เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา

The Demon Prince goes to the Academy

ตอนที่ 17

มีเหตุผลว่าทำไมเราถึงเลือกสถานที่แห่งนี้เพื่อนัดพบ

เคานต์ปอนธีอุสมีคนรับใช้ที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นปีศาจ ทั้งยังมีผู้มีอิทธิพลมาที่คฤหาสน์ของเขาด้วย เนื่องจากเขาเป็นขุนนาง ร้านของเอเลริสและชั้นที่สองนั้นเล็กเกินไปสำหรับเราสี่คน

ฐานของหมาป่าแห่งไอรีนเป็นสถานที่ที่ทุกคนหลีกเลี่ยงและเต็มไปด้วยไปด้วยขอทาน มีคนบอกฉันว่ายังมีพื้นที่ลับอีกจำนวนมาก เอเลริสเดินผ่านขอทานที่ยุ่งเหยิงซึ่งได้รับผลกระทบจากเวทมนตร์ภาพหลอน แม้ในขณะที่เราเดินผ่านขอทานไป พวกเขาก็ไม่สังเกตเห็นเรา

มีอุโมงค์มืดอยู่ใต้สะพาน ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นฐานที่แท้จริงของพวกเขา

มีคนบอกว่าเดิมทีมันทำหน้าที่เป็นช่องทางระบายน้ำประเภทหนึ่งที่จะนำน้ำฝนของเมืองไปสู่แม่น้ำไอรีนเมื่อฝนตก เนื่องจากที่นี้ไม่ค่อยมีผู้คนมา จึงทำหน้าที่เป็นที่หลบซ่อนของหมาป่าแห่งไอรีนเมื่อเขากลายร่าง

มีขอทานนอนอยู่ข้างใน มีผ้าห่ม ไม้ถูพื้น และเพิงที่สร้างอย่างหยาบๆ

มันเป็นอาณานิคมขอทานจริงๆ

เมื่อเราเดินลึกเข้าไปอีก จนเพิงพักหายไปจากสายตาของเรา เมื่อเราเข้าไปในท่อระบายน้ำที่ไม่มีที่สิ้นสุด เราเห็นแสงสว่างเล็กๆ อยู่ไกลๆ

มีคนนั่งอยู่หน้ากองไฟที่จุดไว้ แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงผู้นำของขอทาน แต่เขาก็ยังคงเป็นราชา อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรพิเศษรอบตัวเขา

เป็นเหมือนสุนัขที่นอนรับความอบอุ่นจากกองไฟ

มีคนๆ หนึ่งสวมเสื้อขาดๆ กับกางเกงขาดรุ่งริ่ง มีผมหงอกหนาๆ บนหัวถูกมัดแบบชุ่ยๆ

หมาป่าแห่งไอรีน

“คุณมาแล้ว เจ้านายของฉัน”

มาคิดดูแล้วไม่เคยมีใครบอกซักหน่อยว่าเขาเป็นผู้ชาย..

* * *

ราชาแห่งขอทาน

หมาป่าแห่งไอรีน

หัวหน้าแก๊ง

“โลยาร์ทักทายเจ้าชาย”

เธอคุกเข่าลงต่อหน้าฉันทันทีที่เห็นฉัน ชื่อจริงของ เธอคือ โลยาร์ และเท่าที่ฉันรู้มา เธอเป็นไลแคนโทรปประเภทหมาป่า

“…ใช่ ยินดีที่ได้พบคุณ แม้ว่ามันจะอยู่ในสถานที่เช่นนี้ก็ตาม”

เราอยู่ในการ์เดียมแต่เรานัดพบกันในท่อระบายน้ำ

“ซาร์เกการ์ยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า”

โลยาร์พยักหน้าตามคำพูดของเอเลริส

“ช่วงนี้พวกขุนนางน่าจะยุ่งน่าดู จะมีการฉลองชัยชนะและสิ่งต่างๆ แต่เขาจะมาที่นี่ในไม่ช้า สิ่งนี้สำคัญกว่ามากสำหรับเรา”

เอเลริสเป็นคนรักความสงบ แต่เธอก็ยังแปลกใจที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ในทางกลับกันโลยาร์ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมาก ฉันควรจะพูดยังไงดี รู้สึกเหมือนว่าเธอไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก?

“โลยาร์ฉันบอกคุณล่วงหน้า แต่เขาสูญเสียความทรงจำทั้งหมด ยกเว้นว่าเขาเป็นใคร… เขาแทบจะจำอะไรไม่ได้เลย”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นโลยาร์ก็จ้องมาที่ฉัน

“……จริงเหรอ?”

“ก็ใช่……มันกลายเป็นแบบนั้น”

“อืม….”

การจ้องมองของเธอค่อนข้างอึดอัด

“ฉันดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น.”

“..…คุณพอใจกับเรื่องนั้นมั้ย”

“ใช่ เพราะคุณบอกฉันว่าฉันควรนอนโดยให้หงายท้อง โดยบอกว่าสุนัขควรทำตัวเหมือนสุนัข”

“……ฉัน ฉันทำ?”

“ใช่ บางครั้งคุณก็ใส่สายจูงฉันด้วยซ้ำ”

“ฮะ….”

โลยาร์เปิดปากของเธอขณะที่เธอนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น ไม่นะ คุณกำลังจะบอกว่าฉันปฏิบัติต่อ ไลแคนโทรปเหมือนสัตว์เลี้ยงบางชนิด? ปากของ เอเลริสกระตุกในขณะที่เธอกำลังยิ้มอย่างครึ่งๆกลางๆ

“โล โลยาร์…. เท่าที่ฉันจำได้ คุณชอบแบบนั้น……”

“ฉันไปชอบแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!”

ใบหน้าของโลยาร์เปลี่ยนเป็นสีแดง คุณกำลังพูดถึงเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันปฏิบัติต่อไลแคนโทรปที่กลายร่างเป็นหมาป่าทุกวันพระจันทร์เต็มดวงเหมือนสุนัขทั่วไปจริงๆ หรือ?

เธอเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงของฉันหรืออะไรแบบนั้น?

“…. ฉันจำไม่ได้จริงๆ แต่ฉันขอโทษ….”

“อืม ไม่เป็นไร”

สีหน้าของคุณดูไม่ดีเลย ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงเกลียดการถูกปฏิบัติแบบนั้นจริงๆ

ลองคิดดูสิ มีคนบอกฉันว่าเธออาสาทำภารกิจสอดแนมนี้แม้ว่าเธอจะเป็นไลแคนโทรปก็ตาม

เป็นไปได้ไหมว่าเธออาสาเพื่อหนีจากฉัน? ลองคิดดูสิ มันค่อนข้างเป็นไปได้ สามารถหลบหนีและมาอยู่ที่นี่อย่างสงบได้ แต่ฉันจะไว้ใจเธอไดมั้ยนะ?

“งั้นพวกเราก็…. ฉันลบการกระทำในอดีตของฉันไม่ได้ แต่ฉัน…. ขอโทษ เรามาเริ่มกันใหม่ตั้งแต่นี้ไปกันเถอะ”

ฉันเอื้อมมือไปหาเธอ แสดงให้เธอเห็นว่าฉันไม่ได้ทำอันตรายใดๆ

– แปะ

“…….”

ฉันตั้งใจจะจับมือเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอเพิ่งวางมือลงบนมือของฉัน เธอไม่เข้าใจมัน เธอแค่เอามือมาวางบนมือฉัน

“!”

ทันทีที่เธอรู้ว่าเธอทำอะไรโลยาร์ก็ตกใจแล้วลดมือลงมาจับมือของฉัน

นั่นไม่ใช่ว่า……

เธอเพิ่งทำ ‘ขอมือหน่อย’ รึเปล่า?

“ขอมือหน่อย”

– แปะ

ขณะที่ฉันยื่นมือออกไปโลยาร์ก็วางมือของเธอบนมือของฉัน เธอทำมันโดยไม่รู้ตัวและดึงมันกลับทันที

“ฝะ ฝ่าบาท… ฉันไม่รู้ทำไมฉันถึงทำอย่างนั้น”

โลยาร์พูดด้วยเหงื่อเย็น

เอเลริสที่พูดไม่ออกยังกล่าวความเห็น

“มันเหมือนกับว่าร่างกายกำลังตอบสนองด้วยตัวเองโดยที่หัวไม่ได้สั่ง”

“อ๊ะ ไม่นะ!”

“ฝ่าบาท คุณลองบอกให้เธอนอนลงแล้วโชว์ท้องของเธอดูไหม”

“เฮ้!”

“เธอจะทำ ลองมันดูสิ”

“มะ ไม่! ทำไมฉันถึงทำแบบนั้น!”

ฉันก็ทำไม่ได้ เธอคงจะทำจริงแน่ๆ

ทำไมเธอถึงได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี?

เมื่อก่อนฉันรังแกเธอแบบนี้บ่อยแค่ไหน? แต่มันอยู่ในระดับที่ร่างกายของเธอตอบสนองโดยสัญชาตญาณแล้ว

ฉันเกรงว่าเธอจะนั่งจริงๆ ถ้าฉันบอกให้เธอนั่ง

“อืม อืม.. ขอโทษนะ ฉันจะระวังให้มากกว่านี้”

“…ใช่….”

ถึงใจเธอจะไม่ชอบฉัน แต่ตัวเธอเป็นหมาผู้ซื่อสัตย์ คิดว่าฉันจะเลิกกังวลเรื่องโลยาร์เสียที ฉันนั่งลงข้างกองไฟ เมื่อซาร์เกการ์มาถึง เราสามารถเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียดได้

ฉันรู้สึกถึงบางสิ่งที่ใกล้เข้ามาจากระยะไกล มีเสียงสะท้อนผ่านท่อน้ำทิ้ง

– โอ้วววววววววววววววว!

ฉันยังมองไม่เห็นหน้าเขาเลย แต่ฉันมั่นใจแล้วว่าเขาต้องเป็นประเภทที่สร้างปัญหาแน่ๆ

เหมือนที่ฉันคาดไว้

เมื่อซาร์เกการ์มาถึง เขากอดฉันและเริ่มคร่ำครวญเสียงดัง

‘คุณพระช่วย! มนุษย์ที่น่าสมเพชสังหารราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่! พวกเขาต้องใช้อุบายขี้ขลาดแน่ๆ! เราจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้? พวกเราจะทำอะไรกันดี? แต่เมื่อเห็นว่าฝ่าบาทยังคงปลอดภัย ยังคงมีแสงแห่งความหวังเหลืออยู่สำหรับผู้คนในอาณาจักรปีศาจ ช่างอัศจรรย์อะไรอย่างนี้! โว้วววววววว! โปรดเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วและสร้างแดนปีศาจให้แข็งแกร่งกว่าที่เคยเป็นมา และลบร่องรอยของมนุษย์ที่สกปรกเหล่านี้ให้หมดสิ้น!’

เขาบ่นและร้องไห้เสียงดังประมาณ 10 นาที

เขาเริ่มร้องไห้ดังขึ้นเมื่อฉันบอกเขาว่าฉันสูญเสียความทรงจำ ไม่ ฉันคิดว่าฉันเป็นพวกงี่เง่าสุดๆ? ทำไมเขาถึงเศร้าจัง

อา

เมื่อเห็นว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ ดูเหมือนว่าแม้แต่อดีตเจ้าชายที่งี่เง่าก็ยังหลบเลี่ยงเขา

เสียงของเขาดังมากจนทำให้ท่อน้ำทิ้งสั่นสะเทือนไปหมด มันดังมากจนเอเลริสถูกบังคับให้ร่ายเวทมนตร์กำจัดเสียงรบกวนรอบตัวเรา

“กุฮึก….ฟุ่บ…. ฮือฮัก….”

แม้แต่ฉันซึ่งไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับการร้องไห้ของเขาก่อนหน้านี้ก็แทบจะน้ำตาไหล ไม่สิ ฉันอาจจะเป็นประเภทที่เริ่มร้องไห้เหมือนกันถ้าเห็นคนร้องไห้ต่อหน้าฉัน

ผู้ชายคนนี้กำลังร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย

เกิดอะไรขึ้นกับเรื่องนี้?

ซาร์เกการ์เป็นผู้ภักดีที่เกือบจะบ้าไปแล้ว

ซาร์เกการ์สูดจมูกต่อไปอีกระยะหนึ่ง ทำเสียงกรน ฉันรู้สึกเหมือนเขากำลังจะหมดลมหายใจ ฉันเลยรู้สึกว่าต้องปลอบเขาบ้าง

“ทำไมปีศาจที่โตแล้วถึงร้องไห้แบบนั้น? ฮะ? มันเหมือนกับว่าคุณสูญเสียประเทศของคุณ”

ลองคิดดูสิ เราสูญเสียประเทศของเราจริงๆ ดูเหมือนว่าสำนวนนั้นจะกลายเป็นความจริงแล้วในตอนนี้

ซาร์เกการ์เงยหน้าขึ้นมองฉันตามคำพูดของฉัน

“จริงด้วย! คุณพูดถูก! ปีศาจยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้น แดนปีศาตก็ยังไม่ตายเช่นกัน! ผมคิดผิดไปเอง! แดนปีศาจยังมีชีวิตอยู่! ได้โปรดลงโทษ ผมมมมมมมม!”

ผู้ชายคนนั้นบิดคำพูดของฉันอย่างน่าประหลาด ทำให้ความมุ่งมั่นของตัวเองพลุ่งพล่านยิ่งขึ้น

โลยาร์และเอเลริสมองมาที่ฉันราวกับว่าพวกเขาพยายามขอโทษที่ทำอะไรไม่ถูกในสถานการณ์นี้

ดูเหมือนพวกเขาจะเบื่อกับการแสดงตลกของซาร์เกการ์เช่นกัน หลังจากทำให้เขาสงบลงได้ไม่นาน พวกเราก็นั่งลงรอบกองไฟ

ช่างเป็นสถานที่นัดพบที่สมบูรณ์แบบสำหรับเจ้าชายและผู้รับใช้ของอาณาจักรที่ล่มสลาย ซาร์เกการ์มองมาที่ฉันด้วยท่าทางที่แน่วแน่

“คุณต้องสร้างแดนปีศาจขึ้นใหม่”

เอเลริสจ้องมาที่ฉัน เธอดูเหมือนจะต้องการเตือนฉันเกี่ยวกับการสนทนาครั้งก่อนของเราเกี่ยวกับการเล่นตามน้ำแบบพอประมาณ

“อ๊ะ อืม…. ใช่เลย ถูกตัอง”

“และเพื่อแก้แค้นราชาองค์ก่อน เราต้องสร้างชาติที่แข็งแกร่งและทรงพลังยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา…!”

“อ๊ะ ไอ้สารเลว! หากเจ้ายังใช้วาทศิลป์ไร้ค่าเหล่านี้ต่อไป ข้าจะตัดลิ้นเจ้าให้ขาด!”

โลยาร์ตะโกน

ใช่ แม้กระทั่งในนิยาย ถ้าตัวละครยังคงพูดถึงเรื่องคล้ายๆ กัน ผู้เขียนก็จะถูกสาปแช่งเพราะขยายความยาวของบท ซาร์เกการ์ ไอปลอมๆราวกับกำลังเตรียมดำเนินการต่อในข้อที่สาม

“เอิ่ม.. ขออภัย ฝ่าบาท เมื่อข้าได้ยินข่าวว่าราชาปีศาจสิ้นพระชนม์ ดูเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะถึงกาลอวสาน…..”

“อ่า ฉันเข้าใจแล้ว”

ดูเหมือนว่าเขาเป็นคนประเภทที่จะจบสิ่งที่เขาต้องการจะพูดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

การได้ยินข่าวความพ่ายแพ้ของแดนปีศาจจะต้องรู้สึกเหมือนท้องฟ้าถล่มลงมาเหนือเขา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจึงเป็นความหวังสุดท้ายของเขา ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เขามีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

“สร้างอาณาจักรปีศาจขึ้นใหม่ แต่มีเพียงเราสี่คนและฉันยังเป็นเด็กที่ไร้ประโยชน์และไร้ความสามารถ”

“การเรียกตัวเองเช่นนี้เป็นสิ่งที่ไม่ยุติธรรมเลยที่จะพูด! สายเลือดของฝ่าบาทนั้นสูงส่งที่สุด! คุณเป็นอาร์คเดมอนคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้!-”

“ใช่ นั่นแหละ”

ฉันตัดคำพูดอู้อี้ของซาร์เกการ์ออก

“อาร์คเดมอนมันคืออะไรเนี่ย”

อาร์คเดม่อนคืออะไรสำหรับพวกเขา ถึงไม่คิดจะหาราชาปีศาจคนใหม่และเลือกเกาะติดกับฉันเลย?

ฉันยังไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น

ทุกคนมองมาที่ฉันด้วยความฉงนบนใบหน้าของพวกเขา