เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 116 เจอกันอีกครั้ง

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 116 เจอกันอีกครั้ง

นภาลัยมองเขา “แม่คุณ！ ทำไมต้องให้ฉันรับ?”

เสียงโทรศัพท์ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

ภีมพลถาม “คุณดุแลคนป่วยแบบนี้หรอ?” เขายกมือที่มีสายน้ำเกลือขึ้น “ผมไม่สะดวก คุณดูไม่ออกหรือไง?”

เธอขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเขาจึงกดรับโทรศัพท์ จากนั้นก็ถือไว้หน้าเขาและเปิดลำโพง

“ภีม วันเสาร์ให้แชมป์กับขวัญข้าวมาที่รีพัลส์เบย์ วิลล่านะ” คะนึงนิตย์เข้าประเด็น “เด็กสองคนนี้น่ารักน่าเอ็นดูมากๆ ฉันคิดถึงพวกเขาแล้ว”

นภาลัยอึ้ง！

ภีมพลเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนภาลัย

และเขาก็เงียบไปสักพักหนึ่ง คะนึงนิตย์นึกว่าเขากำลังลังเล

“ทำไม? เธอกลัวฉันกินพวกเขาหรือไง?” เธอไม่พอใจ

นภาลัยรีบหลบสายตาเขาและปล่อยให้เขาตัดสินใจด้วยตัวเอง

ภีมพลคิดแล้วคิดอีกจากนั้นก็พูดนิ่งๆ “แม่คิดมากไปแล้ว ทำไมผมถึงต้องห่วงเรื่องนี้? ถ้าแม่ไม่ได้รำคาญเด็กๆ ให้พวกเขาไปอยู่เป็นเพื่อนก็สมควรแล้ว”

“งั้นตกลงตามนี้ วันเสาร์ฉันจะรอพวกเขามากินข้าวกลางวันด้วยกัน” คะนึงนิตย์กล่าว “ไม่ต้องพานภาลัยมานะ ฉันไม่ชอบเธอ！”

พูดจบคะนึงนิตย์ก็วางสายไป

นภาลัยทำตัวไม่ถูก สีหน้าเธอดูอึดอัดมาก

ไม่ชอบฉัน? เหอะๆ！

ทำเหมือนว่าฉันชอบคุณงั้นแหละ！

ภีมพลซาบซึ้งที่เธอไม่แสดงอาการโกรธแม่ของเขาออกมาและถามว่า “ที่คุณตกลงว่าจะช่วยรักษาแม่ของผม เมื่อไหร่จะเริ่มล่ะ?”

“ฉันอ่านเวชระเบียนมาหลายรอบแล้ว” เธอตอบอย่างจริงจัง “ฉันยังคงยืนยันคำเดิมนะ ฉันว่าอาการป่วยทางใจหนักกว่าอาการป่วยทางร่างกาย และตอนนี้ ฉันก็กำลังวางแผนการรักษาอยู่ ฉันบอกคุณโดยไม่ปิดบังเลยว่า ฉันกำลังค้นหาสาเหตุของการเกิดไฟไหม้ในอินเตอร์เน็ต แต่มันกลับถูกลบออกไปหมดไม่เหลืออะไรเลย ฉันว่า สาเหตุของมันคงไม่ธรรมดาใช่ไหม?”

“คืนนี้ ผมจะบอกสาเหตุที่แท้จริงกับคุณ” ภีมพลเสียงลึกดั่งเหล้า

นภาลัยแปลกใจ สายตาของเขาดูไม่น่าเชื่อถือ

แต่ท่าทางของเขาดูเหมือนจะไม่ได้ล้อเล่น บางทีเขาอาจจะคิดพิจารณามาดีแล้วก็ได้มั้ง?

“แปลกใจหรอ?” เขาถาม “งั้นก็ปรนนิบัติผมให้ดีสิ อย่างแรกเลยนะ เทน้ำให้ผมแก้วหนึ่งก่อน！”

นี่มันตรรกะอะไรกันเนี่ย?

5 วินาทีต่อมานภาลัยถึงจะเพิ่งหมุนตัวไป

“คุณเทน้ำมาร้อนเกินไป ผมต้องการ 40 องศา” เขาจงใจแกล้งให้เธอลำบาก

“จะกินไม่กิน?” นภาลัยไม่ยอมทน “อันนี้ 50 องศา！”

ที่หน้าประตู วริศอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา จากนั้นจึงเคาะประตูและเดินเข้าไปข้างใน

“ในที่สุดคุณก็มาสักที งั้นฉันไปก่อนนะ” นภาลัยหันหลังเดินจากไป

ภีมพลถือแก้วน้ำ เขารั้งเธอไว้ไม่ทัน เธอคงจะไม่ได้ไปหาไวศิษฎ์อีกใช่ไหมนะ?

แน่นอนว่านภาลัยไม่ได้ไป เธอกลับไปที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า

เธอขึ้นลิฟต์เพื่อลงไปชั้นล่างและเดินออกจากล็อบบี้โรงพยาบาล ในใจก็รู้สึกว่าภีมพลทำตัวเป็นเด็กจริงๆ

ขณะที่กำลังลงบันได ด้านข้างเธอก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเหยียบอากาศโดยไม่ทันระวังและทิ้งตัวล้มลงมาทางเธอ

“ระวัง！”

นภาลัยพยุงเขาไว้โดยสัญชาตญาณ ร่างกายเล็กๆ ของเธอเกือบจะโดนทับแบน

มนุษินทร์ยืนขึ้น สายตาแสดงออกถึงความเสียใจและยิ้มอย่างอ่อนโยน “ขอบคุณครับ สาวน้อย”

สายตาของทั้งคู่ประสานกัน นภาลัยรู้สึกประหลาดใจพร้อมทั้งมีความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นในใจของเธอ

ในตอนนั้นเอง เขมินทราที่เพิ่งลงมาจากรถก็เหยียบรองเท้าส้นสูงเดินมาอย่างรวดเร็วและพยุงมนุษินทร์ไว้อีกด้านหนึ่ง “ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะคุณพ่อ?” เธอเห็นฉากนี้จากในรถ

“โชคดีที่เมื่อกี้ได้สาวน้อยคนนี้ช่วยไว้ ไม่งั้นวันนี้จะต้องเท้าแพลงแน่ๆ” มนุษินทร์มองนภาลัยอีกครั้ง “ขอบคุณหนูนะจ๊ะ”

นภาลัยค่อยๆ ปล่อยมือ “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอพยายามควบคุมความรู้สึกในใจ

เขมินทรามองมาที่นภาลัยและขมวดคิ้วเล็กน้อย เธออีกแล้วหรอ?

คุณนายนภาที่เมื่อวานก็เป็นข่าว……

“คุณพ่อคะ พวกเราไปกันเถอะค่ะ” เขมินทรารีบดึงสติกลับมาและพยุงพ่อจากไป จากนั้นจึงหันกลับมามองนภาลัยแวบหนึ่ง

นภาลัยยังคงยืนอยู่ตรงนั้น

ทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาคุณนายนภาคนนี้ราวกับว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน ทุกครั้งที่เจอเธอก็มักจะมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเลย