การปรากฏตัวขึ้นเป็นครั้งที่สองของตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ร่างกำยำแข็งแกร่งให้ผลไม่เป็นที่น่าพอใจนัก
บัดนี้ หุ่นเชิดยุงเลือดเหล่านี้มีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว พวกมันไม่ได้ส่งคนไปไล่ตามพวกเขาทันที แต่กลับโจมตียอดเขาพิชิตสวรรค์อย่างสุดกำลัง
และในท้ายที่สุดแล้ว ‘สหายเต๋า’ กลุ่มก่อนหน้านี้ก็ถูกกำจัดบนยอดเขาไปอย่างเงียบๆ
เห็นได้ชัดว่า เรื่องนี้มีบางอย่างแปลกๆ
ศิษย์เซียนจากสำนักตู้เซียนส่วนใหญ่ล้วนรู้สึกว่าชายร่างกำยำคนนั้นต้องผ่านการต่อสู้นองเลือดเพื่อจะสังหารเหล่าปีศาจใหญ่ได้มากมายเช่นนั้น ช่างน่าชื่นชมจริงๆ
แต่ชายร่างกำยำนั้นยังคงก่นด่าต่อไป เขามีเพียงทักษะเวทและอาวุธเวทเท่านั้น แต่ไม่สามารถล่อหลอกศัตรูได้
ช่างมันเถิด
การล่อหลอกศัตรูจำนวนมากให้มาที่ยอดเขาหยกน้อยสักหนึ่งครั้งหรือสองครั้ง อาจนับเป็นเรื่องบังเอิญได้ แต่หากบ่อยครั้งเกินไป ย่อมยากที่จะอธิบาย…
บัดนี้ การต่อสู้บนยอดเขาหลักของสำนักตู้เซียน นับว่าอยู่ตัวแล้ว หุ่นเชิดยุงเลือดสูญเสียวิญญาณของมันไปแล้ว
แม้ในเวลานี้ สำนักตู้เซียนยังคงถูกกดดัน แต่อัตราการเสียชีวิตเพิ่มขึ้นนั้นก็ช้าลงมาก ในขณะที่การต่อสู้ของปรมาจารย์อย่างผู้อาวุโสว่านหลินหยุน ปรมาจารย์หว่างฉิงและปรมาจารย์คนอื่นๆ ก็ให้ผลโดดเด่นมากขึ้นเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ยังไม่คงที่อย่างสมบูรณ์
เวลานี้เขาเพียงแค่ต้องรอให้เซียนจินที่อยู่ด้านบนตัดสินชัยชนะ และนั่นคือส่วนที่สำคัญที่สุด
หากหนึ่งในกลุ่มเจ้าสำนักตู้เซียน หรือผู้อาวุโสฉีหลิงพ่ายแพ้ก่อนที่ปรมาจารย์จากสำนักบำเพ็ญเต๋าหยินจะมาถึง สำนักตู้เซียนจะต้องพ่ายแพ้…
ข้าจะช่วยในการต่อสู้ระหว่างเซียนจินได้อย่างไร
ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจของหลี่ฉางโซ่ว จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและเริ่มตรวจสอบและทบทวนตัวเอง
ข้าประมาทเกินไปหรือไม่
เห็นได้ชัดว่า นี่มันเกินความสามารถในยามนี้ของข้า ดังนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าจะถูกโจมตีด้วยบางสิ่งบางอย่างเฉกเช่นทัณฑ์สวรรค์
มิฉะนั้นข้าจะมีความคิดน่าขันเช่นนี้ได้อย่างไร
หลี่ฉางโซ่วจึงไม่คิดเรื่องนี้มากนัก หลังจากแยกแยะความคิดของเขาแล้ว เขาก็ยังคงทำตามแผนของเขาต่อไป
ครู่ต่อมา…
ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์หมายเลขสามข้างๆ หลิงเอ๋อร์ ก็สัมผัสลมปราณปีศาจเผิงได้ แม้อีกฝ่ายจะอ้อมเส้นทางไป แต่เขาก็ยังไล่ตามนางได้สำเร็จ
ในขณะนั้น หลี่ฉางโซ่วได้รีบเข้าควบคุมตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั้งสามตัวในประตูสำนักทันทีในขณะที่ชายร่างกำยำและสหายของเขาเริ่มพุ่งโจมตีค่ายกลหลักของหุ่นเชิดยุง
‘คน’ ทั้งสามตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากอย่างรวดเร็วและไม่สามารถฟื้นตัวได้ทัน
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ยังยืนหยัดไม่ยอมแพ้และต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต แล้วในที่สุด พวกเขาก็พุ่งไปยังสถานที่ที่มีปีศาจตัวอื่นอยู่อย่างหนาแน่น แล้วระเบิดทำลายตัวเองในทันที!
ชั่วขณะนั้น เหล่าเซียนจากสำนักตู้เซียนพลันร้องตะโกนว่า “สหายเต๋า เจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้!” ผู้อาวุโสเซียนชรามากมายหลายคนซึ่งเข้าปิดด่านมาตลอดทั้งปีล้วนเงยหน้าขึ้นมองและถอนหายใจ
แต่…
บัดนี้ ทั้งสองฝ่ายต่างรู้สึกราวกับว่าเพิ่งเห็นเหตุการณ์เช่นนี้จากที่ใดสักแห่งมาก่อน…
หลี่ฉางโซ่วก็รู้สึกปวดใจเช่นกัน
เพราะในท้ายที่สุด ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั้งสามนั้นก็มีคุณภาพและมาตรฐานสูงสุดเท่าที่เขาสามารถทำได้ในยามนี้ และพวกมันยังใช้ปริมาณกระดาษมากที่สุด
อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรที่เขาจะสามารถทำได้ ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั้งสามได้เล่นตามบทบาทแล้วและยังได้รับกรรมกระทบอีกด้วย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับชายร่างกำยำ เมื่อเขาตวาดใส่เผ่าปีศาจ เขาก็รู้สึกดี แต่ในอนาคต มันจะไม่ง่ายสำหรับเขาที่จะจัดการกับผู้ทรงพลังอำนาจที่เกี่ยวข้องกับปีศาจเหล่านั้น อย่างเช่น ผู้บำเพ็ญเต๋าลู่หยา
แต่ตอนนี้มันก็ระเบิดตัวเองและหายไปแล้ว
ชายร่างกำยำคนนั้นเป็นคนที่ตวาดใส่จักรพรรดิปีศาจ แล้วจะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับหลี่ฉางโซ่วผู้เป็นต้นกล้าอมตะอ่อนด้อยแห่งยอดเขาหยกน้อย
หลี่ฉางโซ่วแอบมองไปที่วัตถุต่อต้านการเสื่อมสภาพที่อยู่บนตัวเขาและก็ไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับมันอีก
อันที่จริง ปีศาจได้ถอยห่างจากโลกบรรพกาลมานานแล้ว เพื่อจัดการกับเผ่าเวท จักรพรรดิปีศาจได้สังหารมนุษย์จำนวนมากและใช้วิญญาณมนุษย์มาหลอมสมบัติระดับท้าทายสวรรค์ และเมื่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ใกล้จะสูญพันธุ์ เขาก็สร้างกรรมใหญ่หลวงกับเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างไม่รู้จบจนกว่าเขาจะตาย
โชคดีที่เทพีหนี่วาและปรมาจารย์จากสำนักบำเพ็ญเต๋า ซึ่งกลายเป็นศัตรูกับจักรพรรดิปีศาจมานานแล้ว ได้เข้าปกป้องสายเลือดมนุษย์
ในฐานะมนุษย์ การกระโดดไปรอบๆ หลุมศพของจักรพรรดิปีศาจนั้นไม่ถือว่าหยาบคายเลย ไม่ต้องพูดถึงการแค่ยั่วแหย่เขาเบาๆ เท่านั้น
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ในปลายยุคโบราณ หลังจากสงครามจอมเวท-ปีศาจครั้งที่สาม พวกปีศาจประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ และเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็ฉวยโอกาสเอาชนะเผ่าปีศาจ ขณะนั้นผู้นำที่เป็นมนุษย์ได้สั่งให้คนร่ายระบำ และเล่นดนตรีต่อหน้าศาลปีศาจที่ล่มสลายเป็นเวลาหลายสิบปีเพื่อเฉลิมฉลอง
ความเจริญรุ่งเรืองของเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่ได้มาจากการเคารพต่อสวรรค์และปฐพีและสามสำนักบำเพ็ญเท่านั้น
เห็นได้ชัดว่าการบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่ด้วยประโยคเดียวเป็นเรื่องยากเพียงใด
อย่างไรก็ตาม ในอดีตนั้นว่ากันว่า เผ่าเวทและปีศาจไม่ได้ถูกนับเป็นส่วนหนึ่งของสวรรค์ จึงยิ่งขับเน้นการเติบโตของเผ่าพันธุ์มนุษย์
หลี่ฉางโซ่วรู้สึกประทับใจกับการต่อสู้ครั้งนั้นเช่นกัน…
มีผู้บงการที่ต้องการวางแผนทำร้ายสำนักตู้เซียน ทำให้มีเซียนเสิ่นและเซียนเทียนจำนวนมากต้องเสียชีวิต…
(การปลอมตัวเพื่อหลีกเลี่ยงกรรมและใช้ไพ่ไม้ตายเพื่อตัดกรรม ทั้งสองล้วนมีความสำคัญเท่าเทียมกัน)
ในอนาคตปัญหาอาจไม่ได้อยู่ที่ว่าเขาจะหลบซ่อนหรือไม่
แต่…
เขาจะซ่อนได้ล้ำลึกเพียงใด
ในขณะนี้ ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ ‘สวรรค์’ หมายเลขสองกำลังซ่อนตัวอยู่ใต้ยอดเขาพิชิตสวรรค์
ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ ‘แยกสวรรค์’ กลายเป็นอาจารย์ฉีหยวนของเขาผู้นั่งอยู่ในหอโอสถเงียบๆ ขณะที่แอบควบคุมค่ายกลยอดเขาหยกน้อย
หลี่ฉางโซ่วทุ่มเทความคิดและจิตใจของเขาลงในตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์หมายเลขสามซึ่งปกป้องศิษย์น้องหญิงและอาจารย์ของเขา และเตรียมที่จะโจมตีและฆ่านักพรตเต๋าเฒ่าเซียนเทียนเพื่อปกป้อง ‘ลูกหลาน’ ของสำนักตู้เซียน
แต่เนื่องจากสถานการณ์การต่อสู้รอบๆ ยอดเขาพิชิตสวรรค์ในยามนี้ หลี่ฉางโซ่วจึงไม่จำเป็นต้องโจมตีอีกต่อไป
ตั้งแต่เริ่มศึกสู้จนถึงเวลานี้ จริงๆ แล้วมีเวลาไม่มาก แต่หลี่ฉางโซ่วก็ตระหนักว่าเขาได้ทำมาเพียงพอแล้ว
ทุกอย่างดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
ในขณะนั้น เซียนส่วนใหญ่ของสำนักตู้เซียนล้วนรู้สึกผิดและซาบซึ้งใจต่อตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์สามตัวที่ยึดมั่นในเต๋าและทำลายตัวเอง…
นั่นก็เพียงพอแล้ว
แน่นอนว่า หลี่ฉางโซ่วไม่คาดคิดมาก่อนว่าผู้อาวุโสใหญ่จะต้องการสร้างอนุสาวรีย์ให้กับตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั้งสามหลังจากนั้นซึ่งเป็นเรื่องที่ค่อนข้างไร้สาระ
ขณะนี้ ณ ที่ห่างออกไปจากสำนักตู้เซียนทางทิศตะวันออกราวหนึ่งหมื่นหกพันลี้ มีปีศาจเผิงเขียวครามเหินบินเวียนวนอยู่ในอากาศชั่วขณะหนึ่ง แล้วเพ่งพลังสัมผัสเซียนรับรู้เอาไว้ที่คนสองสามคนซึ่งอยู่ด้านล่าง
หลี่ฉางโซ่วพลันส่งข้อความเสียงของเขาไปที่หลิงเอ๋อร์ “อยู่ใกล้ๆ ข้า เจ้าใช้ข้าเป็นโล่กำบังได้”
“หือ?”
หลิงเอ๋อร์กะพริบตาแล้วรีบหลบไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังศิษย์พี่ของนางอย่างรวดเร็วในขณะที่หลี่ฉางโซ่วปกป้องนางอย่างสมบูรณ์
ส่วนโหย่วฉินเสวียนหย่าและผู้อาวุโสสองคนที่ดูแลกิจการภายนอกก็พร้อมที่จะโจมตีได้ทุกเมื่อ
ที่ใต้ดิน หลิงเอ๋อร์ค่อนข้างงงงวย นางถามอย่างแผ่วเบาในขณะที่หน้าแดงว่า “ศิษย์พี่ เหตุใดท่าน…”
“จงสังเกตให้มากขึ้น พูดให้น้อยลง และเรียนให้หนัก”
เมื่อหลี่ฉางโซ่วพูดบางอย่างเช่นนี้ หลิงเอ๋อร์ก็พยักหน้าเห็นด้วยทันทีขณะที่รู้สึกกังวลเล็กน้อย
ทันใดนั้นก็มีลำแสงหลายสายพุ่งลงมาจากเบื้องบน ผู้อาวุโสทั้งสองผนึกกำลังและเปิดใช้ค่ายกลรอบตัวพวกเขา จนแทบจะรับแสงไม่ได้เลย
หลังจากนั้น ปีศาจเผิงก็หุบปีกของมันและโฉบลงมาจากท้องฟ้าอย่างรวดเร็วยิ่ง!
แต่ร่างที่อยู่ด้านหลังของปีศาจเผิงยังหยุดนิ่งอยู่ในอากาศ
เซียนเทียนผู้นี้ถูกทักษะเวทของยุงเลือดควบคุมเอาไว้ เขารู้สึกทึ่งเกี่ยวกับพิษของสำนักตู้เซียนอยู่ลึกๆ
