เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 117 ไม่ชอบก็ไม่ชอบ
นภาลัยรอจนรถคันนั้นจากไปไกล เธอถึงมาขึ้นรถของตัวเอง
เธอนั่งอยู่ที่ที่นั่งคนขับและหลับตาลงโดยที่ในใจรู้สึกเศร้าโศกเสียใจ เธอพยายามกำจัดอารมณ์ที่ไม่ดีพวกนั้นออกไป
ทีเอ็ม กรุ๊ป ในห้องทำงานรองประธานที่มีบุคลิกเดียวกัน
ญาณีเหม่อลอย เธอนึกถึงเช้าวันที่เจอป้านิตย์เดินออกมาจากห้องรับแขกที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่ากับเด็กทั้งสองคน ดูเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งสามคนจะไม่เลวเลยทีเดียว……
เธอรู้สึกหวาดกลัว！
นภาลัยมีลูกเป็นตัวช่วยในการทำให้ตำแหน่งคุณนายนภาของเธอมั่นคงขึ้น
แต่ที่น่ากลัวก็คือ เธอนอนด้วยกันกับภีมพลทุกคืน
และคงจะไม่ใช่แค่นอนหลับเฉยๆ แน่ๆ
ญาณีกังวลมากจนทำอะไรไม่ถูก เธอรู้สึกได้ถึงว่าตัวเองกังวลเกี่ยวกับความสุขของตัวเองอย่างมาก
เธอหยิบเอกสารฉบับหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาและโยนมันทิ้งอย่างแรง！
นุชวราที่กำลังจัดเก็บแบบฟอร์มอยู่ไม่ไกลนักตกใจจนทำตัวไม่ถูก “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ…… คุณญาณี?”
“นุชว์” ญาณีอยากจะร้องไห้ เธอพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น “ถ้าสุดท้ายแล้ว คนที่ได้ยืนอยู่ข้างๆภีมพลไม่ใช่ฉัน แล้วความพยายามหลายปีมานี้ จะไปมีความหมายอะไรกัน……”
อยู่ๆ เธอก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมา！
“คุณญาณี” นุชวราสงสารเธอ “คุณลองคุยกับคุณภีมดีๆ อีกครั้งก่อนดีไหมคะ? ฉันคิดว่าคุณสองคนน่าจะมีปัญหาจากการสื่อสารกันมากกว่า ฉันไม่คิดว่าเขาจะชอบนภาลัยจริงๆ หรอก”
ญาณีถอนหายใจ
“นภาลัยเป็นแค่สาวชาวบ้าน！” นุชวราอดไม่ได้ที่จะวิพากษ์วิจารณ์ “เธอเหมาะสมกับคุณภีมตรงไหนกัน? การออกแบบพวกนั้น ดูยังไงก็เป็นผลงานของคุณภีมชัดๆ！เธอก็เป็นแค่คนมาอธิบายแทนเฉยๆ ！ถ้าไม่ใช่คนตาบอด ใครๆ เขาก็ดูออก！” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
มีแค่ญาณีเท่านั้นที่รู้ว่าวิพากษ์วิจารณ์นภาลัยไปก็ไม่มีประโยชน์
นอกจากว่าเธอจะหายสาบสูญไปจากโลกนี้ ถึงจะสามารถเปลี่ยนสถานการณ์ในปัจจุบันได้
“มีเหล้าไหม?” ญาณีรู้สึกทุกข์ใจมากจริงๆ “ฉันอยากดื่มเหล้า”
นุชวราทำได้เพียงแค่เทเหล้ามาให้เธอและเกลี้ยกล่อมว่า “คุณญาณี คุณทำงานด้วยกันกับคุณภีมทุกวัน ฉันว่า การที่คุณได้อยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ น่าจะทำให้คุณได้ได้เปรียบกว่าคนอื่นนะคะ ระหว่างคุณสองคนไม่น่าจะต้องอธิบายอะไรกันมากมายแล้ว”
ญาณีเงียบและดื่มเหล้าจนหมดแก้ว
นุชวราเอ่ย “คุณภีมกลับมาแล้ว”
นภาลัยสงบเงียบและมีบางอย่างแวบเข้ามาในสายตา “เธอไปช่วยฉันเตรียมวัตถุดิบสำหรับต้มโจ๊กหน่อย ฉันจะต้มโจ๊กให้เขากินด้วยตัวเอง”
“ค่ะ”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา——
ภีมพลกำลังตรวจสอบเอกสารอยู่ในห้องทำงานของเขา ส่วนวริศก็กำลังเปรียบเทียบข้อมูลอยู่ ในห้องจึงเกิดความเงียบขึ้น
เสียงรองเท้าส้นสูงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมอง เห็นญาณีถือชามที่มีควันพวยพุ่งเดินเข้ามา
เธอมุ่งตรงมาที่หน้าภีมพลและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันต้มโจ๊กมาให้คุณ คุณกินตอนที่ยังร้อนๆเถอะ”
วริศรีบลุกขึ้นยืนและหยิบเอกสารบางอย่าง จากนั้นจึงเดินออกไปจากห้องทำงาน
“ผมไม่กิน” ภีมพลเงยหน้าขึ้นมองเธอและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณเอากลับไปเถอะ”
“ฉันต้มเองกับมือ ต้มขึ้นมาให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ” ญาณีอดทนและพูดพร้อมรอยยิ้ม “คุณลองชิมสักหน่อยเถอะนะ? คุณอาจจะชอบก็ได้?”
ถ้าเธอรู้ว่ารสชาติแบบไหนที่กระเพาะเขารับได้ ก็เหมือนกับเข้าใกล้ความสำเร็จไปได้อีกขั้น
ภีมพลหยุดทำงานและยืนยันกับเธออย่างจริงจังอีกครั้ง “ผมจะพูดให้ฟังอีกครั้งนะ ผมไม่กิน เอาออกไป”
“……” หญิงสาวทำตัวไม่ถูก ในใจรู้สึกเหมือนถูกเข็มนับไม่ถ้วนทิ่มแทง “ถ้างั้น คุณกลับบ้านไปพักผ่อนสัก 2-3 วันไหม? ที่บริษัทยังมีฉันและวริศ ถ้ามีการตัดสินใจอะไรที่สำคัญแล้วค่อยบอกคุณ จะวีดีโอคอลหรือส่งอีเมลล์เอาก็ได้”
“ผมสบายดี ไม่จำเป็นต้องพัก”
ในห้องทำงานเต็มไปด้วยความเงียบ บรรยากาศน่ากดดันจนทำให้แม้แต่จะหายใจยังรู้สึกลำบาก
จากนั้น ภีมพลก็ไม่สนใจเธอแล้ว มือหนึ่งจับเมาส์ อีกมือหนึ่งก็ยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่ม สายตาจับจ้องอยู่ที่ข้อมูลบนหน้าจอคอมพิวเตอร์
ญาณีเสียความรู้สึกมากที่เขาไม่สนใจ แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ถือถ้วยโจ๊กและหันหลังเดินจากไป
นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอพยายามจะทำเพื่อเขา แต่เขากลับไม่สนใจใยดีเธอเลย ในใจเธอเต็มไปด้วยความหมดหวัง
