149 เจ้าหญิงโซเฟียมาถึงประเทศแห่งไม้
◇มุมมอง โซเฟีย เออร์ โรเซส◇
{เพื่อที่จะหยุดการฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจในสปริงล็อก ฮีโร่ได้พ่ายแพ้}
ได้ยินรายงานนี้ ฉันได้เกือบที่จะเป็นลม
ไม่มีทางที่ฉันจะอยู่รอในเมืองหลวง ดังนั้นฉันได้ไปที่สปริงล็อก
บนทางไป ฉันได้รับรายงานเพิ่มเติม
-การฟื้นคืนชีพของปีศาจสูงที่ชื่อเสียงดังก้องเมื่อ 1,000 ปีก่อน เซเตคและชูริ
-กองทัพของราชาสัตว์ซากันอยู่ในสปริงล็อก
-โบสถ์งูได้ชักไยจากเบื้องหลัง
-ฮีโร่แห่งโรเซสและฮีโร่ลมไม้ได้กลายเป็นหิน
(…เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง…เลนเนิร์ด…มาโกโตะ…!) (โซเฟีย)
ฉันรู้สึกวิงเวียนขณะที่ฉันได้ไปถึงหมู่บ้านคานันที่เลโอและมาโกโตะอยู่
◇◇
“…ทากัตซูกิ-คุงไม่ตื่นขึ้นเลย”
“…มาโกโตะ ได้โปรดตื่นขึ้น”
ลูซี่-ซังและอายะ-ซังได้มองลงไปที่ผู้คนที่ถูกสาปให้กลายเป็นหิน
มี{ผ้าสีขาว} วางอยู่บนหน้าของรูปปั้น
(ม-ไม่มีทางน่า…!) (โซเฟีย)
※ ในโรเซส การวางผ้าขาวไว้บนคนคนหนึ่งเป็นสัญญานว่าคนนั้นได้เสียชีวิตไปแล้วด้วยเช่นกัน
ฉันเซและหล่นไปที่พื้น
อาา…เพราะฉันบอกให้มาโกโตะไปที่ประเทศแห่งไม้ สิ่งนี้ได้เกิดขึ้น…
“หืมม นี่มันแปลก ชั้นใช้เทคนิคลับของการแก้คำสาบ ลมหายใจของดวงจันทร์ และแม้อย่างนั้น เขาไม่กลับมา”
ออราเคิลแห่งความมืด ฟูเรีย ได้ตีหน้าผากรูปปั้น
ช-ช่างเป็นสิ่งที่ต้องสาปที่ทำเช่นนั้น
“เฮ้ ฟู-จัง ผ้าขาวมันแค่ตลกร้าย มานำมันออกเถอะ” (อายะ)
“จริงเหรอ อายะ? แต่ผ้าสีขาวมันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ ใช่มั้ย? ไม่ดีกว่าที่จะปล่อยมันไว้ที่นั่นเหรอ?” (ลูซี่)
ฉันคิดว่าลูซี่-ซังและอายะ-ซังได้ร้องไห้อย่างหนัก แต่พวกเขาได้ปรกติกว่าที่ฉันคิด
ฉันได้เข้าใกล้สามคนอย่างประหม่า
“เฮ้ยย ฟูริ-จัง คนถูกสาปให้กลายเป็นหินอีกคน ชั้นขอให้เธอแก้คนนี้ด้วยได้มั้ย?”
“อ้าา เฮ้อ! ช่างน่าปวดหัว! เอ้า นี่ มันได้ถูกแก้คำสาปแล้ว” (ฟูเรีย)
(เอ๋?) (โซเฟีย)
{แค่โดยการสัมผัส} คนที่ถูกสาปให้กลายเป็นหิน ออราเคิลแห่งความมืดสามารถที่จะแก้คำสาปให้กลายเป็นหิน
“อ-โออ้…เกิดอะไรขึ้นกันนี่…?”
เอลฟ์ที่ตื่นขึ้นมาจากการถูกสาปให้กลายเป็นหิน จับตัวเขาในความสงสัย
“ชั้นจะดูสภาพนายไปอีกซักพัก ดังนั้นนอนที่เตียงแถวๆนี้วันนึง โอเคมั้ย? ถ้ามันไม่มีผลตามหลัง นายถูกปล่อยตัวได้!” (ฟูเรีย)
ออราเคิลแห่งความมืดได้ออกคำสั่งอย่างมีประสิทธิภาพกับคนไข้ที่ถูกสาป
“ไม่มีที่ให้ชั้นทำอะไรเลย…เธอน่าประทับใจจริงๆ”
ฉันหันไปข้างๆจากที่เสียงได้มา มีหน้าที่คุ้นเคยอยู่ที่นั่น
“ฟลอน่า-ซัง” (โซเฟีย)
“ขอบคุณที่มาเยี่ยมเยือนแม้ว่าจะเป็นการเดินทางไกล เจ้าหญิงโซเฟีย เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่พิธีสำเร็จการศึกษาในสถาบันการศักษาของไฮแลนด์” (ฟลอน่า)
คนที่ยิ้มอยู่ที่นั่นคือออราเคิลแห่งไม้ ฟลอน่า
อย่างไรก็ตาม ความเหนื่อยได้แสดงอยู่บนหน้าเธอ
“เธอดูค่อนข้างเหนื่อยนะ เธอโอเคมั้ย…?” (โซเฟีย)
“เพราะทั้งหมดประเทศแห่งไม้เกือบที่จะล่มสลาย… เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดของนักรบ สิ่งที่ชั้นจัดการอยู่นั้นไม่มีอะไรเลย ชั้นขอโทษที่ไม่สามารถจะต้อนรับเธอได้อย่างถูกต้อง แต่มีหลายคนบาดเจ็บ ดังนั้นชั้นจะขอตัวตรงนี้ หัวหน้าหมู่บ้านอยู่ตรงนั้น” (ฟลอน่า)
ออราเคิลแห่งไม้จากไปด้วยการเดินที่รวดเร็ว
◇◇
ฉันได้ทักทายหัวหน้าหมู่บ้านคานัน และสั่งเทมพลาร์ที่ใช้เวทมนตร์รักษาได้ ให้ช่วยการดูแลคนที่บาดเจ็บ
และจากนั้น เป็นอีกครั้งที่ฉันมุ่งหน้าไปหาที่ที่ฮีโร่มาโกโตะที่กลายเป็นหินได้อยู่
“ทากัตซูกิ-คุง ตื่นเถอะ…”
อายะ-ซังได้ขี่รูปปั้นของมาโกโตะ
“เดี๋ยว อายะ ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าถ้าไม่เขย่าเค้ามากเหรอ?” (ลูซี่)
“แต่นี่เป็นวันที่สี่แล้วนะ ลู-จัง!” (อายะ)
“ฮ่าาห์ แม้ว่าชั้นรักษาคนที่กลายเป็นหินได้ในทันที ทำไมคำสาปของอัศวินของชั้น ไม่คลายเลยซักนิด…?” (ฟูเรีย)
มีคนสวย 3 คนได้ล้อมรอบทากัตซูกิ มาโกโตะที่กลายเป็นหิน
นี่น่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ฉัน ในฐานะคู่หมั้น ได้อิจฉาเกี่ยวกับมัน แต่…
(เจ้าตัวเองเป็นรูปปั้น…) (โซเฟีย)
ฉันไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกนี้ในตัวฉันยังไง
“โอ้ เจ้าหญิงโซเฟีย?” (ลูซี่)
ลูซี่-ซังสังเกตฉัน
ฉันได้เข้าหา 3 คนระหว่างรู้สึกประหม่า
“นักรบ-ซัง ลงมาจากอัศวินของชั้นที่กลายเป็นหินได้แล้ว ถ้าเธอเขย่าเค้ามากไป เค้าอาจจะแตก” (ฟูเรีย)
“โอเค โอเค” (อายะ)
อายะ-ซังลงมาจากข้างบนของฮีโร่มาโกโตะ
“ทุกคน ดูเหมือนการเดินทางครั้งนี้มีปัญหา ชั้นดีใจที่เห็นพวกเธอโอเค นอกจากฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
ฉันแอบมองทากัตซูกิ มาโกโตะที่กลายไปหิน
สีหน้าที่น่ากลัวแบบไหนที่มาโกโตะมี หลังจากที่ได้สู้กับปีศาจที่มีตาสาปให้กลายเป็นหิน…
“ทำไมเขายิ้มเหมือนเค้าสนุกอยู่? ชายคนนี้…” (โซเฟีย)
ฮีโร่มาโกโตะที่กลายเป็นหินได้มีสีหน้าที่สดชื่น เหมือนกับเขาได้คุยสบายๆอยู่
“หืมม ปีศาจที่เรียกว่าเซเตคที่มาโกโตะได้คุยด้วยพูดว่า ‘ชั้นอยากจะคุยกับนายมากกว่านี้’” (อายะ)
“ใช่ ใช่ มันดูเหมือนว่าพวกเค้าเข้ากันได้ดี นั่นคือที่ชั้นรู้สึกเมื่อเห็นพวกเค้าจากไกลๆนะ” (ลูซี่)
ลูซี่-ซังและอายะ-ซัง พูดบางอย่างที่ประหลาด
“สนิทกับปีศาจเรอะ เธอพูด… ถ้าโบสถ์ของเทพธิดาได้เรียนรู้อะไรแบบนั้น เค้าจะถูกสอบสวนว่าเป็นพวกนอกรีตทันทีเลย” (ฟูเรีย)
ออราเคิลแห่งความมืดพูดในความรำคาญ
เธอต้องมีประสบการณ์มันด้วยตัวเองแน่
เพราะทั้งหมด ออราเคิลแห่งความมืดได้ถูกไล่ตามโดยเทมพลาร์ของประเทศแห่งแสง
(แต่ชั้นก็เป็นออราเคิลของโบสถ์เทพธิดาด้วยนะ…) (โซเฟีย)
มันดูเหมือนฉันได้ถูกเห็นว่าเป็นพวกของเธอเป็นอย่างน้อย
“แล้วดังนั้น เธอคิดว่าเธอแก้คำสาปให้กลายเป็นหินของฮีโร่มาโกโตะได้มั้ย?” (โซเฟีย)
ตัดสินจากความขาดความกังวลของเธอ ฉันไม่คิดว่านี่มันถึงชีวิต…
“หืมม ชั้นบอกได้ว่าคำสาปมันบางลงไปอย่างช้านๆ ดังนั้นชั้นคิดว่าเค้าจะตื่นขึ้นในอีกไม่กี่วันจากนี้” (ฟูเรีย)
ฟูเรียลูบริมฝีปากของฮีโร่มาโกโตะที่กลายเป็นหินด้วยนิ้วของเธอที่เหมือนกระเบื้องสีขาว
…ท่าทางที่ธรรมดาของเธอทั้งหมด มีเสน่ห์อยู่ในมัน
ฉันดีใจจริงๆที่ออราเคิลแห่งความมืดไม่ใช่คู่แข่งทางความรัก…
ในทันทีนั้น ฉันได้ยินบางคนวิ่งมาหาเราจากข้างหลัง
“เน่-ซามะ! พี่มาที่ประเทศแห่งไม้?!”
“เลโอ!” (โซเฟีย)
น้องชายของฉันวิ่งมาที่เรา
ฉันกอดหัวของเขาเบาๆ
“ทำได้ดีมาก เลโอ มันต้องลำบากแน่ๆ” (โซเฟีย)
“เน่-ซังมะ! ผมขอโทษ…แม้ว่าผมได้อยู่กับมาโกโตะ-ซัง…!” (เลโอ)
“เลโอ มันโอเค…” (โซเฟีย)
เขาน่าจะดูแลคนที่บาดเจ็บเหมือนออราเคิลแห่งไม้
เลโอไม่สามารถซ่อนความเหนื่อยของเขาได้อย่างสมบูรณ์
“พักซักหน่อย การสนับสนุนของเรากับประเทศแห่งไม้ ได้ถูกทำโดยเทมพลาร์น้ำที่มากับชั้น ชั้นก็ได้จัดเตรียมหน่วยที่ไว้ทำต่อจากนี้ด้วย” (โซเฟีย)
“อ-โอเค…ขอบคุณครับ” (เลโอ)
เลโอจากไปด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคงระหว่างที่ถูกดูแลโดยผู้คุ้มกัน
(หลังจากที่เลโอได้พักผ่อน ฉันควรบอกให้เขากลับไปที่เมืองหลวงโฮรัน พ่อและแม่ได้กังวลด้วย…) (โซเฟีย)
ในฐานะราชาและราชินีของประเทศ พวกเขาออกจากเมืองหลวงมาไม่ได้ง่ายๆ
แต่การได้ยินว่าที่ที่เลโออยู่ได้มีลอร์ดปีศาจที่กำลังจะฟื้นคืนชีพ พวกเขาลนและพูดว่า ‘เราจะเคลื่อนกำลังพลทั้งหมดและมุ่งหน้าไปปราบมัน!’…
ฉันต้องแสดงให้พวกเขาดูว่าเขาโอเค
หลังจากนั้น ฉันได้อยู่ในหมู่บ้านคานันไม่กี่วัน และฮีโร่มาโกโตะได้ตื่นขึ้นอย่างปลอดภัย
◇◇
{ไม่กี่วันหลังจากนั้น}
พวกเราตอนนี้สมควรจะอยู่ในเวลาพักผ่อน จนกว่าทากัตซูกิ มาโกโตะได้ฟื้นอย่างสมบูรณ์ แต่…
“อืม…มันโอเคที่จะไม่พักผ่อนเหรอ?” (โซเฟีย)
ฉันได้จบที่จากพูดสิ่งนี้กับฮีโร่ของประเทศของเรา มาโกโตะ ที่เริ่มฝึกทันทีหลังจากที่เขาตื่นขึ้น
มีนกน้ำ{หลายพัน}บินอยู่รอบๆฮีโร่มาโกโตะ ที่ถูกสร้างด้วยเวทมนตร์น้ำ
“ชั้นไม่ได้ฝึกมา 1 อาทิตย์ ชั้นเลยสนิมขึ้นแล้ว” (มาโกโตะ)
มาโกโตะตอบอย่างอิดโรยเล็กน้อย
เขาได้หันหน้าไปรอบๆระหว่างที่ดูเวทมนตร์น้ำของเขาพร้อมการกอดอก
(เค้าไม่พอใจกับเวทมนตร์ของเค้าเหรอ…?) (โซเฟีย)
จำนวนของเวทมนตร์น้ำที่สามารถปกคลุมทั้งหมู่บ้านคานันได้
เขาได้ยืมมานาจากสปิริต และใช้เวทมนตร์
มันไม่ใช่แค่เพียงมานา
แค่ความเชี่ยวชาญมากขนาดไหนที่จำเป็นสำหรับการทำอะไรบางอย่างแบบนี้?
ฉันอธิบายมันได้อย่างเดียวว่ามันเป็นปรากฏการณ์ที่งดงาม
แม้ว่าถ้าฉันรวมนักเวทย์ทั้งหมดในโรเซส ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะเลียนแบบอะไรแบบนี้ได้
“โออ้ แฟน-คุง นายได้ตั้งใจทำงานนะนั่น~ โอเค ชั้นจะร่วมด้วย”
แม่มดสีแดง-ซามะได้ดูการฝึกของฮีโร่มาโกโตะอยู่ใกล้ๆ ด้วยขวดไวน์ในมือ
ตัดสินจากหน้าที่แดงสดของเธอ ฉันบอกได้ว่าเธอเมาแล้ว
เดี๋ยว เธอเพิ่งร่ายเวทมนตร์กษัตริย์ ฟีนิกซ์ ด้วยมือเดียวและไม่ร่าย?!
“เดี๋ยว หม่าม๊า อย่าไปขวางทางมาโกโตะ!” (ลูซี่)
“หืมม ลูซี่ เธอตัดสมาธิของเธอเร็วจริงๆนะ นั่นมันน่าอาย เรียนรู้มากกว่านี้จากแฟน-คุงซะ” (โรซาลี)
“นั่นเป็นไปไม่ได้! ใช้เวทมนตร์ 5 ชั่วโมงต่อเนื่องมันเป็นไปไม่ได้!” (ลูซี่)
(…มันจริง มันได้เป็นหลายชั่วโมงตั้งแต่ที่เค้าเริ่มฝึกแล้ว เค้าเป็นแบบนี้ตลอดเหรอ?) (โซเฟีย)
“อ้าา เมื่อทากัตซูกิ-คุงเป็นแบบนี้ เค้าจะเป็นอยู่แบบนี้ซักพักนึงน่ะ” (อายะ)
“?!”
เสียงได้มาจากข้างฉัน และมันคืออายะ-ซัง
เธอได้ใส่ผ้ากันเปื้อน และมัดผมในทรงหางม้า ถือกระทะขณะที่เธอมาที่นี่
เธอเห็นได้ชัดว่าดูและเรื่องการทำอาหารในปาร์ตี้
“แม้ว่าเขายังไม่อยู่ในสภาพที่ดีที่สุดแต่…ฝึกเป็นเวลานานแบบนี้…” (โซเฟีย)
“เอ๋? การฝึกของทากัตซูกิ-คุงปรกติแล้วนาน 12 ชั่วโมงนะ รู้มั้ย?” (อายะ)
“?!”
นั่นบ้าไปแล้ว!
“แล้วก็ ไม่ใช่ว่ามันถึงเวลาแล้วเหรอ?” (อายะ)
“อัศวินของชั้น! ชั้นบอกให้นายพัก! นายเป็นคนไข้นะ!” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังกระโดดถีบสองขาใส่ฮีโร่มาโกโตะ
เอ๋?! …มันโดนเต็มๆเลย รู้มั้ย เขาโอเคมั้ย?
“อุว้าาห์ นั่นเต็มๆเลย แม้ว่าทากัตซูกิ-คุงหลบการโจมตีจากข้างหลังได้ เค้าต้องจงใจรับมันแน่ๆ” (อายะ)
“จริงเหรอ อายะ-ซัง?” (โซเฟีย)
“ใช่ ทากัตซูกิ-คุงมีความสามารถที่จะเป็นมุมมองอย่างอิสระ และมองเห็น 360°” (อายะ)
โอ้ ฉันไม่รู้
“อัศวินของชั้น! การฝึกของวันนี้เสร็จแล้ว! พักได้แล้ว!” (ฟูเรีย)
ออราเคิลแห่งความมืดยืนด้วยสองมืออยู่ที่เอวและจ้องฮีโร่มาโกโตะ
“เออ๋~ แต่มันเพิ่งจะเข้าช่วงดีๆเลย…” (มาโกโตะ)
“นายพูดนั่นทุกวันเลย! นั่นทำไมนายไม่ฟื้นเลยซักนิด! แม้ว่าความแข็งแกร่งของนายและมานาอยู่ในเลเวลขยะ นายได้กดดันตัวเองตลอด! ไปนอนได้แล้ว!” (ฟูเรีย)
“โอเค…อ้า เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
“มีอะไร?” (ฟูเรีย)
“ชั้นเห็นกางเกงในของเธอ” (มาโกโตะ)
“! ตายซะ!” (ฟูเรีย)
ฮีโร่มาโกโตะโดนเตะหัวเต็มกำลัง
น-นั่นทำเสียงที่เหลือเชื่อ
(ยังไงซะ เค้าพานั่นไปหาตัวเค้าเอง…) (โซเฟีย)
“งั้น เมื่ออาหารเย็นพร้อมแล้ว ชั้นจะเรียกนาย โอเคมั้ย?” (อายะ)
อายะ-ซังออกไป
“มาโกโตะ นายโอเคมั้ย…เดี๋ยว หม่าม๊า ปล่อยหนูนะ!” (ลูซี่)
“เธอยังมีพลังงานที่จะฝึกมากกว่านี้~ มานี้ ร่ายเวทมนตร์นักบุญอีกครั้ง~” (โรซาลี)
“ไม่ หนูเหนื่อยแล้ววันนี้…” (ลูซี่)
ลูซี่-ซังได้ถูกจับโดยแม่มดแดง-ซามะ
ฉันคุกเข่ากับฮีโร่มาโกโตะที่ตาได้หมุนไปรอบๆ
ฉันวางมือไว้บนหัวเขา
“[น้ำรักษา]” (โซเฟีย)
เวทมนตร์ระดับกลางนี้จะไม่มีผลบนตัวเขาที่อ่อนแอจากคำสาป แต่ถ้ามันแค่ฟื้นความเหนื่อยของเขา…
ฉันได้ยินการละเมอของมาโกโตะ
“ฮึนนกก…กระโปรงของโนอาห์-ซามะมีการป้องกันที่สมบูรณ์แบบ…” (มาโกโตะ)
(ชั้นสงสัยว่าทำไม…ชั้นรู้สึกว่ามันโอเคที่จะตีเค้าไปที่หัวอีกครั้งนึง) (โซเฟีย)
“ฮ่าา! เกิดอะไรขึ้น…?” (มาโกโตะ)
“ดูเหมือนนายมีฝันดีนะนั่น” (โซเฟีย)
ฮีโร่มาโกโตะมองมาทางนี้ด้วยสายตาที่ตกใจ
คุห์! หยุดมองฉันด้วยสายตาที่ไร้เดียงสานั้น!
“นายต้องไม่กดดันตัวเองนะ” (โซเฟีย)
“ใช่ แต่…ชั้นยังรู้สึกกระสับกระส่ายนิดหน่อยน่ะ เห็นมั้ย ทั้งหมดเพราะการต่อสู้ครั้งนี้มันเกือบไป” (มาโกโตะ)
หน้าตาของเขาดูเศร้าเล็กน้อย
“อะไรเกิดขึ้นเหรอ?” (โซเฟีย)
“สไตล์การต่อสู้ของชั้นเกี่ยวข้องกับมานาของสปิริต พลังของเทพธิดา และสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของพวกท่าน ดังนั้น มันไม่ใช่ความแข็งแกร่งของชั้นเอง…นั่นทำไมมันไม่มั่นคง และมีเวลาที่ชั้นใช้มันไม่ได้ในช่วงเวลาที่สำคัญ แต่มันจะเป็นการยอดเยี่ยมถ้าชั้นเก่งขึ้นได้โดยการเพิ่มเลเวลนะ” (มาโกโตะ)
ฮีโร่มาโกโตะพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าขณะที่เขามองมีดของเขา
“ฮีโร่มาโกโตะ…” (โซเฟีย)
“ขอโทษ ชั้นจบที่หัวข้อที่มืดมน” (มาโกโตะ)
เขา…รู้สึกไม่ดีเหรอ?
งั้น ที่ชั้นควรพูดที่นี่คือ…
“อัศวินผู้คุ้มกันไม่ควรจะไปมองกางเกงในของออราเคิลที่พวกเค้าสมควรจะปกป้องนะ รู้มั้ย?” (โซเฟีย)
“อา ใช่…” (มาโกโตะ)
ฮีโร่ของฉันดื้อดึงเกินไป
มันจะดีกว่าที่จะสบายๆกว่านี้หน่อย
เขาเพิ่งกำจัดลอร์ดปีศาจเมื่อไม่นานมานี้ แต่กระนั้น เขาได้กดดันตัวเองหนักขึ้นกว่าเดิมโดยการฝึก แค่มันเป็นความคิดแบบไหนกัน
“นายมีแฟนที่น่ารักนะ ไม่ใช่เหรอ? แล้วก็…ชั้นเป็นคู่หมั้นของนาย ดังนั้น…มันโอเคที่จะพึ่งรอบข้างนายมากกว่านี้” (โซเฟีย)
แม้ว่าฉันจะไม่ปฏิเสธถ้ามาโกโตะได้รุกใส่ฉัน…
มาโกโตะยิ้มอย่างอ่อนโยนกับคำพูดที่ฉันใช้ความกล้าเพื่อพูดมันออกมา
“…ขอบคุณ โซเฟีย ชั้นจะพักซักแป้ปนึง” (มาโกโตะ)
เขาทรุดลงกับที่ แล้วหลับไปทั้งแบบนั้น
(ฮ่าาห์…ชายคนนี้…) (โซเฟีย)
เขาจะฝึกจนกว่าเขาจะทรุด และเขาจะฝึกอีกครั้งเมื่อเขาตื่น
ฉันบอกได้ถึงความดิ้นรนที่ลูซี่-ซังและอายะ-ซังต้องพบเจอเมื่อผจญภัยกับเขา
ฉันรอให้เขาตื่น
◇
ในเวลาอาหารเย็น
เมื่อฉันได้กลับไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน มีฝูงชนอยู่ข้างหน้าบ้าน
“อะไรบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (โซเฟีย)
“มันดูเหมือนบางคนได้มานะ”
ฮีโร่มาโกโตะและฉันได้เดินอยู่ด้วยกัน
บางคนจากประเทศแห่งแสงได้มาถึงแล้วเหรอ?
ถ้าเป็นอย่างนั้น พวกเขาเร็วจริงๆ
โอ้ ไม่ เราควรจะจากไปโดยไม่ใช้เวลาของเรา
แต่คนตรงกลางฝูงชนเป็นบางคนที่คาดไม่ถึง
“อ้า มันเป็นซักพักแล้วนะ!” (มาโกโตะ)
ฮีโร่มาโกโตะยกมือขึ้นอย่างเฉยๆ
(ค-คนนั้นคือ…) (โซเฟีย)
“เฮ้นั่น ผู้ใช้สปิริต-คุง มันดูเหมือนนายได้กำจัดลอร์ดปีศาจนะ”
คนที่ยิ้มอย่างกล้าหาญเป็นบางคนที่มีผมสีขาวบริสุทธิ์และผิวขาวบริสุทธิ์…
ตาสีแดงที่ใหญ่ของเธอส่องแสงดั่งทับทิม และแม้ว่าเธอตัวเล็ก ตัวตนของเธอทรงพลัง
(ป-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?!) (โซเฟีย)
ทำไมเธอมาอยู่ในที่ชนบทแบบนี้ล่ะ?!
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
