เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 73 จะเจอที่หมู่บ้านซันไลต์ไหม

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 73 จะเจอที่หมู่บ้านซันไลต์ไหม?

“รีบปล่อยฉันเร็วเข้า!” นภาลัยกอดคอเขาแน่น กลัวเขาเหวี่ยงเธอตก “นายระวังด้วย! ทำไมซนแบบนี้?”

สาวินตื่นเต้นเกินไป หมุนสิบกว่ารอบถึงจะยอมวางลง!

“คราวนี้อยู่กี่วัน?”

“ยังไงก็ไม่ใช่วันสองวัน รีบช่วยขนของหน่อย!”

“ครับ!”

พอเปิดท้ายรถ มีกล่องของขวัญและกระเป๋าเดินทาง สาวินช่วยเหลือพลางถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? คุณย้ายกลับมาอยู่จริงเหรอ? โดนไอ้ชั่วนั่นไล่กลับมาเหรอ?”

เธอหันตาไปทันที แววตาสังหารจนเขารีบเงียบ

ทั้งสองย้ายของกลับเข้าไปในบ้านแล้ว นภาลัยก็อธิบาย “ที่นี่คือบ้านฉัน แล้วก็ต่อไปห้ามเรียกเขาว่าไอ้ชั่วอีก เขาคือพ่อของแชมป์กับขวัญข้าว ต้องสร้างภาพลักษณ์ดีๆ”

“เข้าใจแล้วครับ อาจารย์”

“ช่วงนี้ลุงรณิศเป็นยังไงบ้าง?” นภาลัยเตรียมผลไม้บางส่วนแล้ว “ช่วงนี้ไม่ได้ทำงานที่นาใช่เปล่า?”

“เปล่าครับ ผมไปกำชับวันละสามครั้ง ฟื้นตัวพอสมควรแล้ว เมื่อวานช่วยเขาตัดด้ายด้วย”

“ก็ดีแล้ว” นภาลัยยื่นถุงให้เขา “ถือไป ไปเยี่ยมลุงรณิศด้วยกัน!”

เมื่อใกล้ถึงบ้านลุงรณิศ ป้าเพ็ญก็เห็นพวกเขาแต่ไกล ออกมาต้อนรับอย่างกระตือรือร้นและตื่นเต้น ในคำพูดและสีหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

ชาวบ้านบางส่วนละแวกนั้นเมื่อได้ยินก็รีบมา สำหรับการกลับหมู่บ้านของผู้ใหญ่บ้านก็เป็นเรื่องที่น่าตกใจและน่ายินดี

คำถามที่ถามมากที่สุดก็คือ——

“ผู้ใหญ่บ้าน คุณยังจะไปอีกไหม?”

“ได้ยินว่ากลับมาคราวนี้คุณเอากระเป๋าเดินทางมาด้วย ตั้งใจจะอยู่สักพักหนึ่งใช่ไหม?”

“ผู้ใหญ่บ้าน คุณกลับมาได้เราก็ดีใจมากจริงๆ!”

นภาลัยพยักหน้า “ใช่ค่ะ! คลาสฝึกวาดภาพของเด็กๆ ที่สัญญาไว้ยังเหลืออีกสิบบท วันนี้ตอนบ่ายจะสอนต่อ การปลูกพืชในหมู่บ้านก็ต้องปรึกษาพูดคุยเกี่ยวกับกำหนดการแล้ว ปีหน้าพวกคุณอยากปลูกอะไร?”

พอเริ่มหัวข้อ ทุกคนก็พูดคุยแลกเปลี่ยนกัน หยุดไม่ได้เลย

พวกชาวบ้านเชื่อใจนภาลัยเป็นพิเศษ จึงบอกความคิดในใจกับเธอโดยไม่เก็บเอาไว้

ก็คุยกันที่บ้านลุงรณิศแบบนี้เป็นเวลาสามชั่วโมง นภาลัยก็ให้สาวินเอาปากกามาจดบันทึกประเด็นสำคัญที่พวกชาวบ้านพูด

พอเขาจด ก็จดทั้งหมดสิบหน้าเต็ม เขียนจนปวดนิ้วไปหมด

จนกระทั่งนภาลัยจบประเด็น——

“ใกล้ถึงเวลาแล้ว ฉันเตรียมไปสอนเด็กๆ ก่อน พวกคุณกลับไปแจ้งเด็กครอบครัวตัวเองหน่อยว่าเจอกันที่หัวสะพานนะ!”

“ได้ค่ะ! ขอบคุณค่ะผู้ใหญ่บ้าน!”

หัวสะพานคือจุดศูนย์กลางหมู่บ้านซันไลต์ ที่นั่นมีบ้านเล็กหนึ่งแถว ข้างบ้านเล็กมีสระบัวหนึ่งบ่อ

ต้นฉัตรจีนเก่าแก่อายุพันปีเหมือนร่มขนาดใหญ่ กิ่งก้านสาขาเขียวชอุ่มเป็นพิเศษ

ถึงฝนจะตกระดับปานกลาง คนที่อยู่ใต้ต้นไม้ก็ไม่เปียก

นภาลัยพาเด็กๆ วาดภาพจากธรรมชาติที่นั่น กำแพงในบ้านเล็กสร้างกระดานดำกระดานหนึ่งขึ้นเอง

ในบ้านมีอุปกรณ์วาดภาพของเด็กๆ ทั้งหมด ของเหล่านี้นภาลัยเป็นคนซื้อเอง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา——

เหล่าเด็กบริสุทธิ์ไร้เดียงสาแต่ละคนก็มาถึงหัวสะพาน พวกเธอยิ้มแย้มขณะเริ่มย้ายมานั่งขนาดเล็ก และเตรียมขาตั้งวาดภาพ

มีเด็กน้อยบางคนกำลังช่วยผสมสี ไม่ได้วาดภาพกันมานาน วันนี้เลยมีความสุขเป็นพิเศษ!

“อาจารย์นภา อาจารย์จะไปอีกไหม?”

“อาจารย์นภา เราคิดถึงอาจารย์มากเลย!”

“วันนี้เราวาดดอกบัวกันใช่ไหม? แล้ววาดอะไรอีก?”

นภาลัยก็กำลังช่วยเหลือ ขณะคุยกับเด็กๆ ให้มั่นคงเป็นหนึ่งเดียวกัน เหล่าชาวบ้านที่กระตือรือร้นก็เอาผลไม้ต่างๆ ที่ปลูกเองมาให้

ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างสงบสุขและดีงาม

ในเวลานี้ รถวิบากสีดำคันหนึ่งก็ขับเข้ามาในหมู่บ้านซันไลต์

ไวศิษฎ์นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ มือเขาข้างหนึ่งพักอยู่ที่กระจกรถ นั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อย “นี่มันที่ไหน? วิวไม่เลวเลย แต่ที่อยู่เอียงมาก”

“บ้านเก่าพี่ชเยศน่ะครับ เขาออกจากภูเขาได้ไหมนะ? นิ้วได้รับบาดเจ็บเป็นเรื่องใหญ่ การแข่งขันความปลอดภัยทางเน็ตในครั้งนี้หวังเขาได้ไหม?” ชายคนขับรถพูดขึ้น

ไวศิษฎ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจก็คาดเดาไม่ได้ “เขาคือตัวโจมตีหลัก ถ้ามีเขาอัตราชนะจะสูง ถ้าไม่มีเขาฉันต้องลงเล่นเอง ยังไงการแข่งคราวนี้ก็แพ้ไม่ได้” เขาไม่อยากแข่งอีกแล้ว ช่วงนี้ไม่มีอารมณ์เลย อารมณ์ค่อนข้างหงุดหงิด

“อย่าเพิ่งไปสนใจ ดูก่อนว่าเขาเป็นยังไงบ้าง” เพื่อนพูดขึ้น “ก็มาแล้วไม่ใช่หรือไงครับ?”