บทที่ 561 พบเถามันเทศ
บทที่ 561 พบเถามันเทศ
มันอยู่บนเถาอ่อน เถาวัลย์ถูกปกคลุมไปด้วยใบไม้สีเขียว กู้เสี่ยวหวานมองเข้าไปใกล้ ๆ และหัวใจของนางก็ตื่นเต้นในทันใด
นางไม่สนใจแม้แต่จะทำกล่องไม้ไผ่ หยิบเถาวัลย์สองสามเส้นแล้วถามป้าจางว่า “ท่านป้าจาง ท่านไปเอาสิ่งนี้มาจากไหนน่ะ?”
“อ่อ นั่นเป็นตอนที่ฉือโถวไปภูเขาด้านหลังน่ะ ข้าคว้ามาสองสามอันแล้วกลับมา ข้าได้ยินมาว่าพวกวัวชอบกินมันด้วย!”
ว่าอย่างไรนะ? กู้เสี่ยวหวานรู้สึกไม่สบายใจมากเมื่อได้ยินว่ามันเป็นอาหารของพวกสัตว์ “พี่ฉือโถวไปเจอมันที่ไหนหรือ?”
“มันอยู่บนภูเขาหลังบ้านน่ะ มีอะไรหรือเปล่า? คราวที่แล้วตอนพาวัวไปกินหญ้า ข้าบังเอิญไปที่นั่นพอดี มันเขียวขจี แล้ววัวก็ชอบมาก ให้ข้าพาไปดูหรือไม่ ครั้งหน้าเจ้าจะได้พาวัวไปได้!” ฉือโถวพูดอย่างตื่นเต้น
กู้เสี่ยวหวานไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้เมื่อได้ยินว่าในตอนเช้าวัวจะไปกินเถาวัลย์พวกนี้
นี่คือมันเทศ! มันเทศที่ให้ผลผลิตสูง! นี่เป็นสิ่งที่ดี!
กู้เสี่ยวหวานระงับความตื่นเต้นภายในใจของนาง
ในศตวรรษที่ 16 มันเทศเป็นสมบัติล้ำค่าในประเทศฟิลิปปินส์ และห้ามไม่ให้แพร่กระจายมันเทศโดยเด็ดขาด ผู้ฝ่าฝืนจะถูกลงโทษถึงตาย ในเวลานั้น คนจีนสองคนที่ทำธุรกิจในฟิลิปปินส์ทอหวายมันเทศลงในตะกร้าไม้ไผ่ และแอบส่งมันเทศกลับไปยังบ้านเกิดในฝูเจี้ยนด้วยวิธีนี้
ในเวลานี้ แม้แต่ลุงจางและป้าจางก็ยังไม่เห็นสิ่งนี้ ดูเหมือนว่ามันเทศชนิดนี้จะพบในราชวงศ์นี้
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกตื่นเต้นอยู่ครู่หนึ่ง ดึงฉือโถวและพูดอย่างตื่นเต้น “พี่ฉือโถวรีบ ๆ พาข้าไปดูเร็ว!”
“เกิดอะไรขึ้น? เสี่ยวหวาน มันคืออะไร?” ป้าจางรู้สึกสงสัยมากเมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของกู้เสี่ยวหวาน เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานถือเถาวัลย์เหมือนเด็กทารก นางรู้สึกงงเล็กน้อย
นี่ไม่ใช่แค่หญ้าไม่กี่ชนิดที่วัวชอบกินหรอกหรือ ทำไมกู้เสี่ยวหวานถึงตื่นเต้นนัก!
“ท่านป้าจาง นี่มันของดีเก่าแก่เลยเจ้าค่ะ!” กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างลึกลับ มันยังคงผลิบานอยู่และเถาวัลย์ในมือของนางนั้นสั้นและอ่อนนุ่ม เกรงว่ามันจะโตแล้ว
เมื่อได้ยินกู้เสี่ยวหวานพูดว่าสิ่งนี้เป็นของดี ลุงจางป้าจางก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ครู่หนึ่ง “ฉือโถว ในเมื่อเสี่ยวหวานบอกว่ามันเป็นสมบัติ ดังนั้นมันเป็นสมบัติแน่นอน เจ้ารีบพาเสี่ยวหวานไปดูเถอะ!”
“ได้เลย ๆ!” ฉือโถวรีบวางของในมือลงและออกไปพร้อมกับกู้เสี่ยวหวาน
หลังจากออกจากประตู ฉือโถวก็พากู้เสี่ยวหวานขึ้นไปบนภูเขาไม่หยุด และขณะเดินฉือโถวก็กล่าวว่า “แต่ก่อนที่นั่นมันไม่มีอะไรเลย แต่ยังไงซะมันก็มีแล้ว ข้าอาจไม่เคยเห็นมาก่อนก็ได้”
ฉือโถวนำกู้เสี่ยวหวานไป ทั้งสองขึ้นไปบนภูเขาอย่างรวดเร็วไปยังที่โล่ง
น่าจะเป็นหุบเขาที่มีภูเขาทั้งสามด้าน
กู้เสี่ยวหวานเดินตามฉือโถวไปและเห็นเถาวัลย์สีเขียวสดใสเป็นเพียงกระจุกเล็ก ๆ และยังไม่โตเท่าไรนัก
กู้เสี่ยวหวานนั่งยอง ๆ อย่างตื่นเต้น พลางเดินไปรอบ ๆ และเริ่มนับ มีมันเทศอยู่หลายสิบต้น! ถ้านี่คือมันเทศจริง ๆ เกรงว่ามันจะหนักหลายร้อยจิน!
กู้เสี่ยวหวานตื่นเต้นมาก ฉือโถวที่อยู่ด้านข้างได้ยินว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดี จึงถามว่า “เสี่ยวหวาน นี่มันอะไรหรือ!”
“นี่คือมันเทศ!” กู้เสี่ยวหวานอธิบายว่า “ผลของมันเติบโตในดิน มักจะหว่านเมล็ดในฤดูใบไม้ผลิและเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วง ในเวลานั้นใบอ่อนนี้จะยาวมากและยอดจะเติบโต เต็มไปด้วยใบไม้ สิ่งนี้เป็นขุมทรัพย์ เว้นแต่ผลจะกินได้ เห็นไหมที่ใบของมัน ส่วนนี้กับก้าน ปรุงและกินได้ รสชาติดีมาก!”
ทันทีที่ได้ยินว่าสิ่งนี้กินได้ ฉือโถวก็รู้สึกตื่นเต้นและเสียใจอยู่พักหนึ่ง โชคดีที่วัวเพิ่งกินไปไม่เท่าไรเท่านั้น ถ้าวัวกินไปทั้งหมด เขาต้องเสียใจมากแน่
กู้เสี่ยวหวานมองดูมันเทศหลายสิบต้นและรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
ถึงบางต้นจะถูกวัวกิน แต่โชคดีที่ถูกกินไปเพียงไม่กี่ต้น ถูกกินก็ไม่เป็นไร ตราบใดที่ไม่ถอนราก ต้นนี้ก็จะงอกขึ้นในอนาคต!
“คอยดูพวกมันให้ดีในอนาคต และเมื่อพวกมันโตขึ้น ข้าจะสอนทำอาหารให้!” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างตื่นเต้น มันเทศนี้ให้ผลผลิตสูงกว่าข้าวมาก ถ้าเก็บมันเทศทั้งหมดมาเพาะได้ในภายหลัง ยิ่งถ้าปลูกในพื้นที่กว้างๆ น่าจะแก้ปัญหาเรื่องอาหารของใครหลายคนได้!
อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานไม่ได้คิดมาก่อน นางแค่คิดว่ามันเทศเหล่านี้ให้ผลผลิตสูง ในยุคนี้มีอาหารก็ไม่หิว ถ้าผลิตอาหารได้มากขึ้นก็ขายได้ เหมือนกับฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว
“งั้นหรือ ดีเลย!” เมื่อได้ยินดังนั้น ฉือโถวก็เริ่มสงสัยเกี่ยวกับมันเทศหลายสิบต้น นับจากนี้ไป ความรักของฉือโถวที่มีต่อมันเทศหลายสิบต้นก็ไม่น้อยหน้าวัวที่บ้านหรอก!
ตราบใดที่กู้เสี่ยวหวานไม่เป็นไร ฉือโถวจะดูแลนาง
เมื่อทั้งสองกลับบ้าน พวกเขาเห็นฉินเย่จือและคนอื่น ๆ กำลังรอกู้เสี่ยวหวานที่บ้านของป้าจาง เมื่อเห็นใบหน้าที่มีความสุขของกู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จือก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยไปที่กู้เสี่ยวหวาน “เจ้าพบสิ่งที่ดีอีกแล้วหรือ?”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าอย่างหนัก เงยหน้าขึ้นมองไปที่ฉินเย่จือ และพูดอย่างตื่นเต้น “นั่นเป็นสิ่งที่ดีจริง ๆ! เมื่อมันโตเต็มที่ ข้าจะเอามันมาให้เจ้ากิน! มันคือสมบัติล้ำค่า!”
สมบัติ? กินสมบัติ?
รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินเย่จือแข็งขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่คิ้วและดวงตาของเขาก็กลายเป็นพระจันทร์เสี้ยว
ฉือโถวมองไปที่ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง และด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของเขาถูกปิดกั้นอีกครั้ง เมื่อมองดูการแสดงออกที่สนุกสนานบนใบหน้าของกู้เสี่ยวหวาน เขาทั้งมีความสุขและความเศร้า
ดวงตาของฉือโถวหรี่ลงโดยไม่รู้ตัว ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไร และไปทำกล่องไม้ไผ่อีกครั้ง
ป้าจางถือว่าอาบน้ำร้อนมาก่อน เห็นหน้าลูกชายแดง ๆ เมื่อครู่นี้ กลับมาตอนนี้ได้หายไปแล้วก็นึกถึงอะไรบางอย่าง นางเหลือบไปที่กู้เสี่ยวหวาน แล้วมองไปที่ฉือโถวโดยคิดบางอย่างอยู่ในใจ
เท่านั้น…
กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่ข้างฉินเย่จือ เนื่องจากความสูงของนาง กู้เสี่ยวหวานจึงสูงถึงระดับหน้าอกของฉินเย่จือได้ กู้เสี่ยวหวานยกศีรษะขึ้นเพื่อคุยกับฉินเย่จือเท่านั้น แต่ฉินเย่จือก้มลงเล็กน้อยแล้วเอนไปข้างหน้าราวกับกลัวว่ากู้เสี่ยวหวานจะเหนื่อยเมื่อนางเงยหน้าขึ้น ดังนั้นเขาจึงก้มลงและฟังคำพูดของกู้เสี่ยวหวาน
