ตอนแรกหลินซีเหยียนนั้นตั้งใจจะร่วมทีมกับเทียนเอ๋อ อย่างไรเสียอีกฝ่ายก็เป็นแค่เด็ก แต่ก็ไม่นึกว่าเทียนเอ๋อนั้นจะปฏิเสธหลินซีเหยียนแล้วกล่าวอย่างภูมิใจ “เทียนเอ๋อเป็นลูกผู้ชาย อย่างข้าจะไปกลัวพวกหนอนตัวเล็กๆไม่กี่ตัวอย่างไร!”
ด้วยเหตุนี้เทียนเอ๋อกับหลินซีเหยียนจึงได้ไปกันคนละทาง
เจียงหวายเย่ที่พบว่าหลินซีเหยียนนั้นอยู่คนเดียวแล้ว ก็ได้คิดที่จะเข้าไปสานสัมพันธ์กับนางให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น แต่ความเจ็บปวดที่มือขวาอย่างต่อเนื่องของเขานั้น ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าจะให้เสี่ยวเหยียนเอ๋อรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด
ดังนั้นเขาจึงได้ปิดปากเงียบแล้วรีบหลบไปในมุมที่ที่ไม่มีใครสนใจ เพื่อเก็บซ่อนอาการเจ็บปวด ด้วยแท่งไม้เล็กๆในมือซ้ายของเขา เขาก็ได้ทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่อย่างการหาแมลงต่อไป
ส่วนจิ่งชุนกับรั่วฉุ่ยนั้นอย่างไรเสียพวกนางก็เป็นแค่หญิงสาวสองคน จึงช่วยไม่ได้ที่พวกนางนั้นจะกลัวแมลง แต่พวกนางก็ไม่อยากที่จะละทิ้งโอกาสในการเข้าร่วมการแข่งนี้ พวกนางต่างก็ให้กำลังใจอีกฝ่ายและจับแมลงด้วยกัน
ส่วนหลินหนานเฟิงนั้นจริงจังอย่างมาก หากว่าเขานั้นยอมรับงานมาจากใครแล้วเขาก็จะทำให้ดีที่สุด ดังนั้นจากความรู้ที่เขามีแล้ว เขาเลือกสถานที่ชื้นแฉะหน่อยๆแล้วพยายามมองหาแมลงตัวเล็กๆ
ด้วยเหตุนี้จงซู่เฟิงจึงได้มีโอกาส แล้วเดินเข้าไปหา หลินซีเหยียนอย่างช้าๆ
จนในที่สุดเขาก็ได้ยืนอยู่ข้างๆหลินซีเหยียน
หลินซีเหยียนก็ได้มองไปที่เขาที่รู้สึกไม่ค่อยดีนัก จึงได้ถามออกไป “คุณชายจง ท่านกลัวแมลงเหรอ?”
จงซู่เฟิงนั้นคิดว่าหลินซีเหยียนนั้นคงจะมองเขาออก เขาจึงได้รีบส่ายหัวอย่างรวดเร็วแล้วพยายามรักษามาดในฐานะลูกผู้ชายเอาไว้
“ถ้าอย่างนั้นทำไมท่านถึงได้มาจับแมลงกับข้าล่ะ?” หลินซีเหยียนก็ได้ถามออกไปตรงๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้โต้เถียงอะไรออกมา นางจึงได้กล่าวต่อ “หรือท่านคิดว่าที่นี่มีแมลงอยู่เยอะ?”
จงซู่เฟิงก็ได้ผงกหัวอย่างประหม่า ถ้าไม่ได้ความมืดช่วยปิดบังใบหน้าของเขาเอาไว้ หลินซีเหยียนคงจะมองออกไปแล้ว
“ถ้าเช่นนี้ที่นี่ข้ายกให้ท่าน” หลินซีเหยียนก็ได้ยิ้มกริ่มแล้วก็เดินไปตบไหล่ของจงซู่เฟิง “สู้เขา ข้ากำลังคาดหวังจากท่านอยู่นะ”
จนกระทั่งตัวของหลินซีเหยียนนั้นได้หายลับจากสายตาของเขาไป จงซู่เฟิงจึงได้สติกลับคืนมา แล้วจากนั้นใบหน้าของเขาก็ปรากฏสีหน้าท้อแท้และผิดหวังออกมา หรือว่าแม่นางหลินจะล่วงรู้ความคิดของเรากันนะ!?
หนึ่งชั่วยามผ่านไป ก็เป็นเวลาค่ำมาแล้ว แล้วทุกคนต่างก็วางขวดและกล่องวางลงที่โต๊ะหินอ่อน
จากนั้นหลินซีเหยียนก็ได้นับทีละตัว ซึ่งอย่างน้อยจิ่งชุนกับรั่วฉุ่ยก็จับได้คนละสองตัว แต่หลินซีเหยียนก็ยังตัดสินใจมอบวันหยุดและรางวัลให้พวกนางอยู่ดีแล้วกล่าว “พรุ่งนี้จะมีตลาดนัด พวกเจ้าพาแม่นมกับแม่ครัวออกไปด้วยกันนะ!”
จิ่งชุนกับรั่วฉุ่ยก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย อย่างไรเสียพวกนางนั้นก็จับแมลงมาไม่ได้เลย
ด้วยเหตุนี้ หลินซีเหยียนจึงได้กล่าวอย่างหนักแน่น “ข้าตัดสินใจมอบวันหยุดให้พวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าห้ามปฏิเสธ”
“ในเมื่อคุณหนูพูดเช่นนั้น พวกเราก็จะทำตามที่คุณหนูบอกเจ้าค่ะ” แล้วทั้งสองสาวก็ได้ยิ้มอย่างยินดี พวกเขาอาจจะได้พบของดีๆที่นั่น พวกนางจึงได้มองไปที่หลินซีเหยียนอย่างขอบคุณ
คนที่ได้อันดับบ๊วยรองลงมาจากจิ่งชุนและรั่วฉุ่ย ก็คือ จงซู่เฟิง
หลินซีเหยียนก็ได้คิ้วขมวดขึ้นมา สถานที่ที่นางยกให้เขาไปนั้นคือมันคือขุมทรัพย์เลยนะ มันไม่ควรจะได้แค่ 5 ตัวสิ!
แต่จงซู่เฟิงนั้นเป็นแค่แขก ต่อให้เขาจับมาไม่ได้เลย นางก็จะไปว่าอะไรเขาไม่ได้
ต่อมาก็เป็นนางกับเทียนเอ๋อที่จับได้คนละ 12 ตัว ส่วนชิงอวี่กับจี๋เฟิงจับได้ 15 ตัว
ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นจำนวนที่ไม่เลวเลย
แต่ที่นางคาดไม่ถึงก็คือเจียงหวายเย่กับหลินหนานเฟิง ที่จับมาได้ 18 กับ 19 ตัวตามลำดับ
เรียกได้ว่าเป็นจำนวนที่น่าตกใจจริงๆ
“พี่ใหญ่ ในเมื่อท่านได้อันดับหนึ่งและท่านยังขาดเงินติดมืออยู่ ถ้าเช่นนั้นข้าจะมอบเงินบางส่วนให้กับท่านเป็นรางวัลดีไหม?” ดวงตาของหลินซีเหยียนก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วในเวลานี้นางก็รักพี่ชายของนางหนานเฟิงมากด้วย
หลินหนานเฟิงก็ได้มองไปที่หลินซีเหยียนแล้วกล่าวประโยคยาวๆออกมาเป็นครั้งแรก “อีกเดี๋ยวข้าก็จะได้งานแล้ว ข้าไม่ต้องการเงินเจ้าหรอก”
“ก็ได้! ถ้าเช่นนั้นข้าจะมอบยาให้ท่านขวดนึงแทน แต่ข้าหวังว่าท่านจะไม่ได้ใช้มัน” หลินซีเหยียนก็ได้หยิบเอาขวดหยกออกมาจากกระเป๋าของนาง ขวดหยกใบนี้ดูมีราคามาก และยาที่อยู่ในนั้นก็จะต้องเป็นของที่สุดยอดแน่นอน
จงซู่เฟิงก็ได้เริ่มที่จะรู้สึกผิดกับคำพูดของเขาเมื่อสักครู่
เจียงหวายเย่ก็ได้บิดริมฝีปากของเขา “เสี่ยวเหยียนเอ๋อ ข้าได้น้อยกว่าเขาแค่ตัวเดียว เจ้าไม่มีรางวัลให้ข้าบ้างเหรอ?”
เมื่อเทียนเอ๋อเห็นท่านอาจารย์ของเขาแกล้งทำเป็นน่าสงสาร เขาจึงได้รีบเลียนแบบบ้าง “ท่านแม่ขอรับ เทียนเอ๋อเองก็พยายามเช่นกันนะ” หลังจากที่พูดจบ เทียนเอ๋อก็ได้ยกมือเปื้อนดินขึ้นมา เพื่อที่จะให้นางเห็นได้ชัดๆ
หลินซีเหยียนก็ได้ลูบหัวของเทียนเอ๋อแล้วกล่าว “แล้วเทียนเอ๋ออยากได้อะไรล่ะ?”
เทียนเอ๋อก็ได้มีสีหน้ายินดีขึ้นมาทันทีแล้วทำสีหน้าภูมิใจและกะพริบตาให้ท่านอาจารย์ของเขา
แล้วมุมปากของเจียงหวายเย่ก็ได้กระตุกขึ้นมาและก่นด่าในใจอย่างอดไม่ได้: “เทียนเอ๋อเหมือนจะซุกซนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจะต้องตกลงอะไรบางอย่างกับหลินหนานเฟิงเป็นแน่ ไม่นึกเลยอีกฝ่ายจะดึงเอาเด็กมาร่วมด้วยเช่นนี้!”
สุดท้ายการแข่งขันก็ได้จบลงโดยที่เจียงหวายเย่กับ จงซู่เฟิงนั้นไม่ได้รับรางวัลอะไรเลยในขณะที่คนอื่นๆได้ไปคนละอย่าง
“ตอนนี้ก็มืดแล้ว พวกท่านทุกคนกลับไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะ!”
จนกระทั่งเหลือแค่หลินซีเหยียน, เจียงหวายเย่กับเทียนเอ๋ออยู่ในเรือน หลินซีเหยียนก็ได้วางแมลงทั้งหมดลงในเหยือกอันใหญ่ แล้วหยิบเอายาขวดหนึ่งออกมาแล้วโรยผงยาจำนวนมากลงไปในนั้น
