เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 467 คู่รักจอมปลอม

บทที่ 467 คู่รักจอมปลอม

บทที่ 467 คู่รักจอมปลอม

ด้านในห้อง ซูอันกำลังยุ่งอยู่กับการตรวจสอบอาการของฉู่ชูเหยียน ความโกรธทำให้พลังความเย็นในร่างกายของนางปั่นป่วนยุ่งเหยิงไปหมด

ความพยายามในการรักษาทั้งหมดที่เขาทำในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้สูญเปล่า ยิ่งไปกว่านั้นนางยังอยู่ในสภาพที่เลวร้ายยิ่งกว่าก่อนรักษาเสียอีก

อาการของฉู่ชูเหยียนในตอนนี้ราวกับว่ามีพายุหิมะขนาดมหึมาไล่บดขยี้ร่างกายของนางจากภายใน และสามารถกวาดล้างพลังชีวิตของนางจนสิ้นสลายเมื่อใดก็ได้!

“ไปให้พ้น ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า!” ฉู่ชูเหยียนต้องการจะผลักเขาออกไป แต่นางไม่สามารถรวบรวมความแข็งแกร่งได้แม้แต่เพียงเล็กน้อย ตรงกันข้ามร่างกายของนางกลับเอนเอียงไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ซูอันรีบประคองนาง “อย่าใจร้อนสิ อาการของเจ้ายังอันตราย เจ้าอาจตายได้ทุกเมื่อ”

“แค่ตายจะเป็นอะไรมาก? ข้าควรจะตายไปตั้งนานแล้ว” เสียงของฉู่ชูเหยียนไร้ชีวิตชีวา ไม่มีร่องรอยของความสดชื่นแม้เพียงเล็กน้อย

ซูอันอุทานด้วยความตื่นตระหนก “ข้าช่วยเจ้าในมิติลับหยกจรัสอย่างยากลำบากขนาดไหนเจ้าก็รู้ดี! เจ้าจะยอมแพ้แบบนี้ได้ยังไง?”

เมื่อนางได้ยินเขาพูดถึงเหตุการณ์ในมิติลับหยกจรัส สีหน้าของฉู่ชูเหยียนก็อ่อนลง แต่ภาพเหตุการณ์ล่าสุดก็ปรากฏขึ้นในใจอีกครั้ง และนางก็ขมวดคิ้ว

ซูอันอยู่ในระหว่างการวัดชีพจรของหญิงสาว และกำลังตรวจดูอาการของนางอย่างใกล้ชิด เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงความแปรปรวนอีกระลอกหนึ่งในคลื่นพลังของนาง เขาก็พูดทันทีว่า “เจ้าโกรธกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้งั้นเหรอ? มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดจริง ๆ นะ!”

“ข้าโกรธหรือข้าไม่โกรธมันต่างกันตรงไหน? ไม่ว่ายังไงหลังจากที่ข้าตายไป เจ้าก็จะเป็นอิสระ และเจ้าก็จะได้อยู่กับแม่นางชิวคนนั้น!” อาจเป็นเพราะความอ่อนแอทางร่างกาย ทำให้ฉู่ชูเหยียนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของนางได้ตามปกติ

ซูอันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “อ้อ ที่แท้ภรรยาของข้าหึงนี่เอง!”

“ไร้สาระ! เจ้าว่าใครหึง?” ใบหน้าของฉู่ชูเหยียนแดงก่ำ นางหันหน้าไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ไม่อยากมองเขาอีกแล้ว

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมข้าถึงต้องโกรธด้วย? นี่ไม่เหมือนข้าเลย! ความรู้สึกของนางสับสนปนเปไปหมด

สาเหตุเป็นเพราะเขาจริงเหรอ?

ซูอันกล่าวว่า “ที่รัก ข้าจำได้ว่าเคยถามเจ้าหลายครั้ง แต่เจ้ามักจะบอกว่าเจ้าไม่รังเกียจถ้าข้าจะมีผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม?”

สีหน้าของฉู่ชูเหยียนเริ่มเย็นชา “ถูกต้อง นั่นคือสิ่งที่ข้าเคยพูดไว้”

ทำไมตอนนี้เจ้าถึงยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด? มันยุติธรรมแล้วเหรอ? ก็ตอนนั้นเราสองคนเป็นแค่คู่สมรสแต่กันในนาม และวัน ๆ แทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ดังนั้นข้าย่อมจะไม่ผูกมัดเจ้าอย่างเห็นแก่ตัว!

แต่ตอนนี้เราสองคนเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ แล้ว…

—

ท่านยั่วยุฉู่ชูเหยียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 233!

—

“ที่รัก เจ้าก็เลยหึง” ซูอันโอบกอดนางอย่างอ่อนโยน ร่างกายของนางเย็นราวกับก้อนน้ำแข็ง แต่ก็ไม่ได้แข็งกระด้าง แต่ให้ความรู้สึกนุ่มเนียนราวกับผ้าฝ้ายชั้นดี

ฉู่ชูเหยียนกำลังจะผลักเขาออกไป แต่นางได้ยินเขาพูดต่อ “ไม่มีอะไรระหว่างข้ากับชิวฮัวเล่ยจริง ๆ นะ! ข้าไม่รู้ว่าทำไมนางถึงพูดแบบนั้น บางทีข้าอาจจะหล่อเกินไป และนางกำลังหลงใหลรูปลักษณ์ของข้าก็เป็นได้? แต่ข้าไม่ได้…ไม่ได้ทำอะไรกับนางและทำให้เจ้าผิดหวัง! ข้าสาบานได้!”

ค่ำคืนที่เขามี…กับเสวี่ยเอ๋อร์ผุดขึ้นมาในใจ แต่โชคดีที่ซูอันเปลี่ยนสิ่งที่กำลังจะพูดได้อย่างรวดเร็ว

“จริง ๆ นะ?” อำนาจของสัญญาในโลกนี้มีผลผูกพัน แม้ซูอันจะไม่เอ่ยคำสาบาน แต่ฉู่ชูเหยียนก็ยังมั่นใจว่าเขาพูดความจริง

ว่าแต่…ทำไมนางถึงอยากทุบเขาแรง ๆ เมื่อเขาพูดว่าชิวฮัวเล่ยหลงใหลร่างกายของเขา?

“แน่นอน! ข้ามีภรรยาที่สวยราวกับเทพธิดาอยู่แล้ว ข้าจะไปสนใจผู้หญิงคนอื่นทำไม” ซูอันพูดพร้อมกับหัวเราะ

ใบหน้าของฉู่ชูเหยียนแดงก่ำ “แต่ชิวฮัวเล่ยก็สวยเช่นกัน”

“แรงจูงใจของนางอาจไม่บริสุทธิ์ ข้ายังไม่รู้เลยว่านางต้องการอะไรกันแน่?” ซูอันเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น

ฉู่ชูเหยียนค่อย ๆ ระงับความโกรธ จิตใจฝ่ายเหตุผลของนางเข้าควบคุมร่างกาย “จะว่าไป มันก็แปลกจริง ๆ ทำไมคนที่สมบูรณ์แบบอย่างนางถึงมาชอบเจ้า?”

ซูอันกัดฟันอย่างเงียบ ๆ

ข้ากำลังพยายามปลอบเจ้า! แต่เจ้ากลับมาพูดแย่ ๆ กับข้าแบบนี้ได้ยังไง?

ฉู่ชูเหยียนหัวเราะคิกคักกับปฏิกิริยาของเขา ใบหน้าของนางที่หัวเราะทำให้ซูอันรู้สึกเหมือนหิมะละลายเมื่อแรกฤดูใบไม้ผลิ “ข้ารู้อยู่แล้วน่าว่าเจ้ามีเสน่ห์อย่างไร บางทีนางอาจจะชอบเจ้าจริง ๆ”

“ต้องแบบนี้สิภรรยาของข้า!” ซูอันยิ้มแฉ่ง ความเจ็บจี๊ดในใจก็คลายลงอีกครั้ง อารมณ์ของเขาดีขึ้นทันที “ที่รัก แต่อาการของเจ้าตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก…”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่ชูเหยียนค่อย ๆ จางไป

ในฐานะผู้บ่มเพาะ นางตระหนักดีถึงสภาพร่างกายของตัวเอง นางส่ายหัวเล็กน้อย “นี่คือเหตุผลที่ข้าบอกว่าข้าควรจะตายตั้งแต่ตอนนั้น ข้ามีชีวิตอยู่มานานและควรจะพอใจได้แล้ว แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ตระกูลฉู่ กำลังประสบปัญหาราวกับอยู่ท่ามกลางพายุใหญ่ และน้องสาวของข้า ฮวนเจาก็ยังไม่โตพอจะแบกรับภาระต่อจากข้าเช่นกัน…”

ซูอันหยุดนางทันที “ตอนนี้ใช่เวลาที่เจ้าจะมานั่งกังวลเรื่องคนอื่นเหรอ?”

“ให้ข้าพูดให้จบเถอะ ข้าคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว” ฉู่ชูเหยียนกล่าวระหว่างอดทนต่อความเจ็บปวด “ปัจจุบันตระกูลฉู่ของเราอยู่ตรงกลางระหว่างฝ่ายจักรพรรดิและฝ่ายของราชันลมปราณ ซึ่งน่าเสียดายที่ตระกูลของเรามีประเพณีและเกียรติยศนับพันปีที่เราสาบานว่าจะรักษาไว้ เราจึงไม่ต้องการถูกกลืนกินจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง นั่นคือเหตุผลที่ปัจจุบันเราหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญคลื่นลมจากทั้งสองฝั่งไม่ได้…”

“ก่อนหน้านี้ เรายังคงพยายามอดทนจนกว่าจักรพรรดิองค์ใหม่จะขึ้นครองบัลลังก์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว ท่านพ่อคงยากที่จะต่อสู้อยู่คนเดียว…

“อาซู หลังจากที่ข้าจากไป เจ้าคอยช่วยตระกูลฉู่ได้ไหม…” นางถอนหายใจ “ลืมมันไปเถอะ ที่ผ่านมาความเป็นอยู่ของเจ้าในตระกูลฉู่นั้นห่างไกลจากคำว่าความสุขมากนัก คำขอของข้าคงเห็นแก่ตัวเกินไป”

“ถึงอย่างนั้น ข้าก็ยังหวังว่าเจ้าจะสัญญากับข้าได้เรื่องหนึ่ง หากสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับตระกูลฉู่ โปรดช่วยข้าดูแลน้องฮวนเจาด้วย ข้ารู้ว่าเจ้าสองคนสนิทกันมาก นอกจากนี้ ข้ายังมีน้องส…แค่ก แค่ก…น…น้องชายของข้า ตอนนี้ที่กำลังศึกษาอยู่ในเมืองหลวง หากเป็นไปได้ โปรดช่วยเขาให้พ้นจากทะเลทุกข์นี้ด้วย”

ในที่สุดเสียงที่อ่อนแอของนางก็เงียบลง ซูอันอยากจะหัวเราะ แต่เขาก็อดรู้สึกหดหู่กับความคิดของนางไม่ได้ “ทำไมดูเหมือนเจ้ากำลังสั่งเสียเลยล่ะ? ใครบอกว่าเจ้ากำลังจะตายเหรอ?”

ฉู่ชูเหยียนหัวเราะ แม้ว่าขณะนี้นางดูเหมือนกำลังลำบากใจ “ข้าบ่มเพาะมาหลายปีแล้ว ดังนั้นข้าก็สังเกตรู้อาการของตัวเองดี สภาพปัจจุบันของร่างกายข้า แม้แต่เทพเจ้าก็ไม่อาจรักษาได้ การฝังเข็มเพื่อสกัดความเย็นเช่นก่อนหน้านี้ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว”

ย้อนกลับไปในตอนนั้น ความเย็นในร่างกายของนางยังคงอยู่ในระดับที่สามารถควบคุมได้ นั่นคือเหตุผลที่ว่า ทำไมการฝังเข็มถึงประสบความสำเร็จ

อย่างไรก็ตาม ความเย็นในร่างกายของฉู่ชูเหยียนตอนนี้ควบคุมไม่ได้แล้ว พวกมันกำลังทำลายล้างนางราวกับพายุหิมะ การฝังเข็มที่สามารถสกัดความเย็นทีละเล็กทีละน้อยนั้นไม่มีประโยชน์อีกต่อไป

“เทพเจ้าอาจทำอะไรไม่ได้ แต่ข้าทำได้! เจ้าควรรู้ว่ายังมีอีกวิธีหนึ่ง” ซูอันมองเข้าไปในดวงตาที่สวยงามของนาง

ฉู่ชูเหยียนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า นางใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจความหมายของเขา ใบหน้าของนางที่กำลังซีดอยู่จู่ ๆ ก็แดงก่ำ “ไม่! ไม่ดีหรอก!”

“เจ้ายอมตายมากกว่าทำสิ่งนั้นกับข้าเหรอ?” ซูอันถอนหายใจ

“แน่นอน!” ฉู่ชูเหยียน โพล่งโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อรู้ตัวว่าผิด นางจึงอธิบายอย่างเร่งรีบ “น…นั่นไม่ใช่เพราะเจ้า…ต…แต่…เฮ้อ…ข้า…จะตกปากรับคำกับเจ้าง่าย ๆ เหมือนกับหญิงใจง่ายได้ยังไง?”

“เจ้าลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นสามีภรรยากันมาตั้งนานแล้ว!” ซูอันยิ้ม

“แต่เราเป็นแค่คู่รักจอมปลอม” ฉู่ชูเหยียนรีบแก้ไข

“ปลอมตรงไหน? เราแต่งงานกันอย่างเป็นทางการแล้ว และทุกคนใน เมืองจันทร์กระจ่างก็รู้ว่าเราเป็นสามีภรรยากัน! อีกอย่างเราเคยมีอะไรกันมาแล้ว…”

ฉู่ชูเหยียนเม้มริมฝีปากแน่น ซูอันกล่าวต่อ “นอกจากนี้ ถ้าเจ้าไม่มีใจให้ข้าบ้างเลย ทำไมเจ้าถึงโกรธพอเห็นว่าระหว่างข้ากับชิวฮัวเล่ยมีอะไรกัน?”

“ข้า…” จิตใจของฉู่ชูเหยียนยุ่งเหยิงอย่างมาก และนางไม่แน่ใจว่าควรจะคิดอะไรอีกต่อไป!

เมื่อเห็นความสับสนของนาง ซูอันจึงโน้มตัวเข้าไปจูบนาง นี่เป็นเวลาที่ชายหนุ่มต้องคว้าโอกาสเอาไว้

บ่อยครั้ง ความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงถูกปิดผนึกโดยกำแพงที่บางยิ่งกว่ากระดาษ แต่เมื่อมันขาดแล้วสิ่งต่าง ๆ ก็จะไหลลื่นอย่างไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งได้ ในทางกลับกันหากพวกเขามัวแต่รักษากำแพงบาง ๆ นี้ไว้ ทั้งสองก็จะยิ่งห่างกันมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อรู้สึกว่าริมฝีปากของซูอันสัมผัสกับนาง ดวงตาของฉู่ชูเหยียนก็เบิกกว้าง นางจับเสื้อผ้าของเขาแน่นขึ้น!