The Demon Prince goes to the Academy
ตอนที่ 16
เมื่อมองไปที่สีหน้าซีดเซียวของเอเลริสฉันก็เข้าใจได้ว่าอดีตเจ้าชายเป็นคนยังไง
ฉันคิดว่าผู้ชายคนนี้ค่อนข้างจะงี่เง่า
“คุณเคยคุยกับฉันบ้างมั้ย”
ลองคิดดูสิเอเลริสสามารถจำฉันได้ในทันที แน่นอนว่าในฐานะแวมไพร์เธออาจเคยเห็นฉันซักครั้งสองครั้ง แต่แล้วเอเลริสก็พึมพำอย่างเงียบ ๆ
“ฉันเป็นอาจารย์ของคุณ… ฉันก็เลยเคยค่ะ”
“…ตอนนั้นเราสนิทกันมากมั้ย?”
เราควรที่จะอยู่ในสถานะที่เป็นมิตรกันดีไม่ใช่หรือ?
“ตะ แต่มันเป็นแค่ช่วงสั้นๆ ความสามารถของข้าต่ำเกินไปที่จะสอนฝ่าบาทได้อย่างถูกต้อง….”
ดูเหมือนว่าบุคลิกของฉันจะแย่เกินจะทน ดังนั้นเธอจึงถูกไล่ออกหรือไม่ก็ลาออกหลังจากนั้นไม่นาน
“อืม อดีตก็คืออดีต คุณต้องมีใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันสิ ใช่มั้ยล่ะคะ””
เอเลริสดูเหมือนจะต้องการให้ฉันเลิกสงสัยเกี่ยวกับอดีตของฉัน ฉันแน่ใจว่าตัวตนในอดีตนั้นแย่มาก แต่จะขนาดไหนกันนะ?
“เดี๋ยวก่อน สายลับคนอื่นก็รู้จักฉันเป็นการส่วนตัวด้วยเหรอ?”
“อืม…. ใช่อย่างแน่นอน แต่….”
เอเลริสจับไหล่ของฉันและมองตรงไปที่ดวงตาของฉัน
“คุณคืออาร์คเดมอนคนสุดท้าย พวกเขาจะรู้ว่าอะไรสำคัญ”
อะไร
นี่มันน่ากลัวนะ
* * *
ราชาปีศาจเสียชีวิต
สงครามโลกปีศาจจบลงด้วยชัยชนะของกลุ่มพันธมิตร
น่าเสียดายที่เหล่าผู้กล้าก็จบลงในสนามรบเช่นกันหลังจากการต่อสู้อย่างดุเดือดกับราชาปีศาจและราชาแห่งสวรรค์ทั้งสี่
แล้วเจ้าหญิงก็กลับมาโดยสวัสดิภาพ
ไม่นานก็มีการประกาศข่าว
ถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์ การที่ผู้คนไม่ต้องตายในสงครามกับปีศาจอีกต่อไป และการอยู่รอดขององค์หญิงองค์แรกที่คิดว่าตายไปแล้ว
ไม่เพียงแต่เมืองหลวงของจักรวรรดิเท่านั้น แต่ทั้งทวีปเต็มไปด้วยเสียงเชียร์
“ว้าว นี่เป็นสิ่งที่ดี”
“……หา?”
“ไม่ พวกเขาแค่ใจกว้างมาก”
เอเลริสและฉันกำลังเดินไปตามถนน ฉันเพิ่งกินไก่เสียบไม้ที่เจ้าของแผงลอยดีใจมากบอกว่าฟรี
ตอนนี้เอเลริสร่ายเวทมนตร์ใส่ฉัน ฉันดูเหมือนเด็กผู้ชายธรรมดาสำหรับคนอื่นๆ เอเลริสเองก็ใช้เวทย์พรางตัวกับร่างกายของเธอเช่นกัน
ชัยชนะของสงครามโลกครั้งที่ปีศาจทำให้ผู้คนในละแวกใกล้เคียงที่เต็มไปด้วยพวกพ่อค้าเลวแจกจ่ายสิ่งของฟรี เอเลริสดูเหมือนจะไม่เข้าใจว่าฉันซึ่งสูญเสียทุกอย่างในวันเดียวสามารถเพลิดเพลินกับไก่เสียบไม้ในงานเลี้ยงที่พ่ายแพ้ของประเทศของฉันได้อย่างไร เธอดีใจที่สงครามจบลง แต่ทำไมเธอดูไม่เหมือนเลย?
“ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็แค่สนุกไปกับมัน”
“อา นั่นสินะ….”
แต่ความตึงเครียดของฉันมีมากขึ้น
มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย ไม่ว่าแดนปีศาจจะถูกทำลายหรือไม่ก็ตาม?
ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าเด็กน้อยที่ได้รับการปกป้องจากแวมไพร์แสนสวยคนนี้
ฉันอยากอยู่อย่างสงบสุขไปจนวาระสุดท้ายแบบนี้ การได้รับการดูแลจากคนอย่าง เอเลริสนั้นค่อนข้างสงบและสะดวกสบาย
แน่นอน ฉันรู้ดีที่สุดว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
“พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นั่นหรือเปล่า”
“ใช่ พวกเขากำลังรอฝ่าบาทอยู่”
เรากำลังเดินทางไปพบปีศาจที่เหลือในการ์เดียม
– จักรวรรดิจงเจริญ!
– ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!
– ขอให้อาร์โทเรียสจงเจริญ!
ทุกคนดื่มด่ำชัยชนะแสดงความดีใจ
“เย่!”
ฉันก็ตะโกนออกมาเช่นกัน ในที่สุดเอเลริสก็ดึงแขนฉันไว้
“ฝ่าบาท! ยับยั้งตัวเองหน่อยค่ะ!”
“ทำไมล่ะ? มันสนุกมากเลยนะ!”
“ไม่อยากจะเชื่อเลย….”
มันสนุกมากที่ได้แสดงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
แน่นอน เมื่อฉันนึกถึงอายุทางจิตใจจริงๆ ความน่าสมเพชก็ได้เข้ามาแทนที่
* * *
มีบางสิ่งที่สามารถพบได้ในเมืองหลวงของจักรวรรดิเท่านั้น
หนึ่งในนั้นคือรถไฟมานา
รถไฟในเวอร์ชั่นแฟนตาซี สิ่งเหล่านี้ถูกนำมาใช้ในวงกว้างโดยรัฐบาลของจักรวรรดิ เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถจัดการกับความต้องการด้านการขนส่งของทุกคนได้ด้วยประตูวาร์ป สะพาน และเกวียนภายในเมืองหลวง
พวกเขาเป็นรถไฟที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมซึ่งขับเคลื่อนด้วยสิ่งของแสนสะดวกนี้ที่เรียกว่าหินมานาซึ่งเป็นวัตถุดิบหลักของแนวแฟนตาซีในยุคกลาง
ความคิดเห็นที่ฉันได้รับเกี่ยวกับเรื่องนี้มีดังนี้:
นี่มันไร้สาระ? ไม่สะดวกเกินไปเหรอ?
ฉันหมายความว่า ฉันไม่ใช่คนเดียวที่เขียนเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ ฮ่าๆ ฉันทำมันอยู่แล้วฮ่า ๆ
ถ้าคุณสร้างรถไฟได้ คุณจะสร้างโทรศัพท์มือถือด้วยไม่ได้หรือ?
ไม่รู้ ฮ่าๆๆ
ตอนนี้รถไฟขบวนนั้นกำลังเคลื่อนตัวไปต่อหน้าต่อตาฉันแล้ว
การแบ่งเขตเมืองนั้นคล้ายกับของโซล และแน่นอนว่าแผนที่เส้นทางก็สอดคล้องกับแผนที่เส้นทางรถไฟใต้ดินของโซลด้วย เราต้องมุ่งหน้าไปทางใต้ของสะพานบรอนซ์เกตและเพื่อไปยังสถานีเพื่อขึ้นรถไฟมานา
ก่อนอื่นเราต้องไปที่สถานีที่ตั้งอยู่ในเขตอัลลิการ์และนั่งรถไฟไปที่บรอนซ์เกต
พูดง่ายๆ คือเดินทางจากสถานียงซานไปยังเอ็กซ์เพรสเทอมินอลแล้วไปที่บันโพพาร์ค มันง่ายมากที่จะแปลง มันคงจะยากสำหรับฉันที่จะคิดถึงสิ่งนี้หากฉันคิดแผนที่แปลก ๆ ขึ้นมา ถ้าฉันทำอย่างนั้น ฉันจะทำให้ชีวิตการเป็นนักเขียนของฉันยากขึ้น ไม่ใช่ของนักอ่าน ฉันควรจะเขียนได้อย่างสบายใจสิ!
ฉันภูมิใจในตัวตนเดิมที่ขี้เกียจของฉันมาก ถ้าฉันไม่ได้ใส่หินมานาที่สะดวกแบบนี้ ฉันคงต้องนั่งรถม้าหรือไม่ก็เดินไปที่นั่น นั่นคงจะน่ารำคาญมากทีเดียว ฉันไม่ได้คิดว่าสถานที่ที่ฉันใส่ไว้ในนิยายเป็นสถานที่เหล่านี้ แต่เป็นสถานที่ในโซล ฉันจึงรู้ได้อย่างแน่ชัดว่าสถานที่เหล่านั้นอยู่ที่ไหน
ในขบวนรถไฟที่กำลังเคลื่อนตัวเอเลริสพึมพำเบาๆ คลุมเสื้อคลุมของเธอ
“มนุษย์ช่างเหลือเชื่อจริงๆ”
“ยังไง?”
“พวกเขารู้วิธีสร้างของแบบนี้”
คุณยกย่องฉันจริง ๆ เพราะโดยพื้นฐานแล้วฉันเป็นคนสร้างมันล่ะนะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันสร้างสิ่งนี้ด้วยเพียงไม่กี่บรรทัด บางทีฉันอาจจะเป็นพระเจ้า?
ความจริงแล้ว ฉันอาจจะเป็นพระเจ้าของโลกนี้ก็ได้ คนโง่ที่เสียชีวิตด้วยความดันโลหิตสูงหลังจากอ่านความคิดเห็นที่รุนแรง
“จะดีแค่ไหนถ้าเราสร้างสิ่งเหล่านี้ด้วยพลังเวทย์มนตร์อันยอดเยี่ยมของเรา แทนที่จะใช้เวทย์มนตร์ทำลายล้างอันทรงพลังและอาวุธสงคราม”
เอเลริสพึมพำด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกตัวเอง แน่นอน ปีศาจดูเหมือนจะเหนือกว่ามนุษย์ในแง่ของเวทมนตร์ อย่างไรก็ตาม ปีศาจใช้เวทมนตร์เพื่อการทำลายล้างมากกว่าการใช้ชีวิตประจำวัน
ดังนั้น แม้จะมีพลังอันน่าเกรงขาม แต่แดนปีศาจก็ยังดูค่อนข้างจืดชืด ไม่รุ่งเรืองเลย ไม่มีเมืองรอบ ๆ ปราสาทของราชาปีศาจมันเป็นเพียงป้อมปราการขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่เพียงลำพัง
อย่างไรก็ตาม มีผู้คนจำนวนมากอาศัยอยู่ในเมืองหลวงของมนุษย์แห่งนี้
เธออาจเคยเห็นเครื่องมือวิเศษมากมายที่ช่วยพวกเขาในชีวิตประจำวันและเวทมนตร์ถูกนำมาใช้ในทางที่เป็นประโยชน์ต่อมนุษย์
เอเลริสเปรียบเทียบแดนปีศาจที่แห้งแล้งกับสถานที่นี้ตลอดเวลาหรือไม่ในขณะที่อาศัยอยู่ที่นี่?
นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงรู้สึกว่าแดนปีศาจเดินในเส้นทางที่ผิดพลาดและถดถอย
นั่นคือเหตุผลที่เธอลงเอยด้วยความหวังในชัยชนะของมนุษย์ไม่ใช่ปีศาจ
ฉันดูเหมือนจะรู้ว่าเธอคิดอะไรในระดับหนึ่ง
โลกที่มีแต่อาวุธที่ใช้ฆ่าศัตรู
โลกที่ผู้คนดิ้นรนสุดกำลังเพื่อให้ตัวเองมีความสุข
แม้ว่าเอเลริสจะชื่นชมยินดีกับการสิ้นสุดของสงครามและชัยชนะของมนุษย์ แต่เธอก็ได้แต่จ้องมองภาพที่น่ายินดีตรงหน้าอย่างว่างเปล่าโดยที่เธอไม่สามารถมีความสุขกับการล่มสลายของแดนปีศาจได้อย่างเต็มที่
ไม่ว่าบ้านของคนเราจะเป็นแบบไหน แม้ว่าคนๆ นั้นจะไม่อยากกลับไป มันก็จะรู้สึกเศร้าเสมอที่ต้องสูญเสียที่ที่จะกลับไป
* * *
ริมแม่น้ำไอรีนได้รับการดูแลอย่างดี หญ้าเขียวขจีถูกตัดแต่งอย่างดี และมีคนเดินไปมาตามทางเดินเล่นที่ปูไว้อย่างดี
สำหรับคนธรรมดาที่ไม่สามารถเดินทางไกลได้ สวนสาธารณะที่สร้างขึ้นริมแม่น้ำไอรีนคือจุดปิกนิกที่ดีที่สุดในพื้นที่นี้
“เป็นสถานที่ที่ทำให้ฉันอารมณ์ดีเสมอเมื่อฉันมาที่นี่”
เอเลริสสวมรอยยิ้มที่นุ่มนวลบนริมฝีปากของเธอแม้จะมีแสงแดดจ้า อาจเป็นเพราะเธอชอบทิวทัศน์นี้ ดูเหมือนว่าเอเลริสจะทนต่อแสงแดดได้ดีกว่าที่ฉันคาดไว้
“ใช่ มันจะดีกว่านี้ถ้าทิวทัศน์นี้ไม่ได้อยู่ใกล้ๆกับมัน”
“โอ้…. ใช่….”
– เฮ้ไอ้สารเลว! ฮะ ไอ้สารเลวนั่น ตอนนี้แกโกงอยู่หรือเปล่าวะ? 3 ออกมามากมายได้ขนาดนั้นได้ยังไง! ฮะ?!
– ใครโกง? ฉันใช้ชีวิตอย่างซื่อสัตย์! ถ้าเป็น 3 ก็คือ 3!
ใต้สะพานบรอนซ์เกต
คนยังไม่กล้าเข้าไปเลย
เนื่องจากร่มเงาของสะพาน สถานที่นี้จึงดูมืดมนกว่าที่อื่นมาก
ขอทานกลุ่มหนึ่งเมามาย อาเจียน กิน ดื่ม เล่นลูกเต๋าจนตัวสั่นไปหมดทั้งที่ดวงตะวันยังลอยสูงอยู่บนฟ้า ขอทานบางคนเดินเข้ามาหาผู้คนที่เดินผ่านไปมา ถ้าพวกเขาเข้าไปใกล้พอที่จะขายขนมให้พวกเขาได้
“แมลงสาบที่รบกวนภูมิทัศน์อันเงียบสงบนี้เป็นพันธมิตรและแหล่งรายได้หลักของเรา?”
“ใช่…. ถูกตัอง….”
ทำไมคุณถึงรู้สึกละอายใจ ในเมื่อคนเหล่านี้ต่างหากที่ควรละอายใจ
ฉันไม่ต้องการที่จะเข้าใกล้พวกเขาด้วยซ้ำ
“เฮ้ สาวน้อย ซื้อขนมจากฉันหน่อยสิ”
แล้วมีขอทานคนหนึ่งโผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้พุ่งเข้ามาหาเรา เอามือสกปรกๆยัดลูกวาดใส่เราดูเหมือนว่าเราจะเป็นเป้าหมายของพวกเขา
เอเลริสถอนหายใจและรับขนม เธอไม่อยากปฏิเสธเลยจริงๆ
“ห้าเหรียญทองแดง”
หนึ่งเหรียญทองคือ 1 ล้านวอน และหนึ่งเหรียญเงินคือ 10,000 วอน
เหรียญทองแดงมีราคาประมาณ 100 วอน
นั่นคือวิธีที่ฉันแปลงมันอย่างคร่าว ๆ ดังนั้น 500 วอนสำหรับลูกอมขนาดนั้นไม่ถูกเลย แต่ลูกอมเป็นเรื่องธรรมดาในโลกนี้หรือไม่? คุณไม่สามารถรับคาร์โบไฮเดรตได้ทุกที่ในสังคมสมัยใหม่เหรอ?
อย่างไรก็ตาม มีขอทานคนหนึ่งขายขนม ยังไงก็ช่างมันก่อนเถอะครับ หัวฉันคงจะระเบิดถ้าฉันยังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ
เอเลริสดูเหมือนจะครุ่นคิดว่าเธอควรให้ขนมที่เธอซื้อมาด้วยราคา 5 เหรียญทองแดงแก่ฉันหรือไม่ บางทีอาจจะคิดว่าฉันจะไม่กินมัน
“มันสกปรกเกินกว่าที่ฝ่าบาทจะกินได้”
หลังจากทนทุกข์ทรมานกับเรื่องนี้ เอเลริสก็ส่ายหัว
“ฉันไม่จู้จี้จุกจิกกับเรื่องพวกนี้”
“…….”
ฉันไม่ได้อยากกินขนมเป็นพิเศษ แต่ฉันไม่ใช่คนกินจุกจิก อย่างไรก็ตามเอเลริสมองมาที่ฉันอย่างประหลาดใจเล็กน้อยราวกับว่าเธอไม่คิดว่าฉันจะพูดอะไรแบบนั้น ไม่สิ นิสัยเหวี่ยงๆ ของอดีตเจ้าชายนั่นเป็นอะไรที่ค่อนข้างแย่
ไอ้บ้านั่นเกิดมาเพื่อโดนวิจารณ์งั้นเหรอ?
ฉันจะจบลงด้วยการได้รับคำชมเช่น: “แม้ว่าคุณยังหายใจอยู่ แต่ทำไมวันนี้คุณไม่สร้างปัญหาเลย”
เริ่มต้นด้วย ความยับยั้งชั่งใจทำให้ฉันได้เกิดใหม่เพราะคนโง่คนนี้มีบุญอยู่บ้าง ถ้าฉันได้เกิดใหม่เป็นดาวรุ่งแห่งศตวรรษที่มีความสามารถมหาศาล นั่นจะเป็นข้อได้เปรียบอย่างมาก แต่ถ้าใครไม่ทำงานหนักเลยแม้แต่วันเดียว พวกเขาจะถูกสอบสวนว่ามีคนเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ไม่ดี
ไอ้สารเลวที่แค่หายใจก็โดนด่า vs อัจฉริยะที่โดนด่าแค่หายใจ
เมื่อก่อนเก่งมาก การกลับชาติมาเกิดเป็นคนที่เคยถูกมองในแง่ลบไปทั่วโลกจะดีมากสำหรับการแสร้งทำเป็นอ่อนแอ
ถ้าฉันเป็นอดีตเจ้าชาย ฉันจะรู้สึกขุ่นเคืองใจมั้ยที่มีขอทานเข้าหา?
“แล้วอยากกินไหม”
“แน่นอน”
ฉันลอกกระดาษห่อขนมที่ได้มาจากเอเลริสแล้วเอาเข้าปาก มันแค่มีรสหวานโดยไม่มีรสชาติ
“ฉันชอบของหวานรึเปล่า”
“ฉันจำได้ว่าคุณชอบ”
“อืม”
ฉันไม่ชอบของหวาน
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าอายุยังน้อยก็มีข้อได้เปรียบ ขอทานที่เข้ามาใกล้เรากำลังเข้าหาคนอื่นในขณะนี้ ส่วนใหญ่รู้สึกเหมือนมีคนซื้อเพราะต้องการไล่ขอทานออกไปมากกว่าต้องการซื้อลูกอมเหล่านี้จริงๆ
เป็นภาพที่น่าขยะแขยง แต่มีคนบอกว่านั่นคือวิธีที่พวกเขาให้ทุนสนับสนุนกับพวกเรา
แต่ฉันก็ยังไม่ชอบมันอยู่ดี
