เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 128 อาจารย์และลูกศิษย์ได้พบกัน
ไม่เช่นนั้น ผู้หญิงที่ตกหลุมรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้นก็จะต้องมีมากมายนับไม่ถ้วนแน่ๆ
นภาลัยคิดเอาเองว่าตัวเองมีสมาธิดีมาก
ภีมพลหลับตาแต่ยังนอนไม่หลับ เขากำลังรอให้เธอขึ้นเตียง เขาขอเพียงแค่ได้ดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ เขาถึงจะสบายใจ
เขาเคยชินกับอัตราการเต้นของหัวใจเธอแล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้น
นภาลัยที่แทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืนก็ขับรถออกไปแต่เช้าตรู่ แม้แต่ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน
เมื่อภีมพลตื่นขึ้นก็พบว่าข้างๆ ว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่แล้ว
ภีมพลแววตาเศร้าหมองและภายในใจก็ว่างเปล่า
หลังจากลงไปข้างล่าง ——
“คุณภีม ฉันต้มบะหมี่ไว้ให้คุณค่ะ ลองชิมสักหน่อยไหมคะ?” ป้าโสนถามด้วยความเป็นห่วง “ฉันทำตามกระบวนการที่ปกติคุณนภาทำเลยค่ะ อัตราส่วนต่างๆ ของวัตถุดิบก็ไม่ได้เปลี่ยนเลย รสชาติและสีสันก็ดูแล้วเหมือนกันเลยค่ะ”
ภีมพลสบตาเธอ จากนั้นก็เดินไปที่ห้องอาหาร
เขานั่งลงที่เก้าอี้ทานอาหารสีขาว ป้าโสนตักบะหมี่มาให้ด้วยความดีใจ และส่งตะเกียบคู่หนึ่งให้กับเขา จากนั้นก็ไปยืนอยู่ด้านข้างและเฝ้ามองเขาด้วยความคาดหวัง
ภีมพลสังเกตดู สีสันของบะหมี่เหมือนกันกับที่นภาลัยทำไม่มีผิด
เขาคีบบะหมี่คำเล็กๆ เข้าปาก เคี้ยวอย่างละเอียดไม่กี่ครั้งและกลืนลงไป
ป้าโสนหัวใจพองโตด้วยความปลื้มปิติยินดี
ยอดเยี่ยมไปเลย！ในที่สุดคุณภีมก็กินอาหารที่เธอทำได้แล้ว！
แต่ในวินาทีถัดมา ภีมพลก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาวางตะเกียบลงและเดินไปอาเจียนลงถังขยะ！
ป้าโสนตกใจมากและรีบไปหยิบผ้าขนหนูและนำยาบ้วนปากมาให้เขา
ในท้องของเขาปั่นป่วน！คลื่นไส้และทรมาน！เป็นจังหวะที่แม้แต่กระเพาะของเขาก็อยากจะอาเจียนเอามันออกมา！
“ขอโทษค่ะคุณภีม ขอโทษจริงๆ ค่ะ” ป้าโสนตื่นตระหนกตกใจ เธอไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะถูกดุ แต่เป็นห่วงว่าจะไปกระตุ้นอาการกระเพาะของเขา “ขอโทษค่ะคุณภีม เป็นอะไรมากไหมคะ? ไปโรงพยาบาลไหมคะ? เดี๋ยวฉันโทรไปหาคุณหมอกรินทร์นะคะ！”
“ไม่ต้อง” ภีมพลอาเจียนไปด้วยและยกมือขึ้นโบกไปด้วยเพื่อแสดงว่าไม่ใช่เรื่องของเธอ
ป้าโสนงงมาก ทำไมตัวเองเรียนรู้วิธีการทุกอย่างมาจากคุณนายนภาแต่ก็ยังไม่สำเร็จ?
สามนาทีถัดมา……
ภีมพลอาเจียนเอาบะหี่ทั้งหมดในท้องออกมาเรียบร้อย หลังจากบ้วนปาก เขาก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก
ป้าโสนไม่กล้าทำอาหารให้เขาทานเองโดยพลการอีกต่อไปแล้ว
“ขอโทษนะคะคุณภีม ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” ป้าโสนน้ำตาไหล “ขอโทษค่ะ……”
ภีมพลหันไปมองเธอ “ไม่เป็นไร ผมไม่โทษคุณหรอก”
พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินไปยังลานบ้าน
ป้าโสนมองเขาจากไปด้วยสายตาที่เป็นทุกข์ เธอเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้
คนขับรถเปิดประตูที่นั่งด้านหลังให้เขา หลังจากภีมพลขึ้นรถ คนขับรถก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ในขณะเดียวกัน รถของนภาลัยก็หยุดลงที่ด้านในวิลล่าของกรินทร์
จริงๆ แล้ว กรินทร์คิดจะนอนตื่นสาย แต่หลังจากรับโทรศัพท์ก็รีบลุกจากเตียงและลงมาข้างล่าง เธอโทรบอกเขาเพียงแค่ 5 นาทีก่อนหน้า ดังนั้นเขาจึงต้องใส่เสื้อผ้าไปพร้อมๆ กับต้อนรับเธอที่ห้องรับแขก
เขาเห็นนภาลัยลงมาจากที่นั่งคนขับเพียงลำพัง เขามองไปในรถ “มาคนเดียวหรอครับอาจารย์?”
“ไม่งั้นจะมีใครอีกล่ะ?” หลังลงจากรถ นภาลัยก็จัดเสื้อผ้าของเธอ
“เชิญครับ เชิญครับ”
กรินทร์ยังคงสงสัยว่าทำไมภีมพลไม่มาด้วย?
“คุณเคยรักษาแม่ของภีมพลใช่ไหม?” หลังจากที่เข้าประตูมา นภาลัยก็ยิงคำถามตรงๆ “จริงๆ แล้วสถานการณ์ของเธอเป็นยังไง? ทำไมคุณไม่รักษาต่อ? ตามความสามารถของคุณแล้วไม่ถึงกับรักษาไม่หายหรอก เพราะปัญหาเรื่องเวลาหรอ?”
“ทำไม? ภีมพลให้คุณจัดการเรื่องนี้ด้วยหรอ?”
“อืม”
กรินทร์มองเธออย่างคาดไม่ถึง “คุณตกลงแล้ว?”
“ตกลงแล้ว”
ทั้งคู่มองสบตากัน เวลาเหมือนจะหยุดเดิน
ผ่านไปสักพัก กรินทร์ก็ถอนหายใจเบาๆ “ลูกสะใภ้รักษาแม่สามี ถ้ารักษาหายก็ไม่ได้รับคำขอบคุณเท่าไหร่นัก แต่ถ้ารักษาไม่หาย หรือเธอไม่อดทนรอแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกคุณจะต้องเปลี่ยนไปอย่างมากเลยนะ”
“เดิมทีความสัมพันธ์ของพวกเราก็ไม่ดีอยู่แล้ว” นภาลัยบอกอย่างไม่ปิดบัง “เธอไม่ชอบฉันเลยสักนิดเดียว แม้กระทั่งหน้ายังไม่อยากเห็นเลย”
กรินทร์ช็อค “แล้วเธอจะยอมให้คุณรักษาหรอ?”
