เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 76 วิธีการของคุณภีม
“คุณอา……” เสียงเขาสั่น ความหวาดกลัวที่มาจากใจ “ผมไม่ได้ตั้งใจขโมยแท็บเล็ตนะ ผมแค่สงสัย เพราะเขาเล่นเกมทุกวัน……ผมอิจฉามาก ผมแค่อยากดูว่าเกมอะไรที่น่าสนใจขนาดนี้”
ชายคนนั้นขมวดคิ้ว “แท็บเล็ตนี่ไม่ใช่ของนายเหรอ?”
“ไม่ใช่ของผม ของแชมป์!” เขาร้องไห้อ้อนวอน “คุณอาปล่อยผมไปได้ไหม? ผมเป็นเด็กดี ผมสัญญาว่าจะไม่ขโมยของอีก ไม่ขโมยอีกแล้ว ผมเขียนหนังสือรับรองได้”
“แชมป์คือใคร?”
“แชมป์คือแชมป์”
ชายคนนั้นร้อนใจ เปลี่ยนวิธีการถาม “แชมป์คือลูกใคร?”
“เป็นคุณชายทีเอ็ม กรุ๊ป เขามีแฝดน้องสาวชื่อขวัญข้าว ผมแค่ได้ยินครูแอบคุยกัน ผมไม่แน่ใจ แต่บ้านเขารวยมากจริงๆ ตอนไปเรียนและเลิกเรียนมีรถรับส่งโดยเฉพาะ”
ผู้ชายคนนั้นสบถด่าเบาๆ เอากำปั้นทุบต้นขาตัวเองอย่างแรง!
ในเวลานี้ จู่ๆ แท็บเล็ตในมือก็จอดับ
ไม่ว่าชายคนนั้นจะรีสตาร์ทเครื่องยังไง ไม่ว่าจะดำเนินการยังไง หน้าจอมันก็มืดสนิทตลอด
“จบแล้ว……” เขาจิตใจหนักอึ้ง รู้สึกกระวนกระวายแล้ว
จับมาผิดคน ข้อมูลในแท็บเล็ตก็ทำลายอัตโนมัติ และเห็นได้ชัดว่าตำแหน่งนี้ก็จะถูกเปิดเผย ไม่แน่ว่าอาจมีคนตามมา
“เอี๊ยด——”
เสียงรถเบรกแสบแก้วหูดังก้องไปทั่วฟ้า!
เกือบชนรถคันตรงหน้าที่จงใจมาขวาง!
จากนั้นก็มีชายชุดดำหลายคนลงมาจากรถ พวกเขาล้อมรอบรถไว้!
พิชยะคือโปรแกรมเมอร์R-Alan กรุ๊ป เขาไม่ได้ต่อสู้มืออาชีพ ไม่เคยเรียนวิชาต่อสู้ด้วยซ้ำ เจอกับเหตุการณ์นี้ครั้งแรก ในใจเขาก็กระวนกระวาย!
คนขับรถเปิดประตูยกสองมือขึ้นเหนือศีรษะ แล้วมอบตัวทันที “ไม่ไม่ไม่เกี่ยวกับผม ผมแค่คนขับรถอูเบอร์เฉยๆ! ผมแค่รับงานปกติ!”
สายตาชายชุดดำโฟกัสไปที่เบาะหลัง
นะโมตกใจจนหน้าซีด ในเวลานี้เขาคิดถึงพ่อแม่มากเป็นพิเศษ เพราะเขาไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะทำอะไรเขา
“ผมจะไม่ขโมยของอีกแล้ว ไม่ทำอีกแล้ว” เขาเริ่มร้องไห้เสียงดังอย่างสิ้นหวัง “พ่อ ผมต้องการพ่อ แม่ แม่อยู่ไหน?”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา——
ณ ห้องรับรอง VIP ห้องประชุมแห่งหนึ่งข้างโรงเรียนอนุบาล
ภีมพลพาแชมป์มานั่งโซฟาด้านหน้าหน้าต่าง เอามือแตะไหล่ลูกชาย นั่งไขว่ห้างดูสงบนิ่งเหมือนน้ำ ออร่าเย็นยะเยือกไม่สามารถเพิกเฉยได้
เมื่อพิชยะพาตัวเข้ามา หัวใจทั้งดวงก็กำลังตึงเครียด
นะโมที่ขโมยแท็บเล็ตก็ถูกนำตัวเข้ามาเช่นกัน เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น ดวงตาสองข้างบวมแดง
แชมป์จ้องเขาด้วยความเย็นชา ใบหน้านะโมยังมีคราบน้ำตาอยู่ ขโมยของมารู้สึกผิดมาก จึงไม่กล้ายกสายตาขึ้น
“สัญญากับฉันว่าต่อจากนี้ไปจะไม่ขโมยของอีกแล้ว ฉันจะยกโทษให้นาย!” แชมป์ลุกขึ้น ด้วยออร่าที่มากพอ “ไม่งั้นฉันจะให้คุณอาตำรวจจับตัวนายไป!”
“ขอโทษ ฉันไม่กล้าอีกแล้ว……” นะโมตกใจกลัวจนร้องไห้เสียงดัง “ขอโทษ ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าอีกแล้วจริงๆ!”
แชมป์ไม่คิดว่าเขาจะขี้ขลาดขนาดนี้ เห็นท่าทางเขาน่าสงสาร เขาก็ไม่กล้าซักถามอีก ยังไงเขาก็ป้องกันอันตรายแทนเขา
แต่ถ้าไม่ใช่นะโม ตำแหน่งที่อยู่ก็ไม่อาจเปิดเผยออกไป
“เอาล่ะ! นายออกไปได้!” แชมป์พูด “จะมีคนไปส่งนายที่โรงเรียนอนุบาล!”
ในใจพิชยะรู้สึกกระวนกระวายมาก เพราะเขาเห็นตาดำลุ่มลึกน่ากลัวของภีมพล มันเหมือนปกคลุมไปด้วยหมอกจางหนึ่งชั้น ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
เขาคงไม่ให้อภัยตัวเองง่ายดายหรอกใช่ไหม?
แชมป์นั่งข้างๆ ภีมพล เขารับแท็บเล็ตที่ทำลายไปแล้วมาจากมือบอดี้การ์ด ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ข้อมูลทำลายหมดเลย!
“ก่อนที่นายจะเอ่ยปาก ฉันจะให้นายดูวิดีโอก่อน” เสียงภีมพลห่างเหินเย็นชา เขาให้สัญญาณบอกลูกน้อง
วินาทีต่อมา ภาพชัดเจนก็ฉายบนกำแพง
ในเวลาเดียวกัน เสียงคุ้นเคยก็ดังออกมา——
“พิชยะ ลูกอย่าทำเรื่องผิดกฎหมายนะ ถ้าลูกถูกจับเข้าคุก ลูกจะให้แม่ทำยังไง?”
แม่?!
สีหน้าพิชยะเปลี่ยนไปมาก!
ในวิดีโอปรากฏคุณแม่วัยชราท่าทางน่าสงสาร ไม่ได้กลับมาเกือบปีแล้ว คุณแม่แก่ขึ้นอีกแล้ว
“พิช พิชอ่า……”
เขาเห็นคุณแม่เบ้าตาแดง
“พ่อ พ่อ พ่อจะกลับมาเมื่อไร? เราคิดถึงพ่อ”
เด็กๆ ตะโกนเรียกอย่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หัวใจพิชยะเหมือนถูกฉีกออกจากกัน!
เขาตกใจมาก ภายในเวลาสั้นๆ สิบกว่านาที ไม่คิดว่าภีมพลจะหาคนในครอบครัวเขาที่ไม่อยู่ในเมืองไนร์ก้าเจอ!
