เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 101 แผนขั้นแรกของศิษฎ์

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 101 แผนขั้นแรกของศิษฎ์

“จุดอ่อน?” ญาณีตาเป็นประกายทันที เขาภีมพลมีจุดอ่อนด้วย?

“จุดอ่อนของเขาก็คือนภาลัย” ไวศิษฎ์เชื่อการวิเคราะห์ของเขา

กลับทำให้ใจของญาณีเจ็บปวด เธอรีบเก็บความผิดหวัง “นายจงใจเข้าใกล้นภาลัย? เพื่อยั่วโมโหเขา?”

“เรื่องของฉัน เธออย่าเข้ามายุ่ง” ไวศิษฎ์ดูเหมือนมีแผนของตัวเอง

ญาณีหัวเราะ ใช้เวลาเกือบห้าวินาทีถึงจะวิเคราะห์เรื่องทั้งหมด “ในเมื่อฉันก็ไม่อยากให้พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน แต่นายทำแบบนี้นายจะได้อะไรกัน?”

“ความสุข ฉันชอบเห็นพวกมันทุกข์ทรมาน” ไวศิษฎ์ตอบตรงไปตรงมา “ถ้าเขาคบกับเธอ ฉันก็จะคิดหาวิธีให้ได้ตัวเธอ” ตอนที่พูดออกมา เขาหันมามองด้วยสายตาดุร้าย

“………..” ญาณีหยุดเดิน

“อย่าเขามายุ่ง พี่ญาณี” เขายังรู้สึกเคารพนับถือเธออยู่บ้าง “การมีชีวิตอยู่ของฉันไวศิษฎ์ ก็เพื่อมอบความทุกข์ทรมานให้กับเขา นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันมีชีวิตอยู่ต่อ”

“ศิษฎ์ นายป่วยแล้ว”

“บางทีมั้ง” เขาเฮอะออกมา “มันก็คงเป็นเพราะตระกูลกงพลีของพวกเขา” พูดจบเขาหันหลังเดินจากไป

แผ่นหลังที่ยิ่งเดินยิ่งห่างไกล ทิ้งญาณีให้ยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน

เธอนึกถึงนภาลัย และนึกถึงไวศิษฎ์ ทันใดนั้นความคิดที่น่ากลัวความคิดหนึ่งโผล่เข้ามาในหัวของเธอ……

หาไวศิษฎ์ทำให้นภาลัยเปื้อนมลทิล ภีมพลจะเอาเธออยู่ไหม?

หากเรื่องนี้ลงข่าวออกไป ตระกูลกงพลียังมีหน้าไปสู้อีกไหม?

ป้านิตย์ยังจะยอมรับนภาลัยไหม

ดังนั้น………การเกิดของไวศิษฎ์ ไม่เพียงแต่มอบความทุกข์ให้ภีมพล ไม่แน่อาจจะเป็นตัวช่วยของเธอ!

ภีมพลและนภาลัยกลับมาที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า

เด็กทั้งสองลากนภาลัยขึ้นไปชั้นบน พ่อบ้านปวิธบอกเรื่องทั้งหมดที่คุณนายนิตย์มาให้ภีมพลฟัง

“นอนค้างที่นี่หรอ?” ภีมพลแปลกใจ

พ่อบ้านพยักหน้า “ใช่ครับ นอนกับเด็กๆในห้องนอน”

“มีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้นไหม?”

“คุณนายเหมือนจะชอบเด็กๆ ตอนแรกเหมือนจะต่อต้าน แต่ไม่นานก็ถูกพวกเขาจัดการแล้ว วันนี้ตอนเช้าก่อนจะจากไป คุณนายยังดูเหมือนไม่อยากไปด้วย”

ภีมพลพูด “ต่อไปเรื่องแบบนี้ต้องรายงานฉันเป็นอันดับแรก แม่ฉันอารมณ์แปรปรวนง่าย ไม่เหมาะให้มาเล่นกับเด็กๆ”

“ได้ครับ”

หลังจากนั้นสิบวัน……..

หมู่บ้านซันไลต์ ใต้ต้นไม้บนสะพาน

“ส้ม สีของเธอต้องอ่อนลงหน่อย วาดไปแล้วจะไม่สวย”

“ต้นกล้า ถ้าเล็กสักหน่อยจะยิ่งสวยกว่านี้ แน่นอนแบบนี้ก็ไม่เลว”

“ไม่ต้องรีบร้อน วันนี้มีเวลาเต็มที่ ใครยังไม่ได้หมึก? ฉันเลือกให้!”

ไวศิษฎ์สวมชุดไปรเวท ยืนถือจานสีอยู่ท่ามกลางเด็กๆ วันนี้เป็นวันที่สิบที่เขามาสอนศิลปะพวกเด็กๆ

เพราะว่านภาลัยยังค้างอีกสิบครั้ง ตั้งแต่วันที่ถูกภีมพลบังคับให้เธอออกไป ก็ไม่เคยได้กลับมาอีกเลย

สิบวันที่มาอยู่ในหมู่บ้านซันไลต์ เป็นวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเขาไวศิษฎ์ รอยยิ้มนั้นก็ดูสดใสที่สุด

ได้รู้จักกับเหล่าเด็กกำพร้า ทำให้เขาได้สัมผัสกับชีวิตมากขึ้น

“พี่ศิษฎ์ พี่ดูภาพของฉันภาพนี้ ต้องเพิ่มกบเข้าไปสักตัวไหม?”

เขาเดินเข้ามา มองดูอย่างพิจารณา “วาดภาพต้องวาดตามหัวใจตัวเอง อยากวาดอะไรก็วาดสิ่งนั้น!”

“ได้!”

เขาเข้ามาสอนโดยไม่ได้รับอนุญาต เวลาสั้นๆสิบวัน ไวศิษฎ์และเด็กๆกลายมาเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกัน

ความสัมพันธ์กับสาวินก็ไม่ได้เกร็งเหมือนตอนแรก เพราะว่าสิบวันนี้ เขาดื้อรั้นจะนอนที่ห้องนี้!

วันที่สิบ เด็กๆกำลังเดินมาบอกลาเขาที่ห้องไม้ไผ่

สาวินเก็บเสื้อผ้าของไวศิษฎ์ให้เรียบร้อย ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกที่บอกไม่ถูก “นายไปแล้วจะกลับมาไหม?”

“ทำไม?” ไวศิษฎ์เอนตัวพิงต้นซากุระ กอดอกถามด้วยหน้าขี้เล่น “นายคิดถึงฉัน?”

ทันใดนั้นใบหน้าของสาวินก็แดงขึ้นและรีบหลบสายตา

“อาจารย์ของนายจะมาเมื่อไหร่?”

“คงอยู่บนทางที่จะมาแล้วแหละ วันนี้มา”

“อืม” เขามีแผนของตัวเอง “ถ้างั้นฉันไปล่ะ เดี๋ยวจะได้เจอกับสามีของเธอเขา ถึงตอนนั้นก็คงลำบากแล้วล่ะ”

รับกระเป๋าเดินทางจากสาวิน “ไปนะ! อย่าคิดถึงฉันล่ะ!”

ไวศิษฎ์จากไปไม่นาน นภาลัยกลับมาที่ห้องไม้ไผ่ คนขับรถมาส่งเธอ ภีมพลไม่ได้มาด้วย

“อาจารย์” สาวินเรียก “ไวศิษฎ์เขาเพิ่งไป!”