บทที่ 511 กุ้ยซื่อหมดสติ
บทที่ 511 กุ้ยซื่อหมดสติ
ดวงหน้าของฉินเย่จือไร้อารมณ์ ครั้นเห็นว่านางกำลังจะจากไปก็หันหลังกลับโดยไม่เหลียวมองมา เตรียมเดินเข้าไปในบ้าน
เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือกำลังจะจากไป กุ้ยชุนเจียวก็ไม่สนใจความเจ็บปวดอีกต่อไป ผุดลุกขึ้นยืนทันทีและกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดไปข้างหน้า “พี่ใหญ่ฉิน ข้าขอโทษ ขอโทษจริง ๆ น้องสาวของข้าเป็นคนหยาบคาย หากคำพูดเหล่านั้นทำให้ท่านไม่มีความสุข ท่านก็อย่าเก็บมาใส่ใจเลยพี่ใหญ่ฉิน” ฉินเย่จือไม่หันหลังกลับ และไม่ได้หยุดฝีเท้าราวกับว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่กุ้ยชุนเจียวพูด เขาเดินตรงเข้าไปในบ้านและปิดประตูลง
“พี่ใหญ่ฉิน พี่ใหญ่ฉิน…” เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือเพิกเฉยต่อตนและเดินจากไปโดยไม่หยุดแม้แต่น้อย กุ้ยชุนเจียวก็รู้ได้ว่า ครั้งนี้นางได้ทำให้ฉินเย่จือขุ่นเคืองไปเสียแล้ว
ในใจของกุ้ยชุนเจียวจึงยิ่งเกลียดกุ้ยตงเหมยมากยิ่งขึ้นไปอีก น้องสาวที่ไม่เคยสนใจตัวเองเลย!
ด้วยจิตใจที่ชั่วร้ายเช่นนี้ นางไม่เคยเห็นพี่น้องเช่นนี้มาก่อน!
ดูพี่น้องในบ้านกู้เสี่ยวหวานสิ พวกเขาที่เป็นพี่ชายน้องชายต่างก็เคารพกัน และพี่สาวน้องสาวก็รักกันมาก โดยเฉพาะกู้เสี่ยวหวาน ในตอนที่ฉินเย่จือยังไม่ปรากฏตัว คนที่ไปตักน้ำก็คือกู้หนิงผิงและกู้หนิงอัน คนที่ไปตัดฟืนที่ภูเขาก็เป็นกู้หนิงอันและกู้หนิงผิง หรือในบางครั้งก็จะเป็นกู้เสี่ยวหวาน เรื่องในครอบครัว พวกเขาต่างแย่งกันทำ ความสัมพันธ์ของพวกเขาต่อหน้าคนนอก จะเห็นได้ว่าครอบครัวนี้สนิทสนมกันแค่ไหน!
แต่น้องสาวของตนเองล่ะ? นางกลับพร้อมที่จะทำลายชื่อเสียงของพี่สาว และหวังว่าพี่สาวของนางจะถูกคนประณาม เพราะกลัวว่าชีวิตของพี่สาวจะดีกว่าชีวิตของนาง จิตใจกุ้ยชุนเจียวรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว นี่ยังเป็นพี่น้องกันอยู่หรือเปล่า?
แม้แต่ศัตรูก็ยังทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ไม่ได้!
หัวใจของกุ้ยชุนเจียวเย็นชา
สิ่งที่กุ้ยตงเหมยทำลงไป ทำให้หัวใจของนางเย็นชาอย่างสมบูรณ์!
ความเป็นพี่น้องกันมายาวนานกว่าสิบปี ความรักในครอบครัวเข้มข้นกว่าน้ำ เมื่อตนตกอยู่ในอันตรายก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับความช่วยเหลือจากกู้เสี่ยวหวาน นอกจากนี้ยังมีหลี่ฝานที่ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนอีก ซึ่งทำให้ตนเองสูงส่งถึงขนาดนี้ ตอนนี้ในหมู่บ้านไม่มีใครไม่รู้ว่ากุ้ยชุนเจียวโชคดีที่ได้พบกับเถ้าแก่หลี่แห่งร้านจิ่นฝู
กุ้ยชุนเจียวรู้ว่า ตราบใดที่นางไม่ได้ทำเรื่องผิดและไม่ทำให้หลี่ฝานกับกู้เสี่ยวหวานเกลียด พวกเขาก็จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับตนออกมา!
หัวใจของกุ้ยชุนเจียวเย็นชาเมื่อมองไปที่แผ่นหลังของกุ้ยตงเหมย หัวใจของนางเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและอ้างว้าง
กุ้ยตงเหมยสอนบทเรียนให้กุ้ยชุนเจียวแล้วจากไป เมื่อครู่กุ้ยชุนเจียวทำให้นางอับอายต่อหน้าฉินเย่จือ และการรีบมาเพื่อเอาใจฉินเย่จือเช่นนี้ เกรงว่ากุ้ยชุนเจียวจะหัวเราะเยาะนางหลังจากเห็นมัน!
ประเด็นสำคัญคือ คนทั่วไปไม่ได้ชื่นชมมันเมื่อนางเอาใบหน้าร้อนของนางไปแตะก้นเย็นของคนอื่น*[1] กุ้ยชุนเจียวกำลังเฝ้าดูทั้งหมดนี้ ไม่ต้องพูดถึงความขุ่นเคืองและความโกรธในใจกุ้ยตงเหมย
กุ้ยตงเหมยวิ่งกลับบ้านอย่างโกรธเคือง เมื่อกลับถึงบ้านก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องของกุ้ยชุนเจียวและโยนสิ่งของทั้งหมดของกุ้ยชุนเจียวออกไป
“ใครใช้ให้ผลักข้า ใครใช้ให้ผลักข้า…”
กุ้ยตงเหมยก่นด่า สิ่งของในห้องของกุ้ยชุนเจียว ไม่ว่าจะเป็นชาด เสื้อผ้า รองเท้า และหมวก ตราบใดที่สามารถทิ้งได้ กุ้ยตงเหมยก็จะโยนพวกมันทิ้ง
กุ้ยซื่อเพิ่งกลับมาจากการซักเสื้อผ้าข้างนอก ทันทีที่เข้าไปในลานบ้าน นางก็พบว่ามีเสื้อผ้าถูกโยนทิ้งอยู่ทั่วลานบ้าน ยังมีแม้กระทั่งเสื้อผ้าและกางเกงขายาวของของกุ้ยชุนเจียว หากชาวบ้านเห็นสิ่งนี้จะทำเช่นไร!
กุ้ยซื่อทิ้งอ่างไม้ในมืออย่างรวดเร็วและเดินไปหยิบเสื้อผ้าบนพื้น เมื่อมองเข้าไปข้างใน นางก็เห็นกุ้ยตงเหมยถือสิ่งของของกุ้ยชุนเจียวและโยนมันทิ้ง
ไม่รู้ว่ากุ้ยตงเหมยเป็นอะไร หากแต่หัวใจของกุ้ยซือโกรธเคือง นางรุดขึ้นหน้าอย่างโกรธจัด ชี้ไปที่กุ้ยตงเหมย “ตงเหมย เจ้าเป็นบ้าอะไร เจ้าจะโยนของของพี่สาวทิ้งทำไม? อ่า… เจ้าสมองพิการไปแล้วหรือ!”
คำพูดของกุ้ยซื่อเป็นสิ่งจุดชนวนสุดท้ายในหัวใจของกุ้ยตงเหมย เมื่อเห็นมารดาดุด่าตนเช่นนี้ นางไม่ได้แสดงความเห็นอกเห็นใจใด ๆ ก็เป็นแม่ไม่ใช่หรือที่คลอดลูกสมองพิการคนนี้ออกมา!
แนวป้องกันของกุ้ยตงเหมยพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ นางทุบแจกันแตกและตะโกนว่า “ท่านแม่ ในใจท่านมีเพียงกุ้ยชุนเจียว ถ้าท่านรักกุ้ยชุนเจียวมากขนาดนั้น แล้วจะให้ข้าเกิดมาทำไม! ท่านก็รักแค่พี่สาว รักแค่พี่สาวคนเดียว! ท่านพี่ดีอย่างไร เกือบได้แต่งงานกับพ่อค้าตัวเหม็น! ตอนนี้นางกลับมา ท่านก็สนใจแค่นาง!”
ในเวลานี้ คำพูดของกุ้ยตงเหมยทำให้กุ้ยซื่อหมดแรงทั้งร่างกายและจิตใจ ตราบใดที่กุ้ยตงเหมยรู้สึกไม่สบายใจ นางก็ชอบพูดคำเหล่านี้เพื่อเสียดสีกุ้ยสวิ้นเหอและกุ้ยซื่อ
เมื่อกุ้ยซื่อได้ยินกุ้ยตงเหมยพูดเช่นนี้ นางรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งในใจ แต่เมื่อเห็นกุ้ยตงเหมยไร้เดียงสา นางก็คิดว่าจะต้องสอนกุ้ยตงเหมยให้ดีในครั้งนี้ นางไม่สนใจสิ่งที่กุ้ยตงเหมยพูดในตอนนี้ นางก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและยืนอยู่ที่ประตูห้อง
นางพูดอย่างโกรธเคือง “กุ้ยตงเหมย ทำไมเจ้าถึงยังโง่เขลานัก เจ้าเป็นเด็กสาวแล้ว ทำไมเจ้าถึงไม่ทำตัวเหมือนกู้เสี่ยวหวานที่อ่อนโยนและใจกว้าง เจ้า เจ้า หากเจ้ามีสักหนึ่งในหมื่นของนาง ข้าก็จะจุดเครื่องหอมบูชาเทพ”
กุ้ยตงเหมยโกรธและกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดในทันที จากนั้นคว้าบางสิ่งบนโต๊ะโดยไม่มองมัน และเขวี้ยงมันตรงไปที่หน้าผากของกุ้ยซื่อ
กุ้ยซื่อยังคงสาปแช่ง เมื่อเห็นว่ากุ้ยตงเหมยถึงกับเขี้ยงถ้วยชาออกมา อย่างไรก็ตามกุ้ยซื่อค่อนข้างแก่แล้ว ดังนั้นจิตใจของนางจึงไม่อ่อนไหวเหมือนเด็กสาวทั่วไป
กุ้ยซื่อจ้องตรงไปที่ถ้วยน้ำชาที่กุ้ยตงเหมยเขวี้ยงมา แต่ก่อนที่นางจะหลบทันก็พลันรู้สึกถึงความเจ็บปวดบริเวณหน้าผาก หลังจากนั้นกุ้ยซื่อก็ล้มลงและหมดสติไปทันที
เลือดสีแดงสดไหลซึมลงมากจากหน้าผาก และไหลอาบทั่วใบหน้าอย่างรวดเร็ว
กุ้ยตงเหมยไม่ได้คาดคิดว่าการกระทำของนางจะทำให้หน้าผากของมารดาได้รับบาดเจ็บจนเลือดไหล กุ้ยตงเหมยเป็นเสือกระดาษ*[2] เมื่อนางเห็นใบหน้าของกุ้ยซื่อที่เต็มไปด้วยเลือด นางก็กลอกตาและเกือบจะเป็นลม
“ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านเป็นอย่างไร เป็นอย่างไรบ้าง?” กุ้ยตงเหมยรีบก้าวไปข้างหน้าและเขย่ากุ้ยซื่อ นางเขย่าตัวกุ้ยซื่อไม่หยุดราวกับกลัวว่ากุ้ยซื่อจะไม่รู้ว่านางอยู่ข้าง ๆ
*[1] คุณชมเชยและทำให้คนอื่นพอใจ แต่คนอื่นกลับเพิกเฉยและเพิกเฉยต่อคุณ
*[2] สิ่งที่ดูน่าเกรงขามแต่ไร้อำนาจ
