เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 94 วันนี้เชื่อฟังเธอ
ลมพัดอย่างเชื่องช้า กลิ่นหอมดอกไม้ลอยมา
สายตาทั้งสองคนจ้องกัน เหมือนเวลาหยุดเดินลง
นภาลัยเรียกสติกลับมา หลบสายตาด้วยความเขิน “พวกเรา……พวกเราไปเมืองข้างๆกันเถอะ? นั่งรถไฟไป”
“ทำไมล่ะ?” เขาไม่เข้าใจ “ทำไมต้องนั่งรถไฟ?”
“ฟังฉันสิ!” เธอเคืองเล็กน้อย หลังจากเล่นว่าวเสร็จ พาเขามาที่สถานีรถไฟ
นภาลัยซื้อตั๋วออนไลน์อย่างเชี่ยวชาญ ใช้บัตรประจำตัวรูดเอาตั๋วออกมาสองใบ “เดิมทีนั่งรถไฟไม่จำเป็นต้องออกตั๋ว แต่ฉันอยากให้นายเก็บเป็นที่ระลึก ดังนั้นเอาไปสิ!”
ภีมพลมาสถานีรถไฟครั้งแรก เขาเป็นถึงคนที่มีเครื่องบินส่วนตัวตั้งหลายลำ
นักท่องเที่ยวข้างๆมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่และถุงผ้าใบเล็ก ผู้ใหญ่ที่จูงเด็กเล็กสองคนแถมยังเสียงดัง
ภีมพลไม่ได้โวยวาย รับตั๋วจากมือของเธอ
นภาลัยดีใจมาก “ไปเถอะ!”
หลังจากทำตามขั้นตอนและขึ้นรถไฟมา ภีมพลนั่งใกล้กับหน้าต่าง นภาลัยนั่งอยู่ข้างเขา “ไม่นานก็ถึงแล้ว”
รถไฟค่อยเคลื่อนตัวไปข้างหน้า เขาหันไปมองนอกหน้าต่าง
ครั้งแรกที่ภีมพลได้ลองมองดูวิวที่ค่อยๆเคลื่อนหายไป ในใจรู้สึกสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เมืองข้างๆเป็นเมืองที่เก็บรักษาประวัติศาสตร์วัฒนธรรมไว้ ไม่ได้ถูกพัฒนาจนเกินไป อาหารพื้นบ้านค่อนข้างมีเอกลักษณ์
เป็นสถานที่ที่เรียบง่ายแห่งหนึ่ง ไม่มีรถหรูเหมือนในเมืองใหญ่
“เธอเคยมากี่ครั้ง?” เสียงนุ่มนวลของเขา
นภาลัยส่งยิ้มให้เขา “ไปเถอะ!”
จากนั้นเธอก็โบกมือเรียกรถคันหนึ่ง พูดบอกที่อยู่กับคนขับรถ
หลังจากนั้นสิบนาที รถก็วนเข้าไปในซอยๆหนึ่ง
ภีมพลจ่ายเงินและลงรถพร้อมเธอ
“นายหิวหรือยัง” นภาลัยถาม
เขาส่ายหัว ไม่ได้ตอบกลับ
“เดี๋ยวไปเจอบะหมี่ก่อน หลังจากนั้นพวกเราไปกินอาหารขึ้นชื่อของที่นี่กัน วันนี้ฉันเลี้ยง!” พูดไปเธอก็เดินไปข้างหน้า ลืมไปแล้วว่าเขาห้ามกินอะไร
ภีมพลเดินตามอยู่ข้างเธอ นี่เป็นซอยที่เก่า กำแพงเต็มไปด้วยตะไคร้น้ำ ถนนไม่กว้าง หากไม่ระวังจะเหยียบเสื้อผ้าได้
ประตูที่ดูเก่าอยู่ด้านหน้า เธอเคาะประตู
“พี่นภา!” เด็กน้อยคนหนึ่งสวมชุดเก่าวิ่งดีใจเข้ามาในอ้อมกอดเธอ “พี่มาจริงๆด้วย!!”
ภีมพลสังเกตเห็นว่านภาลัยไม่มีท่าทีรังเกียจ แต่กลับกอดเด็กน้อยคนนั้นแน่นขึ้น
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “บอกแล้วว่าจะมา ก็ต้องมาให้ได้! เคยโกหกเธอตอนไหนกัน?”
“หนูพาคุณยายไปส่งที่โรงพยาบาลแล้ว” เด็กน้อยปล่อยเธอ จากนั้นถอยไปสองก้าวพูด “ขอบคุณพี่นภาที่ช่วย!”
“เธอกลับไปเรียนใหม่หรือยัง?”
“เรียนแล้ว! รีบเข้ามานั่ง!” เด็กน้อยมีความสุขมาก สายตามองไปยังชายหนุ่มที่อยู่หลังเธอ “สวัสดีค่ะ”
“สวัสดี” ภีมพลพูดอ่อนโยน
นภาลัยหันไปมองเขา เขารูปร่างดูสูงใหญ่เหมือนเทพเจ้ายืนอยู่ในซอย ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้ากับที่นี่มากนัก
“นายเข้ามาด้วยไหม?” เธอไม่ได้บังคับ
ภีมพลเดินตามเธอเข้ามาในห้องแคบและเตี้ย
นภาลัยให้เงินเด็กน้อยไปเล็กน้อย และมอบอ้อมกอดเพื่อให้กำลังใจเธอและสัญญาว่าหากเธอมีเวลาว่าวจะต้องมาเยี่ยมเธอ
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ณ ร้านอาหารเล็กแห่งหนึ่ง
นภาลัยคุยกับเจ้าของเรียบร้อยแล้วว่าจะจ่ายเงินและของทำอาหารด้วยตัวเอง
“เธอไม่ต้องผัดอยู่ในนี้แล้ว กลิ่นควันมันแรงมาก!” นภาลัยสำลักจนลืมตาไม่ขึ้น ในมือยังคงกำตะหลิวและไอไม่หยุด ท่อดูดควันค่อนข้างเก่าและเล็กสมควรซ่อมแล้ว!
ภีมพลประหลาดใจ เข้าไปลากเธอออกมา!
“เฮ้! นายทำอะไร? จะไหม้แล้ว!” ตะหลิวยังอยู่ในมือเธอ
มองดูใบหน้ามอมแมมเหมือนแมวของเธอ ภีมพลพูด “เมื่อเช้าฉันได้ยาตัวใหม่ กรินทร์บอกแล้วว่าสามารถไม่หิวได้ถึงหนึ่งวัน”
“ใกล้จะเสร็จแล้วนะ!” เธอคลายมือออก หันหลังเดินไปในห้องครัว
ภีมพลเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง
“บอกแล้ววันนี้จะเชื่อฟังฉัน!” นภาลัยผัดกับข้าวพลางออกคำสั่ง “ออกไป!!”
เขาหยุดเดินมองเธอ หันหลังและเดินกลับไป
เวลานี้ ทั้งตัวเขามีแต่กลิ่นน้ำมัน ได้กลิ่นแล้วรู้สึกอยากอ้วกอย่างบอกไม่ถูก!
ไม่นานนักนภาลัยเดินถือจานอาหารพื้นบ้านออกมาสองจาน
เจ้าของร้านตักข้าวให้พวกเขาสองถ้วย
“นายลองชิม?” นภาลัยลากเขามานั่งที่โต๊ะอาหาร ส่งตะเกียบให้เขา “ไม่หิวก็ต้องกินสักนิด ฉันกินคนเดียวมีประโยชน์อะไร?”
ภีมพลพูด “เธอไปล้างหน้าก่อนเถอะ ฉันจะรอเธอ”
เธอหรี่ตาลง ลุกขึ้นเดินออกไป! เธอในกระจกตอนนี้เหมือนแมวน้อยตัวหนึ่ง!
