เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 64 เล่นไม่ชนะเขา
นภาลัยอึ้งตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมานิ่งสงบตามปกติ“คุณคงจะจำผิดแล้วล่ะค่ะ”
สองตามองสบกัน เขมินทราจำลักษณะของเธอได้อย่างฝังใจ นั่นเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย แต่ไม่ว่ายังไงก็นึกไม่ออกเลยว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน
นภาลัยยิ้มเล็กน้อยให้กับเธออย่างมีมารยาท ก่อนจะก้าวเท้าเดินจากไป
ตอนที่ลมพัดมาเบาๆ หัวใจของเธอก็ราวกับถูกอะไรบางอย่างมาขีดข่วน……ภาพตรงหน้าก็พร่ามัวเล็กน้อย
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขมินทรามากระตุ้นยุแหย่เธอครั้งแล้วครั้งเล่า ชั่วชีวิตนี้เธอก็อาจจะไม่มีทางได้เชื่อมความสัมพันธ์กันกับตระกูลรุจิพรอย่างแน่นอน
ณ ทีเอ็ม กรุ๊ป พอรถลัมโบร์กินี่เพิ่งจะมาจอดสนิทอยู่ตรงหน้าอาคารหลัก โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
ภีมพลปลดเข็มขัดนิรภัยอย่างง่ายๆสบายๆ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดูสายที่โทรเข้ามา ก่อนจะกดรับสาย……
“คุณภีมครับ เขมินทราเป็นฝ่ายเข้ามาตีสนิทกับคุณนายนภาตรงริมถนนครับ แต่ว่าคุณนายไม่ได้ขึ้นไปบนรถของเธอ”ลูกน้องรายงาน“ถนนสายนี้เรียกรถลำบากมาก จะให้คุณนายเดินกลับไปจริงๆเหรอครับ?”
ภีมพลแววตานิ่งลึก เขาครุ่นคิด วางสายไป ก่อนจะรัดเข็มขัดนิรภัยแล้วสตาร์ทรถอีกครั้ง
นภาลัยเดินอยู่ตามลำพังคนเดียว ถนนลาดยางมะตอยสายนี้แทบจะไม่มีรถแล่นผ่านเลย……
ไม่คิดว่าภีมพลจะเอาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่！เขายังมีความรู้สึกอยู่ไหม? นี่มันเหมือนกับปีศาจเลือดเย็นชัดๆ！
กลับไปที่หมู่บ้านซันไลต์ไม่ได้ เดินกลับไปก็ไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหน แล้วก็ไม่รู้ว่าขาของลุงรณิศดีขึ้นแล้วหรือยังด้วยเหมือนกัน
ภายในรถเปิดประทุนที่จอดอยู่ริมถนน นิ้วมือที่งดงามแวววาวของเขมินทราจับคางเล็กน้อย คิ้วขมวดเบาๆ เธอคิดยังไงก็คิดไม่ออก
ว่านภาลัยเป็นใครกันแน่?
ความรู้สึกที่คุ้นเคยทั้งยังตื่นตกใจเล็กน้อยแบบนี้มันมาจากไหนกัน?
ทำไมตั้งแต่ที่เจอกับนภาลัย จิตใจของเขมินทราก็เปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกอยู่ไม่สุขขึ้นมา?
เสียงของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นดึงความคิดของเธอกลับมา
หยิบโทรศัพท์ออกมารับสาย อีกฝั่งเชิญเธอกลับไปถ่ายทำที่กองถ่าย ท่าทีดีอย่างถึงที่สุด แฝงไปด้วยความขอร้องอ้อนวอน
“ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง? บอกว่าวันนี้ไม่ถ่ายแล้วไง！”เธอตัดสายไปด้วยความรำคาญ กลอกตามองบนใส่！
เธอมีสิทธิ์ที่จะทำตัวหยิ่งทะนง
ผู้สนับสนุนโฆษณานี้คือบีเจดี กรุ๊ป เธอเป็นถึงทายาทผู้รับช่วงต่อบีเจดี กรุ๊ปในอนาคตเชียวนะ
รถลัมโบร์กินี่แล่นอย่างรวดเร็ว พุ่งทะยานตรงไปยังตำแหน่งที่นภาลัยอยู่
ภีมพลกำพวงมาลัยไว้แน่น แววตาสีดำขลับจับจ้องไปข้างหน้า
นึกถึงตอนที่พาเธอไปเปิดตัวต่อสาธารณะครั้งแรก ในงานเลี้ยงวันเกิดของเบญญา สายตาที่เธอมองมนุษินทร์มันดูแตกต่างออกไป
ตอนนี้ เธอก็เป็นอาจารย์ของกรินทร์อีก……
ความสัมพันธ์ของเธอกับเบญญาไม่เลวเลย คนเขาเป็นถึงลูกสาวของนายกเทศมนตรี เป็นคนที่สตรีผู้มากลากดีมากมายนับไม่ถ้วนต่างเข้าไม่ถึง
แล้วผู้หญิงใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านที่ยากจนมาเจ็ดปีแค่คนเดียว จะไปมีความสัมพันธ์กับคนเหล่านี้ได้ยังไง?
หลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที รถลัมโบร์กินี่ก็มาจอดข้างๆนภาลัย
ล้อรถทิ้งรอยเบรกลากยาวเอาไว้บนถนน！เสียงเบรกนั้นทำให้เธอสะดุ้งตกใจ！
“บ้าหรือไง?”นภาลัยหันมองไป พบว่าเป็นเขานั่นเอง！
นอกจากรู้สึกตกใจแล้วก็แทบไม่อยากจะสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นจึงเร่งฝีเท้าเดินตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว！
รถลัมโบร์กินี่ก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้านิดหน่อย มาหยุดอยู่ข้างตัวเธออีกครั้ง
ครั้งนี้ นภาลัยวิ่งไปเลยตรงๆ！
ภีมพลแววตานิ่งลึก เขาสตาร์ทรถอีกครั้ง ความเร็วของรถเท่ากับระดับความเร็วที่เธอวิ่ง
นภาลัยรู้สึกโกรธ！ไม่คิดว่าเขาจะเล่นแบบนี้！เธอจะไปวิ่งชนะลัมโบร์กินี่ได้ยังไง??
ภีมพลดูเหมือนว่ามีเวลาเหลือเฟือ เขาจับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างวางตรงหน้าต่างรถ ควบคุมความเร็วเอาไว้ สายตามองไปที่เธอเหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
ด้วยความที่งอนอยู่เธอเผลอวิ่งมาไกลหลายร้อยเมตรโดยที่ไม่รู้ตัว
เธอที่ปกติแล้วไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย สองขาปวดจนเริ่มอ่อนแรง ไม่ไหว วิ่งแบบนี้ต่อไปไม่ได้การแล้วแน่ๆ สุดท้ายก็หยุดลงอย่างหายใจหอบหืด
ก้มลงค้ำหัวเข่า นภาลัยเริ่มรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย
สายตาเหลือบไปมองข้างๆ เห็นรองเท้าหนังที่แวววับหนึ่งคู่เข้ามาในสายตา
เธอหลับตาอย่างยอมรับชะตากรรม สูดหายใจลึกๆอยู่สองสามทีก่อนจะยืนตัวตรง เงยมองไปหาเขา
ภีมพลสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ พูดถามอย่างเยาะเย้ยเล็กน้อย“กะจะวิ่งกลับไป?”
เธอกัดฟัน“คุณนี่มันโหดเหี้ยมจริงๆ”จากนั้นก็เดินอ้อมรถ เปิดประตูรถออกเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ อดกลั้นความโกรธเอาไว้ในใจ！
ภีมพลยิ้ม ก่อนจะขึ้นไปบนรถเช่นกัน
พาเธอมาส่งยังเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า แววตาของเขานิ่งลึก ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย หันมองเธอเป็นระยะๆ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
โทรศัพท์ดังขึ้น เขาก็ไม่ได้รับสาย ถึงขนาดที่ไม่แม้แต่จะมองดูสายที่โทรเข้ามาเลยแม้แต่น้อย
