เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 36 ภีมพลมาเยือน
กาแฟยังดื่มไม่หมด ภีมพลก็วางแก้วลงบนโต๊ะน้ำชาและก้าวเท้าออกจากห้องทำงานไป
เเละพบกับวริศหน้าลิฟต์โดยสาร “ผมเลิกงานแล้ว” เขาบอก “มีเรื่องอะไรคุณก็จัดการเลยแล้วกัน”
วริศเหลือบตามองเขาเดินเข้าไปในลิฟต์โดยสาร ประตูลิฟต์ปิดลง ตัวเลขบนลิฟต์ลดลงเรื่อยๆ
วันนี้ท่านประธานเป็นอะไรไปนะ ตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนอนุบาลก็แปลกๆ
ระหว่างทางกลับวิลล่า ภีมพลนั่งอยู่ที่เบาะหลัง ทั้งกระบวนความคิดของเขาว่างเปล่าตลอด ขณะมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ใครก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
จนกระทั่งแลมโบกินี่จอดในลานเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า ภีมพลถึงได้สติกลับมา
หลังลงจากรถก็เดินเข้าไปในห้องรับแขก แต่ไม่เห็นเงาร่างของนภาลัย เขามีสีหน้าสงบนิ่ง
แชมป์กับขวัญข้าวเลิกเรียนกลับมาที่วิลล่าแล้ว กำลังเล่าเรื่องให้ป้าโสนฟังอยู่ในห้องรับแขก
“แด๊ดดี้!!”
เมื่อเห็นเขากลับมา เด็กๆก็ดีใจมาก “วันนี้ไม่ต้องทำงานล่วงเวลาหรอครับ” ดวงหน้าเล็กๆแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ทำงานล่วงเวลา” ภีมพลมองไปรอบๆ สายตาตกลงบนร่างพ่อบ้านปวิธที่ยืนอยู่ด้านข้าง “นภาลัยล่ะ”
“คุณนายไปหมู่บ้านซันไลต์แล้วครับ”
“…” ชายหนุ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที
ดังนั้น คืนวันนี้คงไม่ได้กินมื้อเย็นฝีมือเธอแล้ว…เขาคิดถึงรสชาติอาหารของเธอ ดังนั้นถึงได้กลับมาก่อน
ภีมพลขึ้นไปข้างบน อยู่ในห้องหนังสือโดยไม่มีสมาธิทำงาน
ท้องเขาเริ่มประท้วง คิดถึงรสชาติอาหารบนโลกมนุษย์เป็นพิเศษ
…
ในหมู่บ้านซันไลต์ที่เต็มไปด้วยดอกทานตะวันที่เบ่งบาน ทิวทัศน์ของแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ตกทางทิศตะวันตกนั้นทำให้ผู้คนปีติยินดีเป็นพิเศษ
ภายในตัวบ้านซึ่งทำจากไม้ไผ่ที่เงียบสงบ นภาลัยนั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็ก เธอช่วยเย็บปากแผลให้กับลุงรณิศที่เป็นชาวบ้านในหมู่บ้านอย่างรอบคอบด้วยความอดทน ลุงรณิศนอนอยู่บนเก้าอี้ กะละมังใต้ม้านั่งเต็มไปด้วยผ้าฝ้ายที่อาบย้อมโลหิต
สาวินยืนอยู่อีกด้านคอยยื่นอุปกรณ์ให้เธอ อาจารย์และศิษย์ร่วมมือกันดีมาก
“เจ็บมั้ยคะ” นภาลัยเย็บแผลไป พลางถามเสียงเบา “ลุงรณิศ อดทนแปปเดียวเดี๋ยวก็เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ลุงรณิศส่ายหน้า ฝืนยิ้มออกมา “หลังจากคุณใส่ยาให้ ผมก็ไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว ก่อนหน้าที่คุณยังไม่มา ผมรู้สึกเจ็บแทบตาย ขอบคุณคุณมากครับ หัวหน้าหมู่บ้าน”
“กับฉัน ยังต้องเกรงใจอะไรอีกคะ” นภาลัยระมัดระวัง “หลังจากนี้ควรจะเรียกประชุมเด็กๆในหมู่บ้าน บอกพวกเขาว่าอย่าโยนของจำพวกขวดแก้วลงในนาข้าว ทิ่มลึกขนาดนี้ เกือบจะบาดถึงเส้นเอ็นแล้วนะคะ”
ลุงรณิศกลับถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณแต่งเข้าตระกูลไฮโซแล้วใช่มั้ยครับ”
นภาลัยเหลือบตาขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง “ทำไมถึงเป็นห่วงฉันขึ้นมาล่ะคะ” เธอเย็บแผลให้เขาต่อ “อย่าดูข่าวที่พูดมั่วซั่ว เรื่องราวมันไม่ใช่แบบนั้น”
ลุงรณิศตะลึง “ผู้ชายคนนั้นบังคับคุณหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ”
“เขาดีกับแชมป์และขวัญข้าวมั้ยครับ พวกคุณคุ้นเคยกับการอยู่ที่นั่นแล้วหรือยัง เขามีแนวโน้มที่จะใช้ความรุนแรงรึเปล่า” ลุงรณิศถามติดๆกัน “ได้ยินมาว่าเขาเป็นทรราชในวงการธุรกิจ ขีดเส้นแบ่งระยะห่างกับผู้หญิงก็ไม่ใช่คนปกตินี่”
สาวินถือผ้าขนหนูซับเหงื่อบนหน้าผากให้นภาลัยเบาๆ
“เขาไม่ได้เป็นเหมือนที่ทุกคนลือกัน เขาปกติดีค่ะ” นภาลัยใช้ผ้าก๊อซพันรอบปากแผลที่เย็บเรียบร้อยแล้วเบาๆ “เรียบร้อยแล้วค่ะ อย่าถูกน้ำสองอาทิตย์ ระยะนี้ก็พักผ่อนให้ดี อย่าได้คิดจะทำงานหนักเชียวนะคะ”
เพิ่งจะเอ่ยจบ เสี้ยวพริบตาที่นภาลัยเหลือบตาขึ้นมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก็สะดุ้งเมื่อเห็นภีมพลยืนอยู่ที่หน้าประตู!
เหมือนฝันจริงๆ!
จากสายตาเย็นเยียบคู่นั้นของเขา เธอเห็นความไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน
ตอนที่ลุงรณิศเห็นภีมพล นัยน์ตาคู่นั้นก็เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาจริงๆ! ชายหนุ่มที่สูงศักดิ์ขนาดนี้มาปรากฏตัวขึ้นในหมู่บ้านได้ยังไงกัน
นี่ไม่ใช่ภาพหลอนใช่มั้ย
เอาเป็นว่าลุงรณิศตะลึงค้างไปแล้ว
สาวินก็ประหลาดใจเช่นกัน มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ภีมพลยืนอยู่ที่หน้าประตู เครื่องหน้าทั้งห้าของเขามีมิติ คิ้วกระบี่นัยน์ตาลึก แผ่กลิ่นอายเย็นชาที่คบหาได้ยากออกมา ใครก็ไม่รู้ว่าเขามาถึงตอนไหน
นภาลัยได้สติกลับมา จึงเอ่ยกับสาวินว่า “นายแบกลุงรณิศกลับไปเถอะ”
“ครับ” สาวินเหลือบมองภีมพลอยู่หลายครั้งอย่างไม่ค่อยจะชอบเขาเท่าใดนัก แย่งแชมป์กับขวัญข้าวไปแล้ว ยังจะแย่งอาจารย์ไปอีกด้วย
ตอนที่สาวินแบกลุงรณิศออกประตูไป นภาลัยก็กำชับด้วยความเป็นห่วงอีกสองสามประโยค
ภีมพลก้าวเข้าไปในห้อง เพื่อเปิดทางให้
สาวินแบกลุงรณิศจากไปไกลแล้ว ภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่เขากับเธอ
“คุณ…คุณไม่ได้บอกว่าคืนอิสระให้ฉันหรอกหรอ” นภาลัยมองเขา “คุณมาทำอะไร”
ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม แม้ว่าจะสงบนิ่งเหมือนกับสายน้ำ แต่นภาลัยก็สัมผัสได้ถึงคลื่นที่โหมซัดสาดอยู่รอบด้าน
“จ๊อกๆ จ๊อกๆ…”
สายตาของเธอหยุดนิ่งอยู่ที่ท้องของเขา และมองไปยังใบหน้าทะมึนของเขาอีกครั้ง จากนั้นก็ก้าวเข้าไปใกล้เขา ย่อตัวลงไปเล็กน้อย พลางแนบหูเข้ากับช่วงท้องของชายหนุ่ม
“จ๊อกๆ…”
ภีมพลอยากจะควบคุม แต่กลับควบคุมไม่ได้!
“คุณหิวแล้ว?” นภาลัยเหลือบตาขึ้นมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “คงจะไม่ได้อยากกินอาหารที่ฉันทำหรอกใช่มั้ย?”
