เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา

The Demon Prince goes to the Academy

ตอนที่ 8

“นี่…! นี่มันยอดไปเลย!”

คราวนี้ฉันดึงม้วนเวทเสน่ห์ออกมา

ประเภทของเวทไม่สำคัญ อย่างไรก็ตาม เวทไหน ที่อาจส่งผลต่อม้าของพวกเขาก็จะใช้ให้หมด ไม่มีเหตุผลที่ฉันไม่เสี่ยงกับการเดิมพันนี้

ขณะที่ฉันร่ายมนตร์ใส่ม้าของพวกเขา พวกเขาอาจจะร่ายมนตร์ใส่ม้าของเราด้วย

อย่างไรก็ตามไดรัสพูดอย่างชัดเจนว่ากลุ่มพันธมิตรใช้ม้วนกระดาษเกือบทั้งหมดในสงครามครั้งนี้

และไม่มีใครเป็นจอมเวทย์

ฉันคิดว่าแม้ว่าพวกเขาจะมีคัมภีร์เวท พวกเขาก็คงไม่มีเวทมนตร์โจมตีโดยตรง หลังสงครามสิ้นสุดพวกเขาคงไม่สามารถหาม้วนคัมภีร์มาทดแทนได้ และเห็นได้ชัดว่าไม่มีในคลังอีกแล้ว

พวกเวทโจมตีโดยตรงพวกเขาอาจใช้หมดแล้ว ฉันเริ่มเดิมพันด้วยความเชื่อนั้น

– ฮีฮี่ฮี้!

-โครม!

การเดาของฉันถูกต้อง

ม้าล้มลงหลังจากได้รับผลกระทบจากเวทมนตร์ระดับต่ำ ทำให้อัศวินที่ขี่อยู่กลิ้งลงมาที่พื้น ผู้ที่ไม่สามารถลงจอดได้อย่างถูกต้องมีโอกาสสูงที่จะเสียชีวิตโดยคอหัก

บางคนอาจเสียชีวิต

ฉันไม่ได้คิดถึงข้อเท็จจริงที่ว่าฉันอาจจะฆ่าพวกเขา ในขณะที่พวกเขาพยายามจะฆ่าฉัน

ความรู้สึกผิด ความสำนึกผิด หรือเหตุผลอันสมควรสำหรับการกระทำของฉันไม่ได้มีอยู่กับฉันในตอนนี้ด้วยซ้ำ

ฉันต้องทำทุกอย่างที่ทำได้ ฉันไม่มีความคิดอื่นนอกจากนั้น สถานการณ์เร่งด่วนมากจนการตัดสินใจทั้งหมดของฉันดูเหมือนจะมุ่งเน้นไปที่ประเด็นนี้เท่านั้น

ความกังวลทั้งหมดเกี่ยวกับจริยธรรมและค่านิยมถูกเลื่อนออกไปภายหลังโดยไม่รู้ตัว

“บ้าเอ้ย!”

อย่างไรก็ตาม ฉันไม่มีเวทมนตร์ทางจิตอีกแล้วที่จะใช้เพื่อล้มพวกมันทั้งหมด

มีผู้ไล่ตามสองคนที่ยังคงไล่ตามเราด้วยความโกรธเต็มที่

ม้าที่เราขี่มาใกล้เกินขีดจำกัดแล้ว ตอนนี้มันช้ากว่าก่อนที่ฉันจะร่ายเร่งความเร็วลงไป

“พวกมันจะตามเราทันแล้ว”

ไดรัสตะโกนด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง ม้าหมดแรงและมีอัศวินสองคนซึ่งเห็นพวกของพวกเขาล้มลง ยังคงไล่ตามเรามาแต่ไกลด้วยเจตนาฆ่าที่เฉียบคมชี้มาที่เราจนรู้สึกเหมือนถูกฟันจริงๆ

ตอนนี้ม้าเริ่มเดินย่ำในขณะที่ม้าของอัศวินตามเราด้วยความเร็วที่น่ากลัวไดรัสกัดฟันแน่นและดึงดาบออกมา แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่คิดว่าเขาจะชนะได้

นี่คือจุดจบงั้นหรอ?

แล้วฉันก็เห็นกองเกวียนเป็นแถวยาวและทหารที่เฝ้าดูการไล่ล่านี้

และ

นอกจากนี้ยังมีขบวนของนักโทษปีศาจที่ดูเหมือนยาวออกไป

และฉันเห็นดวงตาของปีศาจเหล่านั้นมองมาที่ฉัน

“…….”

มีตั้งแต่ก็อบลินไปจนถึงโทรลและโอเกอร์ที่ไม่มีอาวุธ ออร์คและปีศาจประเภทอื่น ๆ ที่ไม่รู้จักอีกนับไม่ถ้วน

ปีศาจทั้งหมดกำลังเฝ้าดูความโกลาหลนี้

พวกเขากำลังมองมาที่ฉัน

ไม่มีการแลกเปลี่ยนคำพูดระหว่างเราแม้แต่คำเดียว

ฉันไม่ได้พูดอะไรกับพวกเขา

พวกเขามองมาที่ฉันโดยไม่พูดอะไรสักคำ

พวกเขาเป็นปีศาจแห่งอาณาจักรปีศาจที่ยอมจำนนหลังจากสูญเสียจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้โดยรู้ว่าราชาของพวกเขาเสียชีวิต

ในฐานะปีศาจและสัตว์ประหลาด พวกเขาต้องจ่ายราคาของความพ่ายแพ้ด้วยชีวิตของพวกเขา เนื่องจากไม่มีใครยอมจ่ายค่าไถ่ สิ่งเดียวที่พวกเขาจ่ายได้คือชีวิตของพวกเขา

พวกเขากำลังมองมาที่ฉัน

เพราะราชาปีศาจตายไปแล้ว

ในท้ายที่สุด

พวกเขาเห็นว่าฉันกำลังทรยศพวกเขา

ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจำฉันได้อย่างไร แต่ฉันรู้สึกเหมือนพวกเขารู้ว่าฉันเป็นใคร หรือพวกเขาสามารถอ่านความรู้สึกของฉันเพียงแค่มองมาที่ฉันในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนี้?

หรือว่าพลังที่หลับใหลอยู่ในตัวฉัน ‘การครอบงำปีศาจ’ เปิดใช้งานเพราะสถานการณ์นี้?

ฉันไม่รู้ถึงกระบวนการและผลลัพธ์ของมัน

อย่างไรก็ตาม หลังจากละทิ้งทุกสิ่ง พวกเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เหมือนจะพบความหวังสุดท้ายแล้ว

-เคร้ง!

โอเกอร์ทำลายโซ่ตรวนที่มัดเขาไว้และเริ่มพุ่งเข้าใส่อัศวินที่พุ่งเข้ามาหาฉัน

– โฮกกก!

ด้วยเสียงคำรามที่ดูเหมือนจะเขย่าสวรรค์และโลก ปีศาจที่ถูกมัดไว้และปล่อยให้ตัวเองถูกลากออกไปอย่างเงียบๆ ก่อนหน้านี้เริ่มต่อต้านทันที

“บะ บ้าไปแล้ว!”

ในท้ายที่สุด อัศวินทั้งสองที่ติดตามพวกเราก็ถูกโจมตีโดยพวกโอเกอร์ที่พุ่งเข้ามาหาพวกเขา

อีกครั้งที่ทุกอย่างวุ่นวายเมื่อเชลยศึกเริ่มก่อการจลาจล

นี่คือการต่อต้านครั้งสุดท้ายของปีศาจที่เหลืออยู่เพื่อช่วยราชาองค์สุดท้ายของพวกเขา

* * *

พวกเขาไม่ได้ใช้เชือกมัดปีศาจ เป็นไปไม่ได้ที่คนอื่นจะทำลายพวกมัน เว้นแต่พวกมันเป็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่เช่นโอเกอร์ ปีศาจส่วนใหญ่พยายามดิ้นรนเพื่อสร้างความวุ่นวาย

ดังนั้น นักโทษจึงเริ่มถูกปราบปราม และในที่สุดการปราบปรามนั้นก็กลายเป็นการฆ่าล้างบาง สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือพวกเขาถูกสังหารที่นี่โดยกองทหารไม่ได้อยู่ในลานประหาร

เนื่องจากความวุ่นวายที่เกิดจากปีศาจและการปราบปราม สุดท้ายจึงไม่มีใครไล่ตามเราอีกต่อไป

ไดรัสดูเหมือนจะพบว่าสถานการณ์ไร้สาระนี้ยากที่จะยอมรับ

“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย….”

การ์กอยล์เคลื่อนไหวเพื่อฆ่าอัศวินในเวลาที่เหมาะสม และเมื่อเราอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง ปีศาจตัดสินใจที่จะก่อการจลาจลและโจมตีอัศวิน

ไดรัสรู้ว่าสิ่งนี้ผิดปกติ เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อย่างไรก็ตาม เป้าหมายหลักของพวกเขาในการหลบหนีกับชาร์ลอตต์ยังไม่บรรลุผล

ไดรัสดูเหมือนจะระงับความสงสัยของเขา เขานิ่งเงียบจนกระทั่งเราเข้าใกล้กองทหารรักษาการณ์

บรรยากาศที่กองทหารรักษาการนั้นอยู่ในช่วงของการยินดีปรีดา

– องค์หญิงยังมีชีวิตอยู่จริงหรือ?

– ใช่ เธอเพิ่งออกมาจับมือกับทหารเพื่อบอกว่าเธอไม่เป็นไร

– เธอเพิ่งกลับไปที่ค่ายทหารเพื่อพักผ่อน….

– ช่างโล่งใจจริงๆ

– ราชาปีศาจที่เหมือนสุนัขตายและเจ้าหญิงยังมีชีวิตอยู่ อะไรจะดีขนาดนี้?

-เฮ้ จักรพรรดินีสิ้นพระชนม์ ดังนั้นจะเรียกมันว่าน่ายินดีก็ยังไงอยู่……

– จริง น่าเสียดายที่พระองค์….

ตามที่ชาร์ลอตต์คาดไว้ ข่าวที่ว่าเจ้าหญิงยังมีชีวิตอยู่ได้แพร่กระจายไปทั่วกองทหารรักษาการณ์แล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขายังไม่ได้รับรายงานเกี่ยวกับเชลยศึกที่ก่อการจลาจล

มีตาและหูมากขึ้นที่นี่

แต่มันยังเร็วเกินไปที่จะมั่นใจ อัศวินของดยุคซาเลเรียนพยายามฆ่าไดรัสและฉัน แม้ว่าจะมีเกวียนและขบวนรถอยู่ก็ตาม มีเพียงเจ้าหญิงที่แตะต้องได้ยากในตอนนี้

แม้ว่าจะมีข่าวว่าอัศวินพยามยามฆ่าไดรัสกับฉันแต่ฉันก็ได้ฆ่าพวกอัศวินลงไปไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะไม่เอาเรื่องเรา

พวกเขาคงมีเหตุผลมากมายพร้อมแล้วว่าทำไมพวกเขาถึงต้องประหารเราทันที

ในไม่ช้า ข่าวคราวของสิ่งที่เกิดขึ้นใกล้กับปราสาทของราชาปีศาจก็จะมาถึงสถานที่แห่งนี้ ก่อนที่สิ่งนั้นจะเกิดขึ้น เราต้องออกไปจากที่นี่

โชคดีที่สายตาของทหารจับจ้องไปที่ค่ายทหารของกองบัญชาการซึ่งเจ้าหญิงทรงพักผ่อน

ดูเหมือนพวกเขาจะสงสัยว่าจะได้เห็นหน้าเจ้าหญิงที่ว่ากันว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุนี้ ค่ายทหารจึงถูกปิดล้อมอย่างสมบูรณ์ เราไม่มีทางแอบเข้าไป

ไม่มีทางหลีกเลี่ยง

ฉันกับไดรัสเดินตรงไปที่ค่ายทหาร

ยามมองมาที่ฉันแล้วส่ายหัวก่อนที่ฉันจะทันได้พูดอะไร

“องค์หญิงทรงพักผ่อน กลับไป”

“ข้านำของที่ฝ่าบาททูลขอมาแล้ว”

ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรจะทำให้ทหารยามคนนี้ถอยออกไปได้

“มีคำสั่งจากผู้บัญชาการทหารสูงสุดว่าเธอต้องพักผ่อนอย่างเต็มที่ กลับมาใหม่ในภายหลัง”

ช่วงเวลาที่เราจะพยายามกลับไป คุณคงพยายามฆ่าเราอย่างลับๆ

แม้ว่านั่นจะไม่เกิดขึ้นตอนนี้ แต่มันก็จะจบลงทันทีที่ข่าวจากปราสาทราชาปีศาจมาถึงที่นี่

เราต้องเข้าไปที่นั่น

“นี่เป็นเรื่องเร่งด่วน”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าของยามก็แข็งกระด้าง

“แม้ว่าคุณจะได้รับการช่วยเหลือพร้อมกับเจ้าหญิงอิมพีเรียล เราก็ไม่สามารถปล่อยให้บุคคลที่มีตัวตนที่ไม่ชัดเจนเช่นคุณอยู่เคียงข้างเธอได้ อย่าบอกนะว่ากำลังมีแผนร้ายบางอย่าง?”

พวกคุณเป็นอันตรายกัยเธอมากกว่าฉันอีก?

ยามคนนั้นยอมตายดีกว่าปล่อยให้ฉันเข้าไป เขาจ้องมาที่ฉันและชี้ปลายหอกมาที่ฉันราวกับจะบอกฉันว่าเขาจะถูกบังคับให้ใช้ความรุนแรงหากเราพยายามฝืนเข้าไป

ฉันไม่รู้ว่าสภาพภายในของชาร์ลอตต์เป็นอย่างไร แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถออกมาหาฉันได้ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเรามาถึงแล้วก็ตาม

พวกเขาจะไม่รู้ว่าฉันพยายามจะทำอะไร

อย่างไรก็ตาม เมื่อรู้ว่าฉันได้รับคำแนะนำบางอย่างจากเจ้าหญิง พวกเขาจึงพยายามขัดขวางไม่ให้ฉันพบเธออย่างละเอียด

ปัญหาคือฉันไม่มีพลังหรือเหตุผลที่จะฝ่าฟันการกระทำที่คลุมเครือของพวกเขา

“เจ้าหนุ่ม”

ในขณะนั้นไดรัสเรียกฉัน

“ร้อยโท”

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น

“แผน B”

– เฮ้อ!

“ชิ้ง!”

ราวกับว่ามันเป็นสัญญาณ เขาชักดาบออกมาแล้วเสียบเข้าที่คอของทหารรักษาพระองค์ ก่อนที่คู่ต่อสู้ของเขาจะได้ทันทำอะไร

“แกมันบ้าไปแล้ว!”

ผู้ดูแลคนอื่นเพิ่งสบถคำสบถออกมาด้วยความตกใจอย่างยิ่งที่จู่ ๆ เพื่อนของพวกเขาถูกแทงแบบนี้

“ไป!”

ในขณะที่ไดรัสตัดผู้คุ้มกันผู้โจมตีคนแล้วคนเล่า ฉันก็หยุดคิดและวิ่งเข้าไปในค่ายทหาร

ขณะที่ฉันแหวกเต็นท์หลายชั้นออกไป ฉันเห็นชาร์ลอตต์ซึ่งนั่งเงียบๆ ในที่นั่งของเธอและคนอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วนที่ยืนล้อมรอบเธอโดยไม่แตะต้องเธอ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเฝ้าดูเธอ

“!”

ชาร์ลอตต์มองมาที่ฉัน เบิกตากว้างจนหนังตาของเธอแทบจะฉีกออกจากกัน

ชายชราสวมเสื้อคลุมสีขาวของนักบวชตะโกนด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ฉันเชื่อว่าฉันบอกชัดเจนว่าไม่ให้ใครเข้ามา…… !”

ไม่มีเวลาสำหรับการสนทนา

[แฟลช]

“คึก!”

“เกิดอะไรขึ้น?!”

“เขาใช้เวทมนตร์!”

– แฟลช!

ทันใดนั้นแสงวาบก็ระเบิดขึ้นภายในกระโจม ในขณะที่ทุกคนถูกแสงทำให้ตาบอด ฉันก็ลืมตาและจับมือของชาร์ลอตต์ซึ่งได้รับผลกระทบจากแสงวาบอย่างกะทันหันเช่นกัน

ชาร์ลอตต์รู้สึกงุนงงพอๆ กับคนอื่นๆ ชาร์ลอตต์บอกฉันให้ไปหาเซอร์ฟรานซิส อย่าบุกเข้ามาที่นี่