บทที่ 601 ฉางโซ่ววางแผนจัดการปีศาจ เล่อเอ๋อร์ช่วยเสริมกำลังรบ! (2)
ดวงวิญญาณปีศาจของปีศาจน้อยตนนี้แทบจะร้องไห้
หลี่ฉางโซ่วจงใจรอสักครู่ เมื่อวิญญาณของปีศาจน้อยสงบลง เขาก็เอ่ยถามว่า “ที่นี่คือที่ใด? และมีราชาปีศาจอยู่กี่ตัว?”
“สถานที่แห่งนี้ เรียกว่า ภูเขาเหยาเซิง และมีหกมหาราชา…”
หลี่ฉางโซ่วพยักหน้าและถามต่อว่า “แล้วที่นี่มีอันใดผิดปกติหรือไม่?”
ในขณะนั้น วิญญาณปีศาจของปีศาจน้อยร้องตะโกนออกมาด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ไม่มีอะไรผิดปกติ!
“ไม่มีอันใดผิดปกติ!
“นายท่าน… ผู้น้อย ผู้น้อยเป็นเพียงปีศาจน้อยที่ฝึกตนมานับพันปีเท่านั้น หาได้มีความสามารถใดๆ มากนัก โดยปกคิแล้ว ผู้น้อยมีหน้าที่ลาดตระเวนภูเขาเพื่อดูว่ามีผู้ฝึกบำเพ็ญมนุษย์คนใดรุกล้ำเข้ามาหรือไม่”
หลี่ฉางโซ่วพยักหน้าช้าๆ
ในขณะนั้น เปลวเพลิงสมาธิแท้ได้หดตัวลงเล็กน้อย และวิญญาณปีศาจก็ส่งเสียงร้องดังลั่นทันทีว่า “ไว้ชีวิตข้าด้วย! นายท่าน ไว้ชีวิตข้าด้วย! ข้าเคยเห็นมันสองสามครั้ง
มีผู้อาวุโสสองสามคนโผล่ออกมาจากพื้นดินและไปกินเหล่ามนุษย์ในดินแดนเทวะทักษิณ! เมื่อข้ารายงานเรื่องนี้ให้องค์มหาราชาของข้า พระองค์ก็บอกให้ข้าหุบปาก ไม่เช่นนั้นเขาจะทำลายล้างครอบครัวของข้าทั้งหมด!”
“เหอะ!”
หลี่ฉางโซ่วแค่นเสียง จากนั้นก็ถอนเพลิงสมาธิแท้ของเขาออกแล้วมองไปที่วิญญาณปีศาจน้อยที่สิ้นหวังและร่วงโรยไร้เรี่ยวแรง
เขากล่าวอย่างสงบว่า “มีเรื่องเล่าลือกันถึงภูเขาเหยาเซิงบ้างหรือไม่?”
“เรื่องเล่าลือ…เรื่องเล่าลือ…มีเรื่องเล่าลือ!”
วิญญาณปีศาจของปีศาจน้อยสั่นสะท้าน ภายใต้การคุกคามของการทำให้วิญญาณของเขาแตกสลายในเวลานี้ เขาย่อมไม่อาจใส่ใจอะไรได้มากนัก
“ผู้น้อยได้ยินจากท่านแม่ทัพที่อาวุโสกว่าว่า สถานที่แห่งนี้ เป็นฐานที่มั่นสำคัญสำหรับการฟื้นฟูเหล่าจอมปราชญ์ มหาราชาที่นี่ล้วนเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่ถูกเลือก และพวกเขาก็มีอนาคตที่ไร้ขีดจำกัด…”
“บอกข้าถึงรายละเอียดในสิ่งที่เจ้ารู้มาเกี่ยวกับมหาราชาปีศาจทั้งหกที่นี่ เรามาพูดถึงมหาราชาของเจ้ากันก่อน”
“ได้ ได้ … มหาราชาของข้าเป็นคนฉลาดและทรงพลังยิ่ง เขาสามารถต่อสู้ได้ดี และว่ากันว่า เขามีร่างอมตะจินกวง[1]ที่ไม่อาจทำลายได้! ”
“หือ?”
“ไม่ ไม่ ไม่ ปีศาจเฒ่าบนยอดเขาเป็นปีศาจแรดที่มีรูปลักษณ์น่าอนาถ เขามีใบหน้าสกปรก มีผิวหนังขรุขระหยาบหนาที่แข็งแกร่งที่สุด เขายังมีตัณหาจัดและลุ่มหลงในกามราคะมาก เขามีถ้ำอยู่สามแห่งบนภูเขา เขาได้ใช้กำลังบังคับฉุดกระชากภรรยาทั้งหกของเขา แล้วยังคุยโวโอ้อวดกับเราทุกวันว่า เขามีเสน่ห์ล้นเหลือ และปีศาจหญิงเหล่านี้ ก็พุ่งกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของเขาเอง!”
“พูดต่อไป ยิ่งละเอียดยิ่งดี”
ดังนั้น ครึ่งชั่วยามต่อมา…
ตึ้ง
ตึ้ง ตึ้ง
ปีศาจน้อยตนหนึ่งกำลังสวมชุดเกราะเบาและเสื้อคลุมได้โซเซโผล่ออกมาจากป่าพร้อมกับมีเศษเถ้าถ่านลอยอยู่ข้างหลังเขา และร่วงหล่นกลับสู่พื้นดิน
เขาส่ายตัวไปมาสามครั้งในสองก้าว เขาส่ายศีรษะ ส่ายเอว และแกว่งไกวตะบองไม้ในมือ จากนั้นเขาก็ตีลุกตุ้มระฆังในมือของเขาอีกสองสามครั้งก่อน แล้วส่งเสียงตะโกนด้วยน้ำเสียงสนุกสนานว่า
“มหาราชาผู้เลิศล้ำปัญญายิ่ง เขาขอให้ข้าออกลาดตระเวนภูเขา!
ข้ารับรองว่า ทั่วทุกหนแห่งล้วนสงบสุข ไร้เผ่าพันธุ์มนุษย์กล้ามารุกรานเรา!”
สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของบรรดาปีศาจน้อยและเหล่าสัตว์ปีศาจในภูเขาให้หยุดชะงักและมองดู
ไม่มีทางเลือก นี่คือข้อความที่ร้องประจำของเหล่าปีศาจน้อยที่ลาดตระเวนอยู่บนภูเขาที่นี่ และหลี่ฉางโซ่วก็ไม่สามารถเปลี่ยนมันได้ตามอำเภอใจ
ขณะนั้น ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ของหลี่ฉางโซ่วก็ได้ปลอมตัวเป็นปีศาจน้อยที่ลาดตระเวนอยู่บนภูเขาอย่างเป็นธรรมชาติโดยใช้วิชาจำแลงกาย
ส่วนร่างของปีศาจน้อยที่ลาดตระเวนภูเขาตัวเดิมก็ได้ถูกเผาไปแล้ว และหลี่ฉางโซ่วก็กักขังวิญญาณปีศาจของปีศาจน้อยตนนี้เอาไว้ในไข่มุกสมบัติล้ำค่าเม็ดหนึ่ง เขาจะทำตามสัญญาเขาจะทำตามสัญญาของเขาภายหลังจากนี้ โดยปล่อยให้ปีศาจน้อยตนนี้เข้าสู่สังสารวัฏ
ในเวลานี้ เขามีไข่มุกนี้ติดอยู่กับตัวแล้ว เขาจะสามารถสอบถามข้อมูลบางอย่างจากปีศาจน้อยตนนี้ได้ตลอดเวลา เพื่อไม่ให้ความลับของเขาถูกเปิดเผยได้ในภายหลัง…
แล้วมันก็เป็นเช่นนั้น หลี่ฉางโซ่วตีลูกตุ้มระฆังในมือของเขาและเดินเตร่ไปรอบๆ ภูเขาครึ่งรอบก่อนที่จะกลับไปยังที่พำนักของเขา เขากลายเป็นลมปีศาจกระโชกแรง และบินกลับไปที่ไหล่เขาของยอดเขาที่สามของภูเขาเหยาเซิง
ที่นั่นมีหุบเขาที่มีเคหาสน์ถ้ำอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหุบเขา มีชุมทางถ้ำที่เชื่อมต่อกันยาวและขยายออกไปทั่วทุกทิศทาง ซึ่งรวบรวมปีศาจหลายพันตัวอยู่ที่นั่น
นี่คือ ถ้ำมหาราชาปีศาจแรด!
หลี่ฉางโซ่วได้กลายร่างเป็นปีศาจน้อยที่เฝ้าลาดตระเวนบนภูเขาและแอบเข้าไปในถ้ำได้อย่างง่ายดายโดยปราศจากความสงสัยหรืออันตรายใดๆ เขาเข้าสอดแนมและพยายามหาข้อมูลอย่างบ้าคลั่ง เขายังพบกับมหาราชาปีศาจที่นี่ได้สำเร็จ และประเมินความแข็งแกร่งของแรดตัวนี้ในเชิงบวก…
มหาราชาปีศาจตัวนี้อยู่ที่ขอบเขตเซียนเทียนขั้นสูงสุด และเป็นผู้อ่อนแอที่มีพลังปีศาจบกพร่อง[2]
เห็นได้ชัดว่า ปีศาจแรดตัวนี้มีหน้าที่เพียงแค่คอยเฝ้าประตูและค่ายกลใหญ่ใต้ดินเท่านั้น
แต่ไม่สำคัญว่าเขาจะอ่อนแอหรือไม่ สิ่งที่สำคัญคือ สถานะของเขาในฐานะราชาปีศาจ และตำแหน่งที่ตั้งพิเศษของภูเขาเหยาเซิงแห่งนี้
เพื่อความปลอดภัย หลี่ฉางโซ่วได้ตรวจสอบถ้ำของราชาปีศาจอีกสองสามครั้งเพื่อให้มั่นใจว่า ไม่มีปรมาจารย์คอยซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่ และเมื่อยืนยันได้แน่ใจแล้ว เขาก็เริ่มแผนอย่างเป็นทางการหลังจากนั้น
ฉากแรกของ “แผนต้านเผ่าปีศาจ” เทพธิดาลงมาเยือนโลก!
“อ๋าวอี่ เจ้าอยากได้บุญหรือไม่?”
ในขณะนั้น อ๋าวอี่ ซึ่งอยู่บนก้อนเมฆที่กำลังลอยสูงอยู่เงียบๆ ที่นี่โดยมีเผ่าเวททั้งแปดคนอยู่ข้างหลังเขา ก็อดจะผงะงันไปชั่วขณะไม่ได้เมื่อเขาได้ยินข้อความเสียงของศิษย์พี่เจ้าสำนักของเขา
หลี่ฉางโซ่วยิ้มและกล่าวอีกครั้งว่า “คราวนี้มีเรื่องบางอย่างที่ข้าต้องการความช่วยเหลือจากผู้คน ความเสี่ยงไม่สูงมาก และมีอานิสงส์แห่งบุญไม่น้อย มันง่ายที่พี่ชายจะเปิดเผยตัวเองออกมาโดยใช้ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์”
อ๋าวอี่พยักหน้าทันที ดวงตามังกรของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
ในไม่ช้า อ๋าวอี่ก็ทำตามคำสั่งของหลี่ฉางโซ่ว เขาบินไปยังดินแดนเทวะมัชฌิมาเพื่อจัดวางที่อยู่ให้เผ่าเวททั้งแปด รวมถึงหัววัวและหน้าม้าพร้อมกับทิ้งตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่เขาพกพาติดตัวไปเอาไว้กับพวกเขาด้วยเพื่อใช้สำหรับ ‘ติดต่อสื่อสาร’ กันในภายภาคหน้า
ปรมาจารย์เผ่าเวททั้งแปดเหล่านี้ ก็เป็นพลังการต่อสู้อันล้ำค่าเช่นกัน ซึ่งหลี่ฉางโซ่วจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาเสียเปล่าไป
จากนั้นอ๋าวอี่ก็รีบไปยังสถานที่ที่เขาตกลงที่จะพบกับหลี่ฉางโซ่วในทันที และในป่าทึบ เขาก็เห็นตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ของหลี่ฉางโซ่วที่กลายร่างเป็นนักพรตเต๋าหนุ่ม
และ…
ในข่ายอาคมนั้น มีโต๊ะเครื่องแป้ง…
“พี่ชาย! ท่านต้องการให้ข้าทำอันใดหรือ?”
หลี่ฉางโซ่วกล่าวอย่างจริงจังว่า “มาเถิด แสร้งปลอมตัวเป็นแม่นางเข่อเล่อเอ๋อร์ก่อน เรื่องนี้ค่อนข้างซับซ้อนทีเดียว ไว้ข้าค่อยอธิบายให้เจ้าฟังทีละขั้นตอน”
“เอ่อ…”
อ๋าวอี่กะพริบตาปริบๆ ขณะมองไปที่ศิษย์พี่เจ้าสำนักของเขา ครั้นเมื่อเห็นว่าศิษย์พี่เจ้าสำนักของเขาดูจริงจัง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงก้าวเดินออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเท่านั้น
แน่นอนว่า ไม่ว่าศิษย์พี่เจ้าสำนักของเขาจะกล่าวอะไร เขาก็จะทำทุกอย่าง ต่อให้ศิษย์พี่เจ้าสำนักจะต้องการวิญญาณมังกรของเขาก็ตาม
หลี่ฉางโซ่วกล่าวว่า “ในเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะมองทะลุผ่านเวทลวงตาและวิชาจำแลงกาย ดังนั้นการแต่งหน้าโดยตรง ย่อมจะปลอดภัยและดีที่สุด”
“พี่ชาย ท่านต้องการก่อเรื่องยุ่งยากให้เปี้ยนจวงผู้นั้นหรือ?”
………………………………………………………………..
[1] เป็นร่างเรืองแสงสีทอง เปรียบปานร่างวัชระ หรือร่างเพชรวัชระในทางพุทธ คือร่างแข็งแกร่งคงกระพัน
[2] ปรับมาจาก水货 ที่หมายถึงพวกของเถื่อน ของมีตำหนิ ของใช้แล้ว พวกของที่ไม่ได้มีคุณภาพระดับสูง เป็นพวกที่มีระดับรองลงมา หรือพวกของย้อมแมวขาย
—————————————-
