ตอนที่ 432 ผู้ใดไม่มีนิสัยส่วนตัว!?! (2)
ทันทีที่กลุ่มปีศาจกระทิงได้พุ่งตัวออกจากค่ายกลของหุบเขา ก็เกิดลมกระโชกแรงพัดเข้าใส่ตรงมาไปที่พวกมัน!
ปีศาจกระทิงกลุ่มนี้ มีปรมาจารย์เซียนเทียนรวมทั้งหมดสี่สิบหก ส่วนใหญ่อยู่ในระดับเซียนเทียนขั้นกลางและขั้นปลาย แต่ไม่มีผู้ใดพบความแตกต่างระหว่างทรายและใบไม้ที่ร่วงหล่นในสายลมกระโชกแรงนั้นได้ พวกมันแต่ละตัว พุ่งตัวออกไปทวนลม และมุ่งหน้า ตรงไปยังเมืองซื่อเถี่ยเพื่อให้การสนับสนุน
เมื่อปีศาจกระทิงเซียนเทียนทั้งสี่สิบหกตัวเพิ่งพุ่งตัวออกไป ร่างสง่างามน่าเกรงขามอีกสองร่างก็พุ่งออกมาจากส่วนลึกของหุบเขา พวกมันเปล่งเสียง ‘มอๆ’ สองเสียงดังออกมาจากปาก และแผ่พลังสะกดข่มที่รุนแรงออกมาขณะที่พุ่งออกไปช่วยเมืองซื่อเถี่ย!
หลี่ฉางโซ่วไม่กล้าประมาทและเฝ้ารอคอยอย่างอดทน
เมื่อปรมาจารย์เหล่านี้ พุ่งออกไปได้ในระยะทางหนึ่ง หินทรายและใบไม้ที่ร่วงหล่นบางส่วนในส่วนด้านในของค่ายกล ก็ค่อยๆ ผสานเข้ากับพื้นดิน…
แน่นอนว่า พวกมันเหล่านี้คือ เป็นพวกตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ ซึ่งใช้วิชาแปลงร่าง
ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดของแผนคือ การปล่อยให้ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ เข้าสู่ค่ายกลใหญ่จากภายนอกในช่วงเวลาขณะที่ค่ายกลใหญ่เริ่มเปิดตัวขึ้น
ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่หลี่ฉางโซ่วจะทำลายค่ายกลใหญ่ที่นี่ แต่มันก็ไม่ง่ายสำหรับเขาเลยจริงๆ ที่จะเข้าไปโดยไม่ให้ผู้ใดรู้ตัว
โอกาสมีน้อย แต่โชคดีที่เขาคว้ามันมาได้สำเร็จ
บัดนั้น ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์เซียนทั้งแปด ได้แยกย้ายกันไปในสถานที่ต่างๆ อย่างรวดเร็ว และจากนั้น ก็ทำการแยกแยะ จัดระเบียบข้อมูลทุกประเภทในหุบเขาได้อย่างฉับไว
ภูมิประเทศ การกระจายเหล่าปรมาจารย์ และช่องโหว่ในค่ายกลใหญ่…
ในขณะนี้ ในใจของหลี่ฉางโซ่วถูกเติมเต็มไปด้วยข้อมูลทุกประเภทอย่างรวดเร็ว และหลังจากที่วิเคราะห์อย่างรอบคอบอยู่พักหนึ่ง จู่ๆ เขาก็ตกตะลึงเล็กน้อย
ภายในนั้น แตกต่างจากที่เขาเคยจินตนาการเอาไว้มาก
เขาคิดว่าเขาได้บุกเข้าไปในที่ตั้งค่ายสุดหฤโหดของทหารที่โหดร้าย และเด็ดขาด แต่เมื่อเขาได้สติคืนกลับมาอีกครั้ง เขาก็ได้พบว่า ที่นี่เปรียบปานสรวงสวรรค์…
บ้านไม้ต่างๆ ล้วนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
ไม่มียามลาดตระเวนอยู่ มีเพียงกลุ่มปีศาจน้อยกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งแปลงร่าง และกำลังเล่นกันอยู่ในทุ่ง และได้รับการต้อนรับจากเหล่าพ่อแม่ปีศาจกระทิงที่กำลังรีบกลับบ้าน เพื่อหลีกเลี่ยง
พวกเขากำลังซ่อนตัวจากพ่อแม่ปีศาจกระทิงของพวกเขาที่กำลังรีบพุ่งออกมาจากระยะไกลเพื่อเรียกพวกเขาให้รีบกลับบ้าน
สิ่งที่ทำให้หลี่ฉางโซ่วรู้สึกเสียใจเล็กน้อยก็คือ ไม่มีกรรมร้ายอยู่ที่นี่ แต่มันกลับสงบสุข และเผยรอยแห่งความเป็นมงคลเล็กน้อยท่ามกลางความสงบสุขนั้น
อืม เขายืนยันได้ด้วยสายตาแล้วว่า นี่เป็นสถานที่ที่มีสมบัติที่ซ่อนอยู่!
ในเมื่อตอนนี้ เขาได้เลือกล่อเสือออกจากถ้ำแล้ว แน่นอนว่า เขาต้องใช้กลยุทธ์นี้จนจบ
ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั้งแปดที่รวมตัวกันที่นี่ ได้ถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม มีสองคนอยู่ใกล้ค่ายกลใหญ่ เตรียมพร้อมที่จะฝ่าทะลวงค่ายกลเพื่อล่อศัตรูหลังจากนั้น และส่วนตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์อีกหก ก็ซุ่มรออยู่ที่ด้านนอกเพื่อให้การสนับสนุน
และตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์อีกหกคนที่สำรวจเข้าไปถึงในหุบเขาลึกเพื่อค้นหาสมบัติ
นี่เป็นวิธีการทั้งหมดที่เขาทำหรือ?
ไม่ ไม่อย่างแน่นอน
มีคำกล่าวใน “พระสูตรมั่นคง” ว่า เขาจะปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ได้เมื่อมีแผนสำรองมากขึ้นเท่านั้น
เพื่อให้การกระทำของเขาเป็นอุบายลวงมากขึ้น ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่หลี่ฉางโซ่วเคยใช้เพื่อให้เป็นนักล่าสมบัติที่แท้จริงก็คือ ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่ระบุคำว่า ‘ทองคำ’
ในขณะนั้น เขาใช้วิชาแปลงร่างเพื่อแปรเปลี่ยนร่างเป็นแมลงบินได้ ตามหลังตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์เซียนเทียนอยู่ไกลๆ
จนถึงตอนนี้ หลี่ฉางโซ่วก็ถูกครอบครองจิตกว่าเก้าส่วนแล้ว และในขณะนั้น เขาก็ยังคงดำเนินงานหลายอย่างไปพร้อมๆ กันต่อไป ซึ่งหากมีข้อผิดพลาดเพียงอย่างเดียว ก็จะเป็นเหตุให้ทุกอย่างพังทลายลงจนหมดสิ้นได้อย่างง่ายดาย!
ในเวลาไม่นาน หลี่ฉางโซ่วก็ได้เพ่งจิต ตรึงไว้กับที่ตั้งของคลังสมบัติ
สถานที่แห่งนั้น มีกฎห้ามต่างๆ อยู่มากที่สุดและได้รับการดูแลป้องกันอย่างแน่นหนาที่สุด ซึ่งมีพลังบุญคุณธรรมหลั่งไหลอยู่ภายในนั้น
หลี่ฉางโซ่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและเลือกแผนหนึ่งขึ้นมา ในขณะนั้น เหล่าตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั้งหกก็ได้เข้ามาใกล้คลังสมบัติใต้ดินพร้อมกับนำยาสลบมาด้วย และในเวลาต่อมา ก็เปิดการโจมตีคลังสมบัติอย่างรุนแรง
ส่วนตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์หมายเลขสี่ที่ระบุคำว่า ‘ทองคำ’ นั้น ได้ใช้หลีกลี้ปฐพีซ่อนกายเพื่อหลบหนีลงใต้ดิน
หลังจากที่ผู้พิทักษ์ปีศาจกระทิงหลายสิบที่อยู่ข้างนอกนั้น ถูกยาสลบจนหมดสติและล้มลงไป ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั้งสอง ก็พุ่งออกมาก่อนและล่อเหล่าปรมาจารย์ของอีกฝ่ายออกไป
จากนั้น ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั้งสี่ ก็เข้าโจมตีค่ายกลเวทด้านนอกคลังเก็บสมบัติ พวกเขาโยนค่ายกลเวทขนาดเล็กที่ตั้งใจจะ “ทำลายตัวเองหลังการใช้งาน” ไปที่ค่ายกลเวทขนาดใหญ่นั้น…
ท่ามกลางความโกลาหลนี้ ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่ระบุคำว่า ‘ทองคำ’ ที่อยู่ใต้ดินนั้น ได้สัมผัสขอบคลังสมบัติแล้ว
ในขณะนั้น เขาอยู่ห่างไปเพียงแค่ก้าวเดียว!
หลี่ฉางโซ่วสงบใจลงและควบคุมตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ให้กดฝ่ามือซ้ายลงไปปะทะกับแสงของกฎห้ามที่อยู่ตรงหน้าเขา ทันใดนั้น พลังเซียนก็ระเบิดขึ้น และทำลายกฎห้ามสองชั้นให้เปิดออกทันที!
ในขณะนั้น สัมผัสเซียนรับรู้ของเขา ได้สำรวจออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และมั่นใจได้ว่า ไม่มีพลังชีวิตที่นี่ จากนั้น การหลบหนีแห่งธาตุทั้งห้าก็เปลี่ยนไป แล้วร่างนั้นก็กลายเป็นลำแสงสีรุ้งใต้ดิน!
หลีกลี้หนีโลก!
หลี่ฉางโซ่วได้หนีไปยังพื้นที่หลักของคลังสมบัติเกือบจะในทันที และรีบพุ่งผ่านพื้นแผ่นหินหนาของคลังสมบัติ แล้วบุกเข้าไปในเคหาสน์ถ้ำทองคำด้วยความเร็วปานสายฟ้า!
แผ่นหินหนาของห้องเก็บสมบัติและเข้าไปในถ้ำทองคำ!
เขาเข้ามาอยู่ภายในแล้ว!
กำแพงต่างๆ ถูกปกคลุมไปด้วยอาวุธต่างๆ ที่แผ่พลังสังหารดุร้ายออกมา ในขณะที่มีกองวัสดุล้ำค่าที่เปล่งแสงสีทองกองซ้อนๆ กันขึ้นไปเป็นดั่งภูเขาลูกเล็กๆ
หลี่ฉางโซ่วจ้องมองมันใกล้ๆ แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปมากในทันที
มีคนอยู่ที่นี่!
ไม่เพียงแค่คนเท่านั้น แต่หลี่ฉางโซ่วยังไม่อาจมองเห็นฐานพลังของคนผู้นี้ได้เลย ซึ่งเขาไม่เคยพบมาก่อน!
ยิ่งกว่านั้น นักพรตเต๋าร่างท้วมเล็กน้อยผู้นี้ กำลังนอนอยู่บนยอดภูเขาสมบัติแห่งนี้ พลางส่งเสียงพึมพำด้วยท่าทางมึนเมา และร่างของเขาก็ยังคงกำลังดิ้นไปมาไม่หยุด อยู่ในท่ามกลางสมบัติเหล่านี้…
และประเด็นหลักก็คือ!
ไร้เสื้อผ้า…ปกคลุมร่าง…
ทันใดนั้น นักพรตเต๋าร่างท้วมเล็กน้อยที่ดูเหมือนเมามาย ก็ลุกขึ้นนั่ง เหมือนคนเมาและเบิกตาโตองมองหลี่ฉางโซ่ว
ดูเหมือนว่า เวลาจะนิ่งอยู่ที่นี่!
“เฮ้! ดูเครื่องมือเวทต่างๆ สิ!”
นักพรตเต๋าร่างท้วมเล็กน้อยผู้นี้เลิกคิ้วแล้วระเบิดเสียงตะโกนดังลั่นปานฟ้าร้องคำราม!
ในขณะนั้น มีแสงระยิบระยับสาดประกายอยู่รอบตัวเขา แล้วก่อตัวขึ้นเป็นมีด ทวน กระบี่ ง้าว ขวาน ตะขอ ตรีศูล และเผยให้เห็นสมบัติเจดีย์หินใหญ่หรูอี้ แล้วทุบตีตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์เซียนจิน หลี่ฉางโซ่ว!
หลี่ฉางโซ่วทำได้เพียงร้องตะโกนว่า “ผู้น้อยเป็นศิษย์ของสำนักบำเพ็ญเต๋าหยิน!”
บัดนั้น ร่างของตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ตัวนี้ พลันจมอยู่ใต้สมบัติวิญญาณหลายสิบชิ้น และขาดการติดต่อกับร่างหลักในชั่วพริบตา และสิ่งที่เหลือค้างอยู่ ก็มีเพียงเสี้ยวพลังปราณวิญญาณ…
………………………………………………………………..
